Bangkok, here we come!

Onze laatste rit op de motor was koud (7gr), maar gelukkig droog, vroeg in de ochtend door de bergen. We hebben duidelijk warmte nodig, Laurens heeft meteen terug last van zijn gewrichten. Onze afspraak met de voorzitter Josh (tevens tandprothese specialist) van de motoclub verliep enorm vlotjes. Een luxeclub met alles erop en eraan wordt het huisje voor de moto de komende maanden. Terwijl Laurens de moto voorbereid, maak ik ons mini-bagage klaar voor warme oorden. We zijn volledig gerust dat we de motor zullen terugzien in dezelfde staat. Josh brengt ons een voor een naar het station met zijn motor. Een echte toffe vriendelijke man! 
Na enkele uurtjes hebben we onze trein naar Athene. 

In Athene proberen we nog ergens ons vliegtickets naar Thailand af te printen. Laurens ziet een groot reclamebord van Dewalt boormachines en zegt "Daar zullen ze wel een printer hebben". En inderdaad, met veel plezier printen ze voor ons het ticket af en wensen ons een goede reis. We eten nog voor de laatste keer iets hartig, want het wordt een lange slopende reis voor we in Thailand kunnen eten (een nacht op de luchthaven en op de vlieger geen eten, we vliegen met Scoot, kan je vergelijken met Ryanair maar internationaal, alles is suplement). Het is raar zonder onze moto, we missen hem meteen.

Terug de trein op naar de luchthaven. In de late namiddag komen we toe terwijl onze vlucht pas de volgende dag 11u45 is. Laurens is graag (veel) té vroeg en daarmee ineens een hotelnacht uitgespaard. Op de luchthaven kom je de gekste mensen tegen, zo ook Jos die een hele uiteenzetting doet over zijn denkwijze over het leven. De Chinese vrouw naast me vraagt of ik hem versta en van welke planeet hij komt, maar doodserieus. Zo grappig. 

Het huurticket komt er maar niet door, ik probeer de site te bereiken via alle mogelijkheden, maar niets, helemaal niets, geen respons, geen retourticket (die we nodig hebben om te bewijzen dat we Thailand verlaten binnen 30 dagen of we mogen de vlieger niet op en ook om een visa van 30 dagen te krijgen ter plaatse). Ik word al zenuwachtig, waar ik voor vreesde gebeurt, we zijn gefopt! Ik wil het niet geloven en heel de nacht kijk ik op de gsm of het toch niet binnenkomt op m'n mail, maar helaas. 

Op het vliegveld staat aangegeven dat je niet op de grond mag liggen en slapen. We zien een mini-museum waar we ons in de hoek afkappen. Er zijn er meerderen die ons volgen. Om 4u s'morgens komt er een vrouw luid zeggen dat we allemaal hier weg moeten "You may not sleep here! This is a museum!" Weinig en onrustig geslapen en nog steeds geen ticket... Ik ben ondertussen overtuigd dat we zijn bedrogen. Wat een start van de dag, alle ingrediënten voor een ochtendhumeur. We hebben nog enkele uren voor we moeten inchecken. Zenuwachtig als ik ben wil ik al bijna een echt ticket boeken, om toch maar gerust te zijn. Laurens overhaalt me om toch maar een andere oplossing te zoeken. Zoeken en zoeken op het internet. Ja ik heb een link gevonden die je moet downloaden in Word. Lijkt op een echt vliegticket en in Word kan je alle gegevens aanpassen naar de jouwe. Maar helaas lukt het maar niet met de gsm. Laurens heeft ondertussen computers gevonden waar je 15 min gratis op internet kunt. Maar het lukt maar niet, alles in't Grieks, verspringt steeds, we beginnen weer te kibbelen... Wat een stress!!! En de klok tikt maar door....
Ok we besluiten om een uur internet te betalen, misschien lukt dat dan beter. Natuurlijk ni! Met veel gefoefel lukt het me om de link te openen, maarrrrr geen Word op de pc. Verdomme he! Weeral al die moeite voor niks! Laurens stelt voor om Oempé, mijn zus te bellen. Het is nog zo vroeg, in België nog een uur vroeger. Ik bel haar wakker en met veel plezier is het haar gelukt om het nepticket te maken, nog voordat ze moest gaan werken. Wat een schatje!! 
Nu de volgende stap, afprinten. Weeral een gesukkel met die pc in de Griekse taal. Ik vraag aan de infobalie of ze niet mijn ticket willen afprinten, maar helaas. Ze heeft wel de pc in een andere taal gezet en overtuigd me dat de printer werkt. Ok daar gaan we.... verdomme mijn mail opent niet, het blijft haperen, lukt maar niet en de tijd raakt op. Rampenpc's zijn het, ik heb ze allemaal geprobeerd, maar mijn mail wilt maar niet openen. Betalend of ni, na enkele minuten valt die ook steeds terug op beginscherm! Frrrussstreeeerenddd!!!

