Zwart-Witte Etna

Za 18 dec 

Ontwaken op een plek om U tegen te zeggen is toch een ongelooflijke zegen.

Een van de honden was er nog s'nachts, maar tegen de ochtend waren we nog maar met twee. 

We vertrekken langs de oever over de groene loper en gaan vanwaar we de dag ervoor kwamen. Het pad leidt ons door een bos en we passeren een boerderij en wie zien we hier? De twee honden, ze hebben een thuisje. Laurens vindt de honden er goed uitzien, volgens hem zien ze er tenminste uit als een 'hond', terwijl ik er zeppelins wil van maken met vier pootjes onder, volgens hem. Ik vind als je de ribben makkelijk kunt tellen, dat ze té mager zijn. En trouwens Laurens krijgt het ook niet over zijn hart om niets lekkers te geven.

Het pad gaat van oost naar west dicht langs het meer, maar gaat helaas niet helemaal rond. Landinwaarts volgen we de baan ten zuiden van het meer terug richting het oosten van het eiland Sicilië, richting Catania.

We zien een bordje met opschrift 'Agiria Canadian War Cemetery' dat ons op het topje van een berg brengt. Het eerste wat ons opvalt is dat het geheel uit witte gesteente is opgebouwd. 

Er hangt een kilte rond en een ijskoud briesje waait bovenop de helling. Zoveel jonge mannen onder de 30 jaar gesneuveld in de 2de WO. Vaak ligt er een foto los naast de bijhorende grafsteen. Ook naamloze graven, waarvan het lichaam onherkenbaar was? En toch ligt er soms ook een portret naast, waarschijnlijk omdat sommige nabestaanden het onbekende lichaam hebben toegeëigend om hun verdriet te kunnen verwerken. Daar even bij stilstaan in combinatie met de bijhorende kilte en frisse wind, daar krijg ik kippenvel van. 
Boven op het hoogste punt staat een zwaard in een groot wit kruis.

Het zicht vanuit dit punt is magnifiek met op de achtergrond de Etna.

We kunnen zelfs de plek zien aan het meer waar we deze nacht hebben doorgebracht. 

We trekken verder oostwaarts en het is een constante verwenning met zicht op de Etna. 

Een verlaten brug die lang niet meer heeft gediend, zo te zien aan de vele bezaaide cactussen, typeert een sfeer van het einde van de wereld, wanneer de beschaving al lang niet meer bestaat.

We belanden in een oude verlaten cactusplantage waar we een simpel maal ineenflansen en blijven er voor de nacht. 

Een bericht van Giuseppe stelt Laurens teleur. Het 4x4 tripje met de club zal morgen, zondag, niet mogelijk zijn. Daar had Laurens zo op verheugd. Nog een keer, zoals 6 jaar geleden met de Samurai, meerijden in een groep met allemaal jeepkes. Helaas...

Zo 19 dec

Het was een rustige nacht ondanks er hier veel wordt gejaagd aan de kleurrijke patronen te zien die hier verspreid liggen. Enkele vierkante meters rondom de wagen verzamelt Laurens ze in een mum van tijd. 

Grappig hoe de Etna ineens verschijnt links van het oude torentje.

Tjiens? Die zag ik gisteren niet. 

We bevinden ons aan de voet van de Etna, het is een stralende dag, perfect om de hoogte in te gaan. Niet in groep, maar in paar gaan we er een leuk dagje van maken. Na 27 km kronkelbaantjes en druk in de oren, komen we op 1923 meter hoogte aan. Dit is het verste punt mogelijk met de wagen.

We bevinden ons op de zuidzijde van de vulkaan Etna. De top zelf bevindt zich op een hoogte van 3300 meter, maar kan je helaas niet zien van hieruit. 
Wat je wel ziet is de assen op het witte sneeuw die de Etna heeft uitgeblazen.

Hier en daar ligt er een dikke laag op.

Ook kan je recente verharde lava opmerken.

Dit jaar heeft deze vulkaan niet stilgezeten. Verschillende keren heeft ze lava en as uitgespuwd. 

Veel volk is er hier.

Het is een prachtige zonnige dag en natuurlijk, het is zondag. Ideaal voor een leuk uitstapje met de familie, druk dus. 
We hebben totaal geen besef van dagen en tijd. Ja tijd nog wel, wanneer de zon opkomt is het morgend, pal boven ons dan middag en als de zon ondergaat is het natuurlijk avond.

