Banlung

Ons laatste stadje in Cambodja is Banlung waar bungalows staan aan zeer lage prijzen. Banlung is niet makkelijk te bereiken en zeker niet in één stuk. Dus we moeten een hele omweg maken vanwaar we eigenlijk kwamen. 

Onze rit ernaartoe was een hel! 

Twee apparte bussen om in Banlung te geraken. De eerste vertrekt dan om 22u30 in Battambang en komt in Phnom Penh om 5u in de morgend aan. Een rit van 300km.

De tweede bus vertrekt om 5u 's morgens in Phnom Penh en komt dan 2u in de namiddag toe in Banlung, na 500 km.

Ik vind dat toch wel riskant, 5u toekomen om dan de volgende bus van 5u te nemen. Maar de ticket-verkoopster garandeerde me dat er absoluut geen probleem zal zijn. Ze zullen zeker wachten.

Ten eerste moeten we uitchecken om 12u, terwijl we worden opgepikt met een tuktuk aan ons guesthouse om 22u, die ons dan naar de bus-plaats zal brengen. Onze rugzakken kunnen we zoals overal aan de receptie laten. Een toilet en een koude douche blijven ter beschikking staan, wat zeker welkom is.

Om 22u niets, kwart na... niets. Subiet missen we nog onze bus! We laten iemand van ons guesthouse bellen naar een nummer, die we hebben mee gekregen wanneer het misloopt. Niet te bereiken. Laurens ziet het al helemaal in duigen vallen. Na nog andere nummers te bellen lukt het om toch een tuktuk te laten komen, binnen 10 min zal die hier zijn, vertelt de man die heeft gebeld. 

Ja eindelijk! 

We zijn net op tijd, maar de bus komt ook maar niet. Uiteindelijk wel en vertrekt meer dan een half uur te laat. Het is een slaapbus met alweer de airco dat op volle toeren draait. Midden in de nacht stopt de bus en vervangt een wiel, aan de geluiden te horen (die ik maar al te goed ken). Een platte band dus. Dit heeft een uur lang geduurd. Zo missen we zeker onze volgende bus. Veel te laat komen we toe in Phnom Penh waar een scooter klaar staat. Hoe eentje maar?

Dus met drie èn onze bagage worden we naar de volgende bus-plaats gebracht. Wat als we veel meer bagage hebben zoals de meesten? Heel ongemakkelijk! Ik plak volledig tegen de chauffeur en Laurens dat elk moment zijn Crocs kan verliezen, omdat hij met zijn voeten vlak boven de grond zweeft en soms de baan raakt.

De plaats waar de bus zou moeten vertrekken is nog volledig dicht. Pas als we toekomen, wordt alles open gedaan en de stoelen buiten gezet.

Dus er was sowieso geen bus om 5u! Die zal om 7u toekomen, na gevraagd te hebben. Ok geen probleem, we hebben tijd. 

Laurens brengt me een heet rijstsoep-ontbijt in een isomo-kommetje. Bezig op de gsm hou ik het te scheef en mors kokende soep op mijn hand. AuwAuwAuw!!  Knalrood en aan't zwellen, krijg ik een bakje met een ijs-flesje in. Oef dat helpt.

Pfffff het kan weer niet op, de tegenslagen, natuurlijk ook niet geslapen in de frigo-nachtbus.

Een mini-bus komt eraan met 9 (3-3-3) plaatsen en nog 2 naast de chauffeur. Wij worden achteraan gezet. De stoelen staan kaarsrecht en kunnen niet naar achter, omdat achter ons, al de bagage, inclusief een scooter, is opgeslagen. Nog 10 uur rijden om 500 km te overbruggen. 

Na een uur wordt een andere man achteraan bij ons gezet. Volgens hem doen ze dat altijd op de laatste rij zo. 4 voor een plaats van 3. De stoelen zijn een soort kuipzetels, nóg moeilijker om er niet correct in te zitten. Ik zit op een halve stoel en een bubbel in mijn bil en rug. Laurens zit op de bobbel-spleet.

We kunnen niet naar achter leunen, veel te ongemakkelijk! En zo, nog 9 uren met de zon op de ruiten (zonder enige zonsverduistering of gordijntjes). Ah nee he, dat gaat zo niet verder! Iedereen zit superchill, behalve de achterste rij! Waarschijnlijk hebben wij het meeste betaald op heel de bus, het minste bagage en zijn we mee gejosd! Pfffff. Ik kijk rond en drie stoelen worden bezet door vrouwen met een klein kindje op hun schoot, zelf een baby. Eén door een oud vrouwtje en de rest door heel goed gezette vrouwen.

