Chichén Itzá

Een van de zeven wereldwonderen. Dit moeten we toch zeker eens nader bezien. 
Hoe vroeger je kan vertrekken hoe beter, minder druk, nog niet zo heet en de verkopers zijn nog bezig met opstarten, waardoor je voorbij hun wandelt zonder je wordt aangesproken. 

Op het busstation tref ik Zoë, ze was er ook in de cenote de dag ervoor. Een jonge prachtige meid van Nederland met Indisch bloed. De busrit van een uur was zo voorbij met ons geklets. Na het betalen van de inkom, 254 pesos, wat vrij veel is voor Mexicaanse termen, gaan we met z'n drieën op verkenning. Vroeger was het 70 pesos, maar vanaf het als wonder werd beschouwd... Tja dit gebeurd nu eenmaal overal. In India is het nog extremer. Voor de Taj Mahal betaalde je 30 jaar geleden maar 0,10 euro. Vier jaar geleden, toen wij er waren, was de entree 25 euro. 

Eens binnen zien we meteen het wonder voor ons, El Castillo. Prachtig om te zien. 
Het is een trappenpiramide, gebouwd in de 9de eeuw door de Maya's, die diende als tempel voor de god Kukulcan. Aan elke kant is er in het midden een trap en een plateau met een tempel op de top. De piramide is 24 meter hoog, 30 inclusief de tempel. 
De vier trappen bestaan uit 91 treden per stuk, plus het platform als laatste trede. In totaal zijn dat dus 365 treden, evenveel als er dagen in een jaar zijn.
De tempel is wereldbekend om een verschijnsel dat twee keer per jaar plaatsvindt, namelijk tijdens het lente- en het herfstpunt. Op deze dagen vallen de schaduwen zo langs de trappen, dat de verplaatsende schaduwen op kruipende slangen lijken, die een geheel vormen met de slangenkoppen van steen die zich onderaan de trap bevinden. Dit is een verwijzing naar Kukulcan, wiens naam 'gevederde slang' betekent. Mogelijk is de opdracht tot het bouwen van de piramide gegeven door Kukulcan persoonlijk. 

Als je in de handen klapt voor de piramide, hoor je een vreemde echo tot boven in de tempel aan de top. Het geluid doet me denken aan Velociraptors in Jurassic Park (dit geluid komt namelijk van parende schildpadden). 
Een luide stem geeft ook een echo, maar zoals wij die kennen. Enkel geklap creëert een vreemd geluid. Heel fascinerend. 

We lopen verder en ondertussen vertellen Zoë en wij onze reiservaringen aan elkaar. 

We komen toe aan Juego de Pelota, het grote balhof waar vroeger het beruchte ballenspel werd gespeeld. Het complex is ongeveer 160 meter lang en 75 meter breed met aan weerskanten taluds en muren van 8 meter hoog, waarvan de platte bovenkant diende als tribune voor de toeschouwers. Het geheel omvatte een aantal gebouwen: in het oosten stond een heiligdom, bovenop een talud stond een tempel, aan de noordelijke uiteinde van het speelveld staat een tribune die waarschijnlijk bestemd was voor de elite. 
Op de lage taluds langs het speelveld staan, in reliëf, de plechtigheden die bij het spel horen, afgebeeld. Het beeldverhaal toont de aanvoerders van beide partijen in gevechtstenue, de onthoofding van de verliezer. Boven de taluds, 7 meter boven de grond steekt zowel links als rechts een stenen ring loodrecht uit de muur, waar de rubberen bal moest worden door gestoten. Zo'n bal kan tot 5 kilo wegen en mocht niet met de handen of voeten worden bespeeld. Wel met de ellebogen, knieën, heupen en borst. De kapitein van de verliezende ploeg werd onthoofd. Die van de winnende, werd geofferd. 
De ring is versierd met een reliëf dat twee in elkaar gestrengelde, met elkaar strijdende slangen voorstelt. 
Ook hier is er een speciaal echo-effect. Bij het klappen in de handen, antwoord de echo met een tokkelend geluid. Lijkt op het klikken van je tong. 
De echo ontstaat doordat de buitenkant van de muren zodanig ontworpen was met een schuine aflopende zijde. Dit geeft het spel een extra speciaal effect. Stel je eens voor, echo's van een oorverdovende menigte of van het ballenspel zelf. 
In feite weet niemand echt precies hoe het spel in elkaar zat. Het zijn tenslotte gissingen van de archeologen. 

Voor de andere gebouwen met hun bijhorende uitleg, zie foto's. 

Aan de kerk zien we knalrode ronde vruchten hangen onder een ornament van La Iglesia. We vragen aan een gids die passeert of hij weet wat dit is. Hij heeft geen flauw benul en denkt een soort van boon? Hij heeft duidelijk nog nooit gezien van waaruit bonen komen en hoe ze groeien.

Wat verder zien we veel zuilen voor een tempel, la Templo de los Guerreros. 
Deze tempel van de krijgers is versierd met beelden van de regengod Chac en de gevederde slang Kukulcán. Voor de tempel staan maar liefst 68 vierkante pilaren met gebeeldhouwde krijgers. Bovenop de tempel staat een beeld van Chac Mool (vorm van een liggend persoon, met het hoofd omhoog en een schaal op de buik) voor de zuileningang. Dit altaar werd gebruikt voor mensenoffers. De schaal op de buik was bedoeld voor het hart van het slachtoffer.

Naast de tempel is de patio van de duizend kolommen. Er zijn geen duizend zuilen, maar is een manier van spreken. 
Af en toe is er een vierkante zuil, waar een krijger op afgebeeld staat. Al de andere zuilen zijn rond. De ronde zuilen bestaan uit grote afgeronde stenen die op elkaar zijn geplaatst en de spleten werden opgevuld met kleine stenen.

Vanop de piramide zou je een prachtig zicht hebben op het hele zuilencomplex, maar helaas mag je nergens meer op. 

We wandelen naar het uiterste puntje van het domein. Daar ligt de Cenote Sagrado. 
De Maya's offerden objecten en menselijke wezens in de cenote als een vorm van aanbidding voor de Maya-regengod Chac.
Door het droogleggen van de cenote zijn resten van de offers gevonden. Zo vond men goud, jade, aardewerk en wierrook, evenals menselijke resten. 
De Maya's geloofden dat een cenote de doorgang was naar de onderwereld. Als je in één van de diepe, mysterieuze cenotes hebt gezwommen, verbaast het je niet hoe ze aan dit idee zijn gekomen.