Don Det, ducktape-island

We plakken dus nog steeds op het Don Det-eilandje. De dagen vliegen voorbij. De Oekraïners zijn de 20ste vertrokken naar het stadje Pakse.

De laatste avonden hebben we een barbecue gehouden, voor onze bungalow.

Dankzij de lieve mensen van dit verblijf, hebben we het kunnen klaarspelen. Een speciale stenen pot waar het hout in wordt gebrand. Een grill, borden en bestek, mochten we gebruiken. Zelfs een papaya trok hij van zijn boom, voor de salade.

Een onrijpe wordt daarvoor gebruikt. De onrijpe versie vinden Laurens en ik zelfs lekkerder dan de overrijpe platte versie. 

Komkommer op de grill is ook wel smaakvol.

We waren uitgehongerd, nog niets gegeten, enkel wat in de vroege morgend. Normaal was het gepland om 15u, maar was enkele uren verlaat. De geur van het vlees deed ons watertanden. 

Het heeft ons lekker gesmaakt tijdens de gezellige avond. 

We hebben ook een fiets gehuurd om de watervallen te bezoeken op het ander eilandje. Laurens was al zéér vroeg wakker en had liefst, dan al vertrokken om de hitte te vermijden op de heenweg. Tegen dat we allen effectief op pad waren stond de zon op z'n heetst. Dat weerhield mij niet om mee te gaan. 

We vertrekken in de vroege namiddag en fietsen samen het eiland af.

Waterbuffels kwamen net uit het water en steken de straat over.

We naderen de brug, die de twee eilanden met elkaar verbindt.

En steken ze over.

Vanop de brug is het uitzicht geweldig.

Zo belanden we in een wip op het eiland Don Khone.

De Li Phi Somphamit waterval ligt aan de westkant van het eiland, nog geen twee kilometer verder. 

Na de brug staat er een oude Franse locomotief die in 1990 werd gevonden in de jungle, door een plaatselijke boer.

Honderd jaar geleden was hier effectief een spoorweg, die over de eilanden naar het vasteland liep, maar werd verwoest tijdens de tweede wereldoorlog. 

Bij aankomst aan de watervallen bedraagt de inkom 30 000 kip. Achter de ingang verkoelen we ons even in de rivier. 

Wat verder zien we de waterval-plateau's (zie video).

Ok mooi, maar niet om te zeggen van 'wauw'. Ook leuk is deze boom, waarvan de takken van een ander boompje, creatief langs de andere stam zijn gekruld. 

Een tempeltje lopen we voorbij.

Een metalen brug die gesloten is.

Een klein stukje bamboe-bos.

Groepjes bamboe-stengels verspreid, zodat ze net bomen lijken. 

Jammer dat er nergens zitplaatsen, tafels of hangmatten zijn om even te genieten van de omgeving. We zijn snel weer buiten. We betalen zelden inkom. Deze keer kon ik niet anders, want liep met hun mee. Maar eerlijk gezegd, vond ik het een beetje een teleurstelling.

We spelen nog even domino met de rij fietsen die er geparkeerd staan en fietsen verder naar de andere waterval. Ik hoop dat er niet weer inkom wordt gevraagd, want daar kunnen we dan een nacht voor verblijven in een bungalow.

Daar aangekomen ziet het er dood uit. Een restaurantje ligt er wat verlaten bij. We parkeren de fietsen en gaan op verkenning. In ieder geval geen inkom, want er is niemand.

In de verte zien we een brug en Vitali loopt er meteen over.

Bij nader inzien, lees ik het bord boven het begin van de brug:

'No Entry!! The bridge is closed! Enter at your own risk. We will not be responsible for eny injuries occurs beyond this point!!'

De brug doet me wat aan Indiana Jones denken. Hm?

De zoon van 13 loopt meteen terug en wacht wel aan de fietsen. Vitali, de zwaarste, is erover geraakt dus Torya en ik volgens zijn voetsporen. Ik let wel heel goed op waar ik mijn voeten neerplant, want sommige planken zijn echt niet te vertrouwen.

