Lui-lekker-land

Donderdag 11 januari

Na onze aankomst in Laos, na lang wachten, brengt een mini-bus ons naar Nakasong over een hobbelige zandweg. 

Daar vertrekken longtail-boten naar het eilandje Don Det. Voor een dollar mag je opstappen.

Ons bootje is gevuld met 11 personen.

Meteen worden we verwend met een prachtig zicht op de Mekong met daarbovenop de zon die ondergaat.

Wat een schoonheid

met een longtailboat in de verte.... mooi....

Auw Auw Auw!!! Kleine ronde vliegende insecten prikken ons langs alle kanten en het zijn geen zandvlooien. Voelt als mini wespen-steekjes, prik-brand...... uren later jeuk. Tot zover het Ooh, Aah, mooi.....

Na te zijn toegekomen, gaan we op zoek naar een verblijf. Vrij snel vinden we iets heel simpel voor $7,5. Terwijl ik ons incheck in de openlucht, word ik aangevallen door muggen. WTF!! Hier zijn zoveel muggen! Ik neem snel een koude douche, spuit een beetje muggenspray en dan gaat het al veel beter. Later hoor ik vaak mensen zeggen: "Leuk he hier, bijna geen muggen".  ???

of

"Ik word er normaal altijd uit gepikt door de muggen, terwijl anderen er geen last van hebben en hier heb ik helemaal geen last!" 

!???

We zijn uitgehongerd, hebben een hele dag nog niets gegeten, enkel wat nootjes. We zoeken de Oekraïners op. Daar is een kamer, de kleinste, voor $5. Die nemen we voor de volgende nacht. Naast de kamers zijn zitplaatsen met kussens en hangmatten. We eten gezellig met z'n allen samen na een slopende dag. 

Vrijdag 12 januari 

Het eilandje Don Det is vrij klein met smalle zandwegen.

Zelfs de koeien zijn van een klein formaat.

En de geitjes? Zo mini!! 

Het noordelijkste deel is volledig bestemd voor het toerisme, met de ene guesthouse na de andere met restaurantjes aan.

Hier is het de bedoeling om languit te luieren op de talloze zachte ligplaatsen met kussens en hangmatten.

Bijna altijd heb je een mooi uitzicht op de Mekong met mogelijk een zonsopgang of een zonsondergang.

In een wip ben je ofwel aan de oostkant of de westkant.

We zijn dus samen met de Oekraïners: Vitali, Torya en haar zoon Klim, naar hier gereisd.

We hebben de laatste dagen in Cambodja in dezelfde guesthouse verbleven. We zien elkaar daardoor geregeld. Hun verhalen over de oorlog van Oekraïne doen je wel even slikken.

Laten we even teruggaan in de tijd....

Drie maanden voor de oorlog in Oekraïne was uitgebroken, had Amerika al verwittigd dat Rusland ging aanvallen. De president van Oekraïne, Volodymyr Zelensky, stelde zijn volk gerust. Er gaat helemaal niets gebeuren... Het volk leefde gewoon verder...

https://nos.nl/collectie/13888/artikel/2418868-volodymyr-zelensky-van-komiek-naar-doelwit-1

23 februari 2022, om 9u in de avond, werd Vitali gebeld door zijn broer, die in Thailand op vakantie was. Hij zei met aandrang dat de oorlog gaat beginnen, vandaag of morgen. Ze moesten meteen hun huis verlaten. Hun stad ligt dicht tegen de grens met Rusland, amper 70 km. In enkele uren hadden ze het hoofd-noodzakelijkste in orde gebracht: De belangrijkste documenten verzameld, reparaties aan hun voertuig uitgevoerd zoals de bumper, de auto gevuld met dekens om erin te kunnen slapen en nog wat gerief bijeen gesprokkeld. Ook hun grote hond, een Sint Bernard, moest natuurlijk mee. Ze probeerden hun ouders mee te krijgen, maar helaas. Ze geloofden niet dat de oorlog daadwerkelijk ging beginnen. Om 2u 's nachts trokken ze de deur achter hun dicht, onwetend wat er de komende jaren ging gebeuren. Vermoeid stopten ze onderweg even voor een kort dutje. In de stoelen vooraan was al ongemakkelijk, laat staan de achterzetel te moeten delen, met een Sint Bernard van 60 kg. De hond weegt meer als Klim, die amper 11 jaar was. Het was een gevecht voor plaats tussen Klim en de hond, zeker als de hond met zijn dikke poten en gewicht, alles wil knuffelen wat haar lief is. Ze vielen in slaap...

