Thakhek-loop

Dinsdag 30 januari

We worden beiden vroeg wakker en ik vraag me af of het nog de moeite is om naar Thakhek te gaan, want volgende week woensdag moeten we het land uit. 

Laurens stelt voor om aan de pier eens te gaan horen of we nog vandaag mee kunnen.

Zo gezegd zo gedaan en enkele uren later zitten we in een smal bootje en zeggen we vaarwel aan het schattig leuk eilandje Don Det. Natuurlijk hebben we, voor we vertrokken, nog een laatste keer gaan ontbijten in ons meest bezochte restaurant. Daar waar de twee meisjes echte knorrepotjes zijn en enorm onvriendelijk overkomen. Toch is het me gelukt om ze te doen lachen, wat een enorme uitzondering is. 

We zijn duidelijk niet de enigste die het eiland gaan verlaten.

Het is hier steeds een komen en gaan van de vele toeristen. 

Aangekomen aan de pier van Nakasong, het vasteland, wachten we allen op de bus in het busstation. Haha nog iemand van Don Det.

Een klein uurtje later brengt een deftige AC-busje ons naar Pakse. Daar worden we (enkel Laurens en ik) gebracht naar een andere bus. De chauffeur zit passief op een houten bank, naast zijn bus en na veel moeite kreeg ik het eruit dat hij zou vertrekken om 15u. Nog een klein uurtje later. Perfect!! Kunnen we de lokale kraampjes die wat verder staan, eens nader bezien. Een vrouw met vrij heldere olie in een wok (die warm aanvoelt), heeft allerlei soorten satékes. We kiezen er twee, maar onze satékes belanden in een overgebruikte kookpot met zwarte olie!!!! Oh nee dat gaat niet door! Ik laat het haar duidelijk merken. Met gebarentaal en gezichtsuitdrukkingen kan je toch veel uitleggen. Ze begrijpt het en het is ok, we blijven beiden vriendelijk. Ok super! 

Na enkele gekochte waren, is het tijd om op de bus te stappen. Schoenen in een zak, wat steeds verplicht is en hup de bus op. Ooh wat een propere, vrij nieuwe bus! Zijn wij de enigsten?

Ja precies wel, vandaar misschien de onvriendelijke behandeling van de chauffeur? Normaal zouden we in Thakhek tussen 9 à 10 uur in de avond toekomen. Maar tegen middernacht, is het geworden. De chauffeur heeft zeer veel gestopt voor het ronselen van passagiers, wat ik wel kan begrijpen. 

Maar daar staan we dan, in het donker, op het open busstation, midden in de nacht. Ik bereid me al voor, om hier op de stoel, de hele nacht wakker te zitten. Toch gaat Laurens op zoek en vind een rare kamer aan een lage prijs. Dan kunnen we toch enkele uurtjes slapen op het verschrikkelijke bed met harde veren. Voor een plasje moet ik wat verder de gang op, de gemeenschappelijk 'badkamer' (vloertoilet met koude douche). Ok allemaal goed voor mij. Het is toch maar voor enkele uurtjes. En anders gaan we kapot-moe zijn, tijdens onze eerste dag in Thakhek.

 

Woensdag 31 januari

Vroeg vertrekken we naar het centrum, 5 km wandelen. Laos is duidelijk ook het land van de noedelsoepen. Onderweg laat ik me verwennen met een heerlijk bereide noedelsoep. Gekookt in een goed doorgetrokken bouillon. Mmm dat is toch wel even geleden. Op het klein eilandje Don Det waren de noedelsoepen vrij simpel. Op het vasteland, waar lokalen eten, smaken ze veel intenser. Steeds aanwezig op tafel is: een mandje met allerlei verschillende sausjes en smaken. De soep wordt geserveerd met een extra bordje, gevuld met vellen sla, verse bladkruiden, stukjes limoen en chilli-pepers. De perfecte noedelsoep dus, fantastisch. Ik kan dit altijd eten, 's morgens, 's avonds,...  en ga het ook bewijzen. 

We komen toe aan de rivier en gaan op zoek naar een moto of scooter voor de Thakhek-loop.