Grappig dat de volwassenen de regels aan hun laars lappen en de tiener eigenlijk de verantwoordelijkste is. 

We proberen op zoek te gaan en volgen het geluid van wat we denken, afkomstig te zijn van een waterval. De paden worden niet al te vaak gebruikt, zo te zien.

We lopen een smalle stenen muur over, wat we denken dat het zo hoort?

We bereiken het water, de onderkant van de waterval.

Meteen verfrissen we ons eerst. Goede tip om kleren mee nat te maken, is dan daarna lekker verkoelend. Voorzichtig gaan we erin, met de stroming die duidelijk merkbaar is.

We vragen ons af waarvoor de bamboe-opstellingen dienen?

Zo liggen er verschillende verspreid in het water. Het doet me denken aan het begin van een brug? Het zal waarschijnlijk iets met vis te maken hebben.

We zetten onze zoektocht verder, we willen watervallen zien. Dat is vooral ons doel vandaag. Velen die de eerste waterval zagen, wouden de moeite niet meer doen om tot hier te fietsen, wegens slechte commentaar. We zullen zien...

De natuur is alleszins heerlijk rustig om door te wandelen, zonder een mens te bespeuren.

Dat is al een pluspunt. De grote stenen in het water zijn glad met de algen die erop groeien, hadden we al gemerkt tijdens de verfrissing. Maar we gaan erdoor moeten, als we willen weten wat daarboven te zien is. 

En jawel we worden beloond voor onze inspanningen en risico's. Het is een prachtig zicht!

Veel mooier en natuurlijker, zonder iemand te zien. Geen gevoel van 'toeristische attractie'. En daarbovenop gratis en voor niets. Dus op alle vlakken vinden wij deze waterval absoluut de moeite ten opzichte van de eerste.

Als je rondkijkt, is er niets van menselijke interacties te zien (zie video). Fantastisch toch? 

Hier zijn ook verschillende natuurlijk gevormde poeltjes waar je eventueel in kan afkoelen, maar de zon doet al zijn daling naar de evenaar. We zullen dan maar terug gaan op aanraden van Torya. Klim is trouwens ook aan het wachten. De terugweg was eventjes verwarrend en een beetje zoeken (Google maps of een andere app, is aan te raden), maar al bij al toch terug bij de krakkemikkige brug beland.

Dan zien we enkele toeristen, aan het begin, in het water gaan en zo verder, onder de brug door, naar boven klimmen. Zou het ook zo gaan? Zonder de Indiana Jones brug te moeten gebruiken? Zo simpel? Ach wij hebben de avontuurlijke en moedige manier genomen. 

We fietsen terug en genieten onderweg van het landschap.

De bewoners zijn hier creatief met hun moestuintjes.

Zoet water in overvloed, wonend langs het water, aan de talloze bloempotten te zien. 

Ziezo, we zijn terug aan de brug die de twee eilanden verbindt. Op aanraden van iemand, gaan we een hapje eten in dit restaurant, naast de brug, nog op het Don Khone eiland.

We bestellen onze gerechten en in afwachting aanschouwen we een oogstrelende mooie zonsondergang, vanop de brug.

Door Instagram is de grootste bezigheid, selfies trekken. Dan zal ik dat ook maar eens doen zeker. Ik voel me eerlijk gezegd vrij ongemakkelijk om te poseren voor mezelf. 

Jurjen, een Nederlander, voegt zich bij ons. Hij zat mee in hun groep, tijden de kayak-dag. Eens een deftig gesprek voeren in eigen taal, doet eens goed. Onze gerechten worden geserveerd. Ik, gewokte groenten met rijst. De anderen een Massaman, een Tom Yam en een Pad Thai.

Het heeft ons allen goed gesmaakt met een magnifique uitzicht op de brug in de paarse avondgloed. 

