City of Love

Dinsdag 17 december 2023

Op aanraden van de Rus die al enkele maanden in Georgië woont, bezoeken we Sighnaghi, de City of Love van Georgië waar koppels hun liefde bezegelen. Een zeer mooi romantisch dorpje volgens hem dat 100 km oostwaarts van Tbilisi ligt. 

Onderweg stoppen we voor een lokaal gerecht, Khinkali. Georgische dumplings mmmm. Dat moet ik geproefd hebben aangezien ik ben opgegroeid met dumplings.
We krijgen een kleipot geserveerd, afgesloten met een gebakken dun broodje.

De inhoud is een witte soort soep, die zurig smaakt, waar de met vlees gevulde dumplings in zwemmen.

Laurens proeft er eentje en vind het helemaal niet lekker.

Ik eet altijd mooi alles op, dus ik heb enorm hard mijn best gedaan om de overige 29 dumplings naar binnen te spelen,

de helft van de soep opgedronken om geen pap meer te kunnen zeggen. Ik vond het lekker, maar het zou smakelijker en vooral lichter zijn als het soepje een soort van bouillon had geweest. Toch ben ik zeer blij dat ik deze lokale specialiteit heb geprobeerd. 

We komen aan in Sighnaghi.

En vinden ons guesthouse na de hulp van een lokaal die Engels spreekt, maar moeten onze Jimny op de spekgladde straat parkeren waar de weg afhelt. Dit zindt ons niet. Afhellend spekglad in combinatie met auto's die in dit land in zeer slechte staat zijn. Ze moeten nog eens niet verzekerd zijn, komaan! Na enig overleg hebben we ons dan toch maar bij neergelegd na het berekenen van de beste plaats met de minste risico's.

Leuk he als er bij dit guesthouse 'prive parkeren' staat. Van de 12 keer dat we een kamer of appartement namen deze reis, kwam dit 9 keer voor dat ons jeepke op straat beland. Gelukkig tot nu toe goed gekomen. Hopelijk deze keer ook en dat er niemand zal schuiven om Boem tegen ons autotje te knallen. Volgens de lokaal rijdt niemand onder invloed, omdat hier een nul alcohol tolerantie geldt. Dit stelt ons een klein beetje geruster.

Ok, laten we het stadje verkennen. 

Sighnaghi ligt op een hoogte van 760 meter boven zeeniveau in het Gomborigebergte en kijkt uit over de Alazani-vallei die ongeveer 500 meter lager ligt.

Helaas heeft mist ons zicht beperkt. 

Een lokaal stuurt ons naar boven voor een goed uitzicht. Vriendelijk denken we. Dan komt hij aan lopen met een verrekijker. Te gebruiken voor één Georgische lari. 
Verderop spreekt een vrouw van een kraampje ons aan, begint een sympathiek praatje om dan geld te vragen. Dit zijn dan weer de nadelen van een toeristische trekpleister. 

Dit beeld op straat is volgens lokalen de Georgische Don Quixote, maar is eigenlijk gewoon een dokter op een ezel met in zijn rechterhand een paraplu en linkerhand zijn tas. Een nederige dokter die zieken hielp door regen en wind.

Laurens zou hier meteen politie als beroep willen, zelfs vrijwillig.

Bij het buitengaan van een lokaal winkeltje zien we deze sticker op de voordeur plakken.

Toch een beetje zorgwekkend niet?

We zijn niet echt onder de indruk van dit 'romantisch' stadje. Ook omdat het uit het seizoen is. In de zomer en vooral in de lente zal het hier wel de moeite zijn als alles leeft en in bloei staat. Nu straalt het een verlaten en kille sfeer uit wat natuurlijk begrijpelijk is.

Fonteinen moeten in deze tijd droog staan of het vriest stuk.

Doe daar nog een uitgebrand huis bij en we zijn rond.

We ontdekken een binnenweg naar ons guesthouse,

maar een groep honden laat ons er echt niet door. We riskeren het niet en nemen met plezier een omweg. We volgen de oude stadsmuur en hopen ergens door te kunnen.

Ja een doorgang die ons in een park leidt.

De paden die volledig wit zijn van de sneeuw zijn onhandig glad en natuurlijk val ik op mijn kont. Nog even volhouden, we zijn in onze straat. 

De speelse Duitse Scheper staat ons al op te wachten voor een partijtje voetbal met een simpel steentje. 

Woensdag 18 december 2023

Vandaag verkennen we verder met de Jimny die we zien vanuit ons balkon.

Het is te glad te voet, meer grip met een 4x4. 

Het Bodbe St. Nino's klooster ligt tussen hoge cipressen op een steile helling met uitzicht op de Alazani-vallei , waar het uitzicht biedt op de bergen van de Grote Kaukasus .