Bij Mixay huren we een scooter voor 150k per dag (€7). Het is verplicht om een paspoort achter te laten als pand. Heb nog geprobeerd met een rijbewijs, maar neen. Pfff tja we hebben geen keus. Ik teken een contract waar in staat dat $1500 moet betaald worden als de scooter wordt gestolen of bij verlies. We gaan de scooter dus nooit buiten laten staan 's nachts. 

Je moet op voorhand al weten hoeveel dagen je ze wilt huren en het volledige bedrag betalen. Bij vervroegde terugkomst wordt het tegoed terugbetaald, wordt me verteld, terwijl in het contract het tegenovergestelde staat. Platte band onderweg? De kosten zijn voor de huurder. Als we meer dagen nodig hebben, moet de zaak een dag op voorhand worden verwittigd of er worden extra kosten aangerekend. Het is een succesvolle zaak waar veel toeristen komen. Uiteindelijk hebben we de laatste scooter en kunnen onze helm kiezen. Ja, natuurlijk vind ik geen goede helm tussen de laatste miserabelen en moet het doen met een helm voor dikkoppen. Koeien te groot natuurlijk. Ik krijg een hoedje mee om het verschil op te vangen.

Ok gaat wel zo. Snel maak ik één rugzak klaar voor onderweg. De andere kunnen we ter plaatse achter laten. 

Ook belangrijk is, om een kort filmpje te maken van de al bestaande schade aan de scooter. Het feit dat ze al zien dat je dit doet, kan al heel wat gezeik en geld besparen, denk ik dan. We lijken misschien paranoïde, maar we gaan voor het zekere boven het onzekere. Zeker na het lezen van enkele negatieve reviews. 

We vertrekken en zien al meteen... Een Suzuki Jimny! De eerst dat we zien op deze reis!

We rijden door de watermeloenen-streek.

Laurens zijn hemdje is thuis. Een ellenlange rij van standen met enkel, watermeloenen. (zie video)

Heel de hoofdweg van de Thakhek-loop, die toch wel bijna 500 km lang is, gaat over een goed berijdbare asfaltweg. 

Op de loop zijn er verschillende grotten die kunnen bezocht worden. Ik licht er eentje uit, de Xienglieb Cave. 

We worden verwelkomd door een poort, gemaakt van bamboe.

Meteen hangt er een smalle voetgangersbrug waar we over metalen roosters lopen, aan weerskanten beschermd door geknoopte touw-wanden.

Het is hier ook mogelijk om een avontuurlijk parcour af te leggen door middel van zip-lines. Aan elke grot wordt een inkom gevraagd, deze bedraagt 20k.

Wat verder dalen we af naar het water en zien meteen de opening van de grot.

We klimmen op een rots en genieten even van de schoonheid van de natuur (zie video).

Langs alle kanten proberen toeristen in de grot, naar voor en naar achter te klimmen om toch maar niet door het water te moeten.

Dat gaan we ook op een of andere manier trachten te doen. Onze schoenen zijn zodanig versleten dat het levensgevaarlijk wordt als ze nat worden. Onze voeten schuiven dan naar alle kanten. Achteraan in de grot is een doorgang, zo lijkt het.

We klauteren over enkele rotsen, die vrij scherp zijn, en belanden weer op de begane grond naast het water.

Het is even uitzoeken om over het water de andere kant te bereiken. Gelukt, maar nu?

De enigste manier lijkt toch wel om de vochtige rots te omarmen, boven het water, wat wreed onhandig is.

Zeker leuk als we merken dat het stuk waar we als aapjes aanhangen, volledig is doorgebarsten, zodat het lijkt dat het elk moment kan afbreken... en vooral niet uitschuiven... Oef gelukt! We lopen door, over ongevaarlijke grond tot helemaal achteraan.

Daar aangekomen zien we daglicht door een spleetje, zo ongeveer boven het water.

Om daar te geraken zouden we uiteindelijk dan toch door het water moeten. Het is goed zo voor ons en keren terug. Van in de grot is de opening, waar we zijn binnengekomen, mooi te zien.

