Een klein wonder
24 november 2015 - Tropea, Italië
Zaterdag 21 november '15
We zoeken een plekje om te overnachten en rijden ergens aan de kust in het zuiden van Italië, de dag voor de oversteek naar Sicilië.
Plots ligt er een grote steen op onze route, de weg is geblokkeerd. Hier kan geen enkele auto door, maar Laurens denkt wel dat de Samurai er langs kan, mits het activeren van de 4-wiel aandrijving. Het is zeer nipt en vrij diep aan de zijkant...risicovol, maar mogelijk. Ik betwijfel het.
De dag ervoor was het ook even spannend. Toen hadden we minder geluk en we konden op zoek gaan naar een garage voor een onderdeel van de auto. Al bij al was het toch goed gekomen.
We proberen het toch en jawel, het gaat vlotter dan we dachten. Oef, hier willen we niet vastzitten in niemandsland...we rijden verder.
Onderweg zien we een schaap, ze was net bevallen. Ik heb nog nooit zo'n mooi mini lammeke gezien, mega-schattig, de navelstreng hangt er nog aan. Maar ze zijn precies alleen, er is geen kudde te bespeuren. Ze zouden hun plan wel trekken, denken we.
We rijden verder, door een moeilijk wild parkour en na enkele kilometers vinden we ons idylisch plekje tussen een berg en de zee. Hier is geen mens te bespeuren, wel cactussen tussen het groen en het geluid van de golven die bonken op de rotsen.
We roosteren nog wat kastanjes, genieten van de prachtige zonsondergang en Laurens krijgt eindelijk zijn reiniging met heet water. Weliswaar tegen zijn zin, maar hij ondergaat het dapper.
We maken ons klaar voor te gaan slapen. De zee maakt zoveel lawaai dat Laurens voor oorstoppen vraagt. Ik wil ze niet, ik ben liever alert voor het geval van... Laurens lacht met me en zegt: "Voor wat alert? Voor de vallende rotsen of voor een tsunami? Dan is het toch te laat."
Ik kon dus niet slapen en plots hoor ik gehijg. Ik maak Laurens wakker: "Laurens Laurens, een hijger voor de tent!"
Hij antwoord: "Ach, is maar de zee..."
Ik kijk naar buiten en zie dat er een beest vlak voor de tent staat. Ik zet mijn bril op en zie dat het een schaap is.
"Laurens! Een beest, een schaap, echt waar! Kijk maar."
En Laurens vraagt: "Toch niet die met da kleintje?"
We kijken en jawel...het kleintje is erbij, die we daarvoor zagen.
We kunnen onze tent niet uit, ze blokeren de ingang. De moeder is precies niet ok, ze hijgt zwaar en wiegt een beetje.
Nadat het lammeke heeft getutterd en in slaap is gevallen voor onze tent, is de moeder rustig weg gewandeld.
Het babyke wordt wakker, beseft dat de moeder weg is en begint te blijten en te zoeken. Een hartverscheurend tafereel, dit kan ik niet aan. Ik ben uit de tent gestapt en ben een schaap beginnen nadoen. Ik probeer zo het dutske tot bij de moeder te lokken, die wat verder stond. Het lammetje reageert en komt steeds, tot het beseft dat ik mama schaap niet ben...en weer geblijt...zo zielig en de echte mama antwoordt maar niet. Misschien hoort ze het niet door het lawaai van de golven.
Meelokken lukte dus niet, dan maar de andere taktiek, langs achteren...en zo is het me gelukt om de pasgeborene terug te herenigen met de moeder. En hopen maar dat het goed komt.
Daarna zijn we gaan slapen, alleszins geprobeerd. Ik keek om de vijf voet uit de tent om te zien of ze er nog waren. Laurens probeert me gerust te stellen, maar ik had er geen goed gevoel bij.
Heel de nacht heeft het geregend, de eerste echte regen na een maand in Italie.
