Michelin-manneke komt tot leven

Ma 20 sept

Wakker worden aan een prachtige rivier is onbetaalbaar.

We laten dit mooie slaapplek achter ons en worden verrast door dit kadaver.

Ooit een koe geweest en het bizarre is dat er geen lijkgeur rondhangt, maar zelfs lekker ruikt. De geur van gerookt vlees, nog nooit meegemaakt. Heel raar.
De ruggengraat van de bergtop links van ons,

flitst me weer tot de realiteit. Maar wat verder is er een blokkade.

Een boer dat zijn graafmachine op de aanhangwagen probeert te krijgen. Hij doet teken van 'passeer toch, plaats genoeg', maar we houden ons jeepke liever blutsvrij. Dat kan je van de Corsicaanse auto's niet zeggen. Bijna elk voertuig hier heeft verscheidene blutsen. Laurens, de prins op het witte paard, snelt hem ter hulp, maar breekt ongelukkig een pin af. De boer is hem al bij al toch dankbaar en maakt de weg vrij. 
Wat verder is er weer een groepje varkentjes en ik geef ze wat appeltjes die we gisteren hadden geplukt. 'He mijn appeltjes' hoor ik Laurens nog roepen. We draaien rond een U-bocht en op het punt liggen heel kleine biggetjes lekker te genieten in de zon.

Ongelooflijk schattig!
Niet alleen appels vinden we onderweg, ook druiven die gewoon in het wild groeien en lekker zoet dat ze zijn. Reuze-vijgen staan ook op het menu.

In de winkel staan ze aan €9,90 de kilo en zijn helemaal niet zo mooi.

Maar wat ik deze morgend heb ontdekt! In praktisch elke vijg zit een worm gehuisvest.

Een spartelende WORM!! Ik moet meteen kokhalzen bij het eten van mijn lekker vers stokbrood gevuld met Brie en vijgen. Hoeveel levende wormen heb ik ondertussen al binnengespeeld??! Laurens eet rustig verder en zegt 'maar ale Woon, het zijn toch maar extra eiwitten'. Neen dank u. Daar gaat mijn dagelijkse vijgen-vreet-festijn.

Er wordt gewerkt aan de baan en een wegenwerker leidt ons verder in een wel heel speciaal outfit.

Wat verder is er een stadje genaamd San Lorenzo.

Laurens wilt er per se naartoe in de hoop er wat te bezinnen. Misschien helpt het hem wel om wat zachter om te springen met woorden tegen mij. 
Het begint goed, een plaats met allemaal marmeren of granieten witte tafel met banken. Hetgeen hij ook graag ziet. 

Maar heeft de bezinning uiteindelijk geholpen? Daar kan ik helaas geen positief antwoord op geven. 

Di 21 sept

Eindelijk vinden we een strand met een douche voor af te spoelen. Yes, ik kan eindelijk voor de eerste keer een plons in het aanlokkelijke heldere blauwe zee wagen.

En wat deed dat deugd, de zee voelde helemaal niet koud aan, maar aangenaam verkoelend en als enigste in dit stukje zee, kwam ik helemaal tot rust. 
Laurens daarentegen heeft een mooi schaduwplekje gevonden en is vollop aan het spelen met zijn mini-metaaldetector.

Goud heeft hij helaas niet gevonden, muntstukken ook niet, maar zijn schatkist bestaat vooral uit.... afval.

Ook een manier om het strand op te kuisen.
Ons avondmaal was in een perfecte setting en zelfs aan een tafel, dat is lang geleden.

Ja ongelooflijk, we hebben kunnen koken op een tafel met een prachtige achtergrond. Ik ben voldaan.

Eerder op een ander strand zag ik dat mensen in de schaduw onder hun parasol lagen en ik dacht nog 'dit hebben we nodig voor Laurens' en wat vind Laurens s'avonds... 

We kruipen ons bedje in met op de achtergrond.

Wanneer de zon helemaal verdwenen is, maakt ze plaats voor haar collega, de maan die op zijn volste is.