Van modderbad 🤨 naar warmwaterbad 😍

Het schiereilandje Sant'Antioco, helemaal in het zuiden van Sardinië aan de westkant hebben we de afgelopen dagen vooral verkend. Ik heb het niet in een verhaal gegoten, maar je kan wel alles volgen aan de hand van de foto's die ik heb geplaatst met de nodige uitleg.
Er wachten andere spannende verhalen om gelezen te worden...

Ma 8 nov

We rijden door modderige wegen tussen de velden en brengen er de nacht door. 

De volgende morgend vraag ik bezorgd aan Laurens of we hier wel uitgeraken, na een nacht extra regen? Maar natuurlijk, antwoord hij en vertrekt. Ik zeg nog "Hoe? Je gaat dan toch verder en niet terug? Je had gisterenavond trouwens nog gezegd dat als je verder zou rijden, je eerst te voet de boel zou verkennen, omdat het er echt wel vettig uitzag".
Hij antwoord: "Maar nee, dat gaat wel lukken." Hij heeft het nog maar net gezegd en Vroem, Jimny blijft steken op dezelfde plaats. Vroe-vroe-vroeeeem, modder vliegt de lucht in, nee gaat niet verder. Dedjuu héee!!

We zitten vast! En nog is proberen vroemvroeeeeem... banden aflaten voor meer grip.... vroemvroeeeeeem....
Helaas nog geen centimeter vooruit. Grrrrrrrr en ik had het nog gezegd... 
Mijn humeur is echt wel heeeeeeel ver te zoeken. Het is ook zo dat ik twee emotionele weken achter de rug heb (een sterfgeval in de familie), we gisteren nog een ruzie hadden dus dit echt maar ook ècht de druppel niet van een emmer, maar van een container is!! Ik ben binnenin ontploft, heb stoom kunnen afblazen bij een supergoede vriendin zodat ik hem er niet teveel mee lastig val, wat helemaal niet bevorderlijk is op zo'n moment. Ik heb hem simpelweg laten sukkelen in zijn onderbroek in de vettige kleimodder.

Zo blijft zijn broek ook ineens moddervrij. Aangezien we weinig of liever gezegd NIETS van sanitaire mogelijkheden bij de hand hebben naast keukenrol en drinkwater.
Maar goed, ik ben afgekoeld en probeer hem zo goed mogelijk te helpen, maar tevergeefs. Drie wielen zijn van de grond en zonder gerief is het onbegonnen werk. 
Hij heeft alles geprobeerd, na uren ploeteren,om dan uiteindelijk hulp te gaan zoeken. Wat verder is een boerderij en hopelijk is daar iemand, want we zitten ver van een stadje. Laurens wil meteen vertrekken en ik hou hem tegen.
"Zou je wel 'zo' gaan? In uw onderbroek?"
"Waarom niet? Dan gaan ze mischien extra medelijden hebben?"
"Dan gaan ze juist lopen ja! Kom, hier trek uw zwembroek aan."
Ik kan het niet laten om lollig te zeggen: "Is toch plezant he, offroad rijden in de modder" en plots is hij selectief doof.
Het begint te regenen en ik maak me al zorgen. Ik hoop dat er iemand is, want anders wat dan? Hij gaat dan verder zoeken en kan ziek worden van helemaal nat te zijn van de modder, de regen en vermoeidheid. Gaat hij de weg nog terug vinden?.....
Spannend afwachten..... 
Ik zie precies iets in de verte... yes het is Laurens met een boer in een tractor!

Oef! 
Nadat het touw vierdubbel is vastgeknoopt aan de twee voertuigen,

wordt ons huisje een goed stuk voortgetrokken. Als Laurens niet hier heeft vastgezeten, dan wel zéker wat verder. Zelfs de tractor stak bijna vast!

Wat een diepe modderpoelen waar we zijn doorgeblubd.
Ze maken het touw los en Laurens wil hem een centje geven, maar wil het niet aannemen. Des te meer gunnen we het hem. Hij heeft ons echt wel uit de shit geholpen in de gietende regen en zelf bijna vastgezeten. Hij verdient het dubbel en dik. Hij heeft het uiteindelijk aangenomen, maar wou zeker een selfie en ze mochten voor mij ook triomfantelijk poseren.