Weer door de smalle doorgang en over de boomstam, die ons doet denken aan een beest die met zijn voorpoten wagenwijd steunt tegen de rotsen.

En zo belanden we weer ongedeerd in de open natuur. 

Aan de scooter zet ik me even aan een tafeltje om wat zonnepitjes te knabbelen. Grappig dat een toerist aan mij inkom wil betalen. Gebeurt wel vaker, in een restaurantje bijvoorbeeld, dat een koppel hun rekening bij mij wouden afrekenen. Ik zou nog geld kunnen verdienen, als ik geen geweten zou hebben. In Vietnam, Cambodja, Laos en Thailand, wordt ik vaak als een lokaal bezien, door toeristen, maar ook door de inwoners zelf. Ik ben multi-aziatisch. 

We springen op de scooter en zijn weer op weg.

Tuffen langs de rijstvelden waar de rijstplantjes als scheutjes het water uit steken.

Om dan een zijweg te nemen, naar het dorpje Mahaxay. Meteen belanden we op een stoffige zandweg vol putten waar veel vrachtwagens rijden die enorme stofwolken veroorzaken. Een dikke 7 kilometer lang! Dan is het best dat ik geen babbel-kik heb of ik eindig met een slijk-smoel. We hopen dat het de moeite waard zal zijn om zo eens 'even' van de hoofdweg af te gaan. Eindelijk komen we toe in een doods dorpje aan de rivier waar een uitkijkplatform staat.

Wat een prachtig uitzicht over de 'Xe Bangfai- rivier'!

Even bekomen op de bankjes. Nieuwsgierige kindjes komen ons vergezellen.

Laurens is leuk voor hun, wegens gezamenlijke interesse in de Pokémon-muts (zie video's). Ik daarentegen voor de knabbels. Zonnebloempitjes kraken we samen, maar als ik de nep-Pringels boven haal? Wat een glundering op hun gezichtjes! Waarschijnlijk een zeldzaam luxe-product voor hun. Snel maak ik ze blij en wat krijg ik voor dank? Ze lachen me steeds uit! Ze wijzen naar mijn gezicht of nek en proesten het uit. Kijken weer naar mij... en daar gaan ze, ze kunnen niet meer van de slappe lach! Gezellig joh! Laurens vindt het alleszins wel heel leuk natuurlijk. Je zou voor minder complexen krijgen. Ach, het zijn maar kindjes. 

We zijn beiden wat moe, het was een lange dag en gaan op zoek naar een verblijf. Terug de hobbelige stoffige weg door. Eindelijk weer op de menselijke hoofdbaan, vinden we snel goedkope bungalows. We zijn precies de enigsten. Het is hier alleszins rustig. Simpel uitgerust met een veren-matras zonder muskietennet. Dedju we hebben de muskieten-catcher niet mee. Wreed onhandig op de scooter niet? Volgens Laurens had ik het makkelijk kunnen dragen, zo'n 500 kilometer lang... No Way! Dus het is even de 'klappen naar de muggen-dans'. De bungalow lijkt lang niet meer gekuist, in de badkamer ligt nog afval van, hoe lang geleden? Geen warm water, maar dat is absoluut geen erg, ben ik al even gewoon. Niet tof is, dat als we terug zijn na een noedelsoep-moment, wat verder, het water simpelweg is afgesloten. Ah nee zo niet. Koud geen probleem, maar geen? Als ik eindelijk de oude man gevonden heb in het donker, is het een hele uitdaging om hem duidelijk te maken dat er geen water is. Het lukt maar niet. Uiteindelijk loopt hij mee zodat ik hem letterlijk kan tonen wat het probleem is. Ik moet buiten samen met hem tot helemaal achteraan lopen, over hekken, om dan aan een systeem te belanden met een groot vat. Ok het gaat goed komen, denk ik dan. Gelukkig heb ik een gsm-lichtje bij de hand. Hij laat me zien hoe hij hier en daar vanalles open en aanzet en het zou moeten opgelost zijn. Ik wou heel de tijd Google Translate gebruiken door steeds wifi te vragen, maar hij snapte er geen snars van. Na het oplossen van het waterprobleem, probeer ik het nog eens 5 keer uit te leggen met hand en tand, of hij wifi heeft. Ja hij lijkt het eindelijk te snappen precies en leidt me naar een huisje. Daar zal de code liggen natuurlijk, het komt allemaal goed. Eerst probeert hij de kerstverlichting buiten aan te krijgen?? Het slecht contact werkt maar niet mee en na talloze probeersels geeft hij het op. Hij opent de deur en wijst naar een opgeplooide matras tussen rommel en doet teken naar mij van 'jij daar slapen'. 

