Phuket

In het noorden van Thailand is er een weg van Chiang Mai naar het dorpje Pai, die bekend staat om zijn zovele bochten door de bergen met prachtige uitzichten, maar liefst 762 bochten op slechts 100 kilometer. We hadden het graag gedaan met de lokale soengthaew, zo'n truck waar je vanachter in de half open lucht zit. Helaas kon het enkel met een mini-bus die als zotten naar boven racen en aangezien we het niet echt zagen zitten om er beiden dan kotsend uit te komen, zijn we dan maar helemaal naar het zuiden gereisd, terug via Bangkok. In totaal zo'n goeie 1500 kilometer. Daar hebben we ongeveer 50 uren over gedaan. Twee lange treinen van 14 uur, enkele bussen en vele uren wachten had je ervoor nodig. Het totaal was een enorm slopende rit. Het werd ook hoe langer hoe heter. Een duidelijk verschil, het frissere (droge lucht) noorden met het zwoele (vochtige, hete lucht) zuiden.
We hadden wat minder geluk met de zitplaatsen op de treinen en de blazers waren half stuk. Stampvol waren ze deze keer. De twee nachten op de trein waren bijna onmogelijk om te slapen. Maar wat je zeker niet doet op de 'cullinaire' trein is uithongeren, nooit in Thailand eigenlijk. Hier is het uitgesloten om het gevoel 'honger' te ervaren.... Héééérlijk!! En is uw maaltijd nog niet pittig genoeg? Steek uw arm uit en pluk de vers gedroogde chilli's.
De deuren aan de tussenstukken staan steeds open zodat je wat kunt uitwaaien als het te benauwd wordt. Van hieruit is het uitzicht ook nog beter op het mooie landschap.

Onderweg naar onze eerste bus, hebben we een bezoekje gebracht bij een barbier. Ze was eerst nog gesloten en zei dat ze pas om 9u opengaat. Ze was op weg om haar zoon naar school te voeren. Ik liet mijn gsm zien met het uur op, 8u58. Ze verschiet dat ze véél te laat was! Ze is er zo.
Tijdens het wachten had Laurens minder geluk en werd door een hond gebeten. Alle geluk had hij zijn werkbroek aan en zijn de tanden er niet goed doorgekomen door de dubbelle laag aan de knieën. Het was echt voor te hebben. Zijn been was dik en het bloeide een klein beetje. Toch voor de zekerheid iemand gestuurd om te vragen of de hond niet ziek is. Met hondsdolheid weet je nooit en dat willen we niet. Laurens is al dol genoeg. 
Wat later werd Laurens zijn gezicht glad geschoren en mijn haar bijgeknipt.... voor beiden nog geen €8. Voor Laurens was het even verschieten, hij herkende zichzelf niet. En de vrouw maar aandringen om zijn haar ook te mogen knippen, tevergeefs.

We lopen verder en wordt Laurens toch niet weeral aangevallen door weeral een zwarte hond op dezelfde plek! Zouden honden een soort kenmerkende stof achterlaten om aan andere honden te laten weten van 'Dít is een bijt-been?' 
In Kreta had een hond hem ook eens beet in zijn broek. Dus 3 keer dit verlof terwijl hij nog nooit is gebeten geweest. Het gebeurd vaak dat honden agressief beginnen te blaffen als Laurens voorbij loopt en als ze kunnen, zouden bijten, zoals al deze keren. Of de honden blaffen al in de verte als gek en wanneer Laurens passeert, met hun staart tussen hun benen afwenden om daarna weer te blaffen van jewelste. Zien ze er een weerwolf in ofzo? Heel vreemd.

Op het perron in Bangkok houden ze gratis snit-sessies. Je kan gratis uw haar laten knippen door studenten in de leer. Moet dat nu juist lukken dat ik mijn haar zonet heb laten knippen en dat was zelfs vier jaar geleden. 

We moeten nog uuuren wachten voor onze trein. Laten we wat gaan wandelen. We komen op een marktje terecht, de vroegmarkt waar groothandelaars hun fruit presenteren. Hier kopen de kraampjes hun fruit. 
We zien een ananas-truck die wordt uitgeladen. Ze worden gesorteerd per grootte en gewicht in grote manden die jonge knapen te voet moeten vervoeren. Loodzwaar zijn ze en de grootste moeite hebben ze bij een daling, om ze tegen te houden, lijkt me alles behalve een lachertje. Hoe houd zo'n mager jongske zo'n reuze-mand tegen op zijn slippers? 
Hier in Thailand zijn ze specialisten in het kuisen van ananas, waarna ze ineens ook mooi presenteerbaar zijn, voor ze deze in stukjes snijden. (zie filmpje)
Een van de grootste vruchten die aan een boom groeien is Jackfruit en kan tot 40 kilo wegen. Laurens lijkt een lili-put naast deze berg. Ze verkopen de vruchten binnenin, want het kuisen is een kleverige bedoening. 
We zien een soort vrucht dat we niet kennen. Wie herkent dit?
Ook allerlei vissoorten, zeevruchten en zelfs padden worden verkocht, vaak nog levend. (zie filmpje)

Mensen leren kennen is ook een leuke tijdverdrijf tijdens de lange uren op een trein. Zo ook deze vier toeristen die op een andere wagon zaten. Marcia woont op een van de eilandjes Koh Pangan, al voor enkele maanden. Carine komt haar hier bezoeken en is nog maar pas toegekomen. Ze heeft in Amerika, Frankrijk en zelfs Hawaï gewoond. Een zeer leuke meid. Matthias en de vierde, Tommy, een Fin hebben ze juist leren kennen, die graag zeer diep in het glas kijkt. Ze gaan eerst langs vrienden van Marcia en dan naar Koh Pagnan. We zijn ook uitgenodigd bij haar thuis. We zien wel waar het lot ons naartoe brengt. 

