Van Maleisië naar Thailand

Na Singapore zijn we rustig aan door Maleisië getrokken om in Thailand uit te komen. 
In het mooie Malakka hebben we nog enkele dagen vertoefd.
Ook nog een dagje in Kuala Lumpur. Onze trein naar de grens van Thailand was pas de volgende dag, vandaar. Een hotel geboekt in de buurt van het station.
In deze wijk lopen uitzonderlijk veel blinden. Laurens gaat wat informeren en het blijkt dat hier een opvangcentrum is voor blinden, een hotel, een school en zeer veel massagesalons waar blinden werken. 
Eigenlijk is Maleisië vrij proper en dat is omdat het zwerfvuil waar ze bij ons de moeite niet doen om te recycleren zoals blikjes, karton en plastiek, de daklozen hier er geld voor krijgen en deze mensen recycleren het rondslingerende afval op straat. Sommige doen het op een ludieke manier.
Aan het station was er een shoppingmall, weeral met 6 verdiepen met een cinema boven, ideaal om onze tijd te vullen voor we de trein om half 12 s'nachts nemen. Na de film 'Downsizing' waarbij mensen worden verkleind tot 12cm groot, treffen we een downsizing in een supermarkt. 
Mini M&M pakjes van 13,5 gr!

Di 30 jan

Na een nachttrein komen we aan in Padang Besar, de grensstad van Maleisië-Thailand, heel vroeg in de morgend. We nemen een mini-van die ons en andere inzittenden naar het eerstvolgende stadje Hat Yai in Thailand brengt en met z'n allen langs de grenscontroles passeert. 
Maleisië uitgaan was geen probleem, we werden beleefd geholpen door goedgeluimde douaniers. 
Bij het naderen van de Thaïse grenspost word ons verteld dat we allen best 2 Ringit (2 briefjes van 1 Maleisische Ringit) in ons paspoort kunnen steken om problemen te voorkomen. Wablief? 
Alle inzittenden, waarschijnlijk allemaal Maleisiërs, vinden dit de normaalste zaak om Thailand binnen te kunnen. Laurens had hier nog nooit van gehoord. Ik zeker niet. Natuurlijk heb ik enkel 2 briefjes van 1 en van 5, niemand kan wisselen. Bij Laurens steekt er dan een briefje van 5 tussen. 
Binnen zijn twee balies waar al de inzittenden snel passeren, maar wij, omdat we toeristen zijn, moeten een kantoor binnen waar we bruut worden weg gestuurd. De norse man aan de balie doet steeds teken van 'Ga naar binnen!!' De andere norse man die in het kantoor staat wijst ons dan weeral onvriendelijk naar buiten. En zo enkele keren heen en weer van de ene zure appel naar de andere. Samenwerking, daar hebben ze duidelijk nog nooit van gehoord. Dit is nu letterlijk van het kastje naar de muur worden gestuurd met een laagje acid op. Een zeer slecht ochtendhumeur is hier precies besmettelijk. 
De rest zijn buiten aan het wachten op ons met het busje waar mijn rugzak nog in zit. Ze waren al in Thailand terwijl wij nog in niemandsland, tussen de grens van Maleisië en Thailand, zitten te bounsen. Dit is ook eigenaardig dat bagage in de auto mag blijven en we ze niet mee moeten nemen voor controle.
De douanier in het kantoor zit te bidden en daarna laat hij ons binnen. Hij kijkt in ons paspoorten en vind dat we al teveel in Thailand zijn geweest (je mag officieel per jaar twee keer binnen en dat hebben we in 2017 ook braaf gedaan, en aangezien we ondertussen al 2018 zijn, mogen we dus terug twee maal binnen). Hij wil ons niet doorlaten. We hebben het recht om binnen te gaan! De boodschap is om heel de tijd zeer rustig te blijven en zeker niet uw ongenoegen te laten merken. Hij blaft dat we in Penang (een stad in Maleisië meer dan 100 km terug) een visum moeten aanvragen op het immigratiekantoor. Dat briefje van 5 heeft dus duidelijk niets uitgehaald. Het bidden evenmin. Wat verwacht hij? Meer geld? De spanning is te snijden. Steeds hou ik onze bus en de wachtende mensen in het oog dat ze niet wegrijden met mijn bagage er nog in. 
Hij wil bewijs zien of Laurens wel genoeg geld bij zich heeft. Minstens 500 euro elks, 1000 in totaal dus. Dankzij de dollars die hij ook meehad voor het geval van, zijn we gevrijwaard gebleven om een geldautomaat te gaan zoeken om aan zijn stomme eis te voldoen. Wat betekent dat we helemaal terug naar Maleisië moeten, terwijl het nog donker is in de ochtend, helemaal geen vervoer is in niemandsland én ik de bus (met mijn rugzak) niet kan verwittigen, wachten zullen ze zeker niet doen. Daarna horen we van iemand dat ze genoeg mensen kent die naar een bankautomaat zijn gestuurd om voldoende cash geld te kunnen aantonen, het gebeurd dus. 
Onze vliegteuigtickets terug naar huis wil hij ook zien. Gelukkig dat we deze nog niet zo lang geleden hadden geboekt en OEF dat ik foto's van de bevestigingsmail had genomen voor het geval van, want ik krijg mijn email niet open. Een hele ondervraging wat we hier komen doen, sie en laa. Dit alles in een vleugje slecht douaniershumeur. Hij vind het maar raar dat we Thailand leuk vinden en willen gaan snorkelen op een eilandje. Wat een abnormaal toeristengedrag van ons niet?! Laurens zegt "Ja lap hé Woon, we mogen niet door en moeten helemaal terug." Ik denk aan ons verloren busticket en vooral mijn bagage. Ik vraag rustig of ik dan mijn bagage mag halen, want die staat over de grens. Waarna hij reageert "Next time you go to Penang!" en hij zet zich. 
'Is het nu in orde???', vragen we ons af. Hij bereidt zich voor voor de nodige stempel in ons paspoort. En hopen dat hij een maand geeft, want als hij 14 dagen geeft wat ook vaak gebeurd als je over land de grens passeert, zijn we sowieso gejosd. Want dan kunnen we daarna dus maar 1 keer verlengen, een maand als we geluk hebben en zouden we voor de resterende dagen tot we de vlieger kunnen nemen, een boete moeten betalen van minstens 400 euro! Elke dag extra zonder visum kost je 500 Baht per persoon .........spannend....... 
Laurens wil Mr. Grumpie nog meer omkopen met een briefje van 100 RM! Ik sis discreet naar hem "Doe dat weg, t'is in orde!" 
En ja oef hij heeft ons 30 dagen gegeven. 
Was dat nu zo moeilijk, een stempeltje plaatsen waar we officieel recht op hebben? 
Als toerist is het af te raden om in het zuiden van Thailand te reizen wegens de rebellen, teveel agressie. Reken daar deze grenspost er ook maar bij. Als je van Maleisië komt en het openbaar vervoer neemt, kom je sowieso langs deze miserabele anti-verwelkomstoord. 
Opgelucht kunnen we naar de wachtenden, het stress-oord achter ons laten en onze rit naar het station in het eerstvolgende stadje Hat Yai voortzetten. Nog een uurtje rijden. In de bus geeft de vrouw die naast mij zit de tip om volgende keer Laurens in een ander hemdje te steken en zijn haar bijeen te binden.
In Thailand is het heel belangrijk om te weten wáár je uw visum best regelt. Overal zijn andere zelfbedachte regeltjes en verplichtingen die je serieus kunnen nekken. 

