Laatste week Kreta

30 oktober 2017 - Athene, Griekenland

De laatste week in Kreta was gepland om de westkant te verkennen. Daar hebben we Lino leren kennen. Linus ontheroadeHij is van Duitsland en sportleerkracht van beroep. Met zijn busje reist hij voor een jaar rond. Hij is een levensgenieter, materialisme is niet belangrijk en wilt ook de wereld rond. Het was een gezellige avond samen op het strand vergezeld met een flesje Griekse wijn terwijl we weer extra verwend werden met een prachtige zonsondergang Pink sunsetop de achtergrond. Nog even afscheid nemen s'ochtends waarna onze wegen splitsen.

Verder naar het westen waar 'The Blue Lagoon' van Griekenland te bewonderen is, Balos Beach. Je moet er wel inkom voor betalen om er naartoe te rijden. De dame bepaalde zelf haar extra fooi. Een ticketje officieel en ander in haar zak. Tja zo zoekt elk op zijn manier een bijverdienste. (Het inkomen van een gemiddelde Griek is vrij laag terwijl Griekenland niet echt goedkoop is. Zelfs de benzine is een pak duurder dan bij ons)

Blue lagoon, Balos beach
En inderdaad wat een mooi idylisch strand! 
Helaas was het bewolkt en veel te veel wind. Te fris om een duik te nemen in de ondiepe azuurblauwe zee met zijn witte stranden. 

Richting zuidwaarts op zoek naar een plekje voor de nacht komen we terecht op een plaats waar het autobanden heeft gesneeuwd. Nacht tussen autobandenHet lijkt een 4x4 parcour, maar is het niet. Met onweer op komst is dit een vrij veilige plek, geen gevaar voor vallende rotsen, beschermd van de wind door de bomen en stootkussens allom. 
Onweer hebben we zeker gehad die nacht, maar gaan lopen hoefde deze keer eens niet. Wat een luxe...

De volgende dag stond op ons plan: de 'White Mountains'. Rijdend door de bergen op zandwegen vol losse stenen met nog steeds zeer veel wind, was al een riskante zet. En met nog steeds onweer boven ons hoofd, hebben we halverwege dan toch maar wijselijk beslist om de White Mountains af te blazen. Dit is anders om problemen vragen.

Nog onweer op komst

We rijden terug richting noordwaarts naar ons vertrouwde appartement. Onderweg nog overnacht in ons tentje, maar alle geluk hebben we ze geplaatst in een onafgewerkt huis waardoor we veilig lagen voor het onweer. 
Door het weer is het alweer de perfecte timing voor een echt veilig dakje boven ons hoofd, het goedkoop appartementje voor de laatste nachten op Kreta. 
Het goede weer is op zijn einde samen met het toerisme. Alles valt stilletjesaan stil. Het is nu tijd voor de natuur om op z'n effen te komen tijdens het lessen van zijn grote dorsten.

De ferry's van Kreta naar Athene en andersom varen steeds door de nacht. Deze keer hebben we beiden goed geslapen in ons slaapzakjes op de beste banken van de zaal. Ons cadeau voor als eersten op te stappen (moet je wel uren op voorhand voor de boot wachten, maar is het zeker waard). Je moet wel een klik kunnen maken om de luide tv niet te horen, de felle verlichting niet te zien, niet te letten op voorbijlopende passagiers die je aangapen en deze keer de woeste zee te negeren. Het laatste was nieuw voor mij. Midden in de nacht wakker worden en de grote boot horen piepen en kraken langs alle kanten. Het zwaar geval voelen gaan van links naar rechts, van boven naar onder, bonkend op de golven. Erger en erger wordend... je hoort vanalles vallen en schuiven... Ik was er alles behalve gerust in. Ik moet worden gerust gesteld, want ben mezelf helemaal zot aan't maken. Ik maak Laurens wakker en vraag hem "Zeg zo'n grote zware boot kan toch ni zinken he?"
Waarop hij antwoord "Kan altijd, de Titanic is toch ook gezonken..." en slaapt verder. 
Mercie! Da helpt! En verschillende keren hij pestend "Woon! We gaan zinken!" 
Desondanks naast dit alles kan ik echt wel zeggen dat ik een goede nachtrust heb gehad. 

2 Reacties

  1. Mir:
    5 november 2017
    Laurens heeft wel gelijk he Woon. Maar ik vraag mij wel af hoe laurens het doet om zo rustig of vol vertrouwen te blijven. Da wil ik wel leren. Want soms knijpt de schrik ons hart zo wat fijn en allemaal voor nix, want t komt altijd goed. Ik zou liever altijd vol ontspannen kunnen zijn. Vraagdis oe dattem da doe? Xx mir
  2. Laurens & Woon:
    5 november 2017
    Op z'n Laurens: 'Als het zo is, dan is het zo. Wa komt, komt. Heeft geen zin om erover te piekeren, want je kunt er toch niets meer aan doen.'
    De enige keer dat ik hem bang heb geweten is tijdens de aardbeving in Nepal. Toen besefte ik wat 'Wit zien van angst' is. Nog nooit heb ik iemand zo wit gezien als hij toen.
    Maar anders... met momenten in't verkeer vb wanneer mijn hart in m'n keel steekt, gaat zijne tikker zelfs ni omhoog!