We gaan dus niet moeilijk doen. Proberen te wisselen, is geen optie. We hebben dus simpelweg, echt wel pech. De vierde man bij ons is ook niet van de magerste en op leeftijd. Pfff we moeten deze hel uitzitten! We zijn moe en kunnen nog eens niet deftig in slaap vallen. Ik ongemakkelijk met mijn voorhoofd op de stoel voor mij, maar Laurens? Die heeft het ergste te verduren. Hij kan helemaal niet naar achter leunen (ik nog tegen een bubbel) en als hij in slaap valt, valt hij gewoon met zijn hoofd in de spleet.

En dan wordt hij telkens weer wakker met een pijnlijke nek. 

De man extra bij ons spreekt Frans en om de tijd te doden, bestorm ik hem met vragen. Hij legt me ook vanalles uit wat we onderweg zien. Het is ook eigenlijk door hem dat wij zo vreselijk zitten. Hij kon evengoed een andere bus nemen. Maar goed, ik ben weer wat informatie rijker: de rijstvelden kunnen 3 keer per jaar worden geoogst door de moderne irrigatiesystemen, rubberplantages zijn rijkelijk aanwezig. De kleine stupa (mini-tempeltje) die naast een tempel of huis staat, wordt gebruikt om een beetje assen van overledenen in te bewaren. In Cambodja cremeren ze de doden. Hond wordt zelden gegeten in Cambodja, veel meer in Vietnam,...

Bij de stop voor het ontbijt, eten we niet. Tijdens de lunch-stop ook niet. Hebben beiden geen honger, mijn maag doet ook al enkele dagen pijn en voel me niet zo fantastisch. Ik moet zeggen dat onze maag in Cambodja heel de tijd niet echt zo goed is. 

Het voordeel van deze rit is dat er genoeg plas-pauzes zijn om even uit de hel-houding te komen. Ik heb het t-shirt van 'I love Vietnam' aan, maar omdat Cambodjanen Vietnam haten, heb ik er iets overgetrokken, zodat ik er belachelijk bij loop. Na een tijd was ik de rit zo beu dat ik dacht 'foert', blauw topje uit en in vol ornaat 'I love Vietnam'! Meestal voel ik me ongemakkelijk, voor de anderen hun neus, wanneer het heet is en Laurens zijn armen ongegeneerd openzet. Deze keer trek ik het me echt niet aan. Wapper maar jongen!

De mini-van zet iedereen tot aan de deur af. De laatste minuten kunnen we eindelijk genieten van een volledige plaats! Ik let op de gps goed op, zodat hij ons ook kan afzetten, maar neen. Wij worden zonder pardon eruit gezet aan een rond punt. We stappen na 9 uur afzien, als een wrak, af en moeten nog enkele kilometers stappen. Deze busrit was de duurste van deze reis en daarbovenop nog de vreselijkste. Echt niet leuk. Nog kilometers te voet pfff, elke meter is echt teveel, zuchten en puffen, maar voel me ook zo miserabel.

Aangekomen aan de guesthouse, worden we warm verwelkomd. De man des huizes zegt dat zijn vrouw ons ging oppikken met een tuktuk. Da meende ni?! Niets gezien!?? Dat had nu deze keer echt wel welkom geweest. Dedju!

Maar goed we zijn er geraakt, nog een gezellig babbeltje met de vrouw die goed Engels spreekt om dan in ons bungalow te kruipen.

Laurens ligt al in bed. Ik wil me wat wassen, maar zonder warm water is dit een hel. Ik heb het koud!! (Later beseft dat ik al koorts had) 's Avonds is het ook een pak koeler dan in Battambang.

Heb me toch pijnlijk een beetje kunnen verfrissen en duik er ook bibberend in. 

Ons hutje is vlak naast de samenkomst-plaats, waar ze met z'n allen samen eten, de avond doorbrengen, muziek,...

Een bungalow geeft natuurlijk niets van isolatie en we horen àlles. Een houten muur is het enigste wat ons bed scheidt van het gebeuren.

Veel te moe vallen we desondanks het lawaai, meteen als een blok in slaap. Heel de avond en nacht heb ik koorts gehad. Dan ijl ik en met het gezellige lawaai en goede muziek, was het daardoor verrassend aangenaam. 

Zaterdag 7 januari 

14 uren hebben we probleemloos geslapen!

Laurens is gaan ontbijten, ik niet. Het koelt ook meteen af in een bungalow waardoor het in de ochtend toch vrij fris is (alleszins voor mij toch) en met koorts is het onmogelijk om, zeker over mijn rug en buik, met kommetjes fris water te gieten.

