Frozen 😱

We zijn nog in Lapland. De auto is in orde. Of laten we beter zeggen, het zal het wel houden tot in België.

Na enkele dagen luxe, warmte, heet water en comfort, kunnen we er weer tegenaan. We hebben besloten toch nog zeker een weekje te blijven. Daar zijn 2 goede redenen voor.

Van 24 tot 26 januari is hier een rally op het ijs en sneeuw. Voor autofreak Laurens is dit een niet te missen buitenkans. 
En juist op diezelfde dagen is er een super kans om het aurora fel te zien. Met een kracht van 5! (hoogste van heel de maand). Het weer voorspelt dan eveneens weinig bewolking. 
Voor mij ook goed dan om langer te blijven. Er is terug hoop.

De overgang van gezellig warme mansion terug naar de oude diepvriezer.... dat pikte wel héél hard. Mijn humeur was weer even zoek. Je moet weten dat het echt wel een zware beproeving is, als koppel, om deze reis te ondergaan. We zitten bijna constant in een zeer kleine ruimte in extreme omstandigheden. Wat betekent, vaak discussies, irritaties,... Maar we zijn steeds weer snel terug vriendjes, dus zit het wel goed. Gelukkig kan Laurens veel verdragen als ik begin te zagen. En ben ik een nachtmens om in zeer barre omstandigheden (vaak dus), heel de avond en nacht te waken aan de kachel om ons tiny huisje warm (overleefbaar) te houden. We zijn goed op elkaar afgesteld. Dat wil niet zeggen dat ik soms zijn nek kan omwringen of mijn rugzak inpak en de trein op wil springen... neen hoor, we zijn nog gezellig samen in Rovaniemi. 
Laurens bakt pannekoeken 

en ik eet ze op. 

Ik maak pralines en Laurens eet ze op. 

Je moet inventief zijn om de nachten door te brengen. Buiten een mini wandeling (anders ben ik gegarandeerd verloren met mijn miserabele oriëntatie) maken, is zo koud en best wel een akelig sfeertje in snowland met al die mannen van sneeuw... 

Beter warm in het busje blijven.. en als Laurens zijn hoofd aan de kant van de kachel legt, dan is het dé moment om hem een haarbehandeling te geven met kokosolie, na het ontwarren van zijn duizend en één knopen. 

En kijk is aan, het resultaat

Laurens is hier al een gekende bij vooral de gidsen. Overal herkennen ze hem. Hij fungeert zelfs al als tussengids. Wanneer toeristen geen Engels spreken en gids geen Frans. 
En als je hem tegenkomt in de supermarkt, kan je 'even snel inkopen doen' vergeten. Deze gids in de supermarkt heeft ons wel een adresje gegeven waar er veel droog hout ligt en na 5 keer 'afscheid' te nemen, is het toch gelukt onze wegen te laten scheiden.

We overnachten enkele dagen dicht bij het droog hout. Aan de andere kant van de rivier zijn 3 hutjes. Voor kampvuur te maken, waar het hout opgeborgen zit en een compost-toilet. (zie filmpje) 

Er zijn nog vele nachten gepasseerd met een goede kans om het noorderlicht te zien. Maar telkens was het veel te bewolkt. Deze nacht is het helder, maar volle maan. Dit geeft te veel licht waardoor het ander licht dan weer niet te zien is. Echt niet simpel voor de ideale omstandigheden. We geven niet op.

Nog een stuk aluminiumplaat gevonden. Tegen de andere binnenwand van ons huisje voor nóg meer warmte. 
Stilletjesaan wordt de camionet beter en beter. Nog even en we zitten in een microgolfoven. 
Daarjuist was grappig. Er wordt op ons busje geklopt. Duitsers die thuis ook een Volkswagenbusje hebben, een T4. Wonen enkele maanden in Helsinki en wilden het fijne van weten over de kachel en het reizen hiermee. Na natuurlijk een grondige uitleg met de vermelding dat dit een experiment is. Zegt de Duitser, dat tegen de volgende reis, het busje volledig goed zal geïsoleerd zijn. Maar natuurlijk weet hij niet dat het Laurens toch steeds lukt om elke reis met een ánder voertuig te doen. Elke reis is een experiment!