Zondag 22 november '15
s'Morgens vroeg, op het eerste zicht, zijn ze weg. Laurens zegt nog: "Zie je wel, ze zijn waarschijnlijk verder gelopen, ze geraken er wel." Ik ga toch kijken...en...oh nee, het schaap ligt er dood en het lammeke ligt er naast in de regen! Ik had al een vermoeden, het schaap heeft haar lam naar ons komen brengen, omdat ze wist dat ze ging sterven en is ons heel dat eind achtervolgd!!!!!
We willen het lam tot bij ons nemen, maar het laat zich niet zomaar vangen. Er liggen veel rotsen, het is nat en glibberig, de zee bonkt er ook nog lekker op los. Als het in het water zou belanden, is het verloren.
Plots schuift het kleintje uit op een rots en kon ik het pakken.
We hebben het kletsnatte lammeke in dekens gewikkeld en ik ben direct in de auto gaan zitten met het rillend prutske op mijn schoot, dicht tegen me aan voor warmte. Meteen komt ze tot rust.
Ondertussen pakt Laurens alles zo snel mogelijk in om daarna door te rijden op zoek naar hulp.
Ik smelt gewoon, te beseffen wat er is gebeurd en dan het pasgeboren lammeke op mijn schoot...zo zoo zooo schattig...het koppeke dat enkel uit de dekens stak, die oortjes, wat een mooi roos snoeteke...zelfs Laurens smolt...
We hebben dierenvriend Vanessa wakker gebeld voor de nodige informatie. Dan pas beseffen we dat het zondag is. Oh nee, een zondag en we zitten in een boeregat in Italie...dat belooft.
De eerste 3 dagen zijn cruciaal, dan moet het moedermelk krijgen en daarna kan je met de papfles melk geven. Poedermelk van de betere kwaliteit, anders kan het sterven, te mengen met water. 200 gr op een liter, 35 graden Celsius. En dit 5 keer per dag, 2 maanden lang. De eerste 3 weken 100 cl per keer en daarna opbouwend tot 2 liter per dag. Het is ook beter om te weinig melk te geven. Ze sterven eerder van te veel melk.
De grote vraag is, of het jong al 3 dagen melk van de moeder heeft gehad. Bestaat ze al zolang? Laten we het hopen...het zal niet simpel zijn, maar we moeten het proberen.
Moeder schaap heeft zo hard gevochten en afgezien voor haar baby te redden, dat we ons uiterste best moeten doen.
Ik zie het al volledig zitten, weer een boeleke van een beestje verzorgen, zalig. Mijn moederinstinct komt weer helemaal naar boven. En ik fantaseer over een schaap in de ardennen die het gras kort houd...
De ene apotheek na de andere is gesloten, van het ene dorp naar het andere, maar helaas...niets, geen melk voor prutske. Alleen automaten met condooms in alle geuren en kleuren. Ons lammetje krijgt honger en begint te tutteren aan haar dekentje, maar wij hebben niets, ochaarme.
Vanessa heeft ons het adres van een dierenarts doorgestuurd in de buurt, een half uurtje rijden. Wij er heen, en jawel het is open, de arts ontvangt. Met een hoopje deken en een klein uitstekend lammekoppie, zitten we in de wachtzaal als enigsten.
We mogen binnen, maar helaas spreekt de jonge dokter geen Engels en wij geen Italiaans. Geen erg, we proberen met gebarentaal. Het belangrijkste is, dat we hem duidelijk maken dat de moeder niet meer leeft. Hij controleert het lam vluchtig, heeft 2 zachte ondertandjes, voelt aan zijn vel en de navelstreng hangt er nog steeds aan. Hij is ten einde raad, trekt zijn schouders op en doet teken van 'En wat nu?' Halloooo wie is hier de dokter? Ik denk: 'Oh nee, hij gaat ons niet kunnen helpen, we moeten verder zoeken achter melk, het lam heeft honger!'
Hij belt even met een collega, Marina. Ondertussen plast boeleke en dan pas valt ons op dat het een manneke is, een toekomstige sterke ram. Ik ben hem dankbaar dat hij heeft gewacht tot bij de dierenarts op de onderzoekstafel. Dankjewel kleine ram!
