Portugal - Februari

28 februari 2017 - Lissabon, Portugal

Mooie tegelbeschildering

In Februari zijn we gespaard gebleven van nog auto ongemakken. Het was een zeer leuke maand met zelfs bezoek van België, carnaval en leuke ontmoetingen.

Aangezien we in het zuiden waren, hebben we de Blue Bus Crew, Ash & Sooz met hun twee dochters ook opgezocht. Engelsen die we een tijd geleden leerden kennen. Ze zaten enkele weken vast doordat hun busje het ook had begeven en ze lang moesten wachten op een onderdeel. Ze zaten bij vrienden, het was al snel een gezellige boel.
Vooral de kinderen werden lekker verwend door Laurens met...... Pannekoeken! met... chocolade van Callebout! 

Karel, een jonge Belg die meer in Portugal zit dan in België, is de ridder op het rode jeepke. Hij heeft mijn fietsslot uiteindelijk kunnen doorzagen, waardoor ik terug kan bollen op m'n Batavus! Joepiejeuj, terug samen gezellig kunnen fietsen... Hij had echt wel zin in pannekoeken als ontbijt, maar moest werken. Dan hebben we maar zelfgemaakte studentenhaver op zijn werk gaan afgeven als dank.  
Onderweg naar Lissabon, richting noorden (Oempé mijn zus komt voor enkele dagen af en land in Lissabon) stoppen we in Sagres. Daar waar het Portugese bier wordt gebrouwen, denken we aangezien het dezelfde naam heeft als het meest gedronken bier in dit land. Geen brouwerijen te bespeuren, ondergronds?
Sagres is een van de zuidelijke uitsteeksels van Portugal. Een oud ford is er te bezichtigen op het verste punt. Echt veel van het oud ford was er niet meer, het meeste was gerestaureerd en het zag er daardoor modern uit ipv oud, de authentieke kanonnen lagen er nog wel. De uitzichten zijn vooral prachtig... boven op een klif. Portugese kliffenDe kust is aan veel erosie onderhevig waardoor je, waar je ook kijkt, het land ziet eindigen hoog boven de zee die overhelt op steile rotswanden. En op die gevaarlijke rotswanden zijn er kamikazes van vissers die zich erop wagen hoog boven de zee. Het zijn geen jonge vissertjes, die zie je nog maar weinig, neen het zijn de oudere mannen die gek genoeg zijn voor zo'n stunt, ze staan wel 30 à 40 meter boven de zee! Ze doen het niet voor niets, grote vissen worden één voor één aan de haak geslagen. Daar is een speciale techniek voor om deze vissen zo hoog uit het water te halen. Als ze beet hebben klikken ze een rieten mandje over hun visdraad en dit glijdt langs de draad naar beneden met een lang touw aan het mandje zodat de vis uiteindelijk in het mandje belandt en zo halen ze de vis naar boven. Het zijn vaak vissen van meer dan een kilo en ze halen hier makkelijk 15 kilo uit het water op een ochtend.

