Van Oost naar West

14 februari 2018 - Ranong, Thailand

We zijn terug op het vasteland, maar vertrekken weldra naar een ander heel klein eilandje Koh Chang Noi, deze keer aan de westkant van Thailand ter hoogte van Ranong, in de Andeman Zee.

Ons tweede bezoek aan Koh Tao was alles behalve avontuurlijk, zeker niet voor mij, dat vond ik wel in een goed boek. 
Het was eerder een sociaal gebeuren. Naast ons zat een gepensioneerd Frans koppel, goed voor mijn 2de taal te oefenen. En Laurens met zijn ontmoetingen op zijn wandeltochtjes zoals deze Wilson Wilson
Na de snorkeltrip heb ik niet meer gestapt tot we terug vertrokken. Een volle week. Het leek korter dan het was. In de tropen neem ik geen risico's met de opgelopen snee. Ik wil geen onstekingen en zeker niet de mogelijkheid geven aan vieze beestjes om zich warm te nestelen of zelfs voort te planten onder mijn teen. Bwaakes het gedacht alleen al, krijg er rillingen van. Het zekere voor het onzekere nemen is bij deze snel genomen. Ook dankzij Laurens zijn strenge verzorging is de wond perfect toegegroeid zonder enige complicaties. Elke dag goed ontsmet, steriel verbandje erop, me verboden te stappen en ervoor zorgen dat de teen niet in aanraking kwam met water. En vooral op mijn wenken bediend worden als ik een dorstje of een hongertje kreeg. Hij zorgt echt goed voor me, wat een lieverd. Hij die ook zo graag wandelingetjes maakt en daardoor mensen leert kennen. Gaat ook veel makkelijker als ik er niet bij ben. Hoe zou dat toch komen? Zo kwam hij plots met een vrouw terug....

Ik begon me zorgen te maken nadat hij uren weg bleef, hij ging snel plonsen in de zee en meteen terug komen. Onze lieve Franse buren kwamen net terug nadat Laurens vertrokken was en zeiden dat er toch wel vrij veel stroming op zee zat. Waardoor ik na enkele uren, al in de donkere avond, vanuit het niets plots de link legde. Laurens zou toch niets voor hebben gehad door die stroming? Door mijn hoofd jaagden vanalle akelige gedachten tegen 100 km per uur. Ik zou toch een slechte moeder zijn denk ik soms, véél te overbezorgd. Maar soit, daar stond ik dan met het gedacht van 'Moet ik hem nu huppelend gaan zoeken? En waar? Wat zou ik opgelucht zijn als hij nu is gewoon goed en wel terugkomt met een vrouw bijvoorbeeld. En ja zo gedacht zo hij gedaan. Is ook een manier om jaloezie te onderdrukken en dat werkt ook! Wat was ik blij dat hij daar stond met een smile van hier tot in België met een schattige jonge vrouw achter hem. "Woooon, surprise, heb iemand mee genomen!" 
Laurens blijft Laurens dus waarom me er niet gewoon bij neerleggen. Hij doet toch tenslotte niets verkeerd. Of het allerergste denken dan is dit natuurlijk toppie!
Tanya, een Russische van 25 die er maar amper 18 uitziet. Echt wel een schattige met van die blonde krollekes. Net een porselijnen popje. Ze heeft een jaar in China gezeten om Engelse les te geven aan kleine kindjes. Ze vindt de warmte hier geweldig, je zou voor minder als bij haar thuis -30 graden normaal is! De winter zoals in België is zomer bij haar thuis. Dus beste lezers, het kan nog erger, schrijft diegene die niet meer weet wat vrieskou betekend. Ik denk dat ik op slag als een ijsblok zou neervallen als ik in de teletijdmachine van Professor Barabas op dit moment naar België zou worden gekatapulteerd. Het zou naar het schijnt de koudste dagen zijn?