Het simpel leven hier, zorgt ervoor dat we even simpel terug fietsen in het donker. Zonder licht en zonder bel. De zaklamp van de gsm werkt ook prima, als je het positioneert in het fiets-mandje vooraan. Twee lichtjes voor vier man is zeker voldoende. De zadel is niet gemaakt uit een gel, zoals de meesten ze kennen. De laatste loodjes wegen het zwaarst. Zeker als de baan op het einde overgaat van asfalt naar hobbel-de-bobbel-zandweg. Auwtsh auwie en auwkes! 

Heb nog tot drie dagen daarna last gehad van mijn twee pijnlijke bubbels op mijn poep, maar het was het zeker waard. Een geslaagde dag! En wat heeft Laurens gedaan? Vriendjes gemaakt met een klein katje, een ongelooflijk lief knuffel-verslaafde kortstaart-model.

Katten met een korte staart hebben een genetische afwijking, ze zijn zo geboren. In England is er ook een soort met korte staarten of zelfs helemaal geen staart. De prijzen voor deze soort katten, zijn niet mals. Toch een rare wereld... dus meer betalen, voor minder?

Onze dagen verlopen nog steeds in lui-lekker-land-style. Lekker eten.

Frisse smaakvolle shakes.

Elders in het land zou je voor een warm maal snel het dubbele betalen dan hier in de gezellige restaurantjes. En voor de accomodaties een pak meer. De zonsondergangen zijn adembenemend mooi, zucht.

Eerlijk gezegd is het me nog niet gelukt om een zonsopgang te zien, ook al hebben we een bungalow aan de zonsopgang-kant. Shame on me, zou je denken, maar geloof me... ik ben nog een vroege vogel hier ten opzichte van andere toeristen en zeker Laurens. Alcohol is spotgoedkoop en dat is niet het enigste dat hier te verkrijgen is. Hier en daar zijn er gezellige feestjes op het strand met een kampvuur, waarvan we bijna zeker zijn dat Laurens de enige nuchtere is. Hij feest op sojamelkjes! Ik, op een beetje 'Lao Lao'. Dat is een zelfgebrouwen sterk drankje, gemaakt van rijst. Het lijkt op saké, niet zó straf. Het geweldige is dat ze dit verkopen in kleine waterflesjes van 200 ml, voor maar 10 000 kip. Minder dan een halve euro!! Goedkoper dan een bruiswater. Voor een groot bier in glazen fles, van bijna 700 ml, tel je €1,13 neer. Voor enkelen die hiermee een zwaar probleem hebben, is dit klein eilandje: hemel op aarde! 

Het is Laurens alweer gelukt om iets te maken in een keuken, deze keer een cake op het mini-eilandje, waar er net een zaak is begonnen.

Met de middelen die er zijn, smaakt de cake wel lekker en zeker als het zo lang geleden is! Koekjes, cakejes en dergelijke was in Vietnam nog wel hier en daar te verkrijgen, dat degelijk smaakte. Maar Cambodja en hier? Noppes!! 

Op zo'n klein eiland leer je snel mensen kennen die je dan ook vaak terug ziet.

Rumia, een leuke meid van London, hebben we leren kennen op een feestje.

Ze blijft hier ook plakken, het laatste deel van haar 4 maand-durende-reis. 

We spreken geregeld af voor de avond, samen gezellig lekker eten en rondkuieren op zoek naar leuke sfeer-avonden. 

Naast ons bungalow verbleef voor enkele dagen, een leuk Italiaans koppel.

Ze zijn met hun moto verder getrokken naar Cambodja, hun visum verliep ook. Ze hadden anders ook langer willen blijven, het is een sticker-eiland. We hebben veel geklets samen, zij is zoals Laurens. Non-stop tetteren dus de uren samen vlogen voorbij. Ze hebben in Vietnam een tweedehands moto gekocht voor $200 dollar.

