Van Frankrijk naar Italië

13 september 2017 - Bagni di Tabiano, Italië

Sunset Saint-RaphaëlVroeg in de morgend

Ondertussen zijn we in Italië beland. Regelrecht Frankrijk door richting zuidkust.

In Nîmes hebben we nog geprobeerd een oude vriendin van Laurens op te zoeken, ook al zo'n 30 jaar geleden, maar tevergeefs...

In de dure streek de Côte d'AzurCôte d'Azur was het niet makkelijk om een plaatsje in het wild te zoeken voor ons tentje, maar jawel het is Laurens toch weeral gelukt om een adembenemende plek te vinden met zicht op de bergen, gratis en voor niets.

Free night Saint-Raphaël

Een Belgisch koppel op pensioen tegen gekomen die alles met de fiets doen, zelfs van Vlaanderen naar de Côte d'Azur in 10 dagen! Chapeau! Hun beloning is elke dag op hotel en drie keer per dag op restaurant.

In Monaco was het weer de ene onbetaalbare auto na de andere zoals Mercedes G amg 6-3, de vele Ferrari's, Bently cabrio's, Lamborgini's,... en we spreken nog niet van de jachten die oplopen tot vele 10 tallen miljoenen euro's. Deze keer werden we niet tegen gehouden door de politie zoals de vorige keer met de jeep vol modder.

Plots is het enorm druk in de steden met scooters langs alle kanten, we zijn in Italië. Tijdens een stop op een mooie plek in de bergen valt mijn oog op een kussen. Handig voor mijn poep, die ondertussen blauw ziet en open ligt van het ongelooflijke zachte zadel, typisch voor een motocrosser. Maar wat plakt er aan de onderkant? Bijna 'auw mijn poepie' 

Een kleine zwarte schorpioen, goed dat mijn lenzen nog goed staken, had leuke beloning voor mijn achterste geweest. Heerlijk die bochten in de bergen met een motor, wat een constante streling voor het oog van moeder natuur en je ziet echt alles, van links naar rechts, boven, onder...geweldig. Reizen met een motor is fantastisch! Daar heb ik een blauw gat voor over!

Maar het kan niet altijd feest zijn, tijdens het zoeken naar een plekje rijdt Laurens een glibberige heuvel op en we vallen letterlijk met motor en al de heuvel af, te stijl en in de verkeerde versnelling, te laat om terug te schakelen, de zwaartekracht overwint. Met de rugzak op mijn rug lag ik daar als een schildpad op z'n rug, te spartelen, ik geraakte gewoon niet recht. We vragen eerst of beiden niets hebben, alles ok, oef en dan zegt Laurens 'Ja onze eerste val is gebeurd' en ik denk 'Hoe, komen er dan nog?' We trekken de motor recht, naft lekt langs alle kanten, maar uiteindelijk is er niets aan en wij komen er vanaf met blauwe onderbenen, gelukkig maar... We veranderen onze zoekactie van plaatsje voor de tent, naar hotel. Ik vind een goedkope kamer op internet in de buurt, boek het en wij erheen. Jawatte! Moet da weer lukken dat de stad twee keer bestaat met ook nog dezelfde straat en natuurlijk zaten we in het verkeerde boeregat. Al bij al hebben we 200km liggen zoeken in het donker met pijnlijke benen, wat oorspronkelijk 20km moest zijn. Yep je hoort Laurens weer zeggen 'Verdomme nè Woon, ge moet echt ne cursus smartphone gaan volgen!' In de nacht komen we doodop toe, Laurens ploft op bed en ik als een spast alles willen wassen, cleanen, opladen,... Laurens zegt nog 'Komaan Woon wa zedde toch nog allemaal aant doen? Kom toch gewoon slapen'. Ah nee he ikke van profiteren dak de middelen heb. Want hoelang gaat da weer duren voor ik zo'n kans krijg.

De volgende dag staat er een broertje naast onze motor, ook een Honda crf 250! Het ouder model. Twee vrienden van England, ook op weg naar Griekenland. Ze moeten zich haasten, ze worden verwacht op een trouw in Corfu binnen 3 dagen! Voor enkele weken hebben ze dubbel zoveel bagage dan ons, slapen ze elke nacht in een hotel èn het zijn twee mannen. Wij mèt ons kampgerief, voor 8 maand en ik een vrouw. Awel dan besef ik dat ik trots mag zijn op mezelf dat ik het zo simpel kan, op z'n Laurens. Ok wij worden niet verwacht op een trouw...ale ja met Laurens weet je nooit waar je belandt... Broertje motorWe rijden met z'n allen naar Parma, lunchen samen, broodje parmaham natuurlijk, waarna onze wegen splitsen. Zij gaan door Italië richting zuiden voor hun boot naar Corfu en wij gaan oostwaarts richting Venetië om via ex-Joegoslavië Griekenland te bereiken.

Ps zoals je misschien al weet heb ik een tijd geleden mijn ingegroeide teennagels laten opereren. Het heeft helaas niet geholpen, heb ik de zijkanten er dan maar zelf uitgetrokken, twee dagen voor vertrek. Weer goede timing Woon. Dus vertrokken met pijnlijke tenen, nog steeds een pijnlijke bubbel op mn scheenbeen van begin zomer tegen die 'ongelukkig staande' parasolpoot te lopen. Om na enkele dagen die leuke poep te hebben en om het helemaal af te maken, de andere kant van de bubbelscheenbeen blauw te vallen. Om ni te zwijgen van elke morgend gebroken wakker te worden...(ik kan zelfs in het zacht bed in t'hotel ni op mn zij liggen want doe nog zeer) Neen ik ben geen sado-masochist. Ik besef gewoon ineens dat ik precies zo'n kieken ben die je in de supermarkt in afslag hebt gekocht en thuis na het goed te bekijken beseft 'ma ochaarme wa hebben ze met da arm kippetje toch gedaan, precies een smurf' Awel zo voel ik me, nee das ni waar het kan nog erger. En al bij al kan ik er toch mee lachen en heb ik deze reis het ècht naar mn zin. Met Laurens wórd je gewoon hard! ...of blauw...en leer je uw grenzen kennen die veeel verder reiken dan je dacht. Een mens is echt wel sterk puntje bij paaltje. Of is het door de aardbeving? Of India? Waarna alles of niets beter is...wie zal het zeggen...het belangrijkste is...we zijn gelukkig met elkaar en dát is wat telt! 

Foto’s