Koh Tao - Visum ends

Onze visum is op z'n eind, dat betekent... de grens oversteken. Na al bijna 2 maanden Thailand, een maand het vasteland en een maand eilandjes, hebben we besloten het buurland Maleisië op te zoeken. 

We checken uit in de morgend, de lieve dame aan de receptie had er totaal niet meer bij stilgestaan wanneer we gingen uitchecken. Ze had het gevoel dat we voor altijd bleven, we waren al locals. Tja aan alles komt een eind.... maar misschien komen we nog terug naar dit klein eilandje. Koh Tao is thé place to be for snorkeling and diving. En aangezien we deze keer minder geluk hadden met het slechte weer waardoor het water te troebel was, komen we misschien terug voor een herkansing. Hangt ervan af, hoe het in Maleisië verloopt, misschien nog naar Singapore? We zien wel, alles staat open, we hebben zelfs nog geen terugvlucht naar België.

Eerst ons dagelijks bezoekje aan het ziekenhuis voor Laurens zijn wondjes te reinigen. Het is gelukkig verbeterd, ondanks het nog verder is verspreid. Onder het opgezwollen oog begonnen ook al zweertjes te vormen en op zijn borst. Maar is ondertussen al gestopt en terug gedrongen. De drukkende pijn is ook weg geëbd. Oef! De antibiotica heeft zijn job gedaan. Nu hopen dat het naar dezelfde richting blijft gaan. 

Voor op het vasteland te geraken maken we gebruik van een nightboat (carferry) die om 23u vertrekt en s'morgensvroeg om 5 uur toekomt in Chumphon. Is het goedkoopste ticket (tegenover dagtickets die maar 2 uur duren) én je krijgt een bed ter beschikking. Gewoon perfect, is ineens ook een kamernacht mee uitgespaard. Ok deze gaat wel 3 keer trager, maar geen erg, we hebben alle tijd. Vaar maar op't gemakske, liever dat dan scheuren over de zee met spastische trekken en kotsen tot gevolg (het was wel een wilde zee toen, das waar).

Nog een heeele dag voor we op de boot kunnen. We zijn eigenlijk wel kraks in onze tijd vullen met niets te doen, maar eigenlijk toch niet te vervelen vb vissen voederen, aan de pier zijn er zeer veel vissen waarvan zelfs grote papagaai-vissen. Wat een prachtige kleuren! (filmpje) Twee grote broden moeten er aan geloven. Neen, geen heerlijk krokant versgebakken brood (wat missen we dat...) maar sponch-brood waarvan uw vingers kleverig aanvoelen. Niet eetbaar, perfect visvoer. Daar kunnen we ons uren mee bezig houden. Snorkelen op z'n droogst. Vooral Laurens, ik heb nog een boek om me in te verdiepen. Je kunt eigenlijk overal boeken wisselen zodat ik steeds vers leesplezier ter beschikking heb. 
Er is genoeg leven op de pier om je ogen te laten afdwalen. Er gebeurt iets vb hoe er een boot wordt geledigd, het gaat hier over voedsel. En er wordt serieus mee gesmeten voor het in onze mond beland.
Het aan- en afvoer van duikgroepen in kleurrijke daarvoor bestemde bootjes waarbij de nodige voorbereidingen of afhandelingen worden gedaan. 
Er zijn er die toch voor een snorkeltrip gaan, maar ofwel niet naar alle geplande plekken varen of het zicht in het water te slecht was. Door de vele regen die gevallen is de laatste weken, blijft het zoete water zich mengen met het zoute zeewater wat resulteert in troebel water. Er zijn er wel die haaien hebben gezien. 
Kortom aan de pier gaat de tijd snel voorbij. 

We mogen de boot op, een kleine zaal met ongeveer 60 bedden in stapelbedvorm. Wel waren er 4 dubbel-bedden en wij waren oa de gelukkigen om er gebruik van te maken, daar moet je een koppel voor zijn. Je krijgt er zelfs lakens en een kopkussen bij die steeds worden ververst. Wat een luxe! Een tiental kwamen van de Trance-party en hadden dagen niet geslapen. Wat waren ze blij om een bed te zien. Na nog een gezellig praatje met een jong koppel van Finland, gingen de oogjes dicht. Of doen alsof, want met de constante toestroom van mensen met bijhorend lawaai, allerlei andere luide geluiden van de boot zelf, mag je van geluk spreken als je enkele uurtjes toch naar dromenland bent gereisd. 
En toch vond ik het een grote luxe. In vergelijking met de treinritten s'nachts waarbij je rechtzit op ongemakkelijke kaarsrechte banken. 

Het is nog donker als we met onze voeten weer de vaste ondergrond voelen. Donker betekent een perfect wandelweertje en daar gaan we, op weg naar het station een tiental kilometer verder. Al de rest zijn nog half slaapdronken en zitten te wachten tot er een vervoersmiddel hun van punt a naar b brengen. Wandelen met bagage van 10 tot 20 kilo... ik zou ook wachten... gelukkig zijn wij vederlicht geladen....

