Portugal - Aveiro

Za 3 dec

We rijden op ons gemakske richting t'zuiden, langs de kuststrook.
In Estarreja stappen we een goed draaiende bakker binnen, waar je ook aan tafeltjes uw aangekocht waar direct kunt verorberen. We bestellen de typische mini-taartjes met telkens een andere vulling en dàt brood ziet er lekker uit. Voor een half rond brood betaal je bijna €5! Waren wij blij dat hij niet een volledig had genomen, wat we eigenlijk eerst wouden. Een dikke man, waarschijnlijk de bakker zelf, bediende ons. Hij zal wel gedacht hebben, ik neem een half anders vallen ze hier direct achterover als ik de rekening presenteer. Hij plaatst de mooi afgewerkte taartjes eerst in een mooi doosje om ze daarna in een plastieke zak op zijne kant weg te steken! Is hij wel de bakker die zoveel moeite doet om ze zo mooi af te werken? 
Achteraf bleek dit wonderlijk brood, vol rozijnen en noten met een korst zo krokant als het maar zijn kan, ongelooflijk lekker te zijn. Dit is absoluut zijn geld waard. Hadden we toch maar een heel genomen....

Zo 4 dec

Laurens heeft nog eens zin om te spelen met de metaaldetector en we vinden een leuk plaatsje, jawel pal aan de kust, parkeren de mobilhome en we vertrekken met onze wapens naar het strand. Hij wil ons nieuwste aankoop testen. Op een marktje gekocht, een rond soort bamboemand met een raster binnenin, om het zand te kunnen ziften. Ik had mijn bedenkingen hierover en hij wou het me bewijzen.
We zoeken ijverig en jawel hoor, we vinden de ene munt na de andere! Ja zelfs twee stukken van €2! Zijn doel is bereikt... en ik ben overtuigd. In totaal toch maar even €5,89.
Dit lijkt niet veel, maar als je daarvoor enkel maar rosse stukjes vond, is dit een goudmijn, net ontdekt.

Ma 5 dec

s'Morgens kan Laurens niet wachten om zijn schat uit te breiden en ik moet toegeven dat het echt wel leuk is als je regelmatig iets vind, waar je ook iets aan hebt. Je kan het direct gebruiken en deze keer niet aan een bedelaar, maar voor ons zelf.
We hebben minder geluk als de dag ervoor, maar vinden toch in totaal €1,53 en een oude Portugese munt.
Met gisteren bij €7,42. Voor een normale mens is dit een peuleschil, maar voor ons heel wat. In de Caraïben was dit zelfs ons dagbudget!

Het klinkt fantastisch een mobilhome waar je in kan douchen mèt warm water. Maar de realiteit is wat anders. Als je op een camping staat waar je constant water kunt nemen ok, maar hoe wij reizen, neen. Laat me het even uitleggen.
Als ik een douche wil nemen, moet natuurlijk eerst de boiler even opstaan. Dit wordt opgewarmd met gas. Ik sta in de douche en moet eerst het water op temperatuur brengen. Dit gaat moeilijk, je ziet niet naar welke kant koud of warm is, met als gevolg dat er eerst bijna kokend water uitkomt. Ok ik moet me niet verbranden met als een debiel het water op mij te spuiten, maar mijn voetjes, auw auw auw. Eer dat het water eindelijk zo een beetje op temperatuur is gekomen, is het warm water op....
Ik heb de keus, ofwel wacht ik nog een goei half uur, het is niet zo koud als in België, maar helemaal niet lekker warm om er naakt wat te staan koekeloeren. Ofwel was ik me met koud water, niet volledig ijskoud, maar toch...ik kies voor het laatste. 
Laurens had eerst gezegd dat hij na mij een douche wou nemen, maar na het horen van mijn kreten waaruit hij kon afleiden dat ik 'enorm' genoot, ziet hij er dan toch maar vanaf. Hij heeft weer een excuus...

Vandaag wou ik mijn haar wassen, maar ik laat me niet meer vangen aan de zogezegde luxe, neen, ik zoek wel mijn eigen manier.
1,5 liter water is genoeg om mijn haar te wassen, die ik warm maak op het gasvuur. In een klein flesje meng ik shampoo en wat warm water, zo verdeelt de shampoo zich veel beter over mijn hoofdhuid. De rest van het water doe ik in een grote fles om mijn haar hiermee te spoelen. Telkens prik ik een gaatje in de stop en Laurens speelt als douchestang. Op deze manier gaat het perfect om mijn haar te wassen èn is het nog super zuinig bovenop èn kan ik het lekker in het zonnetje doen. 
Bijna elke dag warm ik een beetje water op om me te verfrissen met een washandje. 
En zo is het mogelijk om je proper te houden als je reist met Laurens, gewoon een beetje inventief zijn. Voor alles is wel een oplossing. 
Laurens ging zijn haar na mij wassen.... maar heeft uiteindelijk weer afgehaakt. 
"Mag ik dan op z'n minst uw haar kammen?"... ok hij zwicht...
Na zijn zware lijdensweg, stelt hij voor om te gaan fietsen. Ja tuurlijk wil ik mee... wat blijkt... mijn fietsband is stuk! 
"Ok ga maar alleen...."