Op de parking waar we stonden leren we een Belgisch koppel kennen. Hoe gaat dat in zijn werk... Laurens staat vroeg op, stapt uit de auto en wandelt regelrecht naar een jonge knaap die aan't wakker worden is, leunend tegen zijn busje en begint enthousiast te vertellen, te gaan eigenlijk zoals steeds. Wat later roept hij mij, om me te laten weten dat ze boeken kunnen wisselen en zo kom ik in het verhaal...
Lauranne & KanterKanter en Lauranne, een jong koppel van Gent die ook door Europa touren met hun busje voor een lange periode. Laurens geeft ze een rondleiding in onze mobilhome, begint te vertellen, of beter gezegd vertelt eigenlijk gewoon verder, en voor we het weten waren we 18 uur later, het was plots 4u s'nachts! Daar zijn we allen toch wel even van verschoten, dat was gevlogen! Dankzij Laurens en zijn duizend en één ongelooflijke verhalen. Heel leuk steeds om de verbazing en bewondering te zien bij de mensen. En als kers op de taart...(moet je wel 18u voor uitrekken) als Laurens zijn zelfgeschreven rode oortjes-verhalen boven haalt....
Ook leuk dat hij anderen zo kan motiveren in het reizen en hun zoveel gouden raad en trukjes mee geeft. Een betere reisgids bestaat er niet. Laurens is een wereldmens. Hij laat duidelijk bij iedereen een stempel na, eentje die men niet vergeet... 
En zoals steeds als we bezoek in ons huisje hebben, worden ze gastronomisch verwend (ik hoor Laurens het nog zo zeggen tegen iemand "Jaja 18 uur aan een stuk gekletst, das nu wel t langste, ma kheb ze wel eten gegeven he, ah jajaja, 18 u is lang he om ni t'eten" ma dan bloedserieus gezegd op z'n Laurens).
Deze keer zelfs twee keer pannekoeken met fruit en goeie Belgische chocolade van Callebout jawel, s'middags en s'avonds als dessert. En die ochtend hadden we onder ons ook al pannekoeken gegeten. En telkens met bier gemaakt, onze mobilhome ziet er uit alsof er twee alcoholiekers in wonen met al die lege blikskes en kratjes bier (als't promotie is van iets en we gebruiken het veel en houd lang goe, dan hamsteren we datgene. Zo ook... het bier...)
s'Morgens reden we door en gingen nog even onze gegevens wisselen en voor we het wisten, waren we weer zes uur verder! Het was echt leuk om hun te leren kennen.
Natuurlijk heeft Laurens weer een jeep-reisje voorgesteld aan hun (aan een ander jong Engels koppel waar we met kerst samen waren, had hij ook een jeep-reisje samen voorgesteld, maar naar Mongolië dan). Deze keer komt Afrika aan de beurt. Hij regelt de jeepekes en de anderen regelen de carnet de passages. Zoveel ideeën, zoveel mogelijkheden,... het leven is duidelijk te kort.

Laurens wil altijd goed op tijd zijn, zoals ik al eerder schreef, uren te vroeg voor een trein, vliegtuig, soms een dag, beter te vroeg dan te laat...
De volgende ochtend om 7u maakt hij me wakker, trekt het donsdeken van me af en klaarwakker als hij is, laat hij me weten dat we naar Lissabon moeten voor mijn zus. 
'%%%?????... ja tuurlijk lieveke maar das pas binnen vier dagen, mag ik asjeblief mijn lekker warm donsdeken terug?'
'Je weet nooit wat er gebeurt met de auto, er kan nog vanalles gebeuren', zegt Laurens. 
Daar kan ik hem dan natuurlijk ook geen ongelijk in geven. 
'Ok geef me op z'n minst een half uurke, en een koffeke, en en ... mijn droom is bijna uitgedroomd.... en... donsie pleasie?'
Hij rijdt ook graag slowly slowly, wou nog hier en daar een stop doen en ook gewoon om zeker te zijn van een parkeerplaats, die we daarvoor al onderzocht hadden. Een perfecte plek om te staan met de mobilhome enkele dagen als Oempé er is. Gratis, ideale ligging in de haven van Lisboa om van daaruit de stad te verkennen, koffiebar met wifi waar je snel kan downloaden, propere toiletten,... Daar aangekomen ontdekken we dat de politie daar elke mobilhome een boete van €250 heeft aangedaan. Daar zijn we alle geluk aan ontsnapt, want een tijd geleden hadden we daar ook al enkele dagen gestaan. De boetes zijn uitgeschreven nadat we waren vertrokken. Omdat het een parking is van een ferry terminal waar mobilhomes enkel s'nachts mogen staan, zodat er overdag plaats genoeg is voor diegenen die de ferry moeten nemen. Maar de meesten vertikken het om zich overdag te verplaatsen en als er teveel zijn, schrijft de politie zo af en toe eens iedereen op. Begrijpelijk eigenlijk, want de meeste mobilhomes nemen de plaats in van minimum twee tot soms vijf auto's (de langste die we hier gezien hebben was een Nederlander met een bus van twaalf meter met daarachter nog een aanhanger van zes meter). Het is niet te geloven hoeveel mensen zowel jong als oud er in van die mobilhomes rondreizen en het grappige is, hoe ouder de mensen, hoe groter de mobilhome. 
Gelukkig vinden we een andere plaats zes kilometer verder. 