Plots schoot Vitali wakker van luid overvliegende gevechts-vliegtuigen. Niet veel later hoorde hij de bombardementen en zag delen in lichterlaaie oplichten in de pikdonkere nacht. Overal in Oekraïne, ook hun stad, werd gebombardeerd. Ze waren maar amper 2 uurtjes ervoor vertrokken! Ze reden meteen door naar een stadje, tegen de grens met Roemenië, waar vrienden van hun wonen. Hun doel was om zichzelf in veiligheid te brengen door het land te verlaten. Oekraïne had meteen de grenzen met de buurlanden afgesloten voor alle mannen tussen 18 en 60 jaar. Deze groep volwassen mannen mochten het land niet verlaten, want werd geacht mee te vechten. Roemenië binnen geraken was dus niet gelukt, alleszins niet voor Vitali. Ze besloten samen te blijven. Elke dag hoorden ze langs alle kanten ontploffingen. Rijden was steeds een risico. Maar ook verblijven in een woning. De huizen hebben geen schuilkelders, zoals in Israël. Na WOII heeft Oekraïne geen oorlog meer gekend (zoals België). Ze waren dus nooit veilig. 

Ze probeerden hun geluk aan de grens met Polen. Ellenlange files stonden te wachten, ze vluchtten allemaal voor hun leven. Een file van 5 km had 24 uren geduurd. Eindelijk de grens bereikt, werden ze zonder pardon weg gestuurd. Ze geraakten het land, dat in oorlog is, maar niet uit. 

De weken gingen voorbij met elke dag overal bombardementen. 

Ze vluchtten naar de grens met Moldavië. Torya en haar zoon Klim gingen de grens over, maar Vitali werd opgepakt door de politie. Ze werden uiteen getrokken, na enkele maanden nadat de oorlog was begonnen. Torya en Klim belandden over de grens in een kerk, waar ze werden verwelkomd en onderdak kregen. Een man die de kerk de dag erna bezocht, merkte hun op. Hij had, vanaf dan, Torya en Klim, met veel liefde, in huis genomen. Daar wachtten ze vol spanning af op Vitali. Zullen ze hem ooit nog levend terug? 

Door Vitali zijn slimme onderhandelingen en het vele schrijven van Torya naar de desbetreffende instellingen, was het bang afwachten of hij toestemming kreeg om het land te verlaten. Na een maand kwam het verlossende bericht. Zou het echt gelukt zijn? Torya ging hem opwachten aan de grens, waar ze het haar belachelijk moeilijk maakten. Zoals de zonwering, dat op de ruiten als een soort folie was opgeplakt, eraf te halen. Dat betekende, eraf krabben!... Dan zag ze Vitali in de verte staan! Ze kon het bijna niet geloven dat ze hem toch nog levend en ongedeerd terug zag! Ze werd helemaal hysterisch! Het was hun gelukt! Ze waren weer samen en konden beiden hun land, hun thuis, dat continue werd aangevallen (en nog steeds), verlaten.

