Van Laos naar Thailand

Woensdag 7 februari

Het krieken van de dag, algehele stilte... de honden slapen nog voor het hotel. En wij, wij staan klaar, met onze rugzak op de rug, voor de wandeling van 5 kilometer naar het busstation. Het doel is om toe te komen voor de zon zich echt laat voelen. De honden ontwaken, ravotten voor ons voeten en lopen plichtsbewust met ons mee.

De grootste, een reu, is denk ik een Bordeaux-dog, een soort Pitbull. Het zijn zo'n schatjes van honden. De andere, een teef, is een echte vod. Deze nacht zag ik ze plat gaan liggen voor een voorbijlopende poes. Om zo te zeggen van 'Ik ben een lieve hoor, kom maar, ik doe jou niets'. 

We worden dus geëscorteerd door twee honden. Het is enorm geruststellend met de vele straathonden overal, zeker als we de enigste zijn op straat. We zijn een roedel. Vorige keer in Azië was Laurens twee keer gebeten door straathonden. En dat wil je niet, heel het gedoe met de rabiës-spuiten. Hij had toen het geluk dat hij zijn werkbroek aanhad, de tanden waren er niet doorgeraakt. 

Niemand is groter dan deze grote loebas en elke hond heeft er schrik van, tot ze ontdekken dat hij een schatje is. Elk stukje gebied behoort tot bepaalde honden en dat laten ze goed merken. De reu loopt zelfzeker naast ons, mee door hun gebied. Af en toe moet hij zijn tanden laten zien waarna de dominante blaffers meteen afdruipen. Toch is er af en toe een volharder die de grote blijft uitdagen, dan hou ik mijn hartje vast en hoop dat het niet uit de hand gaat lopen. Zoals bij deze, op een hyena lijkendenoets of hond.

De grote loebas doet me een beetje denken aan Nimeria, de Newfoundlander. Zelfzeker, superlief, maar toch hebben alle soortgenoten er bang van door hun groot robuust uiterlijk. En met een grote hond aan de zij, zal niets of niemand wat proberen. Een superwapen. Het teefje is helemaal niet zo groot en stoer. Zij moet helaas terugkeren om niet in conflict te geraken met een groep lelijke grommers.

Toen waren we nog met drie. Ik vraag me af hoever hij met ons gaat meelopen.

Hij blijft ons escorteren tot we aan de bushalte toekomen en gesetteld zijn, wachtend op onze bus.

Hij maakt daar de vele honden zot met alleen al zijn verschijning. Het doet hem niets. Hij doet er een toertje en komt voor de laatste keer naar ons toe.

Hij eist zijn knuffels en legt zich een tijdje neer bij ons.

Tot onze bus zich parkeert en vaarwel, daar gaat ie. Dat was het dan. Wat een geweldige hond. Hij waakt over het hotel en zijn gasten. Het voelt echt zo aan dat hij ons veilig wou brengen. Missie geslaagd en voila, hij weer weg. 

Door deze hond was de wandeling enorm leuk en voelde ik me heerlijk veilig. Bedankt.... Ik weet zijn naam niet eens. Onderweg riep een man achter zijn stuur, naar de hond. Ik dacht 'oh leuk hij kent de hond' en ik luister aandachtig... en zeg enthousiast tegen Laurens "Ik weet zijn naam! Hij noemt Pitou! Pitou!" Laurens dan droog: "Och Woon, hij zei: Pitbull Pitbull". Ookeej weer gedegradeerd tot anoniempje.

Wij, de vroege vogels, waren 2 uur voordat de bus vertrekt, toegekomen. De rest van de passagiers komen het laatste kwartier aangeslenterd. We mogen eindelijk de bus op. Zelfs als de bus vertrekt, moeten er nog mensen op. Alsof het de normaalste zaak is, super chill. Moesten wij nog buiten staan en zien dat onze bus begint te rijden! Amaai! Paniek! Ik zie ons al bezig, twee kippen zonder kop tegen elkaar kakelen, elkaar verwijtend.

We vertrekken en niet lang daarna, stoppen we vlak voor de 'Friendship Bridge' (de brug die Thailand met Laos verbindt). We stappen allen uit om Laos te verlaten, door één voor één, het paspoort te laten controleren met de nodige digitale vingerafdrukken en gezichts-scanning. Goedgekeurd, worden onze paspoorten doorgegeven naar de ambtenaar ernaast voor de nodige stempels. We hadden al eerder gehoord dat er weer smeergeld moet betaald worden van $2. 