Foert! We hebben het toch al op mail, kunnen toch iets tonen en hopen dat ze het niet grondig controleren of we hangen. Ze kunnen ons weigeren of ons verplichten alsnog halsoverkop een ticket te kopen, wat dan vrij duur zal uitvallen. 
Het is zover, we gaan inchecken. Laurens loopt er weer volledig rustig bij, eigenlijk al heel de tijd, terwijl ik me al dagen, weken aan't stressen ben hoe ik dit ga klaarspelen. Hoe doet hij het toch?... Ah simpel, mij als verantwoordelijke voor alle administratie stellen en als er iets verkeerd loopt of ni lukt, het op mij steken. Maar dan nog maakt hij zich niet druk hieromtrent. Hoe doet hij het toch?

Een meisje bij een norse man aan een van de loketten heeft pech. Zij wordt grondig ondervraagd en heeft niet de nodige bewijzen. Ze kan naar de Sales-afdeling. Hopen dat we niet bij die man terechtkomen. Oef het loket ernaast, spannend....
De dame vraagt naar waar we gaan, na Thailand, maar niet wanneer en geen bewijzen. Yes! We zijn erdoor! Wat een geluk. Al die moeite en stress voor niets! 
Maar we zijn er nog niet...

We hebben wat knabbeltjes mee voor de lange vlucht, maar mag eigenlijk niet. Hopen dat ze het niet afnemen en jawel ze laten ons ermee door. 

Tijdens de vlucht was het snel donker, we vlogen 6 uur met de tijd mee. Veel hebben we niet geslapen. Er waren een stuk of 10 rijen van 3 zetels nog vrij. Laurens ging er in liggen voor wat beter te kunnen slapen, maar werd meteen terug gestuurd tenzij hij bij betaalde. Passagiers werden op hun vingers getikt als ze zagen dat ze aten van hun meegenomen snacks, maar niemand trok er zich iets van aan. Er waren maar weinigen die warm eten namen op de vlieger. Voor maar slechts €35 kon je genieten van de heerlijke gerechten tijdens de vlucht. Niet moeilijk dat bijna niemand hierop toehapt! De stewards en stewardessen liepen heel de tijd rond met een nep-snor. Voor het imago 'Scoot is leuk en entertainent'. Een Scoot-ticket lijkt in het begin vrij goedkoop, maar bij het boeken moet je ook nog voor uw stoelen betalen (een supplement waar je niet onderuit kunt). Een keer voor de eerste vlucht en nog eens voor de vlucht na de tussenstop. En dan hebben we voor de rest niets bijgenomen zoals maaltijd, bagage, verzekeringen,... Al bij al met het minimum is het niet veel goedkoper dan een andere vlucht.
Voor ons was een jong koppel met een klein meisje die zich verveelde, nadat haar ouders sliepen en vooral Laurens heeft zich ermee bezig gehouden, spelend met de barbiepoppen...schattig....

Na een tussenstop in Singapore waar we van de grote vlieger (na enkele uren wachten) naar een kleinere overstappen, komen we aan in Bangkok.
Bij de douane controleren ze ons paspoort en krijgen we meteen een stempel, ons gratis visa voor 30 dagen. Ze vragen helemaal niets!! Wow zeg dat ging allemaal zeer vlotjes! We hebben deze keer eens geluk. 
We zijn in Bangkok! Heerlijk die tropische warmte.... en.... het begint te regenen, maar geen erg. Het verdampt ook meteen door de hitte.