Eind goed al goed. We rijden verder. Ineens zegt Laurens "De remmen werken niet meer!" 
Hopeloze Woon: "Het is niet waar he!!" 
Laurens dan: "Mischien is er een remleiding doorgebroken door het voortrekken? Of misschien een ander gevoel, omdat ik met blote voeten rij?"
Woon met plots wat meer hoop: "Ja uw voeten, dat zal het zijn! Moet het zijn! Please!! Kom probeer nog eens".
Hij rijdt en remt en Jimny komt tot stilstand. De remmen werken wel, knuppel. Ja ik moet zeggen als Laurens iets doet, doet hij het wel heel goed. De spanning zó opdrijven. Een geluk dat ik een vrij lage bloeddruk heb of ik was allang ontploft.

In timing is Laurens ook wel een krak in. Als hij dan toch in de modder in de gietende regen moet vastzitten, is er geen beter moment dan vlak voor een hotspring, waar we op weg naartoe waren. Hij plakt van kop tot teen onder de plakkerige klei en dankzij een handdoek is de binnenkant van onze slaapkamer vrij proper gebleven. 
Hop naar het warm water en duRf niet offroad te gaan!

We komen toe aan de 'Terme Naturali libere'. Hier staan wel wat auto's, busjes en mobilhomes. Voor deze tijd is het zeer druk.

Maar de twee baden die we zien zijn leeg? 
Waarom? 
Omdat ze loeiheet zijn! 
Het is in de rivier te doen. 

Op twee plaatsen stroomt er heet water van 50 graden de rivier in. Met keien worden er poeltjes gemaakt.

Het heet water wordt hierdoor gemengd met het frisse rivierwater waardoor je heerlijk warme baden creëert. Na heel wat minder leuke dagen en vooral na deze voormiddag is deze plek een ongelooflijk welkome geschenk, zomaar gratis en voor niets. De natuur is toch weeral fantastisch. 

Dé ultieme ontspanning en meteen moddervrij. 
Wat een zaligheid, zo heerlijk genieten dat ik er bijna vijf uur in heb gelegen.

Ik ben zo dizzy als iets, maar lekker ontspannen. Laurens heeft wat verder een reuze granaatappel gevonden.

Wat een joekel!
We blijven hier voor de nacht, maar eerst nog het stadje verkennen. 

We zien een huisje te koop staan

en we rijden verder door de kleine straatjes van het historisch dorpje. Laurens parkeert de jeep uiteindelijk in de buurt van het huisje en vind een vrouw die het hem wil laten zien. Ik ben eigenlijk helemaal niet mee wat er gaande is, nog wazig van al die hitte, tot Laurens me voorbijwandelt met een vrouw en snel zegt 
"Ze wil me het huisje laten zien, kom achter en breng mijn mondmasker mee". 
De hotspring-hitte is ondertussen uit mijn lichaam en ik begin het fris te krijgen. Ik verander snel van slippers naar botjes, grijp miijn vestje, onze mondmaskers en ga ze achterna. Maar waar zijn ze? Ik loop verder hun richting uit die ze liepen en sta te koekeloeren op elk kruispunt van links naar recht, naar alle kanten,  zodat ik eventueel Laurens ergens in de verte zie wuiven? Auto's stoppen voor mij en doen teken van 'ga maar door', maar ik blijf als een kip zonder kop naar alle kanten kijken. Ik zou zijn gewuif niet willen missen. De bestuurders bekijken mij "Ja lap, weer een overhitte toerist die het verkeerd bad heeft genomen en ze is duidelijk niet van hier". 
Ze rijden dan maar braaf rond mij. Ik snap er echt niets van. Waar is hij nu? Hij weet toch dat ik een regelrechte ramp ben in oriëntatie. Ik heb de gsm èn de autosleutel. Ons gsm-nummer zit in zijn portefeuille (want hij kent die nog steeds niet vanbuiten) en die zit ook in de auto. Onmogelijk mij te bereiken. Ik mag dus absoluut niet verloren lopen. Ik loop van hier naar daar, van links naar rechts, terug naar de auto. Ik snap er echt niks van. De chauffeur van een stilstaande auto roept me en doet teken 'naar daar'. Ah oef 'Grazie!' zeg ik enthousiast en ga in galop die richting uit. En weer van hetzelfde, nergens Laurens te bespeuren en ook niet het huisje. Dat is toch een ramp met mij en Laurens weet dat verdomme goed genoeg. Waarom laat hij mij naar iets zoeken in een doolhof, terwijl mijn inwendig kompas zot draait zoals die van Jack Sparrow. Ik begin lastig te worden. Nadat hier ondertussen een nieuwe dorpsgek is ontstaan, geef ik het op. Foert, ik ga terug naar de auto. En daar staat meneer Laurens. Hij snapt er niets van waarom het zolang duurde voor 20 meter van de auto naar het huisje te komen, een zijstraat achter de auto. En ik dan "Jamaar die meneer deed teken van 'ze zijn rechtdoor gegaan'. Hoe kan ik dat nu weten dat hij met mijn voeten speelde. Achteraf (mijn overhitte hersens gaan veel te traag) besef ik ineens, die man zal gedacht hebben dat ik zo'n verdwaalde toerist ben op zoek naar de hotsprings, zoals alle toeristen, vandaar!! Laurens vind het allemaal hilarisch, ik kan er uiteindelijk ook mee lachen. 
We gaan terug naar de Terme waar we blijven voor de nacht.

