Nog steeds in Valladolid

We oefenenen de taal Spaans op de fantastische app 'Duolingo'. 
Laurens gaat dit even praktiseren en spreekt een oud vrouwtje aan, in het Spaans natuurlijk. Deze antwoord met "Yo no parlo ingles" (ik spreek geen engels). Oei nog veel werk aan onze uitspraak.

Typische Mexicaanse snacks zijn ook: 
Een rechthoekig gevouwen plat geroosterd pakje (tamales). Het omhulsel bestaat uit een maïsblad. De inhoud is op basis van  maïs, aangevuld met kip of vlees. 
Een andere snack zijn gefrituurde rolletjes, gevuld met rode bonen. Dit vonden we niet zo denderend, de duiven daarentegen, zeiden er geen nee tegen.

Je kent het wel, het getingel-lingel in de straten. Ijsjes!! Lekker op een hete zomerdag. 
Hier in Mexico is dat ook zo, maar dan met zo veel andere zaken. En elks heeft zijn eigen beltoon of er loeit een stem door de luidsprekers, meestal de stem van een kleine meid. 
Zo heb je gasbidons, melk, plastieke zakken, kleine meubels, ook ijs,...

De stoot van Woon op de heetste dag...
Het was niet meer uit te houden buiten dat ik enkel nog douchkes nam en op bed onder de plafondventilator ging liggen. Tot het té warm werd binnen ook. Ik moet buiten. Ik trek een luchtig kleedje over mij zonder iets onder aan, te heet. Ik voel me wat ongemakkelijk maar och, we gaan hier beneden gewoon wat in de loemerte zitten. Er is precies niemand. Ik trek de deur dicht... Shit, de sleutel! Die steekt nog op de deur aan de binnenkant. Ik vergeet dat nooit, dedju moet dat echt nù! 
Laurens kijkt naar boven, een gat in de muur die uitkomt in de badkamer. Een onafgewerkt ruw gat in een betonnen muur. "Wat! Moet ik daardoor?" Auw! En ik heb niks onder aan. Iedereen kan mij super goed zien vanop straat aan beide kanten! Met mijn bloot gat erdoor kruipen!!?" 
"Ja Woon, jij bent de jongste en de lenigste en daarbij, je hebt vroeger nog geklommen". Hij heeft er duidelijk plezier in. 
Telkens we in een benarde klim-situatie terechtkomen, krijg ik steeds dit te horen. Grrrr.
Ok daar gaan we... op mijn blote voeten.
Ik hang aan het dak van ons huisje en kan net de handoek grabbelen die in de badkamer hangt. Die leg ik al over de rand, bespaart me talloze schrammen. Na toch wel vrij behendige stappen, niet meer denkend aan mijn blote poep, enkel oppassen om me niet open te schuren, is het me gelukt. Ik ben ons kamer ingebroken. Oef en zonder een schram. 
En zó vergeet je nooit meer uw sleutels van de deur te halen.
Zeg nooit 'nooit'. Ik ben ooit nog eens mijn sleutels op de deur vergeten... aan de buitenkant! Ettelijke uren later had ik het pas door.