Ok laat maar, ik hoef helemaal geen wifi meer en zeker niet in een vieze kamer te willen gaan liggen. Ik bedank hem en druip af naar ons hutje. Er is tenminste stromend water. Ik duik de vieze badkamer in en..... nog steeds geen water.... zucht.... 

Laurens zet de scooter mee in de kamer uit veiligheid, wat ik wel snap. Het ruikt een beetje naar benzine binnen, maar kom, dat is het minste. Ik plof dan maar neer op het bed... vol uitstekende veren.... Wat ben ik deze keer dankbaar voor... de vermoeidheid... 

 

Donderdag 1 februari

Gebroken heb ik toch wat geslapen, ondanks heel de nacht te moeten hoesten. Van al dat stof? 

Laurens is zo fris als een hoentje al buiten gaan rondwandelen en heeft onrijpe banaantjes zien hangen. 

Het voordeel aan deze bungalow is, dat we er beiden zéér vroeg uit zijn. En natuurlijk stroomt er dan water uit de primitieve 'kranen' of zeg maar 'plastieken buizen met een open-toe-systeem. Van een frisse start gesproken....pfff.

Zó vroeg op de scooter is toch fris hoor. Nu snap ik de winterjassen van de lokalen. Waarom heb ik mijn nep-dons-jasje niet mee? Tja daar had ik niet aan gedacht tijdens het snel bijeen ronselen van het gerief voor vertrek, in de vlakke zon bij 36 graden, zwetend als een rund. 

Even op de klapper-tandjes bijten, straks wordt het loeiheet. Het mooie uitzicht van de kaksteenrotsen als afleiding gebruiken.

Mooi...

Een korte stop om in de ronde stoelen even te hangen met een mini restje chippie als ontbijt. 

Een klein dorpje rijden we door.

Waarna we het mooie landschap van Nam Theun bewonderen.

Vele kronkelbochtjes maken de rit leuker. 

Nakai is het volgende dorp waar we iets zoeken om te eten. Er hangt zoveel stoffige zand in de lucht, dat de asfaltweg er helemaal mee is bedekt.

Ocharme de viskramen langs de weg. 

We belanden in een gezellige zaak.Wat bestel ik? Een noedelsoep natuurlijk, zoals ik al zei, ik kan dat 's morgens en 's avonds eten. Laurens neemt gebakken rijst. 

Opgewarmd van de soep en de zon die al lekker warm aanvoelt, vervolgen we de loop. En nemen nog eens een zijweg.

Een houten boot die hier ooit is gestrand?

We kunnen er op langs achter.

Ik vind de planken maar ongelukkig gelegd. Als er nagels ontbreken, wat bij zeker één trede het geval is, dan kan het kiepen. Mooi in het midden lopen dus. De boot is verwaarloosd, wat jammer is. Het bestaat volledig uit tropisch hardhout en is nog in vrij goede staat.

Het laagste gedeelte telt enkele kleine ruimtes. Het verdiep hoger heeft een grote zaal.

Langs het gangboord buiten loop ik helemaal rond.

De laatste trap leidt me naar het dak.

Van daaruit is het stuwmeer mooi te zien.

We hervatten de route in Nakai. Van water naar zandvlaktes.

Over kronkelende wegen.

Wij tweetjes op een scooter.

Het is een groot stuwmeer waar we een tijd naast of over rijden.

Op veel plaatsen zien we dode ondergelopen bossen.

Dode stammen die uit het water rijzen, ooit gezonde bomen, tot het gebied is ondergelopen.

Als een mens iets nodig heeft, zoals electriciteit, dan moet de natuur daar weer voor boeten. 

Wat betekent dit bord?