Bij de binnenkomst zien we een grappig bordje op een boom 'Gelieve niet op het gazon te stappen'.

Welk gras? 

Het klooster is Georgisch orthodox. Oorspronkelijk gebouwd in de 9e eeuw en ingrijpend verbouwd. Het klooster doet nu dienst als nonnenklooster die volledig door nonnen wordt onderhouden. Het is een van de belangrijkste bedevaartsoorden in Georgië, omdat de heilige missionaris Nino, die Georgië in de 4e eeuw bekeerde tot het christendom, hier begraven ligt.

Tussen 1862 en 1885 werd een vrijstaande klokkentoren van drie verdiepingen gebouwd en is bijna twee keer zo hoog als de kleine kerk. 

In 2012 is begonnen met de bouw van de nieuwe kruiskoepelkerk in Bodbe en deze werd in 2019 gewijd aan Sint Nino. Het ligt ongeveer 30 meter ten zuidoosten van de kleine kerk.

Een enorm speelse zwarte hond nodigt ons uit om mee te spelen met het ijs.

Deze loopt erachter, vangt ze en eet ze smakelijk op als zijn het hondenbrokken.

Het klooster wordt beschermt door een buitenmuur.

Binnen wordt er volop nieuwe stukken bij gebouwd. 

Plots valt ons beiden iets op. De sneeuw op de grond ziet er anders uit dan we gewoon zijn.

In close up zie je allemaal staafjes. 

We volgen het bordje naar de heilige bron en lopen voorbij de begraafplaats.

We passen voor de heilige bron helemaal beneden door de modderige paden en de waarschuwing voor de vele landslides tijdens de winter. Wat we wel zien is het verblijf van de nonnen (links) met hun moestuintje (rechts).

Sighnaghi is altijd een toevluchtsoord geweest voor mensen die werden bedreigd door de talrijke veroveraars en plunderaars. 
De stad, gebouwd in de 18de eeuw werd al snel omringd door een machtige muur.

De 4 km lange muur heeft 23 torens en 6 poorten. Het gebied binnen de muur beslaat 40 hectare. 

De meeste torens hebben twee verdiepingen en zijn voorzien van kantelen. 

Enkele zijn toegankelijk, maar gevaarlijk.

De houten trap naar boven ontbreken enkele treden en de overgebleven zijn spekglad en wiebelen. 

Elke toren werd vernoemd naar het dorp waarmee ze de stad verbond en elks had een poort met mobiele mechanismen voor het snel openen en sluiten. Dorpelingen namen deel aan de bouw van hun respectievelijke torens. 

Enkele delen van de muur zijn gerestaureerd, gelegen in de oude stad.

Zoals het stuk waar we langsliepen doordat de honden onze weg blokkeerden voor de binnenweg naar de guesthouse. 

Momenteel is slechts een deel van de muur zichtbaar en een stuk is bewandelbaar gemaakt.

Enkele keren moet je een trap op of af die alweer zeer glad zijn.

De metalen armleuning voelt als een levensredding. 

Meteen worden we vergezeld van een grote hond zoals overal.

Ideaal als je graag een hond wilt, maar er niet voor kan zorgen. 

Laurens:
D'er komt een familie Indiërs aan. Die willen wat gedroogd fruit kopen maar ze kennen het niet. Ik roep "Dried kakki!". De Indier zegt tegen zijn familie "Kaki kaki". Ze mochten ook proeven. Hij vraagt aan de vrouw wat het kost. Zij zegt '35'. De Indier zegt 'twenty twenty'. Daar zij direkt akkoord gaat voelt de Indier zich nog steeds bedrogen en roept 'ten ten'. Nu schudt de verkoopster met haar hoofd neen en de Indier schudt ook grappig met zijn hoofd en wandelt weg. Blijkbaar is ze nog geen Indiers gewoon en met afbieders heeft ze ook geen ervaring. Ik voel me effe terug in India en sta te lachen vanop een afstandje. 

Hebben we onze liefde bezegeld in Sighnaghi? Wel een ferme discussie, maar is dat ook niet een beetje liefde?? 

Donderdag 19 januari 2023

We vertrekken van de guesthouse met een ongeblutste Jimny, oef. 

Een specialiteit van deze regio is brood gevuld met een soort bonenpasta met een pittig tintje.

Vers gebakken is het een lekker vullend ontbijt.

We trekken het binnenland door en zien plots een bord waar o.a. Istanbul op staat aangeduid met 1715 km nog te gaan! Van zover al aangeduid!? Wat is dat toch met Istanbul? Ongelooflijk. 