Red in the evening

Daar leren we een andere Belg kennen, Emmanuel, een man alleen. Hij probeert al een tijdje celibatair te leven met de hulp van spiritualiteit, maar dat lukt hem niet zo goed. Die avond is er een Reggae Party en daar vind hij toch geen lief zeker. Het is een Sloveense die hier in een of andere hulporganisatie actief is. Hij is ook op zoek naar een andere manier van leven dan het Belgisch leven. Enkele maanden geleden was hij in België vertrokken via Oostende waar ze ook zo'n gekke regel hebben: je mag je mobilhome er gratis parkeren, maar je mag er niet in slapen. Dit heeft hem €80 gekost. Emmanuel hebben we ook verwend met rarara..... pannekoeken hoe raad je het toch! En natuurlijk een lekker warm maal. Hij heeft gratis douches ontdekt in de stad (bedoeld voor daklozen, zo zal wel elke iet of wat grotere stad deze gelegenheid hebben denk ik dan, zo is er voor een lowbudget toerist met een gewoon busje altijd de mogelijkheid om te douchen, zelfs een wasmachine en droogkast waren ter beschikking, het laatste was wel stuk ma soit het is er) en daar hebben we natuurlijk gebruik van gemaakt, een warm douchke... In stadje Lissabon ga ik niet in mijne bikini wat staan springen omdat het water niet warm genoeg is. Oh nee dan maar de douches voor de daklozen. Na Indië is niets nog erg. Eigenlijk zou iedereen eens naar India moeten geweest zijn (op z'n Laurens dan). Een ideale relativeringsoefening, daarna is echt alles beter hoor. Doe daar nog een aardbeving bovenop en 'Genieten van het leven' word je moto. 

Een jonge Fransman, eerst met de fiets, nu met een trekkar, reist rond met zijn trouwe hond. Hij raapt ook afval op zoals Laurens, maar deze maakt gebruik van de technologie, heeft een Facebookpagina Trashgo en al €3000 ingezameld en is nog maar drie maanden bezig. En daar bovenop staat hij af en toe op straat met petflessen vol opgeraapte sigarettenpeuken en provocerende foto's van hem met zijn opgeruimde afval, al of niet verschenen in de krant. Op straat verdient hij gemakkelijk meer dan €30 op een dag. 

Moest Laurens er geld voor krijgen voor al het afval dat hij al heeft opgeraapt, dan zou hij er knijpstangen mee kopen en gratis uitdelen aan geïnteresseerden om hun aan te moedigen mee te doen. Het is ook inderdaad veel gemakkelijker en leuker om afval met een knijper op te rapen. Hierdoor hoeft het niet met de hand (is toch al hygiënischer) en moet je ook niet telkens bukken. Goed gezien Laurens!
We hebben aan een klein meisje dat onlangs is verjaard, als cadeau gegeven... zo een knijper en ze was er heel blij mee. Met het gezin (the blue bus crew) raapten ze al afval op, een van de heel weinigen die we hebben gezien die dit ook doen. 
Het is gemakkelijker afval te droppen waar het vol ligt, dan waar het smetteloos proper is. En met die gedachte is het voor mij vooral een motivatie om een plek proper te maken. Soms is er gewoon geen beginnen aan, dat was vooral in Italië (het gaat hier over Europa, buiten Europa is het vaak schrijnend). In Portugal valt het vrij goed mee. Er zijn plekken die schandalig zijn, maar vaak is het te doen om de plek helemaal clean te krijgen. We kunnen niet verwachten dat iedereen het doet, dat zou natuurlijk fantastisch zijn om overal en vooral van de natuur te kunnen genieten zonder steeds te moeten inzien wat een vuil wezen de mens eigenlijk wel is, maar we leven niet in een sprookje. We mogen al zeer blij zijn als we iemand hebben kunnen motiveren. Dat gebeurt wel vaker door Laurens. Zo ook een man die het vroeger ook deed maar de moed had opgegeven, maar door Laurens het te zien doen, ging hij er terug mee beginnen. Soms doen mensen met ons mee. Een keer zag ik een man op een parking, nadat hij Laurens bezig zag, zijn drie sigarettenpeuken oprapen en in de vuilbak doen die enkele passen verder stond. De minste positieve verandering in het gedrag van een vervuiler is al goed. Het begint bij die enkele passen naar de vuilbak...
En zelfs gewoon voor jezelf. Het is toch sowieso leuker om in een propere omgeving te vertoeven, waar je ook komt. De wereld ziet er zoveel mooier en scherper uit door een propere bril. 