Ze hadden een mooie villa met alles erop en eraan. Enkele meters van hun huis was er ook een bom gevallen. Al hun ramen en deuren waren naar binnen, in flarden geblazen. Later kwam er nog een andere bom-inslag waardoor stukken waren ingestort. Veel van hun inboedel was gesneuveld, zoals hun tv's. Wonder boven wonder was hun grootste tv,  intact gebleven. Maar dat geluk was dan helaas van korte duur, want plunderingen hadden daarna plaatsgevonden en weg was de tv met andere spullen. Natuurlijk was het allerbelangrijkste, dat ze zichzelf in veiligheid hadden kunnen brengen. 

Torya haar geboortestad, 4 km van de grens, is met de grond gelijk gemaakt. Ze heeft me beelden laten zien. Verschrikkelijk! Alles is verwoest. Waar de bommen waren gevallen, de diepe putten, zijn duidelijk te zien. Enkele familie-leden en vrienden van haar, zijn in deze oorlog, gesneuveld. 

Zolang de oorlog duurt, ondertussen al bijna 2 jaar, kunnen ze onmogelijk terug. Zo lang zijn ze al op de vlucht. Hun familie en vriendenkring zijn uit elkaar getrokken. Ze zijn onder andere naar Duitsland, England, Israël, Amerika, Italië, Thailand, over heel de wereld.... gevlucht. De vader van Torya wou niet vertrekken en blijft standvastig in Oekraïne, terwijl haar moeder in Duitsland verblijft. Hij hoort nog steeds geregeld bom-inslagen. Gisteren had ze met haar vader gebeld en weer dezelfde nachtmerrie. "Ik heb weer tot 4 uur in de nacht niet kunnen slapen door de geluiden van de bom-bardementen". Het onheil gebeurt nog steeds elke nacht. 

Vitali denkt dat de oorlog dit jaar zal eindigen. Laten we hopen dat hij gelijk heeft, zodat ze eindelijk terug naar huis kunnen. 

Dit kan ons allemaal gebeuren....

Ze proberen er het beste van te maken. Hebben een huis gehuurd in Israël waar hun hond momenteel is. Er is iemand ingetrokken om voor de grote loebas te zorgen. Een levende knuffelbeer van 60 kg neem je niet zomaar overal mee. Ze trekken naar landen waar het leven zeer goedkoop is en zo belanden ze deze keer in Azië. 

Wat hebben Laurens & ik en Vitali & Torya gemeen: we hebben geen inkomen. Dus we zijn specialisten om zo goedkoop mogelijk te reizen en delen elkaar de beste tips.

Zo belanden we vaak in hetzelfde guesthouse of restaurantje. 

Zo ook deze avond. Ik neem een vegetarische noedelsoep ($1). De anderen een Laotiaans salade, Massaman en nog iets met gehakt (elks $1,75). Het smaakt ons allen.

Deze zaak heeft allerlei shakes, maar hier hebben ze er ook met koffie? Voor maar, omgerekend, $0,75? Eens proberen. Oooh lekker!!

Met echte koffie gemaakt! Geweldig en alweer zó goedkoop!! Heerlijk!

Zaterdag 13 januari

Ik had al eens een orkest gehouden met een koe 's nachts, die synchroon met mijn gesnurk mee loeide (toen had ik last van mijn keel).

Volgens Laurens heb ik niet meer het varken uitgehangen tijdens de stille nachten, tot deze nacht, na het drinken van een pintje. Om 3u begon ik luid te snurken, met als gevolg dat de haan des huizes samen met mij begon te kraaien. Om 3u 's nachts!! Ik dus ook wakker. En vanaf dan, telkens ik (zachtjes) sprak, begon de haan ook te kraaien. Die liep vrij rond en was vlak naast ons (rieten) raam. Een varken hoorden we ook, in hetzelfde gebouw, niet ver van ons kamer. Ook het geblaf van honden,... En heel vroeg in de ochtend begin je dan de luide stemmen van de ontwaakte inwonende Laotianen, te horen. Zoals overal in Azië, zijn ze allesbehalve discreet. Dus het bleef bij één nacht bij dit verblijf. Wij weg, omdat we niet konden slapen door de kraaiende haan naast ons raam en de rest van het lawaai. Terwijl de haan heel blij zal zijn dat we doorgaan, dan kan hij ook eens uitslapen.