Hij komt uitgeput toe, wou niet dezelfde weg terug nemen, vond geen andere en is dan maar uiteindelijk op het strand te voet met een fiets duwend door het zand naar hier gesukkeld, ochaarme. En wel enkele kilometers lang, was ik blij dat mijn band spijtig genoeg stuk bleek. Voor de rest vertelt hij niet veel, hier klopt iets niet, dus ik vraag hem of hij geen leuke mensen heeft ontmoet... hem kennende....
"Dit ga je nooit geloven Woon. Ik geloof het zelf bijna niet..." 
Okeeej dat belooft weer.... "Vertel" vol spanning wacht ik af als ik hem daar zo zie zitten met een grijns van hier tot ginder.
"Ik wandel dus op't strand met de fiets in mijn hand en zie ineens twee naakte vrouwen van rond de zestig. Ze komen naar mij toe gewandeld en zijn zo blij om me te zien. Het zijn Françaises en hun gebeden zijn aanhoord. Ze baden voor een knappe man die mee in hun commune wil stappen. En ik verschijn ineens, ik ben het licht op hun pad..."
"Yeah sure! Ik geloof er niks van, je kunt eigenlijk vertellen wat je wil he. Je probeert me weer op mijn paard te krijgen, hahahah maar dat lukt niet hoor. Ten eerste het strand hier is zo verlaten als maar zijn kan, geen mens te bespeuren. En ok het is hier niet koud, maar nu ook geen hittegolf he dat je als zestigjarige met z'n tweeën wat naakt staat rond te huppelen. Ik geloof er niks van!" 
"Hahaha maar echt waar! Ik weet het, het klinkt ongeloofwaardig en toch is het zo! Ze zijn zelfs vrijdenkend, vrije liefde."
"Oh dat ook nog, wow, het kan niet op joh, zedde zeker da je ni stiekem een slokske hebt gedaan van diene Porto? Scheen de zon nu ècht zo hard?"
"Woon t'is echt waar, eentje heeft hier in de bergen een huis gekocht. Daar is enkel een buitenbad met water uit een bron, maar er is nog geen warm water en ze wil een commune beginnen. Ze heeft al een andere vrouw gevonden en oh ja ook al een man, een doofstomme, die stond wat verder foto's te trekken van schelpjes. Dus ze vroegen of ik er ook niet bij wou. Maar ik heb direct gezegd dat ik een vriendin heb en dat ze heel moeilijk is."
Eeee voila, die stempel weer... ik laat me gewoon tatoeëren met 'difficult' op mijn voorhoofd. 
"Maar dan zeiden ze dat hun gebeden dan toch niet verhoord waren, ze hadden gebeden voor een single. We zijn trouwens uitgenodigd met Kerst, dan kunde ze leren kennen. Èh Woon, wa denkte, een commune, das ook altijd een droom van mij geweest en ik wil er dan sàmen met je ingaan of helemaal niet"
"Ooh jaah leuk, jij bent lekker aan't stoeien met die twee vrouwen en ik roep "Hé jij daar, doe ook eens wat. Heeej joehoe!!" ...och ja das ook weer waar, potdoof... 
We lachen er beiden is goed mee. 
"Dus we zijn uitgenodigd, dan heb je een adres of zo mee gekregen? Laat me het bewijs van uw wáár verhaal zien". 
Ja hij haalt inderdaad een papiertje uit zijn zak, houd het krampachtig in zijn handen, beschermt het met hart en ziel, precies schrik dat als ik het eventueel zou kunnen bemachtigen.... het ineens opfret of in brand steek?? 
Hij vouwt het velletje open en ja daar is het bewijs, een naam, adres en telefoonnummer. 
"En toch kunde den helft nog verzonnen hebben, dat ze naakt waren en jij hun pad verlicht hebt,..."
"Alles wat ik heb verteld is echt waar, geloof me nu toch lieve Poepie"
"Ok even serieus Laurens, ze willen je alleen, single, zo vrijdenkend zijn ze dan ook weer niet he. En in de bergen kan het koud zijn hoor in de winter. En met de Kerst da's nog wel even, blijven we hier dan nog zo lang rondhangen?"
"Nee, vandaar dat ik er eerder heen wil, dan kunnen we al zien of we de feestdagen dan samen gaan doorbrengen. En wa denkte?"
........
"Ik kam uw haar nooit meer!"