De douche-kop wordt niet gebruikt, komt bijna geen water uit.

Hier is een warmwaterkoker die we mogen gebruiken en met een emmer warm water gaat het al veel beter. 

Ik kom pas buiten tegen de middag, de koorts is eindelijk weg, maar de pijn in de maag niet. Ik heb de laatste tijd bijna niets gegeten, geen honger en stekende krampen, zelfs na wat water drinken. Rustig aan doen, zelfs geen koffie. 

Het is hier zeer gezellig met de drie schattige kindjes van de familie en de andere gasten. 

Een dag is zo voorbij. 

In de late namiddag verkennen we het dorp. 

Met de oudste zoon van 9, die enorm slim is, had ik allerlei spelletjes gespeeld en kaart-trukjes uitgewisseld. Maar geen enkel boek kaarten is volledig. Dus hebben we voor hem een nieuw boek kaarten cadeau gedaan, die we na even zoeken toch hebben gevonden. 

Een barbier lopen we binnen en voor een dollar is Laurens van zijn jeukende gezichtshaar vanaf. 

In een ziekenhuis vraag ik aan een dokter of mijn urine kan getest worden. Neen, enkel ultrasoon, dus het opsporen van nierstenen. Ik leg mijn symptomen uit. Ze lijken op de keer dat ik voor mijn nieren in het ziekenhuis ben beland, vertel ik hem. Hij is overtuigd dat ik enkel problemen heb in mijn maag en geeft me daarvoor het medicijn Omeprazol.

Daarna kom ik te weten dat dit medicijn, opkomend maagzuur tegengaat (waar ik geen last van heb) en zeer slecht is voor de nieren. Ik ben daar dan ook meteen mee gestopt. 

In de vroege avond lag ik alweer snel in mijn bed, terwijl Laurens nog tot vrij laat zich gezellig heeft gemengd met de rest. 

Zondag 7 januari

Laurens heeft ook deze morgend mee ontbeten met de anderen, ik niet.

Daarna is de hel bij hem uitgebarsten. De wc en het bed zijn dan zijn beste vrienden. Nu zijn we beiden slappe vodden. 

Maandag 8 januari

We gaan dit gezellige guesthouse verlaten. De sfeer hier is super, het contact met de andere gasten, de spelletjes met Bee Bee, de zoon en de vriendelijkheid van de eigenaars. Maar het voelt, voor mij dan toch, zeer ongemakkelijk om hier niet met de rest te eten, vooral het avondmaal. Een goede nachtrust is hier onmogelijk. Niet als ik doodmoe, gebroken en koorts had, maar deze nacht waren er beesten constant op ons dak lawaai aan't maken (volgens Laurens is dit elke nacht). Het leek of ze vanalles afbraken. Geregeld donderde er gerief naar beneden. Alles hoor je ook door de muren, dus naast ons was een jongeman aant bellen tot laat in de nacht en dan hoorde ik zelfs zijn moeder door de gsm (stond niet op luid), ik wil maar zeggen, zo goed hoor je àlles. 

Om 5u was ik dus nog wakker, mijn oude routine begint weer, maar 2 uurtjes geslapen. 

Een halve kilometer hier vandaan is ook een goedkoop guesthouse met bungalow-achtige kamers, dichter aan het centrum. Op booking staat dat ze nog drie nachten een kamer hebben (onze laatste nachten in Cambodja). Maar daar toegekomen kunnen we maar 1 nacht blijven. De volgende dag komt een groep mensen van een jungle-trekking terug en zit het vol. Ok goed, maar zet dan op booking dat het vanaf de volgende dag vol zit. We zullen morgen wel zien wat we doen. 

Vandaag gaan we met een koppel van Oekraïne en haar zoon, een Duitse jongeman die vlot Russisch spreekt en wij dan, naar het meer Yeak Laom. 

Yeak Laom is een natuurlijk vulkaanmeer en perfect rond. 

We kopen onze rietsuikersapjes, hartig eten en fruit voor we een tuktuk opspringen. 

Rond het meer is een pad die we helemaal rond wandelen.

Heerlijk in de schaduw tussen de bomen, bedekt met lianen.

Genietend van de geweldige natuur in alle rust.

Hier en daar zijn houten hutjes aan het water.

Ook leuk om hier in groep te vertoeven, eveneens aan de houten steigers.

We naderen de plek waar wordt gezwommen.

De houten steiger trekt de mensen aan, voor een plons in het heldere water.