Op het station in Hat Yai hebben we geluk dat de trein naar Chumphon vertraging heeft en kunnen we er nog net opspringen na het snel kopen van de ticketten. 
We zijn duidelijk weer in Thailand. 
Wat een verschil de Maleisische en Thaïse treinen. De eerste zijn modern met airco, zeer proper met deftige zetels, vliegen tegen 140 km per uur en zijn steeds goed op schema. De Thaïse treinen daarentegen zijn oud met kapotte ventilators wat een sauna wordt met de volle zon op de niet geïsoleerde metalen compartimenten, vuil (ook al komen ze regelmatig keren waarna ze het afval gewoonweg buiten kieperen), tegen een slakketempo die vaak ergens in het wild stil staat wat steeds nog meer vertragingen oplevert, tot twee uur deze keer, wat heel normaal is. Je kan wel goed van het uitzicht genieten aangezien alle ramen openstaan, maar ook een oorverdovend lawaai met zich meebrengt als een andere trein passeert. Ze komen constant met eten en drinken rond. 
Wij vinden de Thaïse treinen leuker. Zeker deze trein, een derdeklas-trein, de allerlaagste, waar we zijn terechtgekomen in een compartiment achteraan waar de zetels in de lengte langs de wanden staan (filmpje). Je kan liggen en een dutje doen als er wat minder volk is wat ik een groot pluspunt vind.
Dromend naar buiten staren en vogels spotten op de electriciteitsdraden zoals knalblauwe ijsvogels, bij-eters, tortelduifjes, diamantduifjes en nog zovele tropische vogels waarvan we de naam niet kennen. Als je goed kijkt zie je in een groot web een reuzespin hangen met gele poten. Op de achtergrond de dichtbegroeide groene jungle met rijgers en ooievaars in plassen. Laurens heeft zelfs een luiaard zien hangen in een boom (was wel in Maleisië).

Een andere toerist komt in ons wagon terecht. Angelica, een Duitse vrouw die vaak alleen reist en vooral nu ze op pensioen is. Azië is haar favoriete plek en vooral Thailand, waar ze al zo vaak is geweest, haar lievelingsland. Haar man had meer pech toen hij zijn visum wou verlengen. Normaal bij een verlenging krijg je een maand en betaal je €50. Hij betaalde meer en kreeg maar een week! En het was ochaarme zijn allereerste verlenging. 
Dankzij haar hebben we een goedkope ruime kamer, goed in orde, die niet voor toeristen, maar eigenlijk voor de Thaïs zijn bestemd. Kan je niet vinden op Booking.com. Na bijna 20 uur treinen was dit een aangename verwelkoming. 
Een nachtje in Chumphon en de dag erna met de nachtboot naar Koh Tao waar we al geweest waren. We geven het nog een kans en hopen dat het water deze keer helder genoeg is om te snorkelen. 
Overdag is dit gewoon een voetpad en s'avonds verschijnt er een pop-up-restaurant waar je voor 2,5 euro à volonté kunt genieten van een hot pot.