Op een lijst, geplakt op het raam-loket, staan er prijzen op in Laose kip. Voor een Laotiaan is het 8000 kip, een buitenlander 10 000 kip. Nog geen halve euro? Oh dat valt mee. We hebben enkel een briefje van 100 000 kip. Die zijn we kwijt, denken we. Bij het zien van het briefje moet hij lachen, schudt met zijn hoofd, haalt een doos tevoorschijn met amper briefjes in. Om te laten zien dat hij echt niet kan weergeven. Ons vermoeden klopt dus....

Maar neen! Hij geeft ons briefje terug en doet lachend teken van, loop maar door. We lopen door en kijken elkaar aan... Is dit nu echt gebeurd? Dat we niets hebben moeten betalen? Ja dus, tof! 

We wachten alweer allen aan de bus tot de laatste is gecontroleerd.

Allen klaar? Opstappen! We rijden de brug over, die eigenlijk in niemandsland ligt. Ik vraag me ineens af: als je midden op de brug of in de rivier verongelukt. In welk land ben je dan gestorven?

Soit, we komen dus toe aan de Thaise grenspost. Een papiertje wordt in ons handen geduwd, die we moeten invullen, alvorens in de rij aan te schuiven. Als het mijn beurt is, vraagt de ambtenaar vriendelijk, mij aankijkend: "Belgium? Where you go? How long you'll stay?"

Zet de nodige stempels en geeft mijn paspoort terug met een vriendelijke lach. Amaai wat een warm welkom. Daar wordt ik blij van. Nog even de rugzak door de scanner terwijl mijn stoffen zak over mijn schouder blijft hangen. 

Ik wacht op Laurens, maar dat duurt zo lang bij hem?..... Daar komt hij eindelijk en zegt: "Hij was bij mij helemaal niet vriendelijk zoals bij jou. Hij heeft mij geen één keer aangekeken of iets gezegd, zelfs niet als hij mijn paspoort terug gaf". 

Je bent multi-aziatisch of je bent het duidelijk niet, denk ik dan. 

De bus brengt iedereen naar het busstation van hetzelfde stadje 'Nhakom Phanom'. Van daaruit is het aan ons. Eerst een ATM om verder te kunnen. We zoeken de bus die ons naar het dichtsbijzijnde station brengt. Dat wordt dus Udon Thani, 240 km westwaarts. Een rit van 6 uur voor de prijs van 230 bath (€6). We hebben geluk, de bus vertrekt binnen 20 minuten. 

Een ander koppel toeristen moet hier nog 6 lange uren wachten voor hun bus vertrekt, naar Bangkok. 

We betalen aan de bus en stappen op. Er zijn maar enkele passagiers. We nemen de achterste rij met veel ruimte voor ons voeten. 

Tijdens een stop voor te tanken, bezoek ik het toilet.

Amaai zo modern en proper!

Met wc-papier ter beschikkin en een stokje om door te trekken en niet met een potteke water uw plan trekken!

We zijn duidelijk in een beschaafd land. Halleluja Thailand. 

Tot nu toe is de dag super verlopen met alleen maar meevallers.

Wat me vooral doet beseffen, door naar buiten te kijken, naar de Thaise omgeving, huizen, auto's, nette straten, bevolking,... is dat Laos en Cambodja echt wel arme landen zijn. Ik wist dit natuurlijk al, maar je geraakt er na een tijd aan gewoon. De accomodatie in Thailand zal wel een pak duurder zijn. Het vervoer dan weer niet, dankzij het uitgebreid publiek transport-netwerk, wat in Laos en Cambodja ontbrak. 

Toch zijn we absoluut blij met onze ervaringen in Cambodja en Laos. 

Hop naar een nieuw avontuur in Thailand. 

Tegen 6u 's avonds rijdt de bus de stad Udon Thani binnen. Het eerste wat we willen doen is op het treinstation kijken wanneer we een trein hebben naar Bangkok.