En wie is hier ook? De Fransman Pascal van de guesthouse waar we net zijn uitgecheckt en de eigenaar met zijn zoon Bee Bee. Een Amerikaanse is ook van de partij en 3 jonge vrouwen komen er later bij. 

Het water is héérlijk, geen enkel kil-gevoel. Een perfect aangenaam temperatuurtje om zalig in te relaxen. 

Onze longans worden sappig verorberd en met Pascal en Bee Bee spelen we het spelletje 'Wie het verste de longan-pit in het water kan spuwen'. Cambodjaanse jongens dagen elkaar uit om zo hoog mogelijk uit de boom, het water in te springen.

We eten onze maaltijden tussendoor (mijn eerste hartig maal na een week, waardoor ik maar een klein beetje van binnenkrijg) en genieten van het samenzijn aan het kraakhelder water, in een natuurlijke serene jungle-omgeving. Top!!

Rondom zijn allerlei hutten met hangmatten

waar we nog ontspannend na-genieten, met een spelletje 'Vier op een rij'. 

Kleine schattige paalwoningen staan ook ter beschikking. 

Wat een zalige plaats, het meer Yeak Laom. De laatste dag gaan we allen terug naar dit meer. 

De zon is onder, tijd om terug te wandelen. De brandende zon slaapt, zodat het een aangename wandeling is van enkele kilometers.

Onderweg zien we kruiken te koop.

Zonder de Oekraïners hadden we dit nooit geweten. De kruiken bevatten een droge substantie dat ruikt naar een mengeling van bier en wijn?

Om het te consumeren moet er water aan worden toegevoegd, waarna het meteen, door middel van een dun bamboe-rietje, kan worden opgeslurpt als rijstwijn. (zie filmpje)

Toegekomen in het centrum, gaan wij naar ons nieuw verblijf, terwijl de rest doorwandelt naar ons vorig verblijf.

Het is hier zoveel stiller qua geluiden, ik ga goed kunnen slapen.

Dinsdag 9 januari

Na een heerlijke nachtrust, verlaten we vroeg de kamer en gaan, op de ouderwetse manier, op zoek naar een verblijf voor onze laatste twee Cambodjaanse nachten.

Op de markt starten we met een verslavend frisse rietsuikersap met ijs en verorberen het typisch Cambodjaanse ontbijt. Wat een grote portie!

Mijn maag is nog maar een notendop groot, dus Laurens eet mijn bord mooi leeg. Gelukkig was hij na 1 dag afzien, van zijn maag, al terug tip top in orde. 

Na uren zoeken naar een kamer in de hitte, met onze rugzakken, geven we het op en zoeken op booking.com. We belanden, buiten het dorp, in een guesthouse waar op booking.com stond dat de komende twee nachten, nog plaats is. Hetzelfde liedje, deze nacht kan het wel, maar de nacht erna niet, omdat een groep van een jungle-trekking terugkomen. Pas het toch aan op de app! 

We zoeken verder voor twee nachten en ik book deze keer effectief de laatste nachten via de app, waarna ik bericht krijg dat het in orde is. Hehe eindelijk zonder zorgen, Cambodja kunnen afsluiten. 

De plaats vinden is niet simpel, waardoor een man met een scooter, ons allen meepakt voor de laatste paar honderd meter en mooi afzet aan het natuur-resort. Dankjewel!

Dit is te koop? Oei dat beloofd...

Het is wel een heel mooie natuurlijke plaats,

maar het ziet er doods uit, er is niemand aanwezig.

Het toilet aan de 'receptie' kan je gewoon niet in, door al de spinnenwebben! Oei oei oei, we wachten en wachten... 

Dan komt een scooter, met achterop een gast van hier, aangereden. Ja! We kunnen eindelijk inchecken. Hij vertelt alwéér hetzelfde verhaal. Voor deze nacht is het ok, maar morgen is het volgeboekt met, ja je raadt het al, jungle-trekkers. Ongelooflijk, staat dit op mijn voorhoofd geschreven? 'Only 1 night, then full??'

Ok dan maar, we zijn er echt klaar mee, met zoeken en blijven deze nacht. Ik moet zeggen dat dit wel de mooiste plek in heel Cambodja is, waar we zijn terechtgekomen. 

Enkele bungalows liggen verspreid over het jungle-domein met een mooi uitzicht.

We mogen de nacht doorbrengen in de grootste! Oh leuk, om het goed te maken? Want we hadden de goedkoopste optie genomen van $5. Het terras eraan met een hangmat en een bank is al een toffe verwelkoming.