Het bezoek van Oempé was super leuk! Ze had een zak melk en een zak pure chocolade mee voor ons waarmee haar handbagage bijna volledig mee gevuld was. In totaal 5 lekkere kilo's Callebaut! Zo lief en attent van haar. In ons huisje, pannekoeken maken!Laurens & Woon in mobilhomeLaurens is door het dolle, want zijne chocolade was net op. Komt dat nou lekker uit. We hebben heel Lissabon gezien Kerk Lissabonmet Laurens als gids. Zijn verkenning veldwerk de dagen ervoor heeft zijn vruchten afgeworpen. Van de Zussie Oempé op bezoek 😃!Portugese lekkernij 'Pastel de Belem' tot het tandloze oude hoertje, niets ontbreekt eraan. De typische zoete Ginja kersenlikeur met ingelegde kersjes geproefd (Laurens wordt al zat van 1 kersje schattig)Ginja. Kersenlikeur. Ni morsen Woon, waarvan er enkele flessen van mijn zus in de mobilhome weg geborgen zit als souvenir voor thuis (kon niet met haar handbagage mee). Maar dat is gevaarlijk zus, we kunnen er goedkope inkappen, neen, dan zie je het aan de dop, dat die is opengedraaid. In India plakken ze die terug dicht met secondenlijm zodat je niets ziet. Hihihi allemaal stoute ideeën, was dit wel een slim idee? Grniffel grniffel... wie knabbelt er aan m'n huisje?
Nee hoor Oempéke, ik zou ni durven, uw cadeautjes blijven mooi onaangeroerd.
Mobilhome sta klaarSteeds tegen de avond stond ons huisje te wachten voor een lekker warm maal en een warm bedje. Natuurlijk hebben we de maag van die jongeman Trashgo en zijn hond ook gelukkig gemaakt. Het was even geleden dat hij nog warm had gegeten. Voila sè en met nog veeeel meer plezier voor iemand die ook aan moeder natuur denkt. 
Oempé vind zijn concept ook geslaagd en wil ons helpen om ook naar die richting naartoe te werken. Wij zijn beiden twee nullen ivm facebook, websites enzo. Maar mijn zussie Oempé is daar specialist in en ze heeft ondertussen al zelfs samples gemaakt van hoe ons visitekaartje er zou kunnen uitzien. Het ziet er geweldig uit. Ze is een schatje! 
Helaas na alles komt een eind en na drie nachten (Oempé had nu echt wel pech dat er juist tijdens deze drie nachten in cafés rondom ons gefeest werd tot de vroege uurtjes en het was zelfs geen weekend) nemen we afscheid. 