Ik heb spotgoedkope vliegtickets gevonden waar we hoofdbagage mogen meenemen! Echt super! Dat is zelden bij zo'n spotprijs-tarief! Dus tweemaal 26 kg is al wat. Laurens zijn cross-moto, een Honda CRF, wordt in Thailand gemaakt. We gaan dus op zoek naar onderdelen,... ze al op voorhand bestellen enzo. Aangezien we van Bangkok terugvliegen. 

Benieuwd waar de bus stopt, hopelijk zo dicht mogelijk aan het station....

Kijk eens aan! We stappen uit en zien voor ons, op het einde van de straat een geel gebouw.

Het station. Fantastisch! 

De lijst met de treinen naar Bangkok hangt naast het loket.

Elke dag rijden drie treinen naar het centraal station, Krung Thep Aphiwat, in Bangkok.

De vriendelijke loketbediende heeft mij van de nodige informatie voorzien en alles zeer geduldig uitgelegd. Thailand is heerlijk, iedereen is zo vriendelijk, echt leuk. En proper! De laatste twee maanden hebben we geleefd tussen het afval overal en de stankgeur van verbrand plastiek, veel te vaak ingeademd. Overal werd het afval opgebrand. De straten zijn hier in Thailand zo proper! Heerlijk. Plastieken flessen worden hier al gerecycleerd, wat een vooruitgang!

We beslissen om de trein van 19u39, te nemen, maar vandaag? Dat is binnen een dik uur? We hebben net een lange rit op de bus, achter de rug en dan meteen de trein op in de laagste klasse voor een lange 10uur? Niet dus, we blijven een nachtje in Udon Thani, waarom niet? Ons eerste avond en nacht in Udon Thani. Niet toeristisch, dus typisch lokale Thais. Gelukkig heeft de vriendelijke loketbediende van het station, mij wifi gegeven. Hij had het paswoord voor mij ingetikt. Zo vind ik info voor een goedkope kamer in de buurt. Ik vind er een op 1,6 km van hier. We gaan eens horen. 

Buiten het station lopen we meteen op talloze eetkramen. Mmmmm, we hebben vandaag amper gegeten, wat ruikt het lekker. We willen deftig op onderzoek, niet met onze rugzakken op de rug. Laten we een kamer zoeken, ons opfrissen en luchtig op zoek gaan naar een lekker maal. We belanden bij Chanatinai Place en gaan informeren. Ja er zijn kamers vrij, de prijs is 450 bath. 

-Oh maar ik vind een lagere prijs op booking.com bijvoorbeeld.

•Ok voor 360 krijg je hem. Je moet dan een boeking maken op de app. 

-Maar als ik een boeking doe dan moet jij er kosten op betalen. Kunnen we dit niet zo regelen aan 300? Dat is beter voor jou ook. Op Google maps heb ik deze prijs trouwens gezien van dit guesthouse. 

Hij kijkt bedenkelijk en zoekt eerst op de Agode-app... is hoger dan 300. Dan op Google maps.... en zoekt... terwijl ik hem blijf overtuigen... en zoekt... uiteindelijk na even zoeken vind hij deze kamer ergens op een site, dat inderdaad is geboekt aan 304. Eerlijk gezegd wist ik helemaal niet op welke site, maar had wel die prijs zien voorbijgaan. Hij laat het me zien en zegt dat ik de kamer krijg voor 300 (€8). Voila het is geklonken! Met het verschil kunnen we gaan eten. Super lief van de jongeman om zoveel moeite te doen voor het bewijs op te zoeken. Heerlijk alweer de vriendelijkheid en respect. 

We komen op de kamer. Proper joepie.

Het bed is alleszins goed, geen storende veren meer en gemeubileerd.

Met airco zelfs (niet echt nodig nu) en een grote open ventilator op het plafond. Met zelfs een klein terrasje? 

Hoe ziet de badkamer eruit?

Ok valt ook goed mee... warme douche!

Oh tof. En vrij proper, tegenover wat we gewoon waren. 

Nu snel opfrissen en laten we gaan eten.

We hebben keuze-stress. Zoveel mogelijkheden, niet normaal! Het is onze eerste Thaise maaltijd en dat willen we goed doen. We nemen onze tijd. Een 7-eleven!! Heerlijke supermarktjes! Weten we nog van onze reis in Thailand, 5 jaar geleden. Laurens drinkt natuurlijk een vierkant choco-sojamelk-kratje van een halve liter. Hij kan er precies niet meer zo goed tegen. Misschien een overdaad? Een normale mens drinkt niet ineens een liter, zelfs een halve, meteen op? Laurens denkt eerder door de cacao erin? Stel je voor dat zijn lichaam cacao niet meer kan verdragen? De chocoladeverslaafde! Ik had ooit eens tegen hem gezegd dat, dat pas een zware straf zou zijn, niet meer tegen chocolade kunnen. Het zal we door de overdaad zijn, denkt hij liever. 