Ps: ik ging net plassen en wat zie ik in de badkamer, iets vrij groot snel kruipen, naar mijn voeten! Maar zonder lenzen in of bril op zie ik natuurlijk niet wat, maar sowieso iets groot. De deur dicht, snel mijn bril op... een grote kakkerlak. Probeer er een glas over te zetten, maar het beestje schiet steeds plots zo snèl weg zodat ik telkens verschiet. Subiet gooi ik nog per ongeluk het glas stuk op de grond ipv zachtjes over dat mormel te plaatsen, past er zelfs niet in, zo groot! Tja Laurens dan maar wakker gemaakt. Mompelmompel, pakt een sleffer en Pets Pets Plat! "Moet je me daarvoor wakker maken?" 
En ik die dacht dat je een kakkerlak niet mag platslagen, want dat er dan eitjes kunnen worden verspreid, heeft meneer Plet me toch eens verteld. Ik braaf met het glas maar proberen en meneer dan baf boem pataat. Ok zo zijn we er ook ineens vanaf. Hij terug in bed. 
Dat is wel even verschieten hoor! Zeker omdat ik niet goed zag wat het was en precies op mij wou kruipen terwijl ik er echt niet afkon. Bah. Was ik juist een beetje aan't schrijven om te kunnen slapen, ben ik weer klaarwakker. 
Enkele uren ervoor in het toilet aan de receptie kreeg ik bezoek van dit schattig wezentje Bezoek op het toilet

Waar dat we zaten op Koh Tao, had een jonge vrouw iets vreemd. Twee vriendinnen waren nog maar enkele dagen hier wanneer een ervan niet meer kon stappen en ineenzakte vlak voor ons kamer. Laurens er meteen heen om haar te helpen ondersteunen, maar dat ging zelfs niet meer. Ze huilde en zweette heel hard, wat had ze? Een muggenziekte opgelopen? Ze hebben haar gedragen naar de jeep die enkele meters verder aan de uitgang stond. Hopelijk is het in orde gekomen met haar, we hebben ze niet meer gezien...

Ik was me aan het voorbereiden op de wandeling van meer dan 2 km naar de pier. Proberen om zo weinig mogelijk op de zwakke teen te steunen. Helemaal gerust was ik er niet in, maar och we hebben heel de dag de tijd om er te geraken. Onze boot vertekt pas om 23u. Heeft lieve Tanya toch wel een scooter geregeld zodat Laurens me naar de pier kon voeren! Wat een schatje, zo lief als ze eruit ziet. 
Wat kan er nu nog misgaan?
By by Koh TaoDe laatste zonsondergang op Koh Tao.

Heel de dag tijdens het wachten, van s'morgens eigenlijk al, voelde ik me niet goed, grieperig en had het vrij koud. Ach ik kan op de boot me lekker plat leggen.Slaapcompartiment nachtboot naar Chumphon Moet dat nu lukken dat er op de boot in de slaapcompartimenten niet 1 maar deze keer 3 airco's hingen en die werkten dan ook nog dedju. Koud dat ik heb gehad die nacht en bijna niet geslapen. 5u s'morgens toegekomen en me zó belabberd gevoeld. Laurens heeft gelukkig een taxi geregeld naar het hotel dat we al kennen. Ooh daar snakte ik zo naar, naar die comfortabele kamer met eindelijk nog eens een eigen badkamer mét eindelijk nog eens warm water en onbeperkt lekkere warme thee.... ooooh....

We belanden in de open laadruimte, de typische tsoengthouws, maar deze keer was het voor mij geen lekker briesje, integendeel. Nog even volhouden, kamer in aantocht. 