We rijden door naar Bram en Martine, verder richting noorden waar ze zijn. Laurens kent Bram van het oud ijzer en Martine kennen we niet. Ze waren ook in Portugal voor een korte periode. 
Ik had er eerst mijn bedenkingen bij eerlijk gezegd. Iemand in de mobilhome extra die ik niet goed ken. Het is toch tenslotte ons klein huisje en ik ben toch wat op m'n privacy gesteld, vooral s'nachts. In de ardennen maakt dat allemaal niet uit, plaats zat, maar in zo'n rijdend geval is er echt ni veel plaats hoor. En dan nóg iemand extra die we helemaal niet kennen. Ik weet het niet, misschien ben ik weer wat mensenschuw, wat Laurens al vaak tegen me heeft gezegd. 
Nu wat blijkt...Woon & Martine met Martine klikte het super. 1 nacht hebben ze in de mobilhome overnacht, maar Bram was ziekjes en had slecht geslapen, waarna ze de nachten erna in een hostel hebben doorgebracht. Waar maakte ik me toch wééral druk om. 
Laurens en Bram zijn vooral naar oude auto's gaan zien en wij waren zeer blij dat we mekaar hadden om gezellig te kletsen in het zonnetje. Alle vier hebben we ook een stuk van het noordstrand van Nazaré opgekuist. 
In Torres Vedras hebben we afscheid genomen. Bram en Martine namen daar de bus naar Lissabon voor hun vlucht terug. 
Torres Vedras carnaval-statuutEn wij zijn hier gebleven, want in Torres Vedras wou Laurens zijne caranaval vieren. In Lissabon hadden we al een groep carnavalisten van Torres Vedras zien rond hotsen verkleed als vuil janetten en dan wist Laurens het meteen. Dit wordt het. En hier zijn ze nog zotter, zes dagen achtereen duurt het hier! In Aalst is't maar drie dagen. 
Laurens had hier zo naar uitgekeken, want hij had al enkele jaren carnaval gemist en er van afgezien. En Laurens is Laurens niet als hij zijn verkleed gerief niet op straat vond. Een witte lange pruik, zo goed als nieuw vind hij zelfs een week op voorhand, een feestbril, twee ringen die flikkeren in alle kleuren en met zijn kleren die nog in de auto lagen voor het nineties feestje een tijd geleden van Femke, vriendin van Danny, die Laurens van Ann had meegekregen, waar we op bezoek waren vlak voor da feestje (kunde nog volgen?). Dan nog een push-up, een gele boa, wat rode lipstick, rode nagels en voila hij is klaar voor de strijd. Het feesten kan beginnen!Laurens carnaval als vueil janet .... valt Laurens toch ni ziek zeker.... ochaarme ja das wel erg, zo naar uitkijken, jaren gemist... Hij is toch zo gegaan, dapper dat hij is, maar heeft vooral veel geslapen en weinig gefeest, normaal ist omgekeerd. Het voordeel is nu wel dat hij daardoor niet stinkend van bier en ik weet ni naar wa nog allemaal terug de mobilhome in komt om te dutten, fris als een pasgewassen baby zou ik nu ook ni zeggen, maar toch niet met bier en vanalle vetzakkerijen wat typeert aan een goeie carnaval waar veel wordt gedronken of beter gezegd gezopen zeker als hier 11 pinten maar €10 kost.
Maar volgens Laurens zijn ze hier in Portugal toch een pakske braver dan in Oalsjt. Bv. we hadden van een bepaalde carnavalsgroep elks een broodje gekregen. Daar was dus niets mis mee, zou in Oalsjt ni waar zen. Daar pakte best niksken aan, want sowieso is er mee gesjoemeld. Een broodje daar zou zeker met levende maaikes zijn ofzo. Doar goan ze der gewoan oever. 
Al bij al heeft Laurens toch ne carnaval gevierd, weliswaar op een lager pitje, maar gelukkig heeft hij steeds zijn onzichtbare roze bril op. Hij heeft deze stiekem laten tattoueren, onzichtbaar wel te verstaan, die hoe donkerder het wordt, hoe meer oplicht.
En natuurlijk was hij aan de betere hand na die zes dagen...
Hier in Portugal is het heel goedkoop grond te kopen. Je vind prijzen vanaf €0,80 per m2 (niet aan de kust, maar wel nog geen 10 km van de zee). Aan de kust zelf in Nazaré betaal je ook al €300 000 voor een klein appartement. Op uw stuk grond (zolang het geen natuurgebied is) mag je zonder vergunning een chalet bouwen (max 30 m2). Dat laat Laurens zijn fantasie weer op hol slaan. Het is al zover gekomen dat hij het wel ziet zitten om een groot stuk grond te kopen en deze om te bouwen tot een 4x4 parcour voor grote kleine jongens de mogelijkheid te bieden om met hun jeepke al hun remmen los te gooien (dit idee was een tijdje geleden ontstaan en is ondertussen precies toch al overgewaaid).
Ook kan je goedkoop een huisje kopen, maar het kan zelfs nóg goedkoper. We zijn gaan kijken naar een stuk grond van 800 m2 met een klein huisje/kot van 44 m2. De muren zijn nog goed en het dak ligt er niet lang op. Dit stuk is gelegen midden in een bos. 
En de vraagprijs is..............tromgeroffel tromgeroffel rinkel rinkel rinkel.........vijfduizend vijhonderd euro! Dat is nou toch geen geld, al zeggen wij het zelf. 
Wat zijn de addertjes onder het gras? 
Het dak ziet er uit als asbest, volgens Laurens is het nog maar recent geplaatst en heeft een andere kleur dan asbest, lichter. Hij denkt dat het de vernieuwde golfplaten zijn zonder dat vies spul. Er is geen elektriciteit, geen water, wel een grote diepe waterput maar helaas droog (en dat in de winter? Het lijkt wel een akelige vergeetput met een loodzwaar deksel op). Overal ligt er rommel, het lijkt wel een dumpplaats voor bouwafval. De grond steekt voor de eerste helft ook nog eens vol afval (Laurens heeft na lange tijd nog eens zijn metaaldetector boven gehaald en deze piepte als gek bij het voorste deel van de grond (400 m2 ondergegraven rotzooi)
Tja we zien wel, zoals steeds....

