Oud op nieuw en vast

Di 28 dec

We hebben een stuk natuur gevonden waar geen afval valt te bespeuren. Wow het kan dus ècht wel op Sicilië. Hier komt dus niemand, dat is de enigste verklaring. Maar hoe komt dat? Naast dat het hier ongelooflijk hard waait, is de natuur prachtig.

We zien naast de Jimny tussen de rotsen een grot. Maar daar is ooit een muur voor gebouwd waar ondertussen alweer een gat in zit.

Laten we dit even onderzoeken.
Een open ruimte waar je aan de linkerkant helemaal achterin een smalle opening is te zien net boven de grond.

Met behulp van een pillamp zien we in de gleuf een kleinere ruimte en rechts achter een dieper gat die verder door loopt, de diepte in.

Daar achter in die opening ligt precies een wezen. We hebben beiden totaal geen behoefte om in het gat te kruipen. Ik vind het er zelfs heel akelig, precies of elk moment komt er een raar verbleekt wezen uit dat gat gekropen. Ik wil zo snel mogelijk weer naar buiten. Waarom is er eigenlijk ooit een muur voor gebouwd? Waarom werd dit afgesloten? Creepy.

Wo 29 dec

We hebben weer enkele dagen het strand verder opgekuist. Een neverending story ...
Zeker als je tot de kleinste plastieken stukjes gaat, die zijn misschien nog het ergste. Op weg om micro-plastiekjes te worden, die weer in de zee terechtkomen, door de zeedieren naar binnen worden geslokt, die door de vissers uit hun netten worden gehaald om dan op ons bord te worden gepresenteerd. Smakelijk.
Laurens heeft dit symbolisch geïllustreerd. 

'De vis vergaat maar plastiek blijft bestaan'

Do 30 dec

We zijn in Siracuse waar we op dezelfde plaats de nacht gaan doorbrengen waar de vissers hun geluk beproeven. En wie komt er aangewandeld? Ai Weiwei met zijn familie en twee journalisten. Laurens had ze eerst niet herkent. Maar zun hem wel. Laurens zei voor de grap tegen Ai dat hij een tracker bij hem heeft geplaatst. Hij meteen "What do you mean?" Waarop Laurens maar snel zei "It's a joke!" Aziaten snappen grappen vaak niet. Merk ik ook aan mijn ouders. 
Ze zeiden meteen dat Laurens beroemd is met hun video, die ondertussen al 400 000 keer is bekeken. Zijn vrouw had me het filmpje doorgemaild (is ook op deze blog geplaatst). Ik had haar bedankt en geschreven dat we elkaar wel eens gaan terugzien, de wereld is groot maar tevens ook heel klein. 
Ze verwees me daarop, zei dat ik helderziend ben. Het was een grappig weerzien. Wat een toeval! 

Vlak ervoor hebben we een Siciliaan gesproken, Vito. Zijn droom is om ooit zo te reizen als ons. Hij was erg onder de indruk. We waren net aan het koken toen hij aankwam en vond ons keuken en hoe we koken ongelooflijk.
Als we in Noord-Italië zijn moeten we hem een seintje geven en zijn we van harte welkom. 

Het was een drukke bedoening deze avond. Veel vissers die hun oudejaarsmaal absoluut willen vangen. 

Vrij 31 dec

De laatste dag van het jaar. We besluiten om terug naar het 'ondertussen propere' strand te gaan. Ons vertrouwd kampvuurplekje. Een Siciliaan van Catania vertelt ons dat het in zijn stad een groot feest wordt met veel eetkraampjes en massa vuurwerk. Iedereen lapt de corona-regels aan hun laarzen en de politie is op dit eiland zeer laks. Iedereen koopt hier vuurwerk die overal te verkrijgen is, in elke supermarkt, op elke hoek van de straat,... dat belooft.
Wij gaan het rustig en gezellig houden.

Het kampvuur gaat aan en ons laatste maal dit jaar bestaat uit geroosterde sneetjes courgetten en aubergines besprenkeld met olijfolie vergezeld met aardappelen, gepoft in zijn eigen vel. Met nog extra poffertjes, de kanstanjes. Lekker gesmuld aan een warm knetterend kampvuur.

Daarna groeit het vuur, groter en groter...

plots staat er een jonge vrouw haar handen op te warmen. Annemarie komt van Zwitserland die Frans spreekt. Vandaag net geland om haar vader te bezoeken. Ik kan eindelijk een wijntje met iemand samen drinken, aangezien Laurens geen alcohol drinkt.