Spannend, de binnenkant van de bungalow van 45 m². Oe? Vier grote bedden in de ruimte?

Dit is een dormitory? Stond zo niet aangegeven in de app. Ik zeg geen woord en laat het maar gewoon gebeuren. Waarschijnlijk zal er niemand meer bijkomen zodat we het rijk voor ons alleen hebben. 

Naast de kamer is een ruime badkamer met warm water! Tof tof dat is even geleden. Ik kan mijn haar nog eens deftig wassen. 

(zie filmpje van het geheel)

Na enkele uren chillen gaan we hier iets eten. Gebakken rijst met groenten en een vegetarische schotel met rijst. Voor de eerste keer deze reis neem ik een biertje. Mijn eerste alcoholische consumptie, maar had er al spijt van. Ik ben precies nog niet op en top. 

Aan tafel zit ook de man die toekwam met de scooter, de achterop-zitter. Toen liep hij ons straal voorbij zonder dag ofzo, recht voorruit kijkend. Hij lijkt nog steeds helemaal in zichzelf gekeerd en hoe begin je dan een conversatie? Ineens zegt Laurens "You're from Australia?" En ja, gelijk heeft hij. Vanaf dan vertelt hij non-stop over Australië.

Hij praat zelfs véél meer dan Laurens en dat zegt al héél veel. 

We kruipen in een van de vier bedden, die onbemand zijn gebleven. 

Woensdag 10 januari

Een plank met een dun matrasje zeggen we vaarwel en vertrekken vroeg genoeg terug naar Bee Bee's chalets, voor de hitte toeslaagt. Te voet door de stad heeft zijn voordelen. Ik laat me nog eens verwennen met een noedelsoep als ontbijt, heb ik al 2 weken niet meer gegeten!! 

Mmmmm! Dat heeft nog eens gesmaakt.

We wandelen verder en wat ons toch wel opvalt in Banlung, is dat er vrij veel straathonden aanwezig zijn. 

Op het voetpad loopt een reep met ribbels. Is dat voor blinden bedoeld? Die loopt dan hier, niet tegen de lamp, maar... 

Aangekomen bij Bee Bee's Chalets, worden we alweer hartelijk verwelkomd door Nita en Sina met hun kleine kindjes.

In de vroege middag gaan we met z'n allen weer lekker genieten aan het vulkaan-meer Yeak Laom. 

's Avonds eten we met heel de groep van het heerlijk avondmaal, bereid door Nita. 

Donderdag 11 januari 

Het is tijd om Cambodja te verlaten.

Om 8u30 in de ochtend worden wij met de familie van Oekraïne opgepikt met een minibus. In Stung Treng stappen we af. 

Een zaakje met uitzicht op de Mekong-rivier, geeft ons de mogelijkheid om ontspannend op de andere bus te wachten.

Daar zien we de brug die naar Laos leidt.

We kunnen al Laotiaanse Kip (munteenheid) wisselen aan een zeer goede wisselkoers.

Onze laatste Cambodjaanse Riel gaat naar een fris sapje en wat vers geroosterde pindanoten. 

Een luxe-busje komt eindelijk toe en brengt ons naar de grens, 70 km verder. Eerst moeten we twee papiertjes invullen, waaraan onze pasfoto er wordt op geniet. Dan te voet door het stoffige zand in de zon, om dan toe te komen aan de checkpoint om Cambodja te verlaten.

Paspoort afgeven, de vingerafdrukken laten scannen, waarna de bagage door een scanner gaat en weer door het stof, door niemandsland, om dan op Laos gebied een visa aan te vragen. De afstand die men te voet moet afleggen tussen het check-point van Cambodja en dan die van Laos is toch wel eventjes stappen door precies woestijn-gebied, in de brandende zon. Iedereen moet zijn eigen bagage (hier zijn geen tuktuks of dergelijks) zelf meesleuren, waardoor de meesten zeiknat van het zweet, toekomen. Voor ons is dit twee keer niets.

Paspoort met papiertjes geven we af en voor de visa betalen we $40. De paspoorten worden doorgegeven aan de loketten ernaast waar ze worden onderzocht, terwijl iedereen wacht om ze terug te krijgen. Als het uw beurt is, even in de camera kijken om dan alweer dollars te betalen. Dus $2 voor de inkt van de stempel zullen we maar zeggen? Als je een kind mee hebt, dan kunnen ze het door de vingers zien, als je daarop wijst.

En we wachten weer op onze volgende bus....wachten... heel de dag maar wachten...

Maar het belangrijkste is.... We zijn in Laos!!