Poort naar het hiernamaals

Vrijdag 18 aug'23

Deze reis hadden we toch vaak spijt gehad dat we geen vislijn bij hadden. We zagen vaak toeristen een grote zalm of andere joekels uit het water halen. Maar ja je kunt niet alles hebben in het leven....
Of toch wel?
Laurens vindt natuurlijk een vislijn, waarschijnlijk achter gelaten omdat er een barst in het handvat zit en een nieuwe draad op moet.
We gaan op zoek naar een simpel setje. En zo komen we aan verschillende winkels in Lahti waar er buiten weer iets wordt gepromoot.

Makita-gereedschap deze keer en ook gratis worstjes en een soort grenadine met bubbels. 

Onze lunch is geregeld.

Met ons vis-starters-setje van enkele eurotjes trekken we naar een meer waar ook een brandhaard aanwezig is voor eventueel 'ons visje' te roosteren.

Laurens test zijn nieuw speelgoed.

En ook op een andere plaats aan het meer.

Hij improviseert zijn eigen vislijn-houder en wachten maar...

En jawel een baars van een goed formaat haalt hij boven!

Het vuur kan worden aangestoken.
Terwijl genieten we van de zonsondergang. 

En wat voor een!

Het meer wordt hoe langer hoe meer opgelicht in magnifique knalrode tinten in combinatie met de laatste felle gele zonnestralen.

Prachtig!!
Eens de zon onder, wachten we geduldig af op ons garend visje aan een warm vuurtje met op de achtergrond de laatste roze avond-tinten. 

Ja het visje zegt "Ik ben klaar, eet me maar op".

En of het heeft gesmaakt! 

Zaterdag 19 aug '23

We zijn op weg naar Helsinki, de laatste stad van Finland waar we de ferry nemen naar Tallinn in Estland.

Maar eerst brengen we een bezoekje bij Yucca. Hij woont in Helsinki. Toen Laurens tijdens de maand maart door Gambia te voet rondtrok, heeft hij Yucca daar leren kennen.

Halverwege in Mäntsälä stoppen we even voor een supermarktbezoekje.
Op de parking spreekt een Fin ons aan "Long way to go!". We geraken aan de praat en het speciale is... Hij heeft nog nooit alcohol geproefd, rookt niet, drinkt geen koffie,... Ongelooflijk dit is de eerste keer dat we een man tegenkomen die deze eigenschappen zoals Laurens heeft.

Ook zien ze er beiden een beetje ruig uit, rijden met de moto en zijn oldtimer-liefhebbers.
Hij geeft ons tips om het oude stadje Porvoo te bezoeken, want als je vandaar de kleine wegen neemt naar Helsinki, dan passeer je het oude Viking kasteel, een Vikingschip en een grot waar vroeger de doden door ging om in het hiernamaals te geraken. 
En voila onze route wijkt weer wat naar het zuid-oosten. 

We zien veel oldtimers rijden.

Ergens een treffen?
Dan zien we toch wel zeer opvallende oude Amerikaanse voertuigen de parking op rijden.

De muziek schreeuwt luid uit hun boxen en dronken zware ruige mannen komen uit de limousine gekropen of dat is wat ze althans proberen. Enkele deuren willen absoluut niet meewerken en blijven krampachtig dicht. Echt wel grappig om dit 'willen, maar niet kunnen' vlak naast mij te aanschouwen. 
Zie video's

Bij aankomst in Porvoo zien we een jongeman vissen?

Ja inderdaad, met een magneet achter zijn gsm. Deze nacht heeft hij hier gezeten, goed onder invloed en opeens Plop! Daar gaat zijn gsm blub blub blub. Deze dure gsm kan draadloos worden opgeladen waardoor een magnetische cirkel op de achterkant is bevestigd, wat hem hoop geeft. 
Tegenwoordig is een mens verloren zonder gsm, dat zal iedereen wel al eens zelf gemerkt hebben. We zijn er enorm afhankelijk van, àlles van info zit daar in!!
We hebben hem even gezelschap gehouden, Laurens kon het weer niet laten en heeft ook een tijd gezocht terwijl ik hem trooste met snoepjes.

Ochaarme.
Nog veel geluk toegewenst en we lopen verder de brug over. 

Porvoo is een stadje met veel donkerrode houten gebouwen.

Het is een oude stad die ontstaan is in 1346.

Deze oude brug van de 15de eeuw is nog steeds in gebruik.

Er zijn wel verstevingen aangebracht zodat verkeer er over kan, maar de oude landsteunen zijn behouden gebleven.

Laurens bezwijkt voor deze zongebruinde diva,

genaamd Lamborgini.

Maar trekt zich snel recht aan het kunstwerk van Ylva Holländer.

Na twee uren magneetvissen heeft de jongeman zijn gsm nog steeds niet gevonden. Hij beslist, wat hij zolang mogelijk wou uitstellen, om dan toch het water in te gaan, maar eerst nog extra tools thuis gaan halen.
 

We eindigen de dag aan de poort naar het hiernamaals. 

Hier zou ondergronds de tempel van Lemminkäinen ergens liggen met een grote schatkamer, maar is nog steeds niet gevonden. 

Hoger gelegen zijn verschillende steenformaties.

Een cirkel van keien.

Maar ook een U-vorm bestaande uit grotere stenen. 

Het hellende pad naar beneden toe, naar de opening van de grot, is een afgeplatte rots met tekeningen.

De grot is niet mogelijk om binnen te gaan. Veel te gevaarlijk voor vallende stenen.

Het lijkt precies of de grote rots, recht boven de ingang,

ooit naar boven is getrokken zodat er een opening werd gecreëerd.

En daardoor precies elk moment terug dicht kan vallen. Ik vind het niet zo erg dat het verbodsbord er staat. 

We brengen de nacht hier door. En hopen dat ik niet slaapwandelend die grot in slenter... 
Waarop Laurens zegt "Of de doden niet terug naar buiten slenteren".