Turkije here we come

Vrijdag 3 december '22

We zijn vertrokken. Later dan anders door steeds van idee te veranderen qua reisbestemming, maar goed het is ons beiden gelukt om de deur achter ons dicht te trekken. We rijden met de Suzuki Jimny naar Turkije door Duitsland, Oostenrijk, Hongarije, Roemenië en Bulgarije. De lage benzineprijzen daar heeft er ook wel mee te maken waardoor de wind ons naar die kanten blaast.

De dag van vertrek laat de typische ardense winter zich zien. Dikke luchtige sneeuwvlokken dwarrelen neer en alles waar we afscheid van nemen wordt bedekt met een witte laag. 

Milou, onze wilde kat of beter gezegd, verwilderde kat die ondertussen tam is met als favoriete hobby 'buikje letterlijk dik eten', zo dik zodat we telkens denken dat ze zwanger is,

moeten we helaas met pijn in ons hart achterlaten.

Ze leefde al jaren bij ons zonder dat wij tussenkwamen, maar door corona was er een stop op het reizen en hebben we haar cullinair verwend. Vorige winter heeft ze gestreden voor de titel 'Tarzan-kat'. Na 6 maanden zonder ons heeft ze weer bewezen dat ze haar survival-skils nog steeds heeft. Wat een geweldig beestje. Ik zal weer elke dag voor haar duimen en we hopen zo hard Milouke weer levend en wel terug te zien. 

De laatste avond sluiten we het water af. Nergens mag er nog water in zitten of het vriest kapot. Dus we laten alles leeglopen en blazen het achtergebleven water eruit d.m.v. een compressor. Maar de hoofdkraan krijgt Laurens niet helemaal dicht gedraaid. Met een blijvende lek als gevolg.
Oh nee, zo kunnen we niet vertrekken. 
Het voordeel van zoveel rommel te hebben is dat we een improvisoir stuk vinden dat er op past zodat de lek wordt gestopt. We kunnen de laatste nacht op ons beide oren slapen. 

De dag van vertrek sluiten we alles af, stoppen al het eetbare in metalen kisten zodat de muizen geen feestjes kunnen geven en sluiten de deur.

Breekt de sleutel toch wel in het slot zeker! Onze enigste sleutel. Miljaar toch!

Het universum wil precies niet dat we vertrekken. 

Na drie lange uren is het Laurens gelukt om het slot eruit te boren. En na nog eens een half uur zoeken is het me gelukt om een andere te vinden tussen... onze rommel. Halleluja!  
We kunnen dan toch eindelijk vertrekken.

Na 220 km belanden we in het Duits stadje Pirmasens. Hier is een Schoenenmuseum. 

Een museum op ons lijf geschreven. Wij, dé schoenen-specialisten.

We dragen steeds hetzelfde paar tijdens een reis, ook wegens plaatsgebrek en gemak. Deze reis voor Laurens lichte goedkope stapschoenen van Decathlon.

En ik, spierwitte basketters, gekregen van Unie en Anja.

Ik loop ermee op wolken, heerlijk, maar ben benieuwd hoe ze er gaan uitzien na dit verlof. 
Slippers hebben we ook mee, die verdwijnen onder mijn mat aan mijn voeten zodat je er niets van merkt. 

Over het algemeen is de parking van een museum ook een goede plek om te parkeren en de de nacht door te brengen. Zeer rustig en gratis. 
Onze eerste nacht in de Jimny zal dus hier doorgaan bij een temperatuur van 0 graden. Het extra voordeel is dat het Schoenenmuseum 2 maanden gesloten is. Onze rust s'nachts en de volgende morgend is verzekerd. 

Zaterdag 3 december '22

Wat een koude nacht! Laurens heeft goed geslapen, maar ik? Eigenlijk slaap ik nooit goed de eerste nacht, maar de koude deed er ook niet veel goed aan. Alle geluk dat we een derde slaapzak mee hebben om nog extra over ons te leggen.

Terwijl ik het bedje opmaak verkent Laurens de omgeving waar we staan. Wat vind hij? Een fles vodka nog voor 2/3 gevuld.

We denken natuurlijk dat het water is. Het riekt wel naar vodka en het servetje gedrenkt met deze vloeistof brand ook meteen. Zou er echt vodka inzitten? Dit zal ik later uittesten als we een kamer of appartement hebben. 

Deze Jimny-reis heb ik een plaspotje mee zodat ik niet steeds uit de auto in de kou moet om de zoveel keer. Hier in Duitsland zijn er beren en zou niet graag plots verrast en gepakt willen worden door een gigantische teddybeer met klauwen en tanden die het vertikt om in winterslaap te gaan. Ok hier op de parking is dat onmogelijk, maar dan kan ik toch al oefenen voor tegen dat we ergens in de natuur zouden slapen. 
Een tip voor de dames voor moest er iemand ooit ook genoodzaakt in een potteke moeten plassen. De yoghurtpotten van 1 kg is het kleinst mogelijk handige formaat mèt goed afsluitbaar deksel. 

Het is een frisse ochtend en Laurens vraagt of ik handschoenen bij heb voor hem. Ik wist het. Ik vroeg het nog aan hem thuis. Hij antwoordde "Handschoenen voor mij? Nee joh, ga ik zeker niet nodig hebben". Typisch!
Wat vind Laurens kort daarna? Een paar handschoenen die echt wel dik in orde zijn! Ook weer typisch Laurens.

