Middernachtzon

Zaterdag 22 juli '23

Rond 2-3 uur in de nacht komt er een groep moto's toe, ze hebben echt wel hun best gedaan om stil te zijn. Maakt niet uit voor mij, ik ben nog aan het lezen. Een spannende thriller dat zeer veel moeite kost om opzij te zetten. 
Rond 6u zijn er twee kindjes wakker. Een kleine dreumes die zijn keel openzet achter ons, waar verschillende mobilhomes staan. Daar heb ik eigenlijk minder last van dan het ander kindje, ochtendhaan Laurens. Alle deuren gaan open en dicht. Hij zit overal te rommelen en zet de achterdeur open. In principe zou iedereen mij kunnen zien liggen. En hij vraagt doodleuk "Is dat goed zo? Beetje open zetten voor frisse lucht?" Na 9 jaar zou hij me toch al een beetje mogen kennen en in het algemeen zou een normaal mens en zeker een vrouw iets of wat van privacy appreciëren. Zeker als ze nog slaapt of beter gezegd nog probéért te slapen. 
Ik geef me over, vraag aan Laurens of hij een koffietje wil maken en zeg "Ok ik zal opstaan, dat zou je graag willen niet?". Dolenthousiast verschijnt er een gigantische glimlach en straalt hij nog harder dan de zon. Onmogelijk aan te weerstaan toch?
De zon heeft haar ogen nooit gesloten en ik krijg ze met alle macht niet open. 
Ik bezoek de wc, neem altijd extra papier mee voor de zekerheid, blijkt nooit nodig te zijn. Deze keer met mijn slaapkop strompel ik er blind naartoe en je raadt het al, geen papier natuurlijk.
Ik heb alle redenen voor een ochtendhumeur, toch blijf ik wonderbaarlijk goed gezind. De middernachtzon kan toveren, alleszins de eerste toch. 
Voor de moto-rijders moet het vooral zwaar zijn. Daar zitten ook ochtendhaantjes bij, maar met maar enkele uurtjes slaap moet dat toch gevaarlijk zijn op de baan? Ik kan tenminste als een passieve zombie apathisch naar de mooie uitzichten gapen, geen haan die erom kaait. 
De kleine ochtend-dreumes wordt door zijn vader gedragen en loopt voorbij ons. Ik wuif lief naar het jongetje en daar begint de zon ook te schijnen. 

De reizende toeristen, de meesten waarschijnlijk ook op weg naar de Noordkaap of al terug kerend, verplaatsen zich vooral in mobilhomes, caravans en camionetten. Ook in gewone auto's, maar dan met een daktent bovenop. Wij zijn steeds de allerkleinste èn we slapen op de koop toe nog in de auto zelf. Af en toe zien we een overlandtruck zoals deze.

Dan zijn we niet het mini-tje tussen de rest, maar kabouter Flip en Flop in hun groene paddestoel. 

Onderweg denk ik 'Ben ik nu in slaap gevallen en aan het dromen?'

Neen hoor het uitzicht is echt magnifique surrealistisch. 

We rijden tegen 90 km per uur en ineens zegt Laurens op zingende toon "Een woel-muis steekt net de straat over". Hoe ziet hij dat toch? Tegen deze snelheid? En dan niet zomaar een beestje, een muis. En niet zomaar een muis, een woelmuis. Ongelooflijk! Die oogtest van gisteren, zelfs op 20 meter zou hij waarschijnlijk nog perfect slagen. Een ochtendhaan met arendsogen.

Het is tijd voor een pauze aan het water. Via een smal padje belanden we op een met keien bezaaid strand met enkele vissershuisjes.

Een vredige sfeer hangt hier rond en voor we het weten komen er lokalen aanlopen met kinderen en een hond. Een van de kinderen wordt aangevallen door een Noorse Stern wanneer hij waarschijnlijk het nest passeert, geen erg. Ze gaan het water op in hun bootje op zoek naar vis en bezoeken ineens enkele Duitse bunkers, gelegen wat verder aan de kant.

Meteen daarna komen andere Noren. Ze hebben hier een buitenverblijf voor tijdens de zomer. Ze gaan ook de zee op in hun bootje voor vis.

Alle Noren die we tot nu toe spraken in dit land zijn zeer vriendelijk en spreken vlot Engels. 

We vinden een schedel van een dier, waarschijnlijk van een dolfijn?

Het krioelt hier van de dazen. Zo'n grote heb ik nog nooit gezien en na een kleine steek (gelukkig op tijd weggeslagen) en veel gehuppel, vinden we het daar niet meer leuk en vertrekken we. 

Het was eerst de bedoeling om op tijd de Noordkaap te bereiken voor de middernachtzon goed te kunnen zien. Dit verschijnsel kan je bewonderen tot eind deze maand.

Op de eilandengroep, Noordwest van Noorwegen, ook de Lofoten en Vesterålen genoemd, zijn walvissen, potvissen en papegaaiduikers te spotten. Met veel geluk ook dolfijnen. Orka's, bultruggen en vinvissen vooral in de winter vanwege de rondtrekkende haring voor deze kusten. 
Daar is het eveneens mogelijk om de middernachtzon te zien boven de zee, die zakt, niet onder gaat en terug stijgt. We laten de Noordkaap even voor wat het is en wijken links af. 