Laurens en Woon op reis houd ook steeds in: een mooi verhaaltje over dieren in nood...
In Italië een lammetje, in India een klein katje en hier twee vogeltjes. 

Vogeltje 1:
Midden op de weg zit een vogeltje stil, Laurens begin te remmen, maar rijdt er over, natuurlijk niet met zijn banden. Laurens stapt uit en gaat het vogeltje zoeken. Het blijft echter stil zitten midden op de baan, het was helemaal van de kaart. Hij kon het zo oppakken en nam het in de auto. Het slachtoffertje is een Witte Kwikstaart. Ik flans vliegensvlug een doosje in elkaar voor het vogeltje rust te geven. Bloed is er niet te zien, maar het vogeltje blijft apathisch. Witte Kwikkie heeft waarschijnlijk een botsing met een auto overleefd. Stilletjes aan komt er terug leven in het diertje, na enkele uurtjes laten we hem terug vrij. Helaas vliegt hij heel raar, zijn stuurinrichting moet geraakt zijn. Hij probeert recht te vliegen, maar gaat steeds scheef. Precies een auto die een bocht wil nemen op het ijs tegen hoge snelheid, eigenlijk grappig om te zien, ochaarme. Hopelijk komt het goed met Witte Kwikkie...

Je ziet vaak dode vogels aan de kant van de weg, zowel kleine als grote. Dit is ook omdat mensen veel te veel etensresten uit hun raam naar buiten smijten. Ze denken dan 'Voor de vogeltjes',  ja klopt, maar helaas valt dit voedsel niet altijd aan de kant van de weg, maar ook midden op de baan. En dan komen inderdaad de vogeltjes, maar ook de razendsnelle auto's. Eenmaal een dode vogel op de baan, komen daar de aaseters op af zoals vossen, kraaien,... die dan op hun beurt ook worden platgereden. Zo zie je dat de auto niet echt een natuurlijke vijand is, maar wel meewerkt om het wildbestand in toom te houden.
Misschien zou elke bestuurder ook verplicht moeten zijn om een jachtvergunning te halen. Laat ons het rijbewijs super moeilijk maken, dan zullen er heel wat minder auto's op de baan zijn. (Bedacht door iemand die autogek is)

Vogeltje 2:
Een Zwarte Roodstaart die ook stil midden op de weg zit. Zelfde scenario als hier boven, alleen deze hebben we dik 12 uur bij gehouden. Er was bloed te zien aan één van de oogjes en aan het snaveltje. Deze vloog gelukkig mooi recht toen hij werd losgelaten. 

Foto’s