Het is gezellig samen kletsen, warmte brengt mensen samen. Ze vertrok wat later nadat een man, haar vader?, haar kwam halen. 

We hebben een prachtig zicht op Catania, een van de grootste steden van Sicilië aan de voet van de Etna. Tijdens de avond werd er al sporadisch hier en daar vuurwerk afgestoken. Maar bij de aftelling was het een magnifique zicht. Op verschillende plaatsen was er professioneel vuurwerk te zien en de rest van de stad flikkerde ongelooflijk door al het amateur vuurwerk.

Het aanschouwen van een prachtig spektakel op veilige afstand (20 kilometer). Catania was net één grote flikkerende kerstboom. 

De avond had echt af geweest, als ik de mail op tijd had gezien. Ai Weiwei en Co wouden ons vergezellen op oudejaarsavond aan het kampvuur. Ik had het pas de volgende ochtend gezien. Echt heel heel jammer. 

Za 1 jan '22

Een nieuw jaar dus een nieuw outfit voor Laurens. Hij vind weer op straat, een hemd en een witte vrouwenbroek.

Wit! Voor Laurens! Aiaiai. En spannen dat dat doet! Zit lekker volgens hem, omdat het stretcht. Ja zal wel, geloof er niks van. 
Trots loopt hij te pronken op het drukke strand terwijl ik de broek op niks trekken vind. 
Hij is herboren als een wit veulentje en is al op weg om de Olympische fakkel aan te steken.

De volgende dag scheurt ineens zijn broek open, daar waar zijn klokkenspel hangt!

Het is ook een vrouwenbroek he Laurens, dáár is geen extra speling voor stiereballen en een boereworst voorzien, ah nee. Ben ik zó blij dat hij maar één dag heeft kunnen dartelen. Oef zijn we van die janettenbroek vanaf hehe. De schaamte heeft gelukkig maar 1 dag geduurd.

Ma 3 jan

We hebben nog steeds geen nieuws gekregen van de garage voor het bewuste onderdeel en besluiten er vandaag langs te gaan. 

Maar eerst lunchen we met Giusi in Ortiga tijdens haar pauze. Zeer leuk om haar weer te zien.

Ze had een grote zak appelsienen mee voor ons. De dag ervoor was ze naar haar appartementen in Ballestrade geweest en heeft ze de sinaasappelen geoogst van in de tuin. Het zijn grote sappige pitloze lekkere juweeltjes, weten we nog van 6 jaar geleden. Ze is toch een schatje. 
Een uur vliegt veel te snel voorbij, we nemen snel afscheid en krijgen nog een cadeautje mee. Een lekker dessertje jammie. Zo lief!

In de garage blijkt het stuk niet binnen te zijn. Nog 5 tot 10 dagen. Ja maar, de vorige keer (14 dec) was het al ten laatste binnen 10 dagen en dat zou dan normaal gezien vorige week moeten geweest zijn. Door de feestdagen hadden we wel extra vertraging verwacht, maar we willen verder trekken. De corona zal er ook wel mee te maken hebben dat het nóg veel langer duurt en wie weet hoelang nog? Volgens een Suzuki-garage in Vlaanderen mogen we het zo laten en kan het geen kwaad om, pas als we terug in België zijn, dit in orde te brengen. De garantie blijft gelden. Laurens heeft de bestelling geannuleerd en we trekken verder. 

We zijn beiden nomaden. Maximum twee weken in dezelfde omgeving vertoeven en dan zijn we het beu. Een verademing is het steeds om weer nieuwe horizonten te verkennen. Zalig!

Di 4 jan 

We trekken het binnenland weer in, langs de westflank van de Etna gaan we noordwaarts, de bergen in. Het dorpje Bronte passeren we en Maletto, het stadje van de aardbeien, Laurens zijn lievelingsfruit.

In Maletto gaan we er is even door. Alweer zo'n typisch bergdorpje met kleine straatjes op verschillende hoogtes waar een toerist met een groot voertuig, bijvoorbeeld een mobilhome of een bus, de maximale stress zou ervaren.

Wij met ons klein jeepke, genieten van de Siciliaanse charmes. 

We verlaten de bewoonde wereld en bewonderen de noordkant van de Etna met zijn besneeuwde flanken. 