Daarvoor nemen we een ferry van een half uurtje varen. Tijdens het wachten gaat Laurens op de sociale toer en heeft meteen prijs. Hij botst op een groep Corsicanen die naar hier zijn gevlogen en verschillende auto's huren. Het klikt meteen met een vrouw. Haar doel is om met een knappe Noorse man op de foto te geraken en neemt de groepsfotograaf mee op haar zoektocht. Ze vind het lastig als er ook een vrouw bij is, dus stelt Laurens de oplossing voor. Zij gaat op de foto met de Noorse man terwijl Laurens hetzelfde doet met de Noorse vrouw. Ze komen toe aan de Jimny en wordt meteen wild bij het zien van onze stikker van Corsica achteraan de auto.

Ja wij zijn daar ook geweest twee jaar geleden. 

Iemand een bolletje wolk? Geserveerd op een lantaarnpaal.

De ferry komt toe, tijd voor in te schepen.

Op de ferry hopen we al walvissen te spotten met de verrekijker in ons hand. Dezelfde ferry als waar we op zitten passeert ons in tegengestelde richting.

Helaas geen grote vissen, maar dat neemt niet weg dat we hebben genoten van het uitzicht met hier en daar een praatje.

En niet te vergeten, dé Titanic act vooraan de boeg

om is goed te lachen, onwetende dat door de spiegels achter ons, iedereen naar buiten zit te kijken. Een jong koppel met een Samojeed, Felix genaamd, maakt het plaatje volledig af. Hij begint op het einde te huilen als respons op de luider wordende motoren. Ik mag hem troosten met een overlading aan knuffels. Beiden dolgelukkig om de ferry-tocht mee af te sluiten.

Toegekomen gaan we op zoek naar zalm. Dankzij het leeggoed dat Laurens heeft verzameld tijdens de dag en vooral op de ferry, lukt het ons om 4 lekkere mootjes te bemachtigen aan nog geen 5 euro. Halleluja! Het opruimen van andermans rommel loont. Tijdens het ontdooiproces van de zalmmootjes worden onze ogen gestreeld met de een na de andere geweldige uitzichten. 

Wat een steile brug! Of is het een skate-ramp?

Plots ziet Laurens een zeehond op een rots die uitsteekt boven het water. Ik stap meteen uit met de verrekijker terwijl hij ongemakkelijk in de scheve kant wacht. De staart van de schattige bolle zeehond gaat de lucht in en dat is het sein dat ze zal verdwijnen in het water.

Oei ik hoop niet dat ik hem heb afgeschrikt met mijn dolle enthousiasme. 

Voldaan bakken we de smakelijke mootjes.

Nog even nagaren terwijl ik aan onze blog bezig ben.

Mmmm lekker, dit had mijn lichaam nodig! 

Onderweg ziet Laurens naast de weg een eland! We rijden terug en zien haar in alle pracht en glorie.

Het is een vrouwtje, mannetjes hebben een gewei. Ze merkt ons op en loopt verder, weg van de baan en verstopt zich tussen de bomen (zie filmpje). De beste manier om een eland te spotten is rustig rijden, ze zouden niet echt bang zijn van auto's. Ok we zoeken de eland en wat verder zien we ze een weg oversteken (zie filmpje).

We blijven ergens stil staan voor een tijd in de hoop dat ze zou voorbijlopen? 
Er zijn zoveel muggen en ze slaagden er zelfs in om de auto in te breken. Zelfs mini-vliegjes die ook steken, geraakten simpelweg door de mazen van het net. Resultaat: geen eland, maar vele bloedzuigende insecten. We dachten eerst ter plekke te blijven voor de nacht dat eigenlijk dag is, maar zijn wijselijk verder gereden. 
Het is bijna 23u en een supermarkt is gewoon nog open. Het is klaarlichte dag (zie filmpje).

We verwennen ons met wat lekkers. Maar wat zien we hier? Een taart wordt op zijn zijde tentoongesteld.

Oei oei geen goed idee.

We rijden tot het meest noordelijke punt van de Vesterålen. Waar we het beste de middernachtzon zouden moeten kunnen zien. Helaas zijn er teveel wolken. Hier blijven we voor de nacht. Het is middernacht.

Een kwartier later laat de zon zich zien tussen de wolken.

En om half 1 schijnt ze in volle glorie.

Tegen 1 uur zie ik de zon nog steeds boven de evenaar, zelfs vanuit ons bed.

Een kwartier later nog steeds vlak boven de evenaar.

Om 1u30 ja staat er nog steeds zogezegd onder te gaan.

En om 2u rarara jawel brand nog steeds mooi rood. De zon gaat gewoon rustig van links naar rechts, maar steeds vlak boven de evenaar.

Heel heel speciaal en raar, precies of de tijd blijft stilstaan. Een urendurende zonsondergang die bang heeft om het water te raken. Eigenlijk de langste en mooiste zonsondergang ooit, zonder onder te gaan.

Laurens staat heel de tijd wat verder zich goed te amuseren met een groepje moto-rijders.

Terwijl ik enorm geniet van de niet-willende-ondergaande zon vanuit mijn bedje.

Het is 2u30 en de zon is aan het opkomen. De zonsopgang. Een nieuwe dag begint.

En voila het is 3u en een klaarlichte morgend.

Probeer maar eens te slapen. Dat gaat dus niet. Ook al had ik de vorige nacht amper 3 uurtjes geslapen. En Laurens is ondertussen ook komen aanlopen en zoals ik klaarwakker.

We zetten een muziekje op, classic Rock, sluiten ons kleine box op aan en dansen buiten in het speciaal licht. Geweldig!

En om het helemaal perfect compleet te maken, zien we een zeehond zwemmen voor onze neus! 

Wat een perfecte wreed lange dag!

Gaan we toch proberen een dutje te doen in ons mini-hotel?