Rietsuikersapjes zien we hier helaas niet frequent. Maar één dame maakt deze geweldige versgeperste sapjes.

En verse kokosnoten? Veel te duur en ook niet om de haverklap te vinden. Maar wat ze wel in bijna elke zaak hebben: ijskoffie, café frappé, lekkere Laotiaanse koffie en verschillende fruitsmoothies aan ongeveer $1. 

En wat het eten betreft... geen eetkramen. Wel overal gezellige restaurantjes met normale tafels en stoelen. Maar eveneens zoals overal ook steeds aanwezig, zijn de kussens om op te liggen, al dan niet naast het water.

Vegetarische gerechten aan $1 en met vlees voor minder dan $2, zijn makkelijk te vinden. Zelfs een bier van bijna 0,70 liter in een glazen fles, kost maar $1,25.

Bijna bij elke accomodatie is een leuk restaurantje aan. Veel kilometers hoef je niet te stappen. Het is hier duidelijk lui-lekker-land met altijd goed weer. We vinden steeds goedkopere kamers of bungalows met bijhorende hangmatten op het terras. We zijn begonnen met $7, dan $5 en hebben net een bungalow gevonden voor $3. 

Het is echt een gezellig stukje Laos, op het Si Phan Don (4000 islands) helemaal in het zuiden van Laos. En daarbovenop nog zeer goedkoop. In vogelvlucht maar 5 km van Cambodja. 

Zaterdag 13 januari

De matrassen op dit eiland zijn van de jaren stillekes, met dikke veren. De één wat harder versleten dan de ander. Maar voor deze lage prijzen, is dit maar een klein euveltje. 

Vandaag is het een luxe-dag. Een frisse deftige kamer met een mooie donkerbruine hardhouten vloer.

In de badkamer is er een boiler wat zeldzaam is (toch voor de lagere prijsklasse, in dit geval $7,5).

Joepie, warm water! Een groot bed (veren die zachtjes te voelen zijn) en natuurlijk hangmatten buiten.

Maar vooral heel belangrijk... in alle rust. Na gretig gebruik te maken van het warm water, voor mezelf en wat kledij, gaan we in de vroege namiddag weer een restaurantje uittesten, want hadden amper ontbeten. Ik neem een pompoen-burger met frietjes ($1,25) en Laurens gebakken rijst met groenten ($1).

Van Laurens valt tegen. Helemaal niet gebakken, maar zeer vettig. Het mijne daarentegen, valt super goed mee. 

Na het eten stappen we naar de overkant en neem ik een koffie-shake. Die had ik gisterenavond ook genomen, ik ben al verslaafd! Maar wat wil je, zó lekker en goedkoop! Terwijl op andere plaatsen een ijskoffie (koffie met ijsblokjes) meer kost. 

De zon straalt niet meer op z'n hardst. We gaan het eilandje eens rondwandelen.

Er loopt een wandelpad die helemaal rond het eiland loopt. In totaal een luttele 6,5 km. 

De bungalows worden goedkoper, hoe meer naar het zuiden toe. En zo zijn we op de bungalow van $3 beland. Die nog steeds, vrij dichtbij alles is. 

We zien ineens een brug en lopen ze over.

Vanop de brug zien we overhangende bungalows.

De brug loopt verder.

Over het brede stuk van de Mekong.

Ooh grappig, de peilers van de brug die in het water steken, groeien gewoon verder aan de jonge groene schieters te zien. 

We belanden op een zeer klein mini-eilandje waar een zaak nog maar net is gestart, genaamd 'Mango Bar'.

