Arancini-bol

We zijn al een dikke week in Sicilië. In Zuid-Sardinië heeft de Grimaldine-ferry ons heel de nacht gevaren tot we vroeg in de ochtend aanmeerden

in de haven van Palermo,

in Noord-Sicilië.

Aangezien we ons van een Italiaans eiland Sardinië naar een ander Italiaans eiland Sicilië verplaatsten, ging het zeer vlot zonder papierwerk i.v.m. de corona. Het PLF-formulier invullen hoefde niet, enkel het tonen van het corona-certificaat. En oh ja, was ik weer vergeten. Naast het ticket, moet het paspoort ook getoond worden bij het inschepen, niet de identiteitskaart. Ja inderdaad, ook al zijn we gewoon maar in Europa en blijven we zelfs in hetzelfde land. Handig als ik ze op voorhand bij de hand zou gehad hebben. Dan zou ik niet in de gietende regen in de koffer ernaar moeten zoeken, soppend met mijn schoenen in een diepe plas en sukkelen dat er niets uit valt grrr.

Sicilië hadden we zes jaar geleden al verkend met een Suzuku Samurai jeep. Toen was het al verschrikkelijk met de hopen afval overal. Er is niets veranderd. 
Iedereen die je hierover aanspreekt vind het erg. De een steekt het op de overheid, de ander op de maffia, dan de mentaliteit van de Sicilianen die het doorgeven aan hun kinderen, de honden die de zakken openscheuren,... En als wij, vooral Laurens afval opraapt, dan krijg je gemengde reacties van verbazing tot ongeloof dat we gek zijn. 
Sardinie is anders, daar is ook afval zoals overal, maar helemaal niet zo schrijnend als hier. En dan denk ik 'wat doen we eigenlijk, hier terugkomen op het grote stort?' 

Het is nu wel zo dat Sicilië dit jaar veel te verduren had. De corona zoals overal, een abnormale hittegolf van de zomer tot tegen de 50 graden! De spuwende Etna met daarbijhorend veel assen. De verwoestende Medicane, een mediterraans cycloon, die zorgt voor ravage en overstromingen. De riolen waren daarbovenop nog eens verstopt door al de assen van de Etna, waardoor het overvloedige water nog veel moeilijker wegkon met alle gevolgen vandien. Je zou voor minder de moed laten zakken. 

We geven het toch een kans, hebben niet veel keus. Naar Tunesië kunnen we niet heen met de boot, volledig afgesloten. Naar het vasteland Italië, het zuiden is even erg qua afval. Terug gaan we niet. Wat we hier wèl hebben, is het weer. Wel vaak regen met onweer pal boven ons, maar het is niet koud. s'Nachts nog boven de 13 graden. De lokalen lopen al rond in hun winterkleding, terwijl Laurens nog in zijn knalrode zwembroek en slippers rondhuppeld. Als de zon schijnt is het echt wel heerlijk warm, tegen de 20 graden. Dan dartelt hij rond in zijn bloot bovenlijf.

Een lokale reed voorbij en riep lachend "Hey you, tropical hot Belgium!"

Als we andere toeristen tegenkomen zijn het vooral Duitsers. Sommige Sicilianen spreken ook Duits, aangezien ze ooit in Duitsland hebben gewerkt. Laurens lijkt ondertussen al vlot deze taal te spreken. Ich verschta het vooral. 
En steeds is iedereen verbaast dat we in deze kleine auto slapen??!!!? We zijn zeer tevreden met de Jimny. Veel beter dan in een tent slapen ergens in het wild tussen het afval jak. Veiliger tijdens onweer en alles blijft droog. En vooral we kunnen eendert wanneer ons bedje opdekken en voila, we liggen relaxt zacht èn droog. Het is beter voor mij om met een tent te vergelijken, dan met een echte mobilhome, waar we ook al mee gereisd hebben. Ok dat was wel héél makkelijk, zalig eigenlijk het comfort, maar niets voor Laurens, zonder 4x4. Maar een mobilhome is dan weer zo groot en loemp om te manoeuvreren. We zijn dus zeer tevreden met de Jimny. 
Gisteren was het lang aan het regenen, dan even wachten dat het enkele seconden stopt voor een plasje. Ja het is zover! Ik hup eruit,

zie een beschut stukje en plof neer, recht op een agave-plant! En een grote jawel met harde scherpe punten op het uiteinde van de harde stekelige bladeren, die natuurlijk naar boven zijn gericht.