De enigste trein naar het zuiden is pas s'avonds laat. We verkennen Chumphon een beetje. Er staan enkele mooie oude locomotieven voor het station. 
Op een klein marktje worden er ook Siamese kempvissen verkocht. Het eigenaardige aan deze kleurrijke sluierstaartvissen is, als je 2 mannetjes samen zet dan zullen ze vechten tot de dood (zelfs als je er een guppy met sluierstaart bijvoegd kan dat leiden tot de dood. Deze wordt ook als een rivaal bezien). Vandaar dat Siamese kempvissen van elkaar worden gescheiden voor de verkoop (filmpje).
Na een lange nacht op een trein komen we aan in Hat Yai waar we moeten overstappen. Nog enkele uurtjes wachten voor onze trein naar Padang Besar. Een grensstadje in Maleisië.

Er werd ons al verteld dat er in het zuiden van Thailand overwegend moslims zijn en dat is niet gelogen. Hier heb je helemaal niet meer het gevoel dat je in Thailand bent. De bevolking hier is feitelijk geen Thai. Ze komen uit Maleisië, Java en Aceh. Ze stammen nog uit de tijd dat de zuidelijk provincies de Pattani Sultanaat vormde. Thailand annexeerde die gebieden in 1909. Al meer dan tien jaar woedt hier een bloedige strijd. Moslimrebellen willen dat het gebied weer onafhankelijk wordt.
Gelukkig zijn we hier binnen enkele uurtjes al weg.
Ondertussen geraken we aan de praat met een monnik en een Indiër.

Tip van Laurens:
"Hoe kun je goedkoop rondreizen?
Een keitoffe toerist, spreekt Engels en heeft al tien landen afgereisd zonder dat het hem een euro kost. Hij heeft een Apple I-pad, een smartphone, zelfs een kaske voor mobiele wifi en ook een extra batterij-lader. Je zou echt niet zeggen waar dat hij het allemaal stopt. Het is heel simpel om gratis rond te reizen in deze wereld zoals deze toerist.
Je scheert u kaal, trekt oranje gewaden aan en je zegt dat je monnik bent. Hij is wel een echte monnik denk ik, maar het kan ook zo. Mensen brengen je eten, je moet ze dan wel een beetje gebeden voor prevelen en ze geven je ook geld. Monniken mogen wel geld ontvangen, maar mogen er niet achter vragen dus als je het geeft is het welkom. Hij is zelfs al in Amerika geweest en vond het er bitter koud. Dus ik weet niet hoe hij het doet om naar Amerika te vliegen. Misschien zit hij op de luchthaven te wachten tot iemand zijn ticket betaald, weet ik veel. Maar in elk geval, toen wij ermee zaten te babbelen kwam er ook een vrouw af met drankjes en wat eten. Hij ziet er zeker niet ondervoed uit, weegt op z'n minst 30 kilo teveel. Hij was een redbull (gift?) aan't drinken, alleen is het hier de rode buffalo wat hier zeel veel gedronken wordt door Thaï. 
Ze hebben zo'n pot bij waar al hun giften in gelegd worden, het deksel gaat erop en dan krijg jij een zegening van de monnik.
Dus voor de mensen die geen geld hebben. Scheer jullie kaal, trek wat oranje aan en leer wat Thaïs. Je bent ondertussen een boedhist dus moet je op z'n minst wat Thaïse gebeden kunnen prevelen en trek de wereld rond zou ik zeggen."

De Indiër is ook op weg naar Maleisië waar hij woont. De uren wachttijd, de treinrit, de grenscontrole en nog een treinrit zijn gevlogen. Laurens en hij hadden heel veel te vertellen en we hadden er meteen een gids bij. 

Laurens wil hier iets aan toevoegen:
"Hetgeen wat ik al heel mijn leven vermoedde sinds ik kan autorijden of motorijden is, dat ze kunnen sjoemelen met de hoeveelheid naft die der uit de pomp komt. Een liter is geen liter. 
Die Indiër werkt in Maleisië en na lang babbelen vertelde hij zijn job. Hij is diegene die de pompen moet afstellen zodat ze terug 1 liter voor een liter geven. Aangezien dit een mechanish mecanisme is kan er enorm mee gefoefeld worden. Het wordt wel verzegeld, maar die zegeltjes maken ze na en dan plakken ze der achteraf een stickertje op waaruit een rondeke wordt weg gekrapt in welke maand zogezegd van't jaar de pomp is gecontroleerd. In Maleisië is er echter een wet: als iemand denkt dat er is gesjoemeld met een pomp, kan die naar een nummer bellen en dan wordt die pomp direct gecontroleerd. De pomphouder krijgt dan een boete als het echt overdreven is, maar meestal, omdat hier alles nog zo corrupt is, zijn ze er zo vanaf met een beetje geld onder tafel. Hij moet dan die pomp terug juist zetten, maar hij geeft zelf toe dat als het iemand is die hij allang en goed kent dan foefelt hij ook met de stand van de pomp in het voordeel van de pomphouder dan natuurlijk. 
En als dat hier gebeurt dan zullen ze de trukjes in Europa ook wel kennen."