We sijpelen rustig in de bossen van Trearie op mooie offroadwegen. Overal zijn aangelegde watervallen wat een prachtige rustgevende sfeer creëert. Afval is hier bijna niet te bespeuren. Wat een zaligheid. Jimny wordt stilgezet naast een van de kabbelende watervallen

en we gaan een stille avond tegemoet in de pikkedonkere nacht. Slaapzacht.

Wo 5 jan

De nacht was zeer koud. Er ligt zelfs ijs op het water. 

Vroeg in de morgend meet de grond buiten -3 graden en binnen in ons kamer 8 graden. Wat een geluk dat ons jeepke toch vrij goed de warmte binnenhoudt ondanks dat de ramen steeds op een spleetje staan voor verluchting. 

De ochtendzon is zeer belangrijk om de condens uit de auto te krijgen. Hoe kouder hoe meer condensvorming en hoe meer wind hoe minder condens. 
Maar we zijn omsingeld door bomen, dus het duurt nog wel even voor de eerste zonnestralen zich laat zien. Daar gaan we niet op wachten en vinden wat verder een leuk plekje in de heerlijke warme ochtendzon.

Jawel aan alweer enkele watervalletjes die achter het brugje stromen. Wat een prachtige omgeving is dit hier. Geweldig. 
Ik maak gebruik van het ijskoude stromend water om me op te frissen. Brrrrr ó zo koud dat mijn voetjes knalrood uitslaan en wat verdoofd aanvoelen. Maar de brandende zon maakt weer alles goed. 

Wat heeft de natuur ons nog te bieden? Dat gaan we uitzoeken.

Prachtige offroadwegen die ons soms door kleine stromen water leiden.

Evenals door rivieren tot enkele meters breed waar we tot 40 cm diep door het water glijden.

Wat een leuke trip op een stralende dag. 
We lunchen aan een van de rivieren.

We trekken hoger en hoger de bergen in. 

Delen van de wegen kunnen diepe geulen vertonen door het uitslijten van de regen die zijn weg zoekt naar beneden door de ingezakte bandensporen. Dan is het mikken geblazen, want je wilt echt niet met de banden daarin sukkelen.

Dat vertaalt zich in problemen. En we zitten weer in niemandsland zonder gsm-bereik. 
We zitten al vrij hoog op de berg, hoe hoger hoe kouder s'nachts. Met dit in mijn achterhoofd vind ik het eens zo spannend om niet vast komen te zitten. 
Laurens doet het al een tijdje zeer goed met de gleuven te ontwijken, maarrrrrrr....
Hij slaagt te vroeg naar rechts om de volgende geul te ontwijken en BOENK-KRAK!! Hij land met al zijn wielen recht in die diepe sleuven en de onderkant van de Jimny zit vast in de aarde.

Vroem vroem vroeeeeem, geen beweging in te krijgen. Dedjuuu he, hij zit vast! De twee ponts liggen op de grond en de vier wielen zweven. Neeeeee!! Wat nu? We hebben geen schup, geen kat te bespeuren in kilometers omtrek en geen gsm-bereik. Wat hebben we wel? Vier handen, een vork, een smeermes en een lepel. En tijd. Ok krabben maar. Na een half uur zwoegen om in een ongemakkelijke houding aarde en stenen van onder de auto weg te schrapen, proberen we nog eens. Hij krijgt er geen beweging in. Dedjuu dedjuu! Komaan nog graven, niet opgeven. Dit moet gewoon, we hebben geen keus. Steken, schrapen en krabben tegen de sterre op. Het losgemaakte materiaal gooien we ineens onder de banden die zweven. Een uur later proberen we nog eens.... spannend.... vroem vroem naar voor, naar achter, draaien met de banden,.... en ineens met een luid knarsend geluid zigzagt het jeepke naar achteren... YESS!!! Het is gelukt! Eindelijk! 
Eerst en vooral er Niet terug in sukkelen, maar met onze goede samenwerking komt Jimny terug op de vaste grond. Nu is de vraag, gaan we verder of terug? Verder weten we niet wat er te wachten staat en zonder bereik hebben we geen google maps ter beschikking. De weg verder heeft Laurens eerst een goede kilometer verkent en dat ziet er ook zeer riskant uit. We besluiten weiselijk om braaf terug te keren. Nog een keer vastzitten vandaag is er echt wel over. Het is goed geweest. 
Eerst zien te draaien wat verder en dan terug over die diepe gleuven. Weeral door onze goede samenwerking, Laurens rijdt en ik begeleid hem van op afstand daar waar het nodig is, geraken we veilig en wel terug in de bewoonde wereld.