En jaaaah we konden direct inchecken voor een keer haleluja!! Eens op de kamer PLOF! Woon kon geen pap meer zeggen. 
Het ging van kwaad naar erger, had al koorts, maar bleef maar stijgen. Afwisselend rillend van de kou naar zwetende vapeuraanvallen. Wou proberen uit te zieken, maar bij 39,7 graden koorts, stond Laurens erop om met mij naar het ziekenhuis te gaan. Oh nee, toch niet uit het veilig warm bedje moeten. Dan doe ik mijn fleece-trui aan, wat enkel bedoeld is voor de heen- en terugreis naar Athene. Want wie doet er nu zoiets aan in de tropen? Ja ik dus, want de eerste keer toen ik ziek was, had ik wreed koud in het ziekenhuis met al die airco's. Deze keer bereid ik me goed voor. Eens in mijn kleren gesukkeld, op weg naar de uitgang van het hotel, kreeg ik de ene vapeuraanval na de andere. Al direct helemaal nat. 
De enigste taxi's waren scooters, dus met drie erop, ik gesandwiched, best ook, zo kon ik er niet afvallen als ik van mijne sus zou gaan. 

Eens binnen in het ziekenhuis waren er deze keer helemaal geen actieve airco's, moet dat nu lukken seg! Dat heb ik nog nooit geweten! In geen enkel publiek gebouw trouwens. Zweten dat ik heb gedaan! Ik kon dat nu moeilijk uittrekken, want had niks onder aan, stom kieken dat ik ben. Dan zouden ze me direct opnemen in de psychiatrie, als ze dat hier hebben tenminste. 

Eerst een formulier invullen die in het Thaïs was. Gelukkig heeft een vrouw me geholpen waar ik wat moest invullen terwijl op mijn gezicht de nieuwe cascade van Taiwan zich ontwikkelde. Ik kon moeilijk een doordrenkt papiertje afgeven dus heb ik die liters met mijn mouwen afgeveegd. Wat ook niet ten goede kwam als ze mijn bloeddruk wouden opmeten. Al is een natte mouw proberen op te stropen? Zo een die goed rond de arm spant en dan nog in fleece-stof? Goed bezig Woon, dat noemt dan voorbereid zijn. Ik steek het allemaal op de hoge koorts voordat er iemand ga denken dat ik maar 1 hersencelleke heb in mijn shwabby-massa ergens boven. 

Bloeddruk is ok, voor zover ze een goede meting hebben kunnen nemen na verscheidene mislukte pogingen met het machien waar je uw arm moet doorsteken, waarna ze om beurten aan mijn pols voelden precies om te weten of ik wel een hartslag had en na weeral enkele mislukte pogingen, beslisten ze om het dan maar op de ouderwetse manier te doen. Volgens Laurens mag je na een mislukte poging niet meteen weer opmeten, een bepaalde wachtpauze is normaal vereist. En zeker niet zoveel keer vlak achtereen. Maar wat is Thaïs normaal? Amaai dan had ik er pas uren gezeten... En dat ik naar mijn mislukte opgestropte mouw wees die er steeds tussen zat en zei "Maybe it's because of this?", hielp ook niet.
Maar goed ook voordat ze mijn truitje nog zouden hebben uitgetrokken. Je moet weten dat de meting in de grote inkomhal gebeurde, waardoor iedereen op je zat te zien. Iedereen moest er wachten dus elke afleiding is dan welkom nietwaar? 

Een bloedstaal die elders werd genomen voor de test op malaria en tbc. 
Een urinestaal was nodig waarbij ik het toilet van het ziekenhuis kon gebruiken. Als je daar valt dan word je pas ziek! Heel de vloer en de wc was vuil en nat. Ben niet uitgeschoven zoals die ene keer een tijd geleden op de nachttrein! Deze keer missie geslaagd. 
WC's en ik gaan echt niet samen, nooit geweest trouwens. Al heel mijn leven kom ik in aanraking met kapotte wc's, vooral waar ik woon. Of gebeurd er altijd wel iets. Zou het kunnen door mijn naam? Woon Chin?? Betekend 'calligrafie' hoor geen 'miserie toilet'.

