Cascade De L'Ucellulline

Wo 22 sept

Vroeg in de ochtend lopen we de opkomende zon tegemoet en laten we de maan achter ons.  

Het strand een beetje terug heeft een douche. Tijd voor Laurens zijn verfrissing inclusief zijn hemd. Hij maakt meteen kennis met een lieve kleine poes die met zijn gevallen druppels speelt (letterlijk). Het kittentje krijgt er maar geen genoeg van van al dat gespeel.

Een uur vliegt zo voorbij.

Hier is een artisanale verse Franse bakker. Eindelijk nog eens een echt vers krokant gebakken baquette. Die van de supermarkten of brood dêpots kunnen aan deze kwaliteit helaas niet tippen. In de bergen zijn ze zeer zeldzaam. Op weg er naartoe wordt de zandweg volledig afgesloten door een boer en zijn ongelooflijk grote kudde geiten.

Er kwam maar geen eind aan het voorbijflitsende gemekker van de adorabele huppelende geitjes,

gevolgd door drie witte herdershonden.

Fruit kopen we hier niet, je vind ze overal, zelfs op het rond punt hangen ze te bengelen.

Ja klopt een granaatappel.

Cascade De L'Ucellulline (wedden dat je een beetje stottert?) loopt een tiental kilometers voor ons, niet al te hoog in de bergen, wel door speelse kronkelbochten met steeds een uitgebreid zicht van het dal tot de dorpjes aan zee. 

We tappen water af aan een fontein waar ook hetzelfde VW LT busje op de parking van de supermarkt stond,

die Laurens al helemaal had bestudeerd. Een Duits gezin met twee kleine kindjes en een grote hond. Het gesprek ging over rarara.
We passeren een ideaal plekje om onze magen wat aandacht te geven en Laurens parkeert zich in vol ornaat op het plateau.

Daar hangt een verontrustend bericht, die dateert van 2 augustus dit jaar, over het water van deze streek.

Het zou ondrinkbaar zijn. Dus ook het water waar we net hebben afgetapt. Het Duits gezin hadden ongelooflijk veel flessen en bidons gevuld. Waarom hangt daar niets op en hier aan deze fontein waar geen water uit komt dan weer wel? Laurens laat de Duitser op zijn moto, die na ons aftapte, stoppen bij het voorbijgaan en vraagt info. Hij woont hier wat verder en beweert niets mis te zijn met het water. Het water proeft en ruikt ook zeer fris. We wagen het erop. Hopelijk heeft hij gelijk, hopelijk ook voor het Duits gezin. 

Enkele kilometers verder naderen we de waterval. Spannend, we rijden een kleine smalle brug op, ik zie naar rechts en geloof het bijna niet.

De Cascade De L'Ucellulline stroomt enkele meters van de brug onderdoor. Voor de grootste luierikken (ik net niet) kan je een foto nemen vanuit de auto en je hebt het gezien. Wij hebben tenminste nog de moeite gedaan om uit te stappen, door het weggetje op de brug te blokkeren. Ik heb het zelfs elf seconden gefilmd, het was anders zo zielig. Een waterval-bezichtiging-Flits-voorbij. De andere kant van de brug was zelfs fascinerender.

Nu snap ik zijn moeilijke benaming, daar besteed je tenminste meer tijd aan.
We hadden uitgekeken naar een lekkere plons dus ik navigeer Laurens naar een meer. Blijkt het een stuwmeer te zijn waar je niet mag komen. De poort stond open en we zijn toch even snel beneden een kijkje gaan nemen.

Ik navigeer hem naar een ander meertje. Wat een fiasco. Om tot aan het water te geraken moesten we door onbereidbare wegen, zo smal met aan weerskanten struiken met harde uitgedroogde takken. Het water was teleurstellend, zelfs de moeite niet gedaan voor een foto. En dan terug he. Amaai amaai, ons Jimnyke staat vol krassen. Aiaiaiai Woon heeft eens de weg geleid. Haleluja google maps! Ons behoefte voor een plonske verdween als sneeuw voor de zon. 
Het is vroege avond en Woon haar buikje wordt wakker. Ik laat Laurens op zijn gevoel een leuk plekje zoeken om te kokerellen. Hij kiest een verlaten restaurant met overdekt terras aan het strand. Veel rommel ligt op een hoop gegooid achter de zaak, waaronder het meubilair. Laurens tovert kussens tevoorschijn en we zitten gezellig zacht op de houten vloer onder een rieten dak met uitzicht op de zee. Er is nog wat volk op het strand, we wachten geduldig met koken. Het strand geraakt praktisch leeg en we willen onze spullen nemen wanneer de eigenaar toekomt. Hij jaagt ons geïrriteerd weg. Hij blijft maar zeggen 'Dit is een restaurant, dit is prive-terrein'. Ongelijk heeft hij niet, enkel bij het eerste is er wel wat werk aan de winkel, maar kom. Wij bezien ons autootje ook als hotel. Het scheelde enkele minuten of we waren in volle overgave lekker aan het koken op zijn terras van zijn restaurant. Dat had minder goed afgelopen. 
We hebben allebei vandaag grandioos gefaald in het zoeken naar leuke plekjes. Karma is een bitch en inderdaad, we vinden maar geen plekje om te koken en de nacht door te brengen. We zijn gestraft. 
Al bij al vinden we iets dat er voor kan doorgaan.