Het wordt duidelijk kouder en kouder. Mijn laarzen binnenin is min 18 graden! Niet moeilijk als het vooraan in de auto -23 is!
En dan verschieten dat mijn tenen er buiten af vriezen. 
Hier is zeer weinig wind, gelukkig maar, met een gevoelstemperatuur van -27 voor het moment. 
In deze tijd is er geen straaltje zon op te vangen. Meestal in landen waar het s'nachts vriest, is er een mogelijkheid dat alles zich overdag opwarmt aan de zonnestralen.

Zondag 20 jan

Wat een nacht!! Zo koud!! Tegen de -30!!! Ik heb de wacht gehouden aan de kachel en heb serieus afgezien. Die wrak heeft zoveel gaten en spleten. Verschrikkelijk die koude tocht van meer dan -20 constant overal te voelen. En zoveel kleren en wat nog allemaal aan hebben dat je bijna niet meer kunt bewegen. Precies een levende matras. Ook probeer ik zoveel mogelijk warmte van de kachel te absorberen, steeds de grens aftasten om me nét niet te verbranden. Dit is de ergste nacht, wil ik niet meer meemaken. Tegen 6u kon ik niet meer van de kou en de vermoeidheid. Dan ben ik in het heerlijk warm bedje gekropen. 

Tijd voor Laurens zijn wacht.

Slapen en vooral opwarmen is mijn doel, maar dat lukt niet goed met al het gerommel, deuren die overal open en dicht gaan (een deur aan deze wagen is niet gewoon dichtduwen. Neeneen je moet ze met alle kracht dichtsmijten of ze kunnen terug openvallen tijdens de rit, al vaak gebeurd). 
We zitten met een probleem, weeral. De batterij heeft gedaan met zingen. Drie weken in de vries was geen probleem, maar het was deze nacht simpelweg té koud. Ook al zat er overal vloeistoffen en ditjes en datjes tegen de zware vorst, het mocht niet baten. 
Eerst probeert Laurens de auto zelf terug te starten d.m.v de auto's van de gidsen. Ik moet uit het warm nestje en meehelpen. Bijna doodgevrozen, alle deuren wagenwijd open, ik veel te weinig kleding aan. Hals over kop moeten rechtspringen omdat er weer een  mega-dringend noodgeval is, zoals zoooo vaak!!.... Laurens helemaal onderkoelt, want als het over auto's gaat, vergeet hij al de rest. Zijn vingers en tenen kon hij niet meer bewegen. Het was een hel van een ochtend. Nee klopt niet, in de hel heb je het tenminste warm. De koude kan echt pijn doen!!
Tevergeefs, alle moeite voor niets, werkt niet. De batterijs van de gidsen zijn niet sterk genoeg.

VAB wegenhulp bellen. Weeral...

In afwachting lukt het ons maar niet om op te warmen, ook niet met de brandende kachel.

De Finse wegenhulp lukt het ook niet om de batterij weer aan de praat te krijgen en sleept het busje mee naar de garage. 

Er wordt ons verteld dat de koudste plek van Rovaniemi is, waar we dus hebben overnacht. Dan nog wanneer het juist zo'n extreme temperaturen zijn. 

We zijn tegen de - 35 gegaan qua gevoelstemperatuur. 
We zijn de crazyguys niet als we niet tot het uiterste gaan. Ik vind dat we dat punt hebben gehaald. Verder hoeft en gaat ook gewoon niet.

Het Volkswagen busje wordt in dezelfde garage gezet als enkele dagen geleden, toen dat we buiten werden gekieperd. Het is zondag, de garage is leeg, oef. Anders hadden we nog een razende op ons dak.
Deze vriendelijke depanneur stelt voor om de wagen, in de garage te laten opwarmen, terwijl ook de batterij wordt opgeladen. Dit duurt 3 à 4 uur. Maar in de garage kunnen we niet blijven. Hier is dan niemand. Oh nee zolang nog in die helse vriezer, alles is dicht. Het is zondag. Ik voel me zo ellendig van de kou en vermoeidheid. Alles begint echt wel héél zwaar te wegen. 
We worden in het centrum afgezet, en oef het shoppingcenter is open. Eindelijk warmte!!! Zaaalig!!

