Schildpadjes??

Di 26 okt - Wo 27 okt

Ik zie op google maps midden in de ongerepte natuur 'piscine naturali', niet zo ver van hier. Dit gaan we uitpluizen. De wandeling ernaartoe begint hier.

Koeien lopen hier ook vrij rond zoals je kan zien links onder de bomen.

En andere wilde dieren op het pad.

We komen aan de eerste poel.  

Hmm het water is niet zo prachtig helderblauw en heet is het ook niet om er meteen in te duiken. Ik ga er enkel met mijn voetjes in, brrrr toch liever een hotspring. 
We laten dit achter ons en gaan verder, hoger de rotsen op.

Verschillende 'natuurlijke zwembaden' worden met elkaar gelinkt door kleine watervallen, waardoor steeds vers water wordt aangevoerd.

Tijdens een hittegolf moet dit hier ongelooflijk  zalig verfrissend zijn. De omgeving is alweer adembenemend mooi. 

We wandelen nog hoger

waar andere poeltjes tevoorschijn komen.

En vooral genieten van hier te zijn.

We komen aan op het hoogste punt.

Prachtig. 

Hier hebben ze aan alles gedacht. Aan het begin van de wandeling zijn er tafels, joepie.

We dineren in stijl, voor onze normen alleszins.

Ik vind de omgeving belangrijk waar je eet. De eetlust wordt aangewakkerd aan een echte tafel in een prachtige surrounding. Dan wanneer je ongemakkelijk rechtstaat tussen een hoop vuil, dan is mijn eetlust foetsie. Laurens vind deze theorie maar niets. Kijk dan maar eens naar het bijhorend filmpje. 

Terug aan de kust bestaat het strand uit grote keien.

Laurens wilt zijn zoontje Jimny hiermee laten kennismaken.

Ooh wat hebben ze plezier de little boys. 

We zoeken een supermarkt en ik leid Laurens door een binnenweg. Oeioeioei zo smal en dikke harde takken die uitsteken.

Terug gaat niet, we moeten verder. We halen zoveel mogelijk takken weg door ze te breken, weg te trekken en ik sta zelfs op een dikke zodat deze niet vast komt te steken onder de jeep als hij erover rijdt. Het is gelukt, maar ó jeetje deze keer zijn het echt wel diepe krassen die we cadeau hebben gekregen, bovenop de al zovele. Deze jongeman vindt het allemaal grappig om te zien.

Toch zijn er die meeleven. 

In het dorpje leid ik ons naar de supermarkt, die niet meer bestaat. Vandaag ben ik niet echt geslaagd als co-piloot.

Do 28 okt - Ma 1 nov

Dagen regen regen en nog eens regen. Wel heel goed voor de natuur. Aan deze stortvloed heeft de flora echt iets aan. Maar veel regen zorgt ook voor het wegslijten van de aarde.

Met al die neerslag is Laurens dan maar in de Sangria gevlogen.

Hij voelt het al goed. 

Neenee het is rozebottelthee met stukjes appelsien in. Wordt hij even zot van, ook zonder.

Zo ook deze twee insecten.

Laurens loopt de supermarkt buiten wanneer plots twee vechtende insecten op zijn mouw knallen. Een wesp en een vliegende mier (zie filmpje). De wesp wint duidelijk door de ander te onthoofden. Wat een horror-tafereel op Laurens. 

We komen toe aan een strand waar blijkbaar schildpadden komen nesten.

De Caretta Caretta en de groene zeeschildpad alias soepschildpad, ochaarme. Het is een prachtig strand met zeer fijn zand. Het fijnste tot hiertoe.

Aan het begin van het strand hangt een papier omhoog met de mededeling: 'Ik ben hier mijn trouwring kwijtgespeeld. Als iemand ze vindt, gelieve me te contacteren op het nummer ... '
Door de vele regen de laatste dagen kan je ook al iets vinden zonder metaaldetector. Laurens had namelijk de dag ervoor een munt van 200 Italiaanse lire uit 1984 gevonden. 

Helaas geen ring.

De volgende ochtend is Laurens zeer vroeg gaan zoeken naar eventuele sporen van zeeschildpadden, maar niets. Wel een zwembroek XXXL met VW-busjes op.

Natuurlijk wilt hij dit item bijhouden, maar dan zal hij toch nog serieus moeten bijkomen, maar op het tempo dat we bezig zijn zal dat zéker niet lukken, integendeel. 

We zien een jonge geit op de baan in de gietende regen.