Di 6 dec

Laurens hoort een onaangenaam geluid in de motor tijdens het rijden. Een metaal op metaal geluid en is bijna zeker dat het de waterpomp is, aangezien hij de laatste tijd regelmatig koelvloeistof moest bijvullen. 

We rijden terug naar Aveiro, een grote stad waar Laurens een Mercedes garage had gezien. Daar wordt bevestigd dat het degelijk de waterpomp is en er wordt er een besteld. Zoals je weet zou Laurens het graag zelf willen doen, maar voor dit heeft hij niet het nodige materiaal bij. We mogen de auto morgenvroeg binnendoen. 

We zoeken een Decathlon, hier is er ergens een en vragen de weg. 
Wat is het verschil tussen de weg vragen aan een vrouw en een man?
Nadat een vrouw ijverig de weg heeft uitgelegd (amaai ze kan het bijna net zo goed als een man, ik sta steeds verbaasd hoe goed mensen toch de weg kennen "die kant rechtdoor, het volgende ronde punt linksaf, na 700 meter vierde straat rechts, dan na 3 lichten links, tweede rond punt rechts, links, rechts, links...." hoe doen ze het toch, hebben ze nu allemaal een ingebouwde gps? En dan moet je dat nog kunnen onthouden ook en in't Portugees??? 
Als ze aan mij de weg vragen is dat zo van "Euh, oei ik denk rechtdoor, ja klopt rechtdoor en dan naar euh oei rechts of links, wacht eventjes, ik moet nadenken, had ik nu al gezegd rechtdoor? sorry ik weet het niet, ik denk dat je dat best aan een ander kunt vragen, ik ben niet van hier zie je" Terwijl ik dan al heel mijn leven in die stad woon, ma ik ben nu echt wel een wezen met de ergste orientatie, laten we maar zeggen helemaal geen orientatie. Als ik een winkel buitenloop weet ik al niet meer van welke kant ik kwam)
Dus nadat een vrouw ijverig de weg heeft uitgelegd, rijdt Laurens totaal de verkeerde kant op (hij dyslectisch en ik met mijn mond vol tanden, vol verbazing), de vrouw vind het doodnormaal dat we niet de juiste kant oprijden, ze reageert gewoon niet.
Nadat we het weer vragen aan een man, rijdt Laurens weer compleet de verkeerde kant op. Maar deze, jawel de man, rijdt ons achterna om ons dan voorop te rijden tot onze bestemming. Nog zeker 5 kilometer. 

Aangekomen aan Decathlon. Joepie er is wifi. Toch wel handig, die grote ketens waar ze vaak wifi hebben. Je kunt er uren zitten zonder iets te kopen, ze merken nog niet eens dat je er bent. Ze laten je volledig doen. En dat is wel leuk aan Portugezen, het zijn zuinige en spaarzame mensen, onze mentaliteit en je hebt nooit het gevoel dat ze op je neerkijken. We voelen ons hier volledig op ons gemak. Alé ik toch, Laurens voelt zich overal op zijn gemak. Je kunt daar uw aankopen inpakken, er komen gewoon mensen van buiten naar binnen om vanalles in te pakken op kosten van Decathlon. Straffer nog, er zijn er die enkel inpakpapier en linten meenemen. En er is geen haan die er om kraait. Doe maar, grote ondernemingen hebben geld genoeg dus hou je vooral niet in. En gelijk hebben ze. Portugezen hebben het echt niet breed hoor, maar zijn wel altijd zeer vriendelijk. We zijn hier graag.

Ik ben met m'n mailtjes bezig terwijl Laurens mijn fiets repareert. Plots komt hij dolenthousiast toe "Kijk Woon, speciaal voor uwe Sinterklaas. Ze hebben hier zo'n speciale band die nooit meer stuk gaat!" 
??? Ik kijk op de verpakking en zie een grappige afbeelding, een band die volsteekt met spijkers. "Hoe leuk, deze kan inderdaad echt niet meer stuk!"
Wat later komt hij teleurgesteld terug. "Ze hebben uw maat niet...sorry"
"Ooh, ach geeft niet. Ik ben al heel blij dat je mijn band hebt gerepareert, mijn lieve Doudou".

En wat krijgt Laurens van de Sint? Diegenen die hem kennen weten goed wat dat is.

