Vertrek

We zijn zonder haperingen s'morgensvroeg op de luchthaven beland. Gelukkig geen stakingen van het openbaar vervoer zoals gisteren. Toen zaten we er middenin. 
Laurens wou zo eens even een auto kopen. Een oud busje 4x4 wat hij al lang wou. Typisch Laurens, de dag voor vertrek van een lange reis, nog snel 'iets' kopen om dan midden in de staking terecht te komen en niet meer thuis te geraken. Laurens duikt een café binnen, komt buiten met een groot karton, ik schrijf er 'Rumst' op en in een wip zijn we terug gelift.

Maar goed, vandaag is weer een andere dag, onze vertrekdag. En alles is zeer vlot verlopen. Bij het inchecken werd er niet achter een bewijs van terugvlucht gevraagd. Integendeel, we kregen een compliment dat we zo 'light' reizen. Mijn rugzak weegt 5 kilo en Laurens' 3 kilo. Normaal hebben we nog minder, maar 1 rugzakje. Je hebt helemaal niet veel nodig om te reizen. Ik vind deze keer zelfs dat er teveel inzit.

Vlak voor het boarden placeren we ons aan een grote tafel waar typische Belgische gerechten op geplakt zijn. Mmm krijg je honger van. Is ook meteen een oplaadtafel, op verschillende plaatsen zijn stopcontacten en usb-ingangen. Electrabel is al duidelijk aan het bezuinigen voor november. Geen ene werkte. Dit is dus een fake-tafel op alle vlak. Of toch niet... 
Aan tafel leren we Lilly kennen, een jonge vrouw die als buddy meereist. Een steward(es) mag een buddy meenemen aan een voordelig tarief. En ook enkel als er plaats over is op de vlieger. Helemaal vol? Dan heeft ze pech en kan ze weer naar huis. Er waren twee plaatsen vrij en het waren de twee stoelen voor ons. 
Tijdens de vlucht zat ze een lange tijd in de cockpit en uiteindelijk belande ze in de 1ste klasse. Hier heb je veel voordelen met de nodige conectie. Als buddy vlieg je dan ook weer terug wanneer de steward(es) terug naar België vliegt, toch als je van deze enorme promotie wil genieten.

Op de vlieger waren maaltijden en films. Wat een luxe, is toch wel enkele vluchten geleden. 
We zijn gevlogen over het zuidelijkste puntje van Florida (zie foto). 

De vlucht is sneller gegaan dan verwacht, na 10 uren staan we op Mexicaanse grond met een tropische warmte van 30 graden met een lekker briesje. Spaans is de taal die hier wordt gesproken.

Het verlaten van de luchthaven hier in Mexico gebeurd op een grappige manier. Iedereen passeert een knop waar je moet op drukken. Springt deze op groen, dan mag je gewoon passeren. Bij rood wordt uw bagage zeer grondig onderzocht. 

We wachten op ons busje naar ons hotel en Laurens krijgt een zak met blikjes bier (zie foto) . De man gaat de vlieger op en moet ze achterlaten. 
Weer typisch voor Laurens, de niet-alcohol drinker.

Bij het inchecken van onze kamer is het dan toch gelukt om de kamer te krijgen aan de prijs die ik wou. Omgerekend van euros naar pesos, en niet hun omrekening van dollars wat dan het bedrag met bijna een derde vermeerderd. Ineens staat de dollar superhoog, wat mijn google ook beaamd. Ah nee he, dat pik ik niet. Ik vertrek van euro's en daarmee basta. Dan is Laurens blij dat ik het allemaal geregeld krijg. Met veel geduld, rustig blijven en volharden.

Met een hongerige maag belanden we ergens waar je vanalle soorten taco's en zo kunt eten. We testen een beetje uit, niet echt maagvullend met die mini-hapjes, maar hebben toch iets binnen. Lekker dat wel. Thailand is toch veel goedkoper.

Vermoeid kruipen we in bed na een verfrissend douchke.