We nemen een metro enkele haltes verder op zoek naar lekker eten. Jaaaaah eindelijk is het zover!! Wow goedkoop seg! En lekkkkerrrrrr!!! Volledig mijn ding! Mmmm ben hier al helemaal thuis.
De voornaamste maaltijden hier zijn eetsoepen, maar zweten dat je er daarna van doet, jawatta! Voor nog geen euro heb je al een maaltijd. Sushi met echte vis, scampi,.... voor een euro heb je er 7 à 8 stuks!! Dimsummekes, voor nog geen euro, 9 stuks! En alles is zooo lekker! Het is gewoon ni te geloven en ooooveral kan je lekkere kraampjes vinden, geweldig! Hoe ik uiteindelijk naar huis ga rollen weet ik niet ma soit. Maar eigenlijk heb je nooit het gevoel dat het zwaar op de maag ligt, want er wordt hier gezond gekookt en weinig vetstoffen gebruikt. Hier kan je ook zelf bijkruiden, waardoor je niet met zeer pikant eten zit wat typeert voor de Thaïse keuken. In India was dit niet het geval waardoor je na een tijd van al dat pikant eten last kunt krijgen van de maag. Hier is het proper, bijna geen afval op de grond te bespeuren t.o.v India, was vreselijk daar. En de mensen zelf, Indiërs kunnen gapen dat ni meer schoon is, hier doen ze dat niet. Eten is goedkoop in India, maar hier toch goedkoper en lekkerder (ik herken veel van de Taiwanese keuken in, vandaar zeker). Maar materiaal en spullen is in India spotgoedkoop tov hier in Thailand. Overnachting ook goedkoper in India. In India doen ze overal reparaties van álles, hier niet. Zwerfdieren zie je hier niet en weinig bedelaars, omgekeerde in India. 
Mijn voorkeur gaat naar Thailand, terwijl van Laurens naar India. Ik merk dat mijn roots veel op Thaise lijken. In India gaan ze er vaak oover, en ja Laurens kennende...

Maar dit is nog maar het begin...

Nu nog een kamer zoeken. Die blijken helaas niet zo goedkoop te zijn als het lekker eten. Ik had op voorhand, voor het geval van, een kamer gevonden aan een spotprijs op internet. Na steeds vragen, nemen van metro, bus en lang lang stappen vinden we de plek. Doodmoe zijn we (2 nachten bijna niet geslapen, de hitte, jetlag, ons overeten,...). Het is een vies gebouw met een kamer op z'n Indisch, dit vind Laurens weer geweldig. Hij ploft zich op bed, terwijl ik me probeer te verfrissen in de vieze badkamer. Plots een gil van Laurens "Beestjes! Het matras zit vol en die kruipen eruit! Aaah in m'n haar!! Woon hier kunnen we ni blijven!" En ik denk 'Ale Laurens, toch tof op z'n Indisch hihihi'.
Laurens snelt naar beneden, krijgt het geld niet terug, maar een andere kamer. Ah nee he, da zal hier overal hetzelfde liedje zijn, niks van, geld terug. Met het excuus dat ik hier absoluut ni wil blijven is het gelukt, we krijgen onze centjes terug. De uitbater (een Indiër natuurlijk) geeft zelfs zijn excuses aan me. Amaai, dat voor een Indiër én dan nog tegen een vrouw! Laurens is stomverbaasd. 

Slenterend ploffen we ergens neer. We kunnen niet meer, futloos, te moe om nog iets te zoeken. Even bekomen....
Er komt een man naar ons toe, een toerist die hier ondertussen woont, goed beschonken en hij wil ons helpen. Laurens komt hem bekent voor (dat heb ik nu mensen al zo vaak horen zeggen, dat ze hem al eerder hebben gezien). Hij moet gaan werken, maar wil ons absoluut eerst helpen. Hij kent een Amerikaan die enkele etablissemten heeft met kamers, maar vind zijn nummer niet. Na veel gebel en gevraag lukt het hem, hij moet door of hij komt echt te laat op z'n werk. En jawel enkele minuten later zien we Mac, de Amerikaan. We krijgen een kamer die dik in orde is, zeker in vergelijking met het vorige. Hij recycleert vanalles, vooral oud hout die hij verwerkt in de kamers, badkamer. Zeer mooi! We zitten in een klein gebouw op het bovenste verdiep met een balkonnetje. Op het gelijkvloer is de keuken (wie kookt er nu, terwijl je belachelijk goedkoop kunt eten en als wij dit zeggen... en toch gebeurd het) en de badkamer. Op het eerste nog een kamer, de wasruimte met nog een balkon. We zijn de enigsten dus het hele gebouw is voor ons. Wat ik niet mee heb in ons mini-bagage is een muskietennet (wist ik veel dat we halsoverkop naar Thailand vlogen) en opgefret dat we werden van de muggen!! Op zich gewoon lastig, maar ze kunnen de ziekte Dengue, Ziga en Knokkelkoorts doorgeven en dat is minder natuurlijk. Laurens wil met het licht en de airco aan slapen. Verjaagt de muggen volgens hem. En toch ben ik heel de nacht aangevallen en zit ik vol muggebeten. Ahjajaj. Alle geluk is het eten hier zo lekker en goedkoop....zzzz....zzzz...