We zien vis met een zout krokant korstje, geroosterd worden boven hete kolen.

Vis is nu al eens even geleden. We nemen een middelgrote met de toebehoren voor 190 bath.

Mmmm de Tilapia-vis is lekker sappig en smaakvol, het is gevuld met allerlei kruiden, smullen maar...

Na het eten, vraag ik of we onze handen ergens kunnen wassen, ze plakken naar de vis. En ja natuurlijk, er staat een lavabo met een kraantje en zeep. Leidingwater in Thailand is proper, je kan er zelfs uw tanden mee poetsen. 

We laten ons eten lekker zakken en kuieren nog wat rond. 

Kittens en vooral verschillende soorten puppy's worden op straat verkocht als huisdier.

In Thailand valt het op dat de dieren die je ziet rondlopen, er vrij goed uitzien. Er wordt voor gezorgd, men is er goed voor. Dus de dieren zien er beter uit en en daardoor ook gelukkiger. Hetzelfde met de bevolking.

Wat zien we hier? Een cannabis-shop?

Och ja, weed is in Thailand legaal geworden. Dit willen we van dichtbij zien om het te geloven. En jawel verschillende potten met de soort, de prijs en het percentage THC, erop.

Er staat een digitale microscoop waar Laurens dan vooral in geïnteresseerd is. 

We wandelen naar de kamer. Het was een leuke geslaagde aankomst-avond in Thailand. Echt top!! Ik voel me thuis in Thailand. Laurens heeft dat met India. 

Voldaan kruipen we in ons zacht bedje. 

Donderdag 8 februari

Wat een heerlijke nacht. We checken uit om 12u, kunnen onze rugzak aan de receptie laten en gaan weer op verkenning. 

Laurens zijn aandacht wordt getrokken naar inoxen uitlaten voor auto's.

De man buiten laat enthousiast  'zijn waren' zien en maakt plaats, zodat ik goed een foto kan nemen. Terwijl we binnen door de vrouw worden weggejaagd. Grappig het contrast.

Een winkeltje waar alles aan 10 bath is geprijsd.

Dat is minder dan 30 cent, beter dan eurodeals! Ongelooflijk wat ze hier allemaal hebben voor die prijs. Zoveel spullen, mini, praktisch, leuk, handig, noem maar op... Hoogstwaarschijnlijk is er in Bangkok ook zo'n winkel. Zoveel extra bagage-plaats op de vlieger en belachelijk lage prijzen. We gaan zot worden de laatste dagen in Bangkok!

We proberen heel de tijd iets te eten, maar is zo moeilijk met al die leuke indrukken! Och kijk! Wat een schattige haarbal... wat vind ze mijn aaikes leuk!

Ok ja we gaan verder, honger!! Een shoppingcenter? Daar gaan we binnen, ideaal tijdens de middagse hitte. We blijven maar verwonderd van de moderne wereld. We komen precies van een andere planeet. Echt beseffen en genieten van het gemak van luxe, ook de normaalste zaak in het Westen, kan toch alleen maar als je het niet hebt of even niet meer hebt ervaren. Niet dat zonder, erg is. Een lichaam past zich snel aan, maar het ongeloof dat dit hier zo vanzelfsprekend is, terwijl de mensen wat verder er enkel van kunnen dromen.

Hier zijn weer wisselkantoren! Nu snap ik waarom de juwelierster zo raar keek, wanneer ik vroeg of ze geld kon wisselen. Dat was nu eenmaal zo in Vietnam, Cambodja en Laos. Bij de juwelier had je altijd de beste wisselkoers.

Waar is de food-court? Bovenste etage? Neen dus, wel een cinema, zoals in de meeste shopping-centers. Dubbel zo duur dan in Cambodja.

