Van Athene naar Athene

Athene is onze volgende zuidwaardse bestemming voor nieuwe banden voor de motor wat zeer dringend is. Het is gevaarlijk om met afgesleten banden te rijden en zeker na 8000km. Je slipt direct weg in de modder, al ervaren, of op losse steentjes, al ervaren,...
 We passeren de talrijke katoenplantages met op de achtergrond de Griekse bergen.

Overal liggen katoenbollen langs de kant van de weg. We zien geregeld een berg witte bollen wat aanlokkelijk is om daarop te slapen. Ooh zoo zacht, geen pijn als je op uw zij ligt (hebben we allebei last van). 
Wat zeer zéér goed nieuws is, is dat Laurens op reis geen last meer heeft van zijn gewrichten! De warmte doet zijn lichaam duidelijk goed. 
En daar gaan we weer, door de kronkelbaantjes in de bergen...
We vinden een plaatsje voor ons tent onder een notenboom, naast een tomatenplantage en de watermeloenen. Er komt een boer langs, hij vroeg of we Roemenen waren. Neen hoor, Belgen en we zijn voor 7u weg. Ok dan is het goed. We zijn volledig op ons gemak en ik denk, jah dan kan ik is wat uitslapen, wat langer blijven liggen dan 5-6uur smorgens...

Snachts horen we dieren ook wat nootjes kraken...schattig... Hebben knaagdieren zoals vb eekhoorns zo'n sterke kaken?
Smorgens was ik echt niet goed wakker, maar Laurens wou weer voor 7u ingepakt zijn en vertrekken zoals hij had gezegd. Terwijl ik inpak komt Laurens terug met 3 tomaten en een grote watermeloen. Stout, maar hij zei dat er velen liggen te rotten in de wei en dat maar zonde is en het is waar, ik zag het ook. Na nog enkele okkernoten te hamsteren vertrekken zwangere Laurens met zijn 5 kilo meloen en slaperige Woon. We rijden tot de eerste zonnestralen er door komen voor ons sappig ontbijt. Ieder een half stuk meloen, gewoon belachelijk, deroever! Laurens heeft alles opgegeten!! Ik heb zwaar m'n best gedaan, met als gevolg dat ik kort daarna liters heb gepist!! Steeds met een zielig gezicht in een zaak vragen of ik ni naar toilet mocht. In een grote stad als Athene liggen geen kant en klare struiken klaar voor gebruik. Waar Laurens met zijn water is gebleven is een raadsel.
Wat is het heet in Athene! Geen zuchtje wind. 
Iedereen drinkt hier café frappé, schuimende ijskoffie met melk en suiker. Lekkerrrrrr, waar ik me ook aan schuldig maak terwijl Laurens zijn banden regelt. Zonder secretaresse Woon laat hij de bankkaart ergens achter, maar al bij al toch goedgekomen. 
Terug een veilig gevoel onder ons voertuigske oef.
We besluiten terug richting noorden te gaan via het schiereiland Evia om zo Turkije binnen te rijden en uiteindelijk Cyprus te bereiken. Cyprus willen we ook graag een bezoekje brengen en helaas varen er geen ferry's tussen Cyprus en Kreta. Dan maar langs deze weg.
En hopla terug de bergen in, maar olalaaah we zien dreigende onweerswolken. We vinden een onafgewerkt huis zonder muren, waar we tenminste droog kunnen staan met ons tentje. 

Wat een nacht weer!! Midden in de nacht worden we wakker van geluiden van dieren, honden en nog een beest, een groot beest. Ik dacht eerst 'och een hert ofzo' en wou weer gaan slapen. Laurens daarentegen kleed zich aan, gaat naar buiten en fluistert "Woon, denk dat een beer is, zou liever hebben dat je je aankleed." 
!!!!!!!!!!!!!!!!???????????????!!!!!!!!!!!!!
Plots klaarwakker, kleed me aan, sta mee buiten en besef dak sta te trillen op mn benen. Hij is enorm dichtbij. Ons tent ligt op een platform in het open gebouw enkele meters van de baan en achter de baan is het bos hellend naar boven en daar zit hij, heen en weer aan't lopen met de bijhorende geluiden. We zien hem niet, is te donker, maar Laurens is er zeker van. Hij kent berengeluiden en ook geluiden van herten. En aangezien we juist een berenfilm gezien hebben vlak voor het vertrek thuis, klinken deze geluiden ons vers in de oren. Nu heb ik echt wel bang! Ik zoek snel op of er wel beren zijn in Griekenland... en jawel, de bruine beer, zo'n 400 tal. Maar wel in het noord-westen en wij zitten in het noord-oosten. Ah voila zeg ik, kan geen beer zijn. Laurens "Een beer kan zich wel verplaatsten he, het is een beer Woon!" Ok terug overtuigd probeer ik me te kalmeren, zetten enkele stappen richting beer en neem ondertussen zijn geluiden op. Hij heeft ons duidelijk in de gaten en is maar maximum 50 meter van ons verwijderd. Laurens denkt ook dat hij al over de baan heen en weer heeft gelopen. Hij zou in een mum van tijd bij ons kunnen zijn en als hij zeer hongerig is..... We horen ineens een andere beer aan onze kant wat verder of is het zijn echo? Ik zoek snel op of het parentijd is en neen dat was in mei-juli. Dus extra gevaar! Misschien al jongskes? Met twee aan't azen op ons?? Brrrr!!! Dit is echt zooo zooo akelig, te beseffen dat het echt wel in enkele seconden kan gebeuren dat we worden verscheurd! Die mogelijkheid bestaat en juist twee nachten geleden die droom gehad dat we werden opgejaagd door tijgers. Ik moet enorm veel moeite doen om rustig te blijven om de hersenen te laten werken. Wat als, wat als,... We staan niet bepaald te springen om af te wachten wat er gaat gebeuren en besluiten weg te gaan. We proberen zo stil mogelijk in te pakken en heel de tijd gaat er ook door mijn hoofd 'Moeten we niet direct op de motor springen en ons tent en slaapgerief laten voor wat het is voor het te laat is?' Mijn rugzak en heuptas had ik wel al direct op mij toen ik de tent uitkwam. We hebben toch onze slaapzakken, matje en tent ingepakt, het bagagerek op, onze helmen op, 'Ok ons hoofd is nu toch al iets of wat beschermd'. Normaal zet Laurens de motor altijd vertrekklaar voor het geval van..., maar deze ene keer niet. Nog wa gesukkel met de motor over de zanderige puttige grond. Ik erachter en besef dat de beer mij, als laatste en zwakste direct kan pakken als hij wil. Wat er allemaal van mogelijkheden door het hoofd gaan... We stappen op en vertrekken eindelijk. Ik vraag hem om te schijnen met zijn lichten naar de kant waar hij zou geweest zijn, maar zien niets. In de verte zie ik ogen, vier paar zien we, herten of zo denken we aan hun licht poepeke te zien onduidelijk in de verte. Ik zeg nog "Oh Laurens da waren dus herten he wat ik eerst dacht" en hij "Nee echt waar Woon da waren toch duidelijke berengeluiden!! Die herten, das veeeel verder dan waar die beer was." 
Ik ben toch blij dat we zijn vertrokken enerzijds en anderzijds... ik heb de geluiden, we gaan ze later wat beter onderzoeken en vergelijken en o wee Laurens als het herten waren, dan is het hem weeral gelukt om een nacht in een nachtmerrie om te toveren! En had ik lekker kunnen blijven liggen....
Maar sowieso.... bij twijfel neem je maar beter het zekere boven het onzekere. We weten het nog niet, maar wat ik wel kan garanderen is: dit was zeeeeer zeeeeer angstaanjagend!! Een horror-droom die uitkwam....