Geen kudde te bespeuren. Ik doe het mekkeren van een geit na, waarna de kleine sukkel plots in paniek mekkerend naar onze richting komt en waarschijnlijk denkt 'Jaa-ha-a-a-aah eindelijk een soortgenoot'. Ma arm dutske toch, ze is dus degelijk verloren. Wat verder is een boerderij en we begeleiden kleintje naar daar. Ze gaat vertrouwd naar binnen. Home sweet home. 

Regen en koken is een slechte combinatie. Daar hebben we het volgende op gevonden. We koken onder een brug.

De Jimny past er nét niet onder. 

Di 2 nov

Na een nachtje aan de haven van Cagliari worden we wakker met een stralende zon. Zeer welkom na enkele dagen intense regen. Het moment om alles lekker te drogen. We willen vertrekken maar oh nee, de auto start niet. Platte batterij. Laurens denkt dat hij de sleutel in het contact heeft gelaten met de ramen open te doen laat in de avond. Ik begin te duwen en meteen komt er een jonge vrouwelijke jogger mee duwen. En wij maar duwen en lukt maar niet. Dan wisselen we af, ik in de auto en Laurens met haar aan't duwen. Neen geen vroem vroem. Dan beseft Laurens ineens dat hij de sleutel niet helemaal heeft doorgedraaid. En dan gaat het meteen. Oef, super lief van haar ook om spontaan haar hulp te bieden. Ze had zelfs al naar haar moeder en vader gebeld om te komen helpen. Echt een schatje. Daartegenover vind ik het wel erg dat de mobilhomes die hier ook de nacht hebben doorgebracht,

op ons stonden te kijken, maar niemand is naar buiten gekomen om te helpen. Tja. De jonge vrouw geeft nog hoop aan de mensheid. 

Ik had een heerlijk ontbijt. Op een bankje, ja een èchte mooie houten bank aan de kaai met een prachtig zicht op zee. Mijn brood soppend in een spiegelei vergezeld met een kopje dampende koffie. Ik geraak aan de praat met een oud Sardins vrouwtje van 93! Met haar kleindochter aan de arm. Ze kunnen enkel Italiaans en toch begrepen we elkaar. Ik kreeg zelfs een compliment dat ik goed Italiaans kan. Wow. Hét bewijs dat lichaamstaal vooral belangrijk  is. Wat ook helpt is Franse woorden op z'n Italiaans uitspreken en er telkens een 'o' achter plakken. 

Laurens zijn hemd is echt wel zwaar versleten. Het moest wit voorstellen en de scheurgaten worden té zichtbaar. Het is tijd voor wat anders en jawel we vinden een uitpuilende kleercontainer waar volle zakken naast staan. Het is moeilijk voor onze grote jongen om afstand te doen van zijn 'nog draagbaar' hemd, maar een leuk t-shirt waar Vespa op staat kan hem eindelijk overtuigen om afscheid te nemen van zijn tweede vel.

Oef, weer een schaamte minder. 
Laurens wilt persé een paar vrouwelijke slippers met heeeel veel diamanten meenemen, rijdt het hoekje om waar een happy Afrikaan aan de ingang van de supermarkt staat, die volle winkelkarren van klanten naar de auto brengt voor een vergoeding, en geeft deze af. Hij is er heel blij mee. Hij zal ze de volgende keer meenemen naar Afrika. 

Het Zuid-Westen van Sardinië gaan we nog verkennen en laten Cagliari achter ons. We passeren verschillende zoutmeren vol met flamingo's. Daarna volgen de zoutpannen.

Waarna we de witte zoutbergen voorbij rijden.

In Pula aan het strand blijven we voor de nacht. 

Op straat ziet Laurens een kat die zich raar gedraagt. Ze reageert enkel op geluid en niet op beweging en denkt dat ze blind is. Hij spreekt een vrouw aan met een hond en zegt in het Italiaans 'blinde kat'. De vrouw geeft hem haar hond en ze gaat naar de poes. Al wenend komt ze terug en knikt 'inderdaad blind'. Ze zegt dat ze weet van wie de poes is, maar niet wist dat ze blind was. Nog erger zelfs, haar oogbollen zijn er uit! Ochaarme de poes. Goed dat ik niet ben gaan kijken. 

We sluiten de dag af met een zonsondergang terwijl 
Laurens pasta kookt in onze buitenkeuken achter de auto.

(de foto is genomen door de achterruit, van binnenuit)