Spanje - mooie natuur

Za 19 nov

Deze nacht was het heerlijk vertoeven in de okerkleurige natuur. Een door erosie-aangetast landschap. Kouder, dat wel, maar prachtige zichten over de valleien. Zand en zand met hier en daar een toefje rozemarijn en een rare soort thijm. 
Als ontbijt lekkere pannekoekjes, helaas geen bier of melk, maar geen nood, met water gaat het evengoed.
Laurens heeft ontdekt dat de metaaldetector tot zelfs een halve meter diep detecteert.

Gisterenavond hebben we beiden een kleine beving gevoeld, waarschijnlijk niets, maar toch. Het zit er toch nog in, merk ik, de angst die ik weer voel als toen met de aardbeving in Nepal. In mindere mate natuurlijk, maar het is de opwelling, de alertheid en vooral de herinneringen die weer bovenkomen...

......'Nepal, Kathmandu. We zitten in een kleine garage, je voelt trillingen die heviger worden, de garagist begint te roepen en rent naar buiten. We volgen instinctief. Ik val en geraak niet meer recht, het lukt me gewoon niet, ik moet precies uit een diepe put kruipen, de straat beweegt zo hevig! Laurens staat enkel meters van mij en kan niet tot mij komen, reikt zijn hand, maar helaas, hij kan me niet helpen. Later wist hij me te vertellen dat de grond onder zijn voeten hevig van links naar rechts, van boven naar onder, naar alle kanten bewoog en bij elke stap dat hij zette, werd terug geduwd. Hij is machteloos. Hij roept enkel "Woon! Woon! Woon!" De angst in zijn stem en zijn gezicht, nog nooit heb ik hem zo wit gezien. Dat bedoelen ze dus met wit zien van angst. Ik zie mijn dood in zijn uitdrukking, want dan besef ik ook ineens welk gevaar er dreigt. Ik lig vlak naast een depot van grote gasbidons, drie lagen opeen gestapeld, ze dansen als gek en ze beginnen te vallen, mijn richting uit. Ik moet maken dat ik hier weg kom! En wel nu! 
Het is me gelukt, ik ben bij Laurens geraakt, ben een schoen kwijt, mijn handen liggen open, wat schrammen hier en daar en de gsm die ik vasthad is stuk. Ik wil Laurens nooit meer loslaten. We blijven samen, no matter what. Ofwel overleven we dit samen of we sterven samen. 

De eerste aardbeving was 7,9 op de schaal van Richter en duurde een volle twee minuten.

We staan midden op straat, ik kijk constant naar boven, overal dreigt gevaar, stukken van de gebouwen die naar beneden kunnen donderen, instortingsgevaar. We moeten hier weg, verder in de straat zie ik geen gebouwen. Plots grijpt een man ons vast, hij is volledig in paniek en spreekt wartaal uit. Hij zet zijn nagels in mijn zij en trekt zo hard dat mijn blouse helemaal openscheurt en weg is hij. Zijn sporen staan in mijn vel gegrift. Ik neem het hem echt niet kwalijk. Iedereen is in paniek, het is een grote chaos en de lucht is doordrongen van angst. 
We horen een vrouw schreeuwen, zij staat gebukt naast een hoop stenen. Een muur is op haar man gevallen, hij ligt onder het puin. Ze halen hem er uit, dragen het levenloze lichaam in de auto die naast ons staat, maar bloed hevig, vooral aan zijn hoofd. Laurens ziet onmiddellijk dat hij dood is. Hier had Laurens het moeilijk mee, bij het zien van deze man zonder leven. De vrouw stond te schreeuwen en je kon haar pijn voelen, het ging door merg en been. Hier had ik het moeilijk mee. 
De auto rijdt snel door. 
Dan besef je dat het leven in een knip gedaan kan zijn. Dit voorval gebeurde maar enkele meters van ons. Verschrikkelijk, dit hadden wij kunnen zijn.

We moeten hier weg, uit het gevaar, we stappen enkele meters verder, toen we mannen van het leger zagen. Ze leiden ons en de mensen rondom door een smal deurtje in een muur. Snel snel, hij doet teken achter ons en we zien een torenhoge hotel, als die neervalt! We komen op een voetbalveld terecht, waar de Nepalezen in de buurt zich verzamelen. Oef geen gevaar meer van bovenaf, maar dan denk ik ineens 'De grond kan openscheuren!' En ik zie in de grond overal barsten, weer gedreig. 
Het blijft niet bij de grote eerste aardbeving, neen, constant zijn er na-trillingen, waarvan je steeds niet weet of die groter worden of niet. Je voelt dat je leven constant in gevaar is. Bij elke na-trilling gaat iedereen gehurkt op de grond. Laurens niet, hij loopt als een bezetene heen en weer en ik als een hondje erachter. No way dat ik hem nog loslaat. En steeds denk ik 'Als de grond maar niet openscheurt.' 
Er komt een vrij grote na-schok en je hoort de angst van de menigte. 

Onze gsm is stuk, we kunnen niemand bellen. Alle geluk had ik op een klein papiertje enkele nummers opgeschreven, geplastificeerd en dit in elk van onze broek gestoken, in een extra zakje dat ik er aan de binnenkant had ingenaaid (op aanraden van Laurens), om pick-pocket te voorkomen, waar ook het geld en ons paspoort in stak. Je weet maar nooit...
We mogen een gsm van iemand gebruiken en bellen enkele dierbaren op. De man van de gsm vertelt ons dat Tamel, het toeristisch gedeelte van Kathmandu, waar ook ons hotel gelegen is, is opengescheurd. Laurens wil dit nader onderzoeken. 
We vertrekken als het al een tijd rustig is, even geen na-schokken. We kunnen hier niet blijven.