Opgepast voor wilde dieren. Je zou nog denken dat hier wilde olifanten rond dwalen. 

Tijdens het regenseizoen schuilt er nog andere gevaren. Landslides! Stukken grond zakt in en beland op de baan, maar vooral gevaarlijk zijn de grote rotsblokken!

Om in het gevaar te blijven, zijn in enkele scherpe bochten op de hoofdweg, Boeddha sculpturen in de rotsen gehouwen (zie video).

Dé ideale plaats om weg te dromen van de schoonheid ervan. Voeg daar nog de geluidloze electrische auto's en brommers aan toe, en we hebben de perfecte cocktail voor een goed leugentje bij de scooter-verhuurder: "Die krassen en blutsen? Hoezo? Weet ik niets van. Al die schaafwonden overal op mijn lijf? Gevaarlijke grotten hier!"

Gelukkig kunnen we ongedeerd verder scooteren en ontspannend genieten van de steeds mooie omgevingen. 

Het stadje Lak Sao is ongeveer in de helft van de Thakhek-loop. We verkennen even het stadje. Als je vegetariër bent, dan vang je bot bij deze eetkramen.

Vlees vlees en nog eens vlees. De vliegen worden weggehouden met twee stokjes waar lintjes aan de uiteinden zijn bevestigd.  Met een electrisch draai-systeem dat boven het vlees hangt, heeft een vlieg geen schijn van kans. Veel beter systeem dan de manuele wapperdienst die veel meer geïnteresseerd is in haar gsm. 

We vinden een vrij propere kamer met warm water! Wauw wat een luxe!! Heeft ook wifi! Het kan niet op. Voor een dikke euro meer als de bungalow van vorige nacht. Het zijn allemaal kamers naast elkaar rond een open plek. En rustig ook nog tof .... tot we luide scherpe boor-geluiden horen. Ze zijn hier aan het verbouwen. Tja zo is er altijd wel iets. Positief denken... 's nachts zal het wel rustig zijn...

In de avond komt een koppel toe en rijdt meteen hun scooter in de kamer. Als lokalen dat zelfs doen, dan wij zeker. Dus weeral slapen we met drie. 

Vrijdag 2 februari

Vandaag gaan we onder andere bommen-boten opzoeken. We krijgen al meteen een voorproefje aan dit tankstation.

Ik heb zin in een soepje om me op te warmen. Ik zie een kookpot ergens staan, we gaan eens kijken.

De vrouw des huizes heeft enkele tafels en ik probeer haar soep.

De prijs is 20k. Ze serveert me een zakje sticky-rijst, waar ik een beetje van neem.

In de soep zwemmen stukjes vlees met botjes aan. Eend en kip kan ik herkennen? De soep zelf is op smaak gebracht met gember en citroengras. Meteen komt een hond, dat duidelijk net is bevallen, me vergezellen.

Opgelucht dat ik ben om haar blij te maken met de stukken botjes-vlees. Plots komt de zoon met een kleine puppy en legt ze in Laurens zijn handen.

Och zo schattig!

Ik vraag hoeveel mama snoefie er heeft... Acht!! We mogen mee naar achter waar we het hele nest aantreffen (zie video). 

Laurens heeft nog een halve cake over, deze morgend van de bakker gekocht. Van die typische Aziatische opgerolde biscuit met een zoete witte laag tussen. Voor de armen, is dit een luxe-product. Hij snijdt dikke plakken en geeft een stuk aan het zoontje en de moeder. Ik zeg nog tegen Laurens: "Als ze laat merken dat we niet moeten betalen, we gaan haar sowieso die 20 geven, want ze kunnen het duidelijk gebruiken."

Ik wil betalen en ze vraagt ineens het dubbele!? Dat had ik helemaal niet verwacht. Als dit niet de omgekeerde wereld is? We geven hun wat en we mogen meer betalen? Voor de rijst, maakt ze duidelijk. Rijst als bijgerecht is nooit zoveel en zeker niet dezelfde prijs als het gerecht zelf. Maar goed, we doen niet moeilijk en betalen braaf. Het zakje rijst kreeg ik dan wel mee. 