We zakken af naar lagere oorden, langs een andere weg dan vanwaar we kwamen. Een zijweg kan Laurens niet aan weerstaan en zet zijn zinnen op kastanjes.

Ongelooflijk maar waar, deze weg leidt ons recht naar een grote kastanjeboom. Eveneens het eindpunt van het baantje. Hier en daar, mits het ritselen met een stok, zijn er nog kleintjes te rapen. 

We zakken verder af waar geen sneeuw meer is te bespeuren, wel nog overal korrelige vulkaanassen tussen de vulkaanrotsen.

Onze lunch, bestaande uit een warm soepje met groenten vergezeld met brood en brie gaat smakelijk naar binnen met een mooi uitzicht. 

Eenmaal beneden zijn de sporen van de uitbarstingen nog duidelijk te zien. Zelfs tot aan de kust op de parking van een supermarkt, liggen er bijeengeveegde bergjes vulkaanassen.

We eten over het algemeen vegetarisch en vrij sober. Maar af en toe is het verwentijd. Voor mij een stukje zalm en Laurens een steak of een goeie hamburger. Ook enkel als ze in afslag zijn. 
Dus het is feest op het keienstrand.

Jammie lekker lekker. 
En als dessert een hartverwarmend vuurtje. 

Ma 20 dec

Ons hotelkamer hebben we aan het strand geparkeerd waar Laurens s'morgens een afval-kerstboom heeft gemaakt met een leuke boodschap in het midden.

'Buon Natale e un Pulito Anno Nuovo' alias 'Vrolijke Kerst en een Proper Nieuwjaar'.

Vandaag staat de noordzijde van de vulkaan op het programma. 
Onderweg valt er iets van de auto, Laurens zegt meteen 'De afval-knijptang lag er nog los op!' Hoe is dat toch mogelijk en beginnen als klein kinderen te bekvechten. Hij steekt het op mij dat ik alles moet nachecken en ik verklaar hem achterlijk dat hij dat vergeet in te pakken,... Hij rijdt terug en wat vind ik op de weg, nog net voor er een auto over rijdt... mijn haarborstel, die ik op de motorkap had laten liggen. De knijptang was ook vergeten, maar is braaf op het bakje achter de auto blijven hangen. Twee senielen bijeen, waar gaat dat naartoe.. ajajaj.

Niets verloren of platgereden weer on route. Genietend van het uitzicht, zien we dat de voornaamste bouwsteen lava is. Zoals je kan zien aan deze mooie kerk. 

Een grote appelsienenboom met zeer veel vruchten aan de kant van de weg, die niet in een tuin staat van iemand. Hm die zijn waarschijnlijk zo bitter als maar zijn kan. Te mooi om waar te zijn? We snijden er een open en wow lekker, wel zuur, maar echt lekker. Joepie, we vullen een papieren zak, wel zeker 5 kilo en zetten onze weg verder. 
Zoals  gisteren komt de Etna vaak boven alles uit piepen, prachtig.

Deze keer zien we ze van de andere kant. 

En daar is de sneeuw.

We arriveren op het hoogste punt, mogelijk met de auto,

en het is hier duidelijk veel rustiger en witter.

Rustiger omdat het ook weekdag is, maar deze kant is ook minder toeristisch.

Op de noordkant schijnt de zon minder waardoor het lijkt of er minder asse ligt, maar meer sneeuw is intact gebleven. Assen blijft overal aanwezig. 
Hier zijn veel skiers waarvoor de liftjes vooral dienen. 

Dat de trip met de 4x4 club niet is doorgegaan is misschien jammer, maar onze tweedaagse trip was geweldig met ongelooflijk stralend weer. We hebben de Etna van beide kanten bezocht en onze voorkeur gaat naar de noordkant, is veel mooier en minder toeristisch. 

Nadat de sneeuw ver achter ons is, ziet Laurens weer iets geweldigs voorbij flitsen. We keren terug en kiwi's hangen in volle trossen te bengelen.

Eentje wordt getest en ooh jaa lekker. Laurens plukt enkele kleintjes waar hij net aan kan.

Ik ben te klein, de lillie-puttie. 

Bezoekje naar de Etna is inclusief bezoek naar de fruitmarkt. Appelsienen, kiwi's en kastanjes zijn we rijker. Wat kan het leven toch mooi zijn.