Wo 31 jan

Angelica is een krak in zo goedkoop mogelijk reizen. Ze reist met maximum 350 euro per maand en doet dit met gemak! Ze weet de leukste plekken en eilandjes waar het rustig is, goedkoop en hoe er te geraken. Alles tot in detail. Kamers dicht aan een (bus)station, want ze doet alles te voet, neemt geen taxi's, zoals wij dus. Ze houdt van plannen en samen (Angelica en ik) hebben we een route voor ons (Laurens en ik) uitgestippeld voor de komende twee maanden. 
Zo ook waar, hoe en goedkoop we het beste onze visum kunnen verlengen voor onze laatste maand in Thailand.
Wij vliegen 26 maart terug en zij 28 maart. Haar gaan we zeker terug zien op twee plaatsen. 

Vanavond is een heel speciale volle maan te zien, de blauwe super bloedmaan. Drie speciale manen in één. Blauwe maan staat voor twee volle manen in dezelfde maand. Supermaan omdat de afstand tussen de maan en de aarde het kleinst is, waardoor de maan op zijn grootst te zien is. En bloedmaan omdat de maan rood kleurt. De maan, de aarde en de zon komen op dezelfde lijn te staan, een maansverduistering tot gevolg, zo ook de rode kleur. 
In de avond moeten we aan een hostel, waar we onze tickets voor de boot hadden gekocht, wachten. Een tsoengtauw heeft ons allen naar de pier gebracht. Tijdens deze momenten gebeurde de maan-eclips, die enkel in Azië te zien is. De laatste glimpen hebben we opgevangen vanuit het voertuig. De maan zag inderdaad rood, maar grote wolken verstopten het spectaculaire schouwspel met regen als gevolg. Geen romantische nacht dus op het dek van de boot.

Op de boot is er een misverstand, er ligt al iemand in ons bed. De man van de boot gaat dit rechtzetten en we moeten even wachten. Ok geen probleem. Blijkt dat de slapende man verkeerd ligt. Hij moet verhuizen naar een verdiep lager. Ik vind het niet zo leuk dat er al iemand anders in onze verse lakens heeft gelegen en Laurens veranderd ze snel met het andere bed van de man. De man van de boot laat me weten dat als iedereen zoals wij zijn, hij dan zot wordt. Hij is er niet mee gediend. Ik snap er niks van. Wat hebben wij nu verkeerd gedaan? De lakens toch zelf gewisseld. Hij hoeft ons nu ook geen excuses aan te bieden voor het ongemak, maar me zeker niet onder mijn voeten geven. Ik was helemaal niet slechtgezind ofzo integendeel, begrijp het niet. De speciale volle maan doet hem zeker geen goed. 

Wij hebben eigenlijk nog geluk dat we een bed hebben. De laatsten krijgen een matras op het gangpad voor dezelfde prijs. Er is amper nog een doorgang. Naar het toilet gaan is lastig. 
Midden in de nacht moet ik al een tijd plassen en Laurens ook. We hebben ons ingehouden om de grondslapers niet wakker te maken. Uiteindelijk zijn we er samen door gesukkeld. Eens buiten begon ik het weer te krijgen. Misselijk worden, buikkrampen, vapeuren, tintelingen en de krampen beginnen in mijn handen. Laurens zegt nog "Hoe kan dat nu? De boot beweegt bijna niet?" 
Ik snap er ook niets van. Wat ik wel weet is dat een zeilboot zeker niets voor mij zal zijn. Sorry Laurens, een zeilboot kan je schrappen op uw lange lijst van 'Wat nog te doen'.
Laurens schud met zijn hoofd "Belange niet, ik heb nog nooit geweten dat iemand langer dan drie dagen zeeziek is. Dat word je wel gewoon of ga je het record verbreken 'Ziek zijn op een boot'? Maar dat verkrampen heb ik nog nooit bij iemand gezien".
Ik dan "Leuk he tijdens een storm ben ik bezig te verkrampen terwijl jij roept "All hands on deck!". Ooit al eens een spast snelle bewegingen zien maken?"
Hij dan "Oh maar das niks hoor. Dan regelen we nog extra handen aan boord". 

5u s'morgens meert de boot aan in Koh Tao, ons vertrouwd eilandje. Alles begint te ontwaken, de volle maan staat laag boven zee en wij bereiden ons voor op onze wandeling naar ons verblijf, een dikke twee kilometer en hopen dat er nog een kamertje vrij is.
Overal ter wereld zijn er gelukkig dierenvrienden zoals deze vrouw die we onderweg zagen. Haar ochtendtaak bestaat uit het voederen van zwerfkatten, ze komen langs alle kanten toegestroomd.