Soms reageren mensen toch raar vind ik. Het komt wel vaker voor, dat we een vinger geven en ze meteen een arm eisen. Ze zullen denken 'Oh je geeft, dan ben je rijk, geef ons dan maar ineens geld'. Zoiets? Ik probeer het altijd te begrijpen, maar moet soms ver zoeken. 

Het stuk dat nu komt, van Lak Sao naar Phontan, is de mooiste van heel de loop, om door te rijden. Langs beide kanten zijn we steeds omgeven door karstgebergten (zie video).

Voor Phontan rijden we eraf en belanden op een zandweg.

Een kleine 5 kilometer verder is een Cool Pool, een plaats om te zwemmen. Het is nog vroeg en vrij fris voor een plonsje. Maar dan zijn we eens van de hoofdweg af voor de afwisseling en de rit ernaartoe is mooi op zich (zie video).

Een minpunt daar, is dat kindjes stelen van de toeristen, waarna ze in een wachtende auto springen, die met de kleine dief en het gestolen waar, wegrijdt. 

Alweer wordt er inkom gevraagd. Zelfs de brommer verplicht achterlaten, geeft me geen gerust gevoel. Helaas kunnen we de poel niet zien vanaf het beginpunt, maar ik troost me met dit stuk water. 

We rijden door, dichtbij liggen de bommen-boten. De brug die over de rivier Namkading loopt is een interessante plek. Van daaruit zien we verschillende metalen langwerpige bootjes liggen.

De bommen-boten dus.

Ze zijn eigenlijk gemaakt van de brandstoftanks van bommenwerpers uit de Vietnam-oorlog.

Goed gezien eigenlijk. Van iets heel naars, hebben ze er iets heel handig mee gemaakt. Dat is nu het toppunt van recycleren! 

Een kleine 30 kilometer verder is er een uitzicht over het 'Limestone Forest'. Hier kan men ook een avontuurlijke tocht ondernemen met rappels, zip-lines,...

We belanden in een luxe bar-restaurant waar men kan genieten van het magnifique uitzicht. 

Normaal zouden we nooit in zo'n 'Westers' establishment komen. Maar voor het uitzicht maken we een uitzondering. De prijzen zijn minstens het dubbele van wat we gewoon zijn. Helaas is de kwaliteit zeer teleurstellend. Maar voor het heetste van de dag te overbruggen, genieten we op zijn minst van een luxueuze omgeving met een prachtig uitzicht (zie video). 

 

Alweer op de baan blijven onze ogen gestreeld van de Laose schoonheid.

In de late namiddag naderen we het dorp Vieng Kham. 

Op de baan stoppen we bij een bakker die zachte broodjes, vers bakt. Lijkt op sandwiches, maar met een Aziatisch tintje.

Zachter, zoeter met een andere smaak. In de bakker in België betaal je voor een verse sandwich tegenwoordig meer dan een euro per stuk. Maar hoeveel juist? Bij deze bakker nog geen 60 eurocent voor een zakje met 7 stuks!! Laurens, de patissier, kon het weer niet laten om een kort filmpje te maken van hun 'hok' dat als bakkerij en woonst dient.

Wat eet ik wat verder als avondmaal? Jawel een noedelsoep. Ik hou mijn woord. Tijdens het genot komt er een graatmagere hond mij zielig aankijken.

Ocharme, al mijn vleesjes gaat naar arme sloeber. Laurens gaat snel over en weer voor zachte sandwiches te halen, om ze in mijn soep te doppen, maar helaas, ze wil het niet. De hond heeft duidelijk bang van de mensen hier en zoekt steeds bescherming bij ons. Arm dutske. 

In het dorp vinden we een kamer voor 70k bij 'Khamphone Keokhamphan Guesthouse'.

Verschillende kamers naast elkaar rond een open plaats waar men kan parkeren.

Een plaats waar handelaars komen, die op doorreis zijn. 

Buiten aan de 'receptie' ligt een bed waar iemand in ligt tijdens de nacht. De menselijke waakhond. Vandaar denk ik dat deze plaats zo in trek is bij handelaars. Hun waardevolle spullen worden in het oog gehouden. 