Wo 7 dec

De auto is tegen de middag klaar. De rekening is €470. Tijdens de afrekening vraagt Laurens nog eerst tot hoeveel de vloeistof onder nul gaat. De opgedofte man aan het bureau weet het niet, informeert zich in de werkplaats achteraan en komt terug met het antwoord "Tot -25°". Alles wordt mooi afgehandeld en we krijgen de factuur mee.
Wat verder test Laurens toch voor de zekerheid de vloeistof met een speciaal metertje. Deze duid aan dat de vloeistof tot -3° à -4° gaat. Dus als het kouder wordt bv. in de bergen, kan de motor daardoor volledig vastvriezen, waardoor de motorblok barst en dan heb je zo maar even €10 000 extra kosten. 
Laurens is in alle staten en rijdt terug. Het is lunchtijd, maar toch komt er een garagist naar buiten om Laurens te aanhoren. Volgens hem is het de typische procedure in Portugal dat er maar 2 bussen koelvloeistof in een Sprinter wordt gedaan, het vriest hier niet volgens hem (wat ook niet geloofwaardig is, want dit betekent dat een Portugees eens hij in de bergen of in een ander land rijdt, hij het risico loopt dat zijn motor doodleuk stukvriest). Hij laat de lege bussen aan Laurens zien en gaat naar binnen. De info op zo'n bus zegt dat er voor deze auto minstens 3,5 bussen in moet om aan -37° te komen, wat de standaard is voor in België (dit werd ook bevestigd na ons telefonisch onderhoud met Mercedes in België). Hij komt terug en zegt dat we het op voorhand hadden moeten zeggen, dat we gingen rijden waar het kan vriezen. Laurens barst helemaal uit, smakt een van de bussen hard op de grond en roept "Wie heeft da gezegd!!" en wil naar binnen stormen. 
Dit is het moment dat ik maar eens tussenkom. Ik hou Laurens tegen en leg de garagist rustig uit dat ons werd verteld dat de vloeistof tot -25° gaat. Alle geluk is de garagist heel de tijd kalm gebleven en hij stelt voor om nog even te wachten tot na de pauze. Dan zal hij hier iets aan doen. Ons meer dan een uur laten wachten en Laurens die helemaal overkookt, neen bedankt.
Gelukkig had Laurens een afspraak om 14u met een autoverkoper om zijn oldtimers te bewonderen. Dit heeft hem afgeleid en gekalmeerd. Hij heeft dan natuurlijk ook weer wilde ideeën over de oldtimers. Ik speelde zijn secretaresse met mijn Ipad onder de arm, nam foto's en zette er de nodige informatie bij. We leken echte ervaren kopers te zijn. De autofreak heeft ons al zijn auto's laten zien en hij heeft er belachelijk veel op verschillende plaatsen. Hij heeft ons overal vervoerd in een Opel Kadet van 1973. Er was zelfs een vertaler bij die Frans sprak.

Na 16u staan we terug aan de Mercedes garage. Laurens neemt weer zijn statische pose aan met zijn metertje in de lucht. En laat nogmaals duidelijk merken dat hij er helemaal niet mee gediend is. 
Uiteindelijk wordt de procedure terug uitgevoerd met twee extra bussen en hij hoeft niets extra te betalen. De baas komt zelfs zijn excuses aanbieden en Laurens krijgt nog een extra bus mee. Dit is een cadeau van bijna €60. 

Zo zie je maar, als je je auto altijd laat onderhouden door 'professionele' garagisten in Spanje, Portugal, ja zelfs in uw eigen land, rijdt je na een paar jaar met een wrak van een auto. Bijna alle garagisten zijn 'professionele' bedriegers. 
Gelukkig zijn er een stel handige metertjes in de handel waarmee je alles, zo maar even voor de zekerheid, kunt nakijken. Het kan je veel geld en miserie besparen. Aanschaffen zou ik zeggen.

Het is al bij al zeer goed afgelopen, maar stel nu eens de vraag. We zijn onwetend en we rijden met een grote lach verder, blij dat de auto gemaakt is. Het wordt toch wat frisser in de bergen, vriest zelfs en 'KRAK' motor stuk. Daar sta je dan in de kou, leuk he. Weeeeral bellen naar VAB.
Kan je dan verhalen op de Mercedes garage? Als onwetende weet je totaal niet wat er aan de hand is, maar zelfs als je er wel iets van kent en recht in uw schoenen staat èn de nodige bewijzen hebt. Dan zal dit in het beste geval een procedure van jaren zijn. 

En dan verschiet men dat er sommigen tilt slaan. De economie zorgt voor de nodige frustraties, een mens blijft maar een mens en elk mens heeft zijn kookpunt. 

Zie de film 'Falling Down' met Michael Douglas.
We hebben ze gezien en snappen het vollééedig. 
Waar zou Laurens heen gaan... veeel garages, verzekeringsagenten, banken, frietkoten waar ze hun frietjes niet opschudden, bakkers die o.a. vanalles zoals een steentje verstoppen in hun gebak waar Laurens zijn tanden op kapotbijt,...