Auw auw auw, gatjes in mijn billen. Dàt zijn dan weer de minpunten van reizen met de Jimny.

Een enorm groot pluspunt van Sicilië is zijn specialiteit, arancini-bollen. Rijstballen zo groot als een appelsien met in het midden een vulling, geheel in een krokant korstje.

Héérlijk, vers gemaakt. Laurens wist nog het adres in Trapani van 6 jaar geleden! Ongelooflijk! Daar schillen we dan toch ook dag en nacht in, bij mij duurt het jaren voor ik de omgeving waar we wonen een beetje ken. 
'Pollero da Roberto' noemt de kleine snackbar waar ze verse arancini-bollen maken met verschillende vullingen en allerlei toasten en broodjes. Een bol kost maar €1,80! Woonie in wonderland.

In Trapani zijn we enkele dagen gebleven. Voor de nacht reden we wat verder voorbij de zoutpannen

op een rustig plekje waar enkele lokale vissers van daaruit vroeg vertrokken

om te vissen en met hun buit toekwamen.

Andere lokalen kopen dan hun waar vers van de pers. 
Enkele honden komen hier vroeg in de morgend toe om lekker te chillen op de grote berg gedroogd zeewier,

heerlijk zacht en warm. Tegen de avond worden ze vervangen door een mooie zonsondergang

waarna we de dag afsluiten met een hondenloze rustige nacht.

Overdag parkeerden we ons mini-huisje op een heerlijk rustige plaats waar je gratis kunt staan,

aangezien het overal in het stadje betalend parkeren is. De meeuwen kennen ons al

die we met plezier voederden.
Op weg naar hier passeerden we telkens het oude molentje

en Decathlon voor het toiletbezoek en wifi.

Trapani is een oude stad

en we zagen hier vaak professionele vissers die het water ingaan voor de jacht op inktvissen. Die werden dan o.a. verkocht op de vismarkt aan 20 euro de kilo.

Ze houden de zielige inktvissen in leven tot een klant ze koopt en doden ze dan in hun bijzijn. Soms plakten de vissers vol zwarte inkt, een laatste wanhoopspoging van de arme beestjes. 

Andere zeedieren worden ook rechtstreeks

vanuit hun vissersboten verkocht.

De toeristische plekken aan de kust zijn allemaal verlaten

met hun leegstaande vakantiehuisjes en gesloten horecazaken. Daardoor kan Laurens zich uitleven op het strand

en blij dat hij dan is.

De kleinere wegen zijn vaak in zeer slechte staat

en het afval aan de kant is soms wel echt schandalig (zie filmpje). De verkeersborden zijn ook dringend aan vernieuwing toe.

We moeten vaak omkeren doordat de baan is geblokkeerd.

Door de hevige regen worden stukken wegen weggespoeld.

Bruggen zijn deels ingestort

of het ziet er té erg uit dat we om problemen vragen als we zouden doorrijden. Zo ook weer vandaag keren we om en zien we op de terugweg een omgevallen bord.

Laurens zei nog "Wedden dat er op dat bord staat dat de weg is afgesloten?" Ik zet het recht en ja inderdaad.

Ook worden wegen bedekt door dikke plakkerige kleigrond die enorm slipperig zijn. Met een asfaltweg onder gaat het nog, maar anders ben je gedoemd om vast te zitten. Waar de bodem uit bestaat kan je afleiden aan de witte kleirotsen

die in het zuid-westen van Sicilië voorkomen. 

Wat dan weer een leuk pluspunt is op de baan, vooral in de bochten, zijn de gevallen appelsienen die letterlijk van de camion vallen door té snel door de bochten te gaan.

Ze zijn overheerlijk, gerijpt aan de boom en geplukt van de baan.

Al ooit afgevraagd hoe een opgeblazen reddingsvlot eruit ziet? Wacht even, ik zal er snel eentje opengooien en voila.

En wat zit erin om te kunnen overleven? Piep maar in het gat.