Er is geen warm water, maar helemaal geen erg. De zon schijnt op de badkamer wat de ruimte lekker warm maakt, ideaal om te douchen.

En zoals steeds past de scooter naast ons bed. We kunnen weer op ons beide oren slapen. 

 

Zaterdag 3 februari

Vandaag is de laatste dag van de loop. Naar Thakhek is nog 100 km, naar het zuiden toe. De hoofdweg wordt al even vernieuwd, maar is nog niet afgewerkt en kan voor veel hinder zorgen. De eerste 15 kilometers zijn inderdaad verschrikkelijk. Vol zand en kiezels op de onafgewerkte baan, waardoor het zicht nihil is. De vrachtwagens rijden veel te hard, naar mijn mening. Heel de tijd vrees ik voor opspattende steentjes. Je kent ze wel, die vervelende tiks op de voorruit. Het begint met een sterretje of putje, later een barst...  Als er zo'n ketser in ons gezicht knalt....

Ook steeds de ogen dicht, adem inhouden (zelfs met mondmasker) en hopen op het beste. Oef we zijn door de nachtmerrie geraakt. 

Vanaf dan rijdt het vlot op de nieuwe baan. 

Maar het gevaar is dan, dat het verkeer te hard rijdt. En dan gebeuren er ongelukken. 

In het dorpje Hinboun is het tijd voor een noedelsoep-pauze terwijl Laurens de markt afschuimt. 

We gaan voor de derde keer een beetje bijtanken. Het is hier luilekkerland voor de hondjes. Eén aan de pomp en drie languit op de beton.

Onze laatste stop is 'The Giant Stone Wall'. 

Men gelooft hier dat lang geleden grote wezens, reuzen?, deze muur van 15 meter hoog hebben gebouwd. Om wilde dieren buiten te houden. Men begrijpt anders niet hoe zo een hoge muur met grote blokken steen tot stand is gekomen. 

Voor de muur is een bidplaats gebouwd. 

Verschillende stenen zitplaatsen zijn mooi voor de muur geplaatst.

Zo dat was het dan. We komen aan waar we 3 dagen geleden waren vertrokken, het stadje Thakhek. We hebben nog wel even voor we de scooter moeten binnen doen. Daar maken we gretig gebruik van om een kamer te zoeken voor de laatste dagen in Laos. Niet makkelijk, of te duur of het zit vol, waardoor we belanden in het Mekong Hotel.

Vlak aan de rivier, midden in het 'centrum', maar hier is eigenlijk niets te zien. De kamer is vrij duur in vergelijking van onze andere accommodaties, 250k. We kunnen niet anders, maar de kamer is pas gereed binnen 3 uur! Dat is pas om 4 uur in de namiddag! Dat heb ik nog nooit zo laat geweten. Pfff ik voel me vies en wil me douchen enzo. Maar het is wat het is.

We zoeken eerst uit waar we een bus hebben die ons naar Thailand brengt.

De busstation is 5 kilometer van ons hotel. De bus rijdt over een brug van de rivier waar een immigratie-kantoor is (17 kilometer verder), waar we onze Thaise visums in orde kunnen brengen. Ok dat weten we dan ook weeral. 

We belanden aan een supermarkt waar we een zwarte magere hond zeer blij maken. Deze lust wel de zachte sandwichen, hij loopt er zelfs mee weg, om te verstoppen? En komt dan terug. Koekjes, gepofte rijstcrackers, ja gaat allemaal goed binnen. Het 'duur' restje sticky-rice vorm ik in een dikke worst en de hond neemt ze ook gretig aan en daar gaat ze weer. Dus telkens we iets groot geven, loopt zij ermee weg. Deze keer volg ik haar en zie dat hij de bol rijst aan een puppy van een andere hond geeft!