Volgens hun zou je de drie landen, Vietnam-Cambodja-Laos, mee kunnen doorreizen. Vietnam en Laos hebben ze al achter de rug en ondertussen zijn ze in Cambodja goed toegekomen. Gelukkig verliep het vlot, met hun moto, aan de grens. Dat zouden we ook wel willen doen later. Meteen een moto kopen, dat spaart sowieso veel geld uit dan telkens het transport te moeten regelen of een scooter huren. Dan kunnen we het land echt verkennen op ons eigen houtje. Zonder toeristische organisaties die toch alleen maar, voor ons, teveel geld kosten. Laurens had dit idee al, toen we vertrokken, maar dacht dat dit enkel in één bepaald land kon. Dus niet, 3 landen zou mogelijk moeten zijn. Laos moet geweldig zijn met de moto, het land met een lage bevolkingsaantal en veel natuur. Het is daar nog niet echt toeristisch, het beste dus om te verkennen.

De Italianen hadden de Pakse-loop en de Thakhek-loop gedaan met hun eigen moto. De Pakse is vooral voor de watervallen en de Thakhek meer voor de prachtige grotten en ongerepte natuur. 

We dachten om de Thakhek-loop te doen, ongeveer in het midden van het land. Normaal doe je er 3-4 dagen over, beter 5-6 dagen? Dan zouden we een scooter moeten huren. Laurens heeft zijn bedenkingen hiermee, huren? Voor enkele dagen? En dan is er een defect en kan hij ervoor opdraaien? Of op veel plaatsen worden de paspoorten ingehouden tot we terug zijn? Dat vind ik dan maar niets, zeker niet nadat we al een aardbeving hebben meegemaakt. Zonder paspoort ben je verloren. Het àllerbelangrijkste item op reis is dit speciaal boekje. Wist je dat dit wettelijk verboden is? Zelfs een foto nemen van de paspoort mag normaal niet. Toch wordt het vaak gedaan. Deze reis: overal in Cambodja, in Vietnam soms, in Laos niet, maar over Laos kunnen we nog niet veel zeggen, steeds verblijvend in het zuidelijkste deel van het land. Maar 5 km, in vogelvlucht, van de Cambodjaanse grens. 

We zullen zien wat we doen... de sticker plakt nog te hard. 

Hier rondwandelen gaat over stoffige zandwegen (zie video). In het Westen spelen kindjes met Play-Station. Hier met een stukje papier, zodanig geplooid, om er tegen te kunnen blazen. We maken het spannender en zetten een flesje water, als mikpunt. En spelen maar! (zie video) Snel komen andere kindjes gezellig meespelen, terwijl ik met een oud vrouwtje wat Lao Lao sip.

Verder zien we een parkiet in een vogelkooi. Met niets in! Het vogeltje loopt heel de tijd op de vloer van het kooitje. Laurens zegt dat een stokje belangrijk is, maar hier in het lokaal gedeelte spreken ze geen Engels. Laat staan om duidelijk te maken dat het leuker en beter is, voor de kleine teentjes aan zijn pootjes. Ze moeten kunnen omkrullen. 

Ok we gaan dan maar zelf op zoek en al snel vinden we, waarmee we parkietje Flip zijn leven toch wat aangenamer kunnen maken. Laurens steekt de stok erdoor. Het lijkt zeer vreemd voor het vogeltje, nog nooit gezien? Wat later, eens ontdekt, is hij verkocht aan de stok. Grote liefde!

Een belletje hebben we ook gevonden, nog een spiegeltje (een glaasje van een weggegooide reflecterende zonnebril ofzo?) en we gaan het weer oppimpen. 

Voor een klein uitgemergeld katje heeft Laurens makreel in tomatensaus neergelegd.

Hij kan het echt niet weerstaan... schattig.

Wat meer afgelegen, lopen de dieren er toch wat magerkes bij. Zie deze hond?

Ze zijn afhankelijk van wat de bewoners het arme beestje geven, als ze iets krijgt. Maar ja, ze hebben waarschijnlijk zelf niet veel. Zie deze hangmat bijvoorbeeld.