Wo 10 nov

Zeer vroeg in de morgend ben ik er meteen weer ingekropen.

Prachtig zo vroeg in de ochtend.

Na de regen van deze nacht is alles weer anders.

Eerst even zoeken naar een geschikt plaatsje, dan wat spelen met de stenen om het zo aangenaam mogelijk te maken. Om dan..... zen-nnn....

heel rustig wakker te worden ondergedompelt in stomend warm water, de vogeltjes horen fluiten, starend naar de wolken om dan af en toe vogels voorbij te zien vliegen, met op de achtergrond de dansende blaadjes van de bomen die flikkeren door de ochtendzon. Kan het nog zaliger? 
Ja hoor, Laurens brengt me een lekker kopje koffie om het helemaal af te maken. Héérlijk....

Een Tsjechisch gezin met twee jonge kindjes reizend in een bus genieten hier ook voluit, naast de vele andere passanten. Ze gaan er ook voor de tweede dag in, van zeer vroeg. De uren vliegen voorbij. Ik blijf uiteindelijk met de kindjes alleen over. Ze moeten met tegenzin naar de bus voor hun schoollessen, waardoor ik het rijk voor mij alleen heb, voor de eerste keer. Vandaag heb ik me afwisselend ondergedompeld in de frisse rivier achter de poeltjes wat wel zal helpen tegen het duizelen. Het begint ineens te regenen, hét moment om er toch maar eens uit te gaan. Vlak daarna wordt het natuurlijk ontspannen kuuroord

in een mum van tijd omgetoverd tot een levensgevaarlijke hardstromende rivier!!

Het neemt vanalles mee op zijn weg, van takken tot grote boomstronken. Net op tijd eruit!! De regen heeft me enerzijds gered en anderzijds dit veroorzaakt. 
Achteraf blijkt dat ze, door de hevige regen, de sluizen van een stuwmeer wat verder hebben opengezet! Ik vind dat niet kunnen dat ze dit doen zonder te verwittigen. Er hangen hier nergens borden hieromtrent (wat we toch al vrij vaak aan rivieren hebben gezien). Het hangt dan wel wat verder stroomafwaarts van de rivier waar geen kat komt.

En deze hotspring-plaats is dan een trekpleister voor lokalen en toeristen. Een kwartier geleden zat ik er nog met twee kleine kindjes in! En enkele minuten ervoor lag ik alleen in de rivier, bijna aan de overkant, af te koelen. Het is al een hele karwei om over de gladde keien te stappen, laat staan er in een wip uitgeraken. Ik denk dat ik weer wreed veel chance heb gehad. 

Meteen wordt hier in de rivier een rescue-training gegeven. Ze wisten waarschijnlijk dat de sluizen opengingen en maken dan meteen gebruik om te oefenen in reële omstandigheden,

nèt niet met reële slachtoffers. 
Tjonge jonge. Ze bedoelen het goed daar niet van, maar kom joh. Of ben ik weer aan het overdrijven?