Aan de kant van de weg zien we het ene kraampje na het andere met wat te koop?

Terracotta ovaalvormige platte ...? Voor wat zou dat toch zijn? Uiteindelijk blijkt dat het brood moet voorstellen, maar voor het gemak en de hygiëne? aan een drukke baan, ze er nep-broden tentoonstellen. 

Wat we ook vaak zien aan de kant zijn .... kaarsen?

Neen het is eetbaar en noemt Kerkkhela. Dit wordt gemaakt van noten (meestal hazelnoten of walnoten) en felamushi, een dik mengsel van druivensap en maïsmeel. We zijn er niet zot van.

Ik had op internet gezien dat Georgië ook een unieke plaats heeft zoals Cappadocië. In Vardzia gelegen. 
We vinden het niet, vragen het aan lokalen en wat blijkt? Er zijn 2 Vardzia's en waar wij zijn is een boeregat. De andere is meer dan 100 km zuidwaarts. Aiaiai, ik snap er niets van. En nog zo grondig over gelezen en goed opgezocht. Vreemd. Ik neem ook eens intitiatief. (Wat blijkt... een onozelaar heeft de foto's van de grottenwoningen van Vardzia 100 km zuidwaarts op google maps bij het boeregat-dorpje Vardzia gezet! Doef!)

Toch hebben ze hier wel iets leuk. De koeien over het algemeen zijn in Georgië veel kleiner dan we ze thuis kennen, maar deze overtreft ze allemaal. Kijk hoe klein!

Het zijn mini-koeien. Zo schattig! Ik ben meteen een giganticum. 

De temperaturen zijn de hoogte ingegaan. De winterse koude laten we achter ons en vinden een mooie plaats voor de nacht. 

Vrij 20 jan

De dag begint met een vers krokant lokaal brood.

Met een gevuld buikje rijden we verder op een baan in de bebouwde kom van 50 waar men zoals overal veel te snel rijdt. Het is een twee richtingsbaan met een naderende bus. Plots verschijnt van achter de bus een auto die met volle gas wilt inhalen en rijdt frontaal onze kant op. Hij slaagt alles dicht, zijn banden roken, piepen en slippen luidt terwijl de geur van verbrand rubber met rook de lucht doordrenkt. Laurens kan geen kant op, enkel alles dicht gooien en een klein beetje naar rechts is het enige wat hij kan doen. Op de laatste milliseconde draait de zot zijn stuur volledig naar de andere kant. Nipt, zéér nipt of het was gedaan met de reis. Dan had ons Jimnyke volledig verwoest geweest, de ander zal waarschijnlijk niet verzekerd zijn. Met z'n allen naar het politiebureau, als er al geen lichamelijke letsels zijn. Om dan de boete en de kost naar ons ter plaatse af te ronden. Wat resulteert in ... de lokale heeft geen geld genoeg, toch zeker niet om de Jimny volledig te kunnen betalen. We worden afgedankt met enkele euro's, zijn de auto kwijt en de rest kan je erbij verzinnen. Er werd ons verteld bij een botsing dat diegene die in fout is 100 lari betaald aan de getroffenen, oftewel €30. 

Deze auto heeft waarschijnlijk ook een zot van een baasje,

zoals zoveel voertuigen hier. 

Deze hondjes hebben dan weer geen baasje,

maar dankzij de liefdevolle zorgen van deze vrouw en de enkele honden-hokken lukt het hen om elke dag door te komen. Ooh er is zelfs een zeer klein puppytje.

Ma drutske toch, klein zacht bolletje.

Niet alle honden zijn lief en schattig. Een keer terwijl we op de baan reden, liep een hond agressief naar de auto en bonkte zelfs tegen de deur! Rijdend! De sporen zijn er nog van te zien.

We tanken bij, maar het lukt maar niet met de bankkaart en cash hebben we niet genoeg. Het was geen enkel probleem om in het stadje een bank te zoeken en later te betalen. We hadden zo weg kunnen rijden. Natuurlijk zijn we zo snel mogelijk terug gekeerd en braaf gaan betalen. Hier is er nog vertrouwen in de mens, een goed teken.

Het is tijd voor de olie-wissel in de motor. Laurens stopt lulraak bij een garage en koopt een bus olie. Normaal doet hij de wissel zelf, maar de garage liet het niet toe. Ze zullen het voor hem doen zonder extra kost. Als je dit in België laat doen ben je snel 250 euro kwijt. 
Hier €35, de prijs van de bus olie.

Je ziet hier elke dag tientallen voertuigen langs de kant, meestal met een platte band. 
Plots horen we een helder klinkend geluid. Laurens zegt "Oh die zijn uitlaat is er onderuit gevallen". Enkele meters verder stond hij stil en het was zijn cardan. 