Ondertussen zijn we drie uur in de nacht gepasseerd, onze eigenlijk bestemming Cyprus, via Turkije na eerst de bergen van Griekenland te trotseren, hebben we dan maar hals over kop afgebroken en beslist dat we dan maar terug naar Athene gaan en dan toch van daar de boot naar Kreta te nemen wat ons eerste plan was. 
We rijden naar de haven en wachten tot het licht wordt. Van waar ken ik dat? Gelukkig maar is het deze keer enkel de frisse zeelucht.... Ondertussen bemachtigen we onze tickets. €115 voor ons drieën, zonder cabin, anders €197. Deze avond om 21u vertrekt de boot en de volgende dag half 7 smorgens zullen we aankomen op Kreta en gaan we een appartementje nemen voor een maand, mischien twee? We zien wel. Dan kan ik eens deftig bekomen en kunnen we eindelijk koken.... een warm maal!! 
Ons eerste warme maal die een vriend van Ivan (Kroatische Ironman) voor ons had bereid had zeker wel gesmaakt, wa wilde na zo lang.... maar was helaas zeer vettig met de nodige complicaties nadien, vooral ook tijdens die beruchte buskot-nacht, niet leuk. Ok dit terzijde, is het nog maar 8u s'morgens en kunnen we pas inchecken vanaf 18u. We zullen dan nog maar wat rondtuffen door Athene... Het gaat me helemaal niet af, ik merk dat ik oververmoeid geraak en duidelijk vitaminen of voedingstoffen tekort kom. Ik voel me flauw, moet precies overgeven en als de zon erdoor komt val ik bijna van mijne sus van de warmte en dat mag niet gebeuren achterop een motor! Een supermarkt binnen en na mijn yoghurt en mueslibar voel ik me nog niet beter en ons darmen zijn nog steeds niet ok. Ze blijven borrelen, waarschijnlijk van de vettige hartige bladerdeeg pasteien die we af en toe eten, de troostprijsjes voor geen warm maal. Mijn buikie heeft plots nood aan een deftig warm maal en ik snak naar de typische moussaka! Dit verdien ik, zeker na zo'n thriller-nacht. Ik wil zeker zijn van een lekkere heerlijke verse portie waar ik van achterover val van genot en me plots veel beter voel.... dat kan nu toch niet moeilijk zijn in Griekenland denk ik dan. Ik neem geen risico's! Watertandend zoek ik op't internet op tripadvisor naar een zaak waar ze heerlijke moussaka hebben en nog schappelijk van prijs. Via google maps geraken we er uiteindelijk èn de naam klopt voor een keer. Vol verwachting bestel ik er ene. Laurens wil niets en loopt langs de antiekwinkeltjes om de hoek. Had liever gezelschap, maar geeft niet ik zal zo dadelijk in de zevende hemel vallen. Mijn bord komt eraan, ik val aan en besef ineens dat het veeeel te zout is (en als ik het te zout vind is het echt wel erg), niet warm en helemaal niet lekker. Het gehakt stinkt gewoon!!! Wat een teleurstelling!!!! Boehoehoe het is me echt niet gegund. Ik voel me plots zoveel maal slechter als daarvoor. Fysiek en psychisch ben ik een hoopje ellende. Heb zelfs de kracht niet om te reclammeren bij de ober en dat is niet van mijn gewoonte. En ik moet Laurens wééééral gelijk geven "Ziede wel Woon wanneer gade het nu eindelijk leren da je ni lekker kunt eten tenzij je €20 of meer betaald en dan nog!" Zo staat hij aan mijn tafeltje op het terras waar zoveel toeristen zitten, die allemaal een soort pitabroodje eten en precies wel tevreden zijn en ik, stomme kip, neem een stinkende moussaka. De obers gaan bij iedereen langs om te vragen of alles naar hun wens is en ja hoor lekker!!! Maar geen één ober die het aan mij vraagt, de teleurstelling zal van mijn gezicht gedropen hebben. 
Ik mag echt niet meer hopen op een warm maal. Maar je moet toch een droom hebben in het leven en ik droom letterlijk over eten, op reis met Laurens! 

Wat een ellendige dag, heb nog hier en daar een fotoo-tje genomen van Akropolis  in de verte, wat zuilen hier en daar, maar neen ging me nog steeds niet af.

Deze nacht in een boot, deck seat, op een stoel in een zaal, zal weer geen rustgevende nacht worden. Ik kijk uit naar..... appartementje.... dèftig warm eten...... rustige nacht.... maal zoveel.... dan kan er toch niets meer mislopen?....