Zij spreekt gelukkig vlot Engels en weet ons te vertellen wat de plannen zijn. Het lammetje is gisteren geboren en heeft speciale moedermelk nodig of sterft. Ze gaat zoeken achter moedermelk of een adoptiemoeder. Ondertussen gaat het lammetje in een kooi met dekens en een infrarood lamp. Zo gezegd, zo gedaan. Hij slaagt in paniek in zijn tijdelijke ruimte tussen de miauwende katten en blaffende honden. Ik had hem maar even en toch doet het pijn om ze daar achter te laten, in paniek. Hij was zo rustig en vredig bij ons. Dit is het beste voor ons mini-rammeke, zo heeft het een kans op overleven.
We nemen afscheid, bedanken de arts en krijgen een visitekaartje mee. Hij schrijft het gsm-nummer van dierenarts Marina erop. Morgen mogen we haar bellen.
We horen hem janken tot op de parking...en nu afwachten op goed nieuws.
We rijden verder naar het zuiden, morgen de oversteek naar Sicilie. De rest van de dag, avond, nacht is er geen seconde voorbij gegaan zonder over het lam te piekeren.
Ik vraag me af of een schaap 2 lammen kan leggen. Ik had een voorgevoel dat er nog een lam in zat, maar er niet uit geraakte. En dat moeder schaap hierbij ook hulp wou. Voor ze van haar slapende lam wegging, stond ze even met haar achterste dicht aan de tent te wiebelen.
Maandag 23 november '15
Het is morgend, nog geen 7u en de praktijk begint pas om 9u. We zijn 45km van de dierenarts verwijderd. We beslissen om terug te keren in plaats van te bellen. We hebben alle tijd en willen toch graag het bebeke nog is zien.
We wachten braaf onze beurt af en eens we binnen zijn, snelt Laurens naar de kamer met de kooien, waar het lammetje lag...hij zit er niet meer!! We vrezen voor het ergste..
Deze keer was het dierenarts Regina die ons ontvangt en helaas spreekt ze ook geen Engels.
Ze belt naar collega Marina, ik krijg haar aan de lijn. Ze heeft uiteindelijk een boer gevonden die een schaap heeft dat juist is bevallen EN die zich over het lammeke tijdelijk wilt onfermen voor de kostbare moedermelk. De dierenarts wou de boer hiervoor vergoeden, maar dat wou hij niet. Hij vond het verhaal ook zo uitzonderlijk en zag het als een teken van god. Hij wilt dit met veel plezier doen.
Daarna zal Dr. Marina het lammetje zelf adopteren en verder verzorgen. Zij wilt eveneens ook niet, zoals wij, dat het op de kersttafel belandt. Dit is een heel speciaal lammetje. Ze vindt het verhaal uniek, wist me te vertellen dat ze zoiets nog nooit heeft meegemaakt of gehoord. Ze dankt god voor dit mirakel.
We konden jammer genoeg niet naar baby-lam gaan zien, ze had zelf nog niet het juiste adres, maar ze ging me op de hoogte houden via email. Ze gaat het lam zelf bezoeken op de boerderij, foto's nemen en ze door sturen. Dit is super en lief van haar, we wachten vol spanning af.
Nu zijn we echt wel gerust dat het zeker goed komt met mini rammeke.
Ik heb de vraag gesteld of er mogelijk een tweede lam in haar kon zitten. Ze denkt inderdaad dat de kans groot is dat moeder schaap is gestorven, omdat er nog eentje inzat, dat er niet uit geraakte. Dit maakt me triest...dus toch...had ik het maar geprobeerd...
We hebben spijtig genoeg zelf geen foto's kunnen nemen. Dit voorval heeft ons overhaalt om vandaag toch maar een smartphone aan te schaffen.
Door dit mirakel zal ik nooit meer lamsvlees eten ondanks dat ik er verzot op ben, en sinds deze gebeurtenis, was op lamskoteletjes met look, rozemarijn en grof zeezout.
Dinsdag 24 november '15
Vandaag proberen we eindelijk onze oversteek naar Sicilie als er niets tussen komt, maar ach, wat maakt het uit...we hebben tijd zat...