We ontbijten op een bankje. We hebben ons weer laten verleiden en delen een aantrekkelijk ogende koffiekoek met kaneel. Hier wordt per gewicht betaald. 100gr voor €2,50. Het valt helaas wat tegen. Dat is het nadeel om een patissier in huis te hebben, waardoor we zeer kritisch zijn. 
Dit wordt goed gemaakt met een ouder vrouwtje die sympathiek naar Laurens wuift. Precies of ze kennen elkaar. Het is ècht zo dat Laurens enorm in de smaak valt bij vrouwen op leeftijd. Een echte magneet, ook weer týpisch Laurens. 
De lieve vrouw rijdt weg en wat is haar nummerplaat? LV en hoe noemt mijn shoeke? Laurens Verschelden. Hoe toevallig. 

We zetten onze route verder.

Het is ondertussen al donker. We naderen een dorp en laten ons rustig uitbollen. Plots een FLITS!! voor ons. Wat was dat??
Oh nee we zijn geflitst! Dedju! Hoeveel nachten hotel gaat dit weer kosten grrrrr of beter brrrrr. 
Hier in Duitsland zijn de maximumsnelheden 50 in de bebouwde kom, 100 daarbuiten en op de snelwegen als richtlijn 130. Tenzij anders aangegeven.
Toen we het dorp binnenkwamen zagen we een bord met 30 op. We hopen dat het dit bord was.

Dit zou betekenen dat je nog steeds 50 mag rijden, maar tussen 22u s'avonds en 6u s'morgens maar 30 wegens geluidsoverlast? Een minimale boete hopelijk? We wachten vol spanning af...

We rijden laat Oostenrijk binnen en zien dit bord.

Voor gebruik te maken van de snelwegen moet je een vignet kopen. Dit betekent tol op àlle snelwegen. 
We slapen er een nachtje over.

Zondag 4 december

Een ontbijt met heerlijk krokant Oostenrijks bio-brood 'Oberweidener' met daarop zelfgemaakte confituur van rode aalbessen, gemaakt door Hilda.

Lekker jammie. We verorberen het in de auto aangezien het maar enkele graden boven het vriespunt is.

We beslissen om geen autostrade te nemen en rijden in één trek door Oostenrijk. 
Zonnestralen laten zich voor het eerst zien wat enorm goed doet, in de auto, want buiten is het veel te fris. 
We rijden richting Sopron in Hongarije, het eerste dorpje net over de grens waar we 2 nachten hebben geboekt. Daar zijn de prijzen betaalbaar in vergelijking met Oostenrijk. 

Wat ons opvalt hier in Oostenrijk is het vertrouwen in de medemens. Je kan bloemen en groenten naar believen nemen en er wordt dan verwacht dat je geld in een potje steekt. Zo ook de krant. 

We passeren een grenspost en belanden in Hongarije. De wegen hier zijn duidelijk van minder kwaliteit. 

In Sopron staat onze warme kamer klaar voor 2 nachten en we springen meteen in de douche. Heerlijk zou ik willen zeggen als de warmte van het water met zijn pis-straaltje, zijn wisselvallige kuren niet zou hebben en de douchedeur niet volledig loskomt omdat ik ze een beetje dicht- of openschuif maar goed, we zijn verfrist en een warme nacht is zeer welkom.

Maandag 5 december

Na een heerlijk warme uitgeruste nacht komt de lieve gastvrouw ons koffie en thee brengen.

De dag begint goed en we gaan de oude stad van Sopron verkennen.

Maar eerst nog even de Lidl binnenspringen om te ontdekken wat de typische Hongaarse produkten zijn. De prijzen zijn niet lager dan bij ons terwijl ze hier toch een pak minder verdienen. Arme Hongaren. Wel veel meer hartige artikelen maar van stapelen hebben ze toch nog wat bijscholing nodig.

We rijden de ring rond de oude stad volledig rond en dit heb ik gefilmd. Zo kan je toch een beetje mee de Hongaarse sferen opsnuiven. (zie video)

Hier en zo ook in Oostenrijk zijn er nog tal van telefooncellen aanwezig. 

'Restaurant' staat niet in onze woordenboek, maar aangezien de prijzen in Hongarije zeer betaalbaar zijn, nemen we toch deel. Een dagmenu bestaande uit een soep en een hoofdgerecht voor nog geen €6 kunnen we toch niet laten liggen. Google Translate vertaald: varkensribbetjes met frieten

maar zoals je ziet is er nog wat werk aan deze vertaalapp. 

Gratis parkeren is nergens mogelijk en enkel met Hongaarse munten te betalen. We nemen het ruim zodat we de oude binnenstad rustig kunnen verkennen. 

Typerend zijn de pastelkleurige gevels.

Zo ook de mooie poorten en deuren.

Achter elke poort

staat een binnenplein te wachten. 

De kerken staan in pracht en praal

en zo ook de binnenkant. 

De schoonheid van de oude stad laat zich eveneens in de prachtig betegelde paden zien.

Zo ook krijgt elke straatnaamplaat de nodige uitstraling.

In de oude stad kan je de restanten nog zien van de Middeleeuwse binnenmuur.

Wat Laurens in de betekenis ziet van richtingaanwijzers???

Laat ik aan jullie verbeelding over. 

Overal heb je hier hoge uitkijktorens, zo ook waar we verblijven. Maar zoals je kan zien was het zeer mistig.

Toch kan je ons guesthouse nog net zien (zie roos pijltje).

De laatste nacht in warmte

om daarna afscheid te nemen van Sopron.

(waar zit de verstekeling verstopt?)

We hadden graag nog Boedapest bezocht, maar plannen dit op onze terugreis met hopelijk beter weer. 

Hop naar Roemenië.