Hoe schattig! En nog schattiger is dat de hele sandwich (dat we dachten dat ze die ging begraven) naar de mama (bruin) van de puppy is gegeven. Het is een hond met een hart voor alle hongerige snoefies hier. Mijn hart smelt... Ze komt steeds terug en we blijven ze verwennen tot ze voldaan erbij neerligt en lekker uitbuikt. Haar missie is geslaagd en die van ons ook. Het is stilletjesaan tijd om de scooter terug te brengen. Zijn dat nu regendruppels dat we voelen? Regen?? Heel deze reis, ondertussen al bijna 3 maanden, hebben we 1 keer regen geweten. In het begin van onze trip, in Hanoi in Vietnam. In de nacht heeft het hier en daar ook eens gedruppeld, maar daar hadden we nooit iets van gemerkt. Dus nu rijden we naar het scooter-verhuur-center, terwijl de druppels toch wel dik worden. Eens toegekomen, breken de wolken pas goed open.

Wat een perfecte timing!! Dankjewel moedertje natuur. 

Na een dik uur is het gestopt en tijd voor ons om in te checken. Het hotel is om de hoek, handig. De kamer is de meest comfortabele die we van heel de reis al hebben gehad. We eindigen Laos in 'grand luxe', in onze termen dan toch. Een echte hotelkamer met een deftig bed, airco, ijskast, tafel met stoelen, nachtkastjes, veel plaatsen om gerief te leggen, tv dat werkt (helaas niets Engels), warm water met een bad! Het minimum voor de meesten, voor ons is dit allemaal luxe. 

Eindelijk mezelf eens echt deftig opfrissen, kleren wassen, op een toilet kunnen 'zitten', muren zonder sporen, geen kolonie mieren, een vrij goed bed. Normaal zijn we niet voor airco, maar heel de reis was het in de dag echt wel té heet in de kamer met enkel ventilator. Deze keer is het een frisse welkom. Het is hier geen bungalow waar je buiten in een hangmat kan gaan chillen. Dit is wel eens een leuke afwisseling.

Zondag 4 - Dinsdag 6 februari

De laatste dagen in Laos hebben we in het kleine stadje Thakhek doorgebracht en verbleven in het Mekong Hotel. 

Enkele huizen verder, aan de ene kant, is een heerlijke noedelsoep-zaakje, waar ik elke dag mijn ontbijt-lunch nam. En aan de andere kant van het hotel is er een nightmarket, waar iedereen (lokalen en toeristen) 's avonds dineert.

Het is niet echt een markt, maar aan beide kanten eetkramen.

Een en dezelfde menu-kaart wordt gebruikt voor de meeste kramen.

De basil-pork met rijst vond ik wel lekker.

Laurens de eend met rijst.

We zitten vlak aan de rivier, de grens met Thailand. De 7de zitten we dus aan de overkant.

Laurens heeft al een voorproefje gevonden in de supermarkt. De vierkante drankjes: Soja-chocomelk van 500ml.

Een typisch Thais drankje. Zo blij dat hij was, tutterde hij er meteen 2 leeg! Hij was high van de sojamelk. Wat een non-alcoholverslaafde!

Voor de rest is hier niet veel te zien. Een kleine tempel aan het water.

Een grote tempel is er ook, met een nogal schokkende boodschap naar de Fransen toe.

'The French empire killed the children and pregnant women and threw them into a well on 21 March 1946'.

De zonsondergangen zijn wel prachtig om te zien. 

 

Elke dag knabbelen geiten in het groen aan het water. Een keer met twee schattige kleintjes.

Een pad hebben we geholpen de straat over te steken. 

De grote hond, ik denk een Bordeaux dog, is allemans vriendje. Zeker als je wat lekkers geeft.

Laurens gaat een stap verder, hij maakt zijn ogen vrij van de prut. 

 

Een boer op Laurens zijn lijf geschreven. Hij verkoopt watermeloenen.

De vracht wordt voortgetrokken door een coole gele Jeep met maar liefst 5 reserve-banden! (zie video)

Een kleine jongen loopt met een watermeloentje in zijn armen

en staat ineens stil voor Laurens. Hij bekijkt hem van kop tot teen en enthousiast wijst hij naar zijn groot stuk fruit en naar Laurens zijn kleren. Keer op keer, hij kan er niet van over, van de gelijkenis. Echt schattig. 

Dat waren onze spannende laatste dagen. 

Als alles meezit zijn we morgen, de 7de in Thailand.