We zoeken een plekje om te overnachten en rijden ergens aan de kust in het zuiden van Italië, de dag voor de oversteek naar Sicilië.
Plots ligt er een grote steen op onze route, de weg is geblokkeerd. Hier kan geen enkele auto door, maar Laurens denkt wel dat de Samurai er langs kan, mits het activeren van de 4-wiel aandrijving. Het is zeer nipt en vrij diep aan de zijkant...risicovol, maar mogelijk. Ik betwijfel het.
De dag ervoor was het ook even spannend. Toen hadden we minder geluk en we konden op zoek gaan naar een garage voor een onderdeel van de auto. Al bij al was het toch goed gekomen.
We proberen het toch en jawel, het gaat vlotter dan we dachten. Oef, hier willen we niet vastzitten in niemandsland...we rijden verder.
Onderweg zien we een schaap, ze was net bevallen. Ik heb nog nooit zo'n mooi mini lammeke gezien, mega-schattig, de navelstreng hangt er nog aan. Maar ze zijn precies alleen, er is geen kudde te bespeuren. Ze zouden hun plan wel trekken, denken we.
We rijden verder, door een moeilijk wild parkour en na enkele kilometers vinden we ons idylisch plekje tussen een berg en de zee. Hier is geen mens te bespeuren, wel cactussen tussen het groen en het geluid van de golven die bonken op de rotsen.
We roosteren nog wat kastanjes, genieten van de prachtige zonsondergang en Laurens krijgt eindelijk zijn reiniging met heet water. Weliswaar tegen zijn zin, maar hij ondergaat het dapper.
We maken ons klaar voor te gaan slapen. De zee maakt zoveel lawaai dat Laurens voor oorstoppen vraagt. Ik wil ze niet, ik ben liever alert voor het geval van... Laurens lacht met me en zegt: "Voor wat alert? Voor de vallende rotsen of voor een tsunami? Dan is het toch te laat."
Ik kon dus niet slapen en plots hoor ik gehijg. Ik maak Laurens wakker: "Laurens Laurens, een hijger voor de tent!"
Hij antwoord: "Ach, is maar de zee..."
Ik kijk naar buiten en zie dat er een beest vlak voor de tent staat. Ik zet mijn bril op en zie dat het een schaap is.
"Laurens! Een beest, een schaap, echt waar! Kijk maar."
En Laurens vraagt: "Toch niet die met da kleintje?"
We kijken en jawel...het kleintje is erbij, die we daarvoor zagen.
We kunnen onze tent niet uit, ze blokeren de ingang. De moeder is precies niet ok, ze hijgt zwaar en wiegt een beetje.
Nadat het lammeke heeft getutterd en in slaap is gevallen voor onze tent, is de moeder rustig weg gewandeld.
Het babyke wordt wakker, beseft dat de moeder weg is en begint te blijten en te zoeken. Een hartverscheurend tafereel, dit kan ik niet aan. Ik ben uit de tent gestapt en ben een schaap beginnen nadoen. Ik probeer zo het dutske tot bij de moeder te lokken, die wat verder stond. Het lammetje reageert en komt steeds, tot het beseft dat ik mama schaap niet ben...en weer geblijt...zo zielig en de echte mama antwoordt maar niet. Misschien hoort ze het niet door het lawaai van de golven.
Meelokken lukte dus niet, dan maar de andere taktiek, langs achteren...en zo is het me gelukt om de pasgeborene terug te herenigen met de moeder. En hopen maar dat het goed komt.
Daarna zijn we gaan slapen, alleszins geprobeerd. Ik keek om de vijf voet uit de tent om te zien of ze er nog waren. Laurens probeert me gerust te stellen, maar ik had er geen goed gevoel bij.
Heel de nacht heeft het geregend, de eerste echte regen na een maand in Italie.