Een Fransman op doorreis is blijven plakken in Laos en heeft samen met een vrouw van Don Det, deze zaak opgestart. 

De weg van noord naar zuid, enkel langs de oostkant, bestaat uit asfalt. Wat zien we nog onderweg: een hutje dat zijn beste dagen heeft gekend.

Toefjes plant, die boven het water uitsteken.

Een paalwoning, eenvoudig gebouwd, waar de lokalen in wonen.

De meeste woningen hebben moestuintjes, die simpelweg uit bamboe zijn gemaakt.

Maar ook vaak, hebben ze: kippen, eenden, varkens, katten, honden en soms ook geiten en koeien, die allemaal los lopen.

Enkel varkens zitten vast in een kooi of aan een touw.

Deze geitjes hebben plezier, ze zijn begonnen met het peuzelen aan een moestuin. 

Waterbuffels die net uit het water komen. Ooh er is een kleintje bij.

We zien een bord naast het water.

Het is verboden om te vissen met dynamiet, gif, electriciteit of een harpoen. De boete is niet mals voor deze mensen, $150. De vissen waar men wel op mag jagen:

En de andere levende wezens op deze lijst, moet men gerust laten.

Ok goed, ze zijn hier toch een beetje milieu-bewust. 

We naderen het zuiden van het eilandje. De zon gaat onder.

Helemaal in het zuiden is er een brug die leidt naar het eilandje Don Khong.

Toeristen hebben van daarop genoten van de zonsondergang.

Dit is de enigste manier om op Don Det te geraken zonder boot en viva versa. Don Khong is ook een eiland met als enige brug, deze dus. 

Naast de brug is een gezellig verlichte bar. 

We wandelen van oost naar west over een zandweg.

Aan de westkant zijn nog de laatste prachtige rode avond-gloeden te zien.

Dan wordt het donker tot pikkedonker. We hebben ons gsm-lichtje nodig om tot aan ons luxe-kamertje te geraken. Vaak zien we kleine kikkertjes weg springen voor ons voeten. De westkant van zuid naar noord, loopt volledig over een zandweg en is maar 2 km lang.

Zondag 14 januari

We verhuizen nogmaals, naar de spotgoedkope bungalow. 

In zo'n bungalow moet je wel kunnen leven met de gecko's en de talloze mieren.

In de badkamer is het even muggen dood-meppen voor een prikloos plasje. De enige stekker is een ramp. De opladers vallen er bijna uit, dus slecht contact.

Ik laad de gsm op aan de overkant, alweer een bijhorend restaurantje, waar het leuker en frisser is, vlak naast het water.

Je mag er lekker luieren zonder iets te consumeren. Mijn favoriet plekje is helemaal in het hoekje, vlak naast het water.

Natuurlijk is het fijner met een frisse verse shake. 

De Oekraïners verblijven ook in hetzelfde guesthouse. Ze hebben de avond ervoor heerlijke gegeten in het restaurantje van het Seng Thavan1 guesthouse. We gaan er allen vanavond dineren, het is maar 700 meter van onze bungalows. Zoals ik al zei, alles is dichtbij.

De zon gaat onder.

Op aanraden van Torya nemen we elks de Tom Yam met kokosmelk en kip.

Een portie rijst en ieders een frisse lemon-drank van vers geperste citroenen. Àlles voor 5 dollar!

Dát is leuk uit eten gaan. Het smaakt heerlijk! De gebakken groenten met kip en de gele curry zien er ook uitstekend uit. 

Zeer betaalbare prijzen met een onbetaalbaar uitzicht. 

Regelmatig zijn er feestjes hier op het eiland, gezellig op het strand. Dansen met de blote voetjes in het koele zand, lekker. 

Waarschijnlijk is Don Det de goedkoopste plek van heel Laos.

Ik denk dat we hier nog even blijven plakken zoals de meesten hier. Je kunt al inbeelden hoe de komende dagen er gaan uitzien.