Enfin, terwijl we wachten op de resultaten ziet Laurens dat er achter mij een hond ligt die precies ook evengoed bij de dokter eens langs kan gaan. We gaan wat verder zitten, kijken hoe vogeltjes hun nestjes bouwen in de lampen boven de zaal, achter muggen jagen die hier talrijk aanwezig zijn, wanneer Laurens een vlo opmerkt op zijn broek. Van die hond dus. Ik vind het allemaal grappig, precies een soort droom, niet echt, goed aan het ijlen natuurlijk. Terwijl Laurens naar buiten stormt, het wordt hem teveel, vooral door de warmte en de ziekenhuis-geuren, maar die vlo was de druppel.

Mijn bloed was ok maar infectie of zoiets in urine gevonden. Duidelijk Engels spraken ze daar niet. Evenmin de dokter. We verstonden er niet veel van. Ze toonde even de resultaten, waar we zoiets van 'Acute Poly....' konden aflezen, maar we kregen ze niet mee. Flauw hoor, wat kunnen zij met een resultaat van een toerist, die er is een keer komt, nu doen? Had er een foto van moeten nemen. 

De dokter schrijft voor: 3 dagen aan de baxter met antibiotica, 10 dagen antibioticapillen, pijnstillers en 3 liters water met ORS in per dag.
Het eerste weiger ik, de pijnstillers vertik ik nóg eens te betalen en mee te krijgen. Die hadden we nog van de vorige bezoeken en gebruik ik toch niet. De koorts was duidelijk aan het zakken... 

Wat ons verbaasde was de rekening die ons werd gepresenteerd! We waren al voorbereid omdat er labo-onderzoeken in zaten, maar dit!.... Nog geen 10 euro! Alles in. 
Niet alleen grenscontroles, maar ook ziekenhuizen verschillen in dit land overal zo hard. Raar land, deze keer goed voor ons.

Ik twijfelde eerst of ik de antibiotica wel wééral zou nemen. Is dan al de 2de keer dit verlof. Mijn koorts was snel gezakt zonder medicijnen, dus waarom? Toch maar uiteindelijk genomen. Dan kan ik me zeker niet beklagen daarna voor als er echt iets ikweetnietwat in me zit. We zijn tenslotte al even in de tropen en verstonden niet goed wat er juist aan de hand was. En aangezien ik ook totaal geen last heb van antibiotica, dan toch maar gezwicht. Je weet maar nooit.

Na twee nachten zijn we verder gegaan. Van Chumphon naar Ranong, van de oostkant naar de westkant van Thailand. Bijna Chinees Nieuwjaar en dat wordt hier duidelijk gevierd, een heel weekend. Dit pikken we nog even mee voordat we doorreizen naar het kleine eilandje Koh Chang Noi. Daar waar het nog primitief is zoals Thailand vroeger, geen sporen van overtoerisme, wel simpele hutjes aan de kust, maar toch ook nog in de jungle. Geen wifi in de bungalows, enkel elektriciteit tussen 18 en 22u. Wel hangmatten en slangen. Voor de dramaqueens zoals ik bijvoorbeeld, anti-gif is beschikbaar op het eiland. 

Foto’s

5 Reacties

  1. Joyce en Johan:
    15 februari 2018
    Och Woon toch, eerst die teen en nu dit weer. Heb het met je te doen hoor. En dan ook naar zo'n paradijseiland met slangen.... Dat is echt niet ontspannen genieten. Maar goed, ik volg jullie op de voet en wil niets lezen over griezelslangen hoor. Knuffel voor jullie
  2. Nancy:
    15 februari 2018
    Veel beterschap Woon xxx
  3. Nancy:
    15 februari 2018
    En voordat ik het vergeet een gelukkig Chinees Nieuwjaar xxx
  4. Eva:
    15 februari 2018
    misschien had gij hetzelfde als die vrouw dan
  5. Rob:
    17 februari 2018
    Ja zo'n wezentje trof ik ook een keer, op het andere Koh Chang. Maar ben benieuwd of die hutjes echt zo primitief zijn. Dan zit je zeker hel;emaal aan de westkant, waar de ezon ondergaat? Daar zitten weinig mensen niet?