En na anderhalf uur later gingen de deuren vervroegd dicht... zondag... weer in de kou.

Genoeg met de kou, we boeken een kamer nog geen 700 m van het centrum. Warmte en een bedje en ik ben hartstikke blij en ja hoor een heerlijk warme kamer met keukentje voor 49 euro. Heel goedkoop voor hier. Voor ons aan de dure kant, maar kom, zeker de komende 2 nachten zijn extreem koud, tegen de min 30 aan. 

Waar we de laatste nacht stonden zal het wel over de min 30 zijn. Bwaah kan er niet aan denken brrr onmenselijk, overleefbaar dat wel.

Laurens mag de VW LT gaan halen. Is ontdooit en rijdt weer. Voor hoelang... 

Ben ik zo blij dat ik nu voor het moment in een lekker warm bedje lig. Gewoon geweldig!

Normaal gezien, in eerste instantie, zouden we nu in Australië zitten. Daar is het abnormaal heet. Tegen de 50 aan. 
Hier tegen de min 30. Een verschil van bijna 80 graden! Door het hier en nu.

Vorig jaar in Thailand, wannneer je buiten kwam, stapte je in een kleurrijke sauna. 
Nu stap je in een magisch witte diepvriezer. Wat een contrast.

Maar het kan nog erger. We zien hier een documentaire over Svalbard in Spitsbergen, waar onderzoek wordt verricht naar de soorten sneeuw en ijs. 
Daar is het -50!!

Maandag 21 jan

Heel vroeg in de morgend gebeurt er iets speciaal. Een moon-eclyps. Overal waar je de maan kunt zien, kan deze gebeurtenis waar genomen worden. De maan, de aarde en de zon komen mooi op een lijn te staan. Je ziet de schaduw van de aarde, de maan beetje bij beetje bedekken tot ze volledig in zijn schaduw staat. Hierdoor krijgt de maan een rode kleur. 

De bloedmaan.
Laurens had met een Finse journaliste afgesproken om er samen naar te kijken. Ze logeert in het hotel en is het contactpersoon in Finland voor een Saoudisch Arabische reportage. Een reality-show die daar wordt uitgezonden op de grootste zender. Het draait allemaal rond feminisme met de titel 'Three girls meet the world'.

Tijdens het verorberen van de lekkere zalm die Laurens kort heeft gebakken, krijgen we een uitnodiging. 
Maria, de journaliste brengt een bezoekje op onze kamer. Morgen gaan ze met de drie vrouwen 'Ice-floaten'. En we mogen mee, gratis en voor niets, normaal €90 per persoon. Dan belanden we ook in de reportage. (dus Mir, dit is al een begin he)

Het Ice-floaten doen ze eerst, dan woolsock-running en eindigen met een sprong in het water.
Bij het eerste doe je een pak aan en drijf je in een wak (gat in ijs) op het water.
Daarna op enkel twee paar wollen sokken loop je door de sneeuw.
Ze eindigen met een zwempartij in het onmenselijk koude ijswater.

Wel supertof dat ze ons uitnodigt, een unieke kans, maar klinkt allemaal zo koud niet? Nu dat ik is een beetje ben opgewarmd. Ja ok hier in Lapland kan je niets anders verwachten, ja dat weet ik ook wel.
Maar kan dat nu niet boven de zeespiegel? Voorbeeld met de huskies rijden? Terwijl Laurens denkt aan spelen met de snowscooter over een bevroren meer... 

Morgen checken we uit en gaan dan naar het meer waar we hebben afgesproken.
Er is ook nog een verschil om deze activiteiten te doen, wanneer je weet dat er een heerlijke kamer met warm water staat te wachten of een diepvriezer op pensioen.
We zien wel, desnoods nemen we dan terug een kamer (ooh ik hoop het).

Vanavond ga ik met Maria naar de sauna. Hier zijn de sauna's gescheiden. Sauna voor mannen en eentje voor de vrouwen.
Genoeg warmte opslagen voor morgen. Spijtig dat ik geen warmte in een zakje kan doen en zo af en toe in mijn kleren wat loslaat. 
Ja goed Woon, dat noemt scheten.
Niet als het met eucalyptus-geur is.