Laurens vind dat het moeilijker en moeilijker gaat om mensen te leren kennen. Er gaat soms zelfs geen goeiedag terug af. Waarschijnlijk is de smartphone er een grote boosdoener van. Iedereen is met zo'n mini-computertje bezig.

Vanuit de trein, zeer vroeg in de morgend bij het binnenrijden van de hoofdstad Bangkok, zagen we veel rook en de lucht zag licht van het vuur, de ene brandweerauto na de andere. Zou deze man er iets mee te maken hebben? 

Het moest ervan komen... we zijn in't zak gezet. Hoe ging dat...
Nadat onze trein vertraging had, waren we midden in de nacht toegekomen op het laatste station. De bus naar Phuket was pas s'morgensvroeg. We kappen ons af op bankjes, dommelen lekker in (eindelijk kunnen we ons helemaal plat leggen) en worden abrupt gewekt omdat ons vervoer naar Phuket er is, wordt gezegd. Het is nog steeds donker. Een Soengthaew staat te wachten die ons eerst naar het bus-station brengt met al twee Amerikaanse vrouwen op. Snel snel moest het allemaal gaan. Op het bus-station stond een bus klaar met al inzittenden. We betalen onze ticketten en stappen de donkere bus op met slapende passagiers. Dan beseffen we dat het nog maar 4 uur is en we veel te veel hebben betaald. De bus stopt en we moeten er allen uit, maar zijn er helemaal nog niet! We moeten nog een ander minibusje nemen naar onze bestemming. Dit gaat te ver, ik maak van mijne tak dat we niet nóg meer betalen en al teveel hebben betaald (me kwaad maken gaat vanzelf met een ochtendhumeur). We mogen toch zo mee. De chauffeurs hebben het onderling geregeld. Toegekomen zijn we dan eindelijk te weten gekomen hoeveel we zijn afgeript. Ze hebben ons zeker viermaal teveel aangerekend!! 
Tja in die omstandigheden, plots gewekt worden, slaperig denken dat onze bus klaarstaat waar we op wachten, het ging allemaal zo snel en de chauffeurs deden zo gehaast... Op het bus-station konden we ook kiezen om niet op te stappen, maar dan stonden we er mooi in de nacht, buiten en het was aan't regenen. Tja het moest er eens van komen....

Wat waren we blij dat we ons eindelijk wat konden verfrissen, de kleren wassen en een zacht bed hadden om op te ploffen. Joepie!! En vallen beiden als een blok in slaap.

Wat is het hier duur in Phuket!! Minstens dubbel tot vier keer duurder dan Bangkok, Pattaya en Chiang Mai! Het strand stelt niet veel voor en de zee is helemaal niet helder. Hier heb je niet het gevoel dat je in het mooie Thailand bent. Het geheel (de straten, winkels, strand,....) lijkt op Pattaya maar dan veel duurder. Enkel minder bars met Thaïse vrouwen. 

In Thailand is drinken en roken verboden op openbare plaatsen. Zelfs op het strand. 
In bars moet je minstens 20 zijn om alcohol geserveerd te krijgen. Er zijn wel rook-plekken voorzien. 

Een van de toeristische attracties hier is met echte wapens schieten. Laurens wou dit nader onderzoeken. We gaan erheen met een gemotoriseerde tuktuk. Er werd zelfs 850 baht voorgesteld! Oh nee niet met ons, wij hebben er uiteindelijk een kunnen regelen voor 100. 
€1 is ongeveer 38,50 baht. 
Daar toegekomen was het een teleurstelling. Het bleek niet te zijn wat hij verwachtte. Met alles (Magnum, Sniper, pistolen, ...) gebruiken ze dezelfde munitie .22 en de prijzen zijn zeer hoog. Minstens €25 tot €200 voor 10 kogels te schieten en dan mag je ook nog niet zelf foto's trekken. Tegen betaling €5 voor een foto. Laat het dan maar...

Na 2 nachten hadden we het daar gezien. Nu zijn we in Krabi, nog meer zuidelijker. De laatste dagen is het regen, regen, regen, non stop. Hier en daar staan de straten blank met zelfs overstromingen. Vandaag zijn we beiden uitgeschoven ZWIIiiieeePP!!....... BAF!! Spekglad zijn de mooie blinkende stenen en zeker op slippers! Gelukkig hebben we beiden niets...

De leukste èn goedkoopste vervoersmiddelen zijn die zonder ramen, zonder airco. Trucks en bussen. Ze zijn traag en je kan beter de omgeving verkennen. Vroeger reden deze zelfs nog van de ene naar de andere stad. Helaas kan het nu enkel met minibussen en grote bussen mèt airco. De oude worden nog enkel in de steden zelf gebruikt. 

We horen hier juist op het nieuws 'Waarschuwing! Tropische storm wordt verwacht'. De laatste 3 dagen is er al 60cm regen gevallen!