Uiteindelijk, onverwachts, vinden we het gebied van de verschillende eetzaakjes. De prijzen zijn niet zoveel duurder in vergelijking met de vorige landen. Zie ik dit goed? Een noedelsoep voor 20 bath? Ietsje meer dan een halve euro!? Dit moet ik natuurlijk uittesten om het te geloven. En inderdaad, voor deze prijs heb ik de kleine portie met talloze soorten vlees, mini natuurlijk en mocht ik de noedels op voorhand zelf kiezen.

Ik wist niet dat mijn keuze, mijn lievelingsnoedels waren. De brede platte rijstmeel-noedels. Jammie!! Van Vietnam geleden. Ik krijg een kommetje met verse kruiden en sojascheuten die meteen in de soep belanden. Ik ben absoluut een tevreden klant! Laurens heeft helaas wat last van zijn darmen.... soja-chocomelk.... 

Een supermarkt, daar lopen we ook altijd graag door. 

Rood is de kleur die we overal tegenkomen. Het Chinees Nieuwjaar komt eraan. Dit jaar valt deze op 10 februari. Typisch voor die tijd is, fruit cadeau doen.

Wat een Westers luxefruit is in Azië, zijn appels.

Zoals bij ons exotisch fruit. De prijzen zijn per stuk! Wat een kanjers zitten er tussen! 

Bij het verlaten van het shoppingcenter worden we verrast door de warme buitenlucht. Het contrast toch steeds, van airco naar zwoel. 

De typische rode vrouwelijke klederdracht voor het nieuwe jaar worden ook overal verkocht. 

Op straat valt mijn oog op een plant, die groeit in de goot.

Jawel het is inderdaad een tomatenplant.

Zomaar, alsof het onkruid is. Laurens moet zich inhouden om niet de oksels eraf te halen. Ik denk eigenlijk dat dit niet moet in exotische landen. Het is altijd warm en zonnig. In België is dat de regel, omdat we zo weinig zon hebben en toch graag lekkere rode sappige vruchten willen zien hangen. 

We gaan stilletjesaan onze rugzakken halen en op ons dooiste gemak naar het station begeven. 

Het perron word hoe langer hoe drukker. 

Het is wel zeer druk vind ik. Ik hoopte op vele lege plaatsen zodat we ons een beetje kunnen leggen tijdens de nacht. Niet dus. Elke passagier heeft zijn specifieke stoelnummer in een bepaalde cabin. Als dat niet wordt gerespecteerd is er chaos. Zoals onze plaatsen, die anderen innamen. Met tegenzin hebben ze onze bank vrijgemaakt. Iedereen zit? Wat is het vol. Ik ga dus duidelijk geen oog dichtdoen op de harde kaarsrechte banken. Daar hebben Laurens en vele anderen totaal geen last van.

Het zijn 'maar' 10 uurtjes... Dan denk ik aan de trein in India, de laagste klasse, waar er veel te veel mensen bijeenhokken, op de banken, de vloer, in de bagage-rekken, het toilet, de gang,... overal tot tegen plafond. Dan mogen we blij zijn dat we deze keer een hele plaats voor elks hebben! 

Terwijl ik dit schrijf, is het nog maar 5 uurtjes te gaan...

Laurens vind maar niet zijn draai, op mijn schouder, op mijn schoot en terug recht. Schouder, schoot, recht en daar gaat de afwisseling weer. Na enkele keren de serie te hebben afgespeeld, gaat hij drastischer te werk. Op weg naar hier zag ik ineens Laurens met een stuk karton terwijl hij zei: "Ik weet niet waarom, maar ik heb een voorgevoel dat we dit gaan nodig hebben". 

Oei echt? Ziet er niet goed uit, denk ik dan. 

Het was inderdaad handig op het perron, om tussen ons en de grond te plaatsen. Maar het dient voor nog veel beter, voor hem dan toch. Om ermee onder de banken te gaan liggen (zie filmpje). Hij vindt uiteindelijk zijn draai... Hocus Pocus Pats!

Een blanke Indiër met roze rozen verschijnt ineens op de vloer tussen en onder de banken. 

Zou ik nu ineens keiluid in zijn oor: "BRAND!!! BRAAND!!! BRAAAND", roepen? 

Ik zal me maar koest houden en iets anders zoeken om me bezig te houden. 

Ik ben trouwens ge-upgrade. Ik kan eindelijk mijn beentjes strekken. 

Nog 4 kleine uurtjes...