Onderweg naar ons hotel zien we overal ravages en chaos. We passeren gebouwen die we net nog hadden bezocht, helemaal ingestort. Diegenen die we daar nog net zagen of spraken, zijn er in het ergste geval niet meer.  Omgevallen electriciteitspalen, één recht op een taxi. Barsten in de straten, zelfs tot een meter breed. Mensen groeperen zich op plaatsen die het minst gevaarlijk lijken zoals een rond punt. Mensen die bloeden, in paniek of verdwaasd zijn, wenen,...
Schrijnende taferelen.
........

We rijden richting Portugal en laten Madrid links liggen.

Zo 20 nov

Ons huisje heeft deze nacht op een grote parking naast de snelweg gestaan. De voorbij-razende auto's hadden we verwacht, maar op een luide koelvrachtwagen vlak bij ons, hadden we niet gerekend. Ach, als ik denk hoe ik in India moest slapen op een trein, dan is dit grand luxe maal honderd. 
Ik hoor nu Bruce Springsteen op de radio, yep we hebben in dezelfde auto (Mercedes 350 amg) gezeten. Heel leuk, maar ook zo stom he, hij is toch ook maar een mens, van vlees en bloed, en toch...

We ontwaken en er komt weer een konvooi van het leger op de parking oprijden. Deze keer een stuk of tien voertuigen met een rood kruis op, EHBO, en ook een stuk of tien van de keuken. 
Ik vind dit natuurlijk weer heel verdacht. Zelfs zoveel EHBO's en keuken op een gewone manoeuver? En ze gaan dan ook richting Portugal, weg van Madrid. De vorige konvooien zagen we op weg naar Madrid. Waarom zo ver voor een oefening terwijl er massa plaats is in heel Spanje. Het enigste wat ik dan kan denken om me te sussen is dat ze aan de kust moeten trainen. Trainen??
Laurens gaat er droog over "Och Woon, overdrijft is ni, die van't leger moeten toch ook eten als ze trainen en kunnen dan toch ook iets voor hebben. En da ze zo ver gaan? Die zijn toch gewoon op manoeuvers, die hebben ergens een oefenterrein. Als het leger van België gaan trainen, denkte dan da ze in't stadspark gaan oefenen? Onozel geit". Hij zal wel gelijk hebben... behalve de laatste woorden.
Laurens stapt af op de mannen van't leger. Ik denk 'Ja eindelijk gaat hij er meer over weten, komaan Laurens doet uw best'. Hij komt terug... spannend.... en zegt "Spijtig maar t'is duurder in Portugal". "En weette meer??" vraag ik. Hij "Hoezo, ben gewoon gaan vragen of het goedkoper of duurder was om te tanken in Portugal en trouwens die van't leger zeggen toch nix".
 
We rijden door leuke dorpjes van de handgeschilderde tegels. Je ziet ze overal, op huizen, winkels, zitbanken,...en elk dorp dat je binnenrijdt heeft een groot bord met de mooie tegels met telkens een wapenschild op geschilderd en een fraaie tekening.

Het Nationaal Park 'De Monfragüe' sijpelen we binnen, gelegen in de provincie Extremadura, langs de rivier Tajo. We spotten ooievaars, witte rijgers en ook patrijsjes, niet lekker om te eten, maar echt leuk om te zien. 
We rijden langs olijfbomen zover je kan zien, cactussen, naaldstruiken,...

Deze streek is gekend om zijn droogte, maar wij hebben alle regen gezien dat deze natuur nodig heeft om te groeien. Maar geen nood, ons dak is nog steeds intact. Wat een luxe een mobilhome t.o.v. een tent als het zo hard regent. 
Ik herinner me toen we in een tent zaten tijdens een hevige regenval en alle moeite deden zodat niets het zeil van de tent zou raken, anders slorpen ze het vocht naar binnen. Hopend dat het water niet naar binnen begint te sijpelen, hopend dat we niet worden neer gebliksemd als het onweer vlak boven ons zat, wanneer we de lichtflits en het gedonder tegelijk hoorden....
En nu kan ik zelfs ontspannen naar het toilet gaan als ik wil.

Ma 21 nov

Een heerlijke rustige nacht in het park. Al de laatste regen is er deze nacht goed uitgevallen, begeleid met een stevige rukwind. De auto staat aan ene kant al volledig in een plas. Ik denk al 'Hopen dat we niet gaan vastzitten, want deze auto heeft geen 4x4 aandrijving en dan zouden we snel in de problemen kunnen raken...' Ik maak me soms te veel zorgen, maar dat is normaal als je met Laurens reist. Maar anderzijds als er iets voorvalt, vindt hij er wel steeds een oplossing voor.

We bollen verder en nu zien we inderdaad dat het een droog landschap is, de zon komt er door. We zien een roofvogel van zijn ontbijt opvliegen en ja hoor, er ligt een konijn, doodgereden, ochaarme. Een beetje verder zien we een vos op de baan, ook doodgereden. Zo erg die onschuldige dooien. En dan gaat mijn brein weer 'Hopelijk hebben ze geen nestje en zijn er geen baby's hongerig aan't wachten op hun moeke...'

Laurens spot gieren met zijn arendsoog. Wow wat zijn ze groot en dik, zien we door onze verrekijkers, we zijn wat kleiners gewoon in de ardennen. We zien er wel meer dan twintig in de lucht. Zouden ze de ongelukkige diertjes hebben geroken?

We zijn nog maar 15km van Portugal verwijderd.