Zondag 22 november '15
s'Morgens vroeg, op het eerste zicht, zijn ze weg. Laurens zegt nog: "Zie je wel, ze zijn waarschijnlijk verder gelopen, ze geraken er wel." Ik ga toch kijken...en...oh nee, het schaap ligt er dood en het lammeke ligt er naast in de regen! Ik had al een vermoeden, het schaap heeft haar lam naar ons komen brengen, omdat ze wist dat ze ging sterven en is ons heel dat eind achtervolgd!!!!!
We willen het lam tot bij ons nemen, maar het laat zich niet zomaar vangen. Er liggen veel rotsen, het is nat en glibberig, de zee bonkt er ook nog lekker op los. Als het in het water zou belanden, is het verloren.
Plots schuift het kleintje uit op een rots en kon ik het pakken.
We hebben het kletsnatte lammeke in dekens gewikkeld en ik ben direct in de auto gaan zitten met het rillend prutske op mijn schoot, dicht tegen me aan voor warmte. Meteen komt ze tot rust.
Ondertussen pakt Laurens alles zo snel mogelijk in om daarna door te rijden op zoek naar hulp.
Ik smelt gewoon, te beseffen wat er is gebeurd en dan het pasgeboren lammeke op mijn schoot...zo zoo zooo schattig...het koppeke dat enkel uit de dekens stak, die oortjes, wat een mooi roos snoeteke...zelfs Laurens smolt...
We hebben dierenvriend Vanessa wakker gebeld voor de nodige informatie. Dan pas beseffen we dat het zondag is. Oh nee, een zondag en we zitten in een boeregat in Italie...dat belooft.
De eerste 3 dagen zijn cruciaal, dan moet het moedermelk krijgen en daarna kan je met de papfles melk geven. Poedermelk van de betere kwaliteit, anders kan het sterven, te mengen met water. 200 gr op een liter, 35 graden Celsius. En dit 5 keer per dag, 2 maanden lang. De eerste 3 weken 100 cl per keer en daarna opbouwend tot 2 liter per dag. Het is ook beter om te weinig melk te geven. Ze sterven eerder van te veel melk.
De grote vraag is, of het jong al 3 dagen melk van de moeder heeft gehad. Bestaat ze al zolang? Laten we het hopen...het zal niet simpel zijn, maar we moeten het proberen.
Moeder schaap heeft zo hard gevochten en afgezien voor haar baby te redden, dat we ons uiterste best moeten doen.
Ik zie het al volledig zitten, weer een boeleke van een beestje verzorgen, zalig. Mijn moederinstinct komt weer helemaal naar boven. En ik fantaseer over een schaap in de ardennen die het gras kort houd...
De ene apotheek na de andere is gesloten, van het ene dorp naar het andere, maar helaas...niets, geen melk voor prutske. Alleen automaten met condooms in alle geuren en kleuren. Ons lammetje krijgt honger en begint te tutteren aan haar dekentje, maar wij hebben niets, ochaarme.
Vanessa heeft ons het adres van een dierenarts doorgestuurd in de buurt, een half uurtje rijden. Wij er heen, en jawel het is open, de arts ontvangt. Met een hoopje deken en een klein uitstekend lammekoppie, zitten we in de wachtzaal als enigsten.
We mogen binnen, maar helaas spreekt de jonge dokter geen Engels en wij geen Italiaans. Geen erg, we proberen met gebarentaal. Het belangrijkste is, dat we hem duidelijk maken dat de moeder niet meer leeft. Hij controleert het lam vluchtig, heeft 2 zachte ondertandjes, voelt aan zijn vel en de navelstreng hangt er nog steeds aan. Hij is ten einde raad, trekt zijn schouders op en doet teken van 'En wat nu?' Halloooo wie is hier de dokter? Ik denk: 'Oh nee, hij gaat ons niet kunnen helpen, we moeten verder zoeken achter melk, het lam heeft honger!'
Hij belt even met een collega, Marina. Ondertussen plast boeleke en dan pas valt ons op dat het een manneke is, een toekomstige sterke ram. Ik ben hem dankbaar dat hij heeft gewacht tot bij de dierenarts op de onderzoekstafel. Dankjewel kleine ram!
Zij spreekt gelukkig vlot Engels en weet ons te vertellen wat de plannen zijn. Het lammetje is gisteren geboren en heeft speciale moedermelk nodig of sterft. Ze gaat zoeken achter moedermelk of een adoptiemoeder. Ondertussen gaat het lammetje in een kooi met dekens en een infrarood lamp. Zo gezegd, zo gedaan. Hij slaagt in paniek in zijn tijdelijke ruimte tussen de miauwende katten en blaffende honden. Ik had hem maar even en toch doet het pijn om ze daar achter te laten, in paniek. Hij was zo rustig en vredig bij ons. Dit is het beste voor ons mini-rammeke, zo heeft het een kans op overleven.
We nemen afscheid, bedanken de arts en krijgen een visitekaartje mee. Hij schrijft het gsm-nummer van dierenarts Marina erop. Morgen mogen we haar bellen.
We horen hem janken tot op de parking...en nu afwachten op goed nieuws.
We rijden verder naar het zuiden, morgen de oversteek naar Sicilie. De rest van de dag, avond, nacht is er geen seconde voorbij gegaan zonder over het lam te piekeren.
Ik vraag me af of een schaap 2 lammen kan leggen. Ik had een voorgevoel dat er nog een lam in zat, maar er niet uit geraakte. En dat moeder schaap hierbij ook hulp wou. Voor ze van haar slapende lam wegging, stond ze even met haar achterste dicht aan de tent te wiebelen.
Maandag 23 november '15
Het is morgend, nog geen 7u en de praktijk begint pas om 9u. We zijn 45km van de dierenarts verwijderd. We beslissen om terug te keren in plaats van te bellen. We hebben alle tijd en willen toch graag het bebeke nog is zien.
We wachten braaf onze beurt af en eens we binnen zijn, snelt Laurens naar de kamer met de kooien, waar het lammetje lag...hij zit er niet meer!! We vrezen voor het ergste..
Deze keer was het dierenarts Regina die ons ontvangt en helaas spreekt ze ook geen Engels.
Ze belt naar collega Marina, ik krijg haar aan de lijn. Ze heeft uiteindelijk een boer gevonden die een schaap heeft dat juist is bevallen EN die zich over het lammeke tijdelijk wilt onfermen voor de kostbare moedermelk. De dierenarts wou de boer hiervoor vergoeden, maar dat wou hij niet. Hij vond het verhaal ook zo uitzonderlijk en zag het als een teken van god. Hij wilt dit met veel plezier doen.
Daarna zal Dr. Marina het lammetje zelf adopteren en verder verzorgen. Zij wilt eveneens ook niet, zoals wij, dat het op de kersttafel belandt. Dit is een heel speciaal lammetje. Ze vindt het verhaal uniek, wist me te vertellen dat ze zoiets nog nooit heeft meegemaakt of gehoord. Ze dankt god voor dit mirakel.
We konden jammer genoeg niet naar baby-lam gaan zien, ze had zelf nog niet het juiste adres, maar ze ging me op de hoogte houden via email. Ze gaat het lam zelf bezoeken op de boerderij, foto's nemen en ze door sturen. Dit is super en lief van haar, we wachten vol spanning af.
Nu zijn we echt wel gerust dat het zeker goed komt met mini rammeke.
Ik heb de vraag gesteld of er mogelijk een tweede lam in haar kon zitten. Ze denkt inderdaad dat de kans groot is dat moeder schaap is gestorven, omdat er nog eentje inzat, dat er niet uit geraakte. Dit maakt me triest...dus toch...had ik het maar geprobeerd...
We hebben spijtig genoeg zelf geen foto's kunnen nemen. Dit voorval heeft ons overhaalt om vandaag toch maar een smartphone aan te schaffen.
Door dit mirakel zal ik nooit meer lamsvlees eten ondanks dat ik er verzot op ben, en sinds deze gebeurtenis, was op lamskoteletjes met look, rozemarijn en grof zeezout.
Dinsdag 24 november '15
Vandaag proberen we eindelijk onze oversteek naar Sicilie als er niets tussen komt, maar ach, wat maakt het uit...we hebben tijd zat...