Wat ik in dit land zeer lekker vind zijn de vierkante hartige gebakken flappen die je overal vind, gevuld met kaas. 

Met veel plezier wordt dit vandaag mijn avondmaal.

Zaterdag 21 januari 2023

Bij het ontwaken merken we een hond aan onze auto.

Op zich niet speciaal, maar deze heeft geen honger en heeft ons zowat de ganse dag gevolgd door de stad, zonder te bedelen. Af en toe was ze een half uurtje weg, omdat ze bij een andere hond bleef hangen. Maar ze vond ons steeds terug. 

De gezellige zonnige bouvelard aan het strand in Batumi is enkele kilometers lang.

Daar waar het bekende beeld van de liefde voor het reuzenrad pronkt. 

Oei een smurf zonder benen, de kortbeen-smurf.

20 km verder is de grens met Turkije. Onderweg stoppen we voor onze laatste lari's uit te geven aan deze specialiteit.

Een soort hartige lekkere pannenkoek, in vier gesneden, gevuld met kaas en vers bereid. 

Voor de laatste keer in Georgië zien we de koeien die zich van niets aantrekken, op de drukke baan lopen.

Ze zijn hier weer duidelijk de baas.

Een file van vrachtwagens. Ja we naderen de grens. 

Daarnet spraken we met een Duitser met een overland truck. Toen hij de grens overstak, moest zijn vrouw en zoon helemaal niet apart overgaan. Ze bleven allen samen in hun truck.
We hopen dat het deze keer ook voor ons zo zal vergaan. 
En wat denk je? Natuurlijk niet, ik moet er weer uit en met de mensenmassa mee. Dit zal even duren aan de drukte te zien. Bij de paspoort-controle is er een ruzie tussen de Turken. Een deftig uitziende man is aan het roepen tegen een man die precies onder invloed is en deed er alles aan zodat hij niet wordt door gelaten, tevergeefs. De ruzie blikft nog een tijdje aanhouden waarbij meer mensen bij betrokken raken.

Op weg naar buiten vraagt een vrouw vanalles aan mij. Er komt een man bij die een beetje Engels spreekt. Ze wil dat ik haar help door een zak met een fles alcohol en 2 sloefen sigaretten naar buiten te nemen. Ze heeft zo'n verschillende zakken klaarstaan. Ik weiger meteen nadat ik het begreep. Het is niet de eerste keer dat dit aan me wordt gevraagd. Een keer met allerlei fruit. Weigeren is altijd het veiligste, je weet nooit wat erin kan zitten of je er iets extra voor moet betalen bij de doorgang. Niemand nam trouwens zo'n zak aan. Veel te riskant. Later vertelde Laurens dat er aan hem ook hetzelfde werd gevraagd en iemand anders om een dichtgeplakte doos mee over de grens te nemen, heeft hij beiden eveneens weiselijk geweigerd.

Eens buiten sta ik Laurens braaf op te wachten en wordt natuurlijk meteen vergezeld van een schattig hondje. Hij kwam aanlopen met een stuk droge Turkse simit in zijn bek en wisselde het meteen voor mijn sappig smakelijk restje Georgisch hartige pannenkoek.

Het arm beestje zit aan de verkeerde kant van de grens.

Na een tijd hoor ik Laurens luid mijn naam roepen "WOOOON!!" In paniek komt hij aanlopen en vertelt dat hij niet door mag met de jeep! Hij vind zijn rijbewijs niet. Die zit in zijn portefeuille en hij vindt dit niet. Alles heeft hij afgezocht, ook het handschoenkastje waar ze inzit, maar niet gevonden. Ik weet honderd procent zeker dat zijn portefeuille in het handschoenkastje zit, maar soms (vaak) is hij een beetje blind als het op iets zoeken aankomt. 

We gaan terug over de grens om de Jimny door te laten, maar ik bedenk me op het laatste moment. Wat als ze moeilijk doen als ik meteen terùg de grens overga? Zo kort na elkaar, dus besluit ik op het Turks grondgebied te blijven. Hopelijk vind hij zijn portefeuille... Dit gaat nog uren duren volgens Laurens aangezien er nog een massa voertuigen staan te wachten. 
Hij roept me nog snel na "Als ik over 3 uur niet terug ben of nee pak maar 4 uur, kom dan terug over de grens naar Georgië!". 
Pffff als het zolang maar niet zal duren en hij maar snel met ons Jimnyke op Turks grondgebied belandt. 

Ik zit rustig op een terrasje met een Turkse çai-thee met zicht op de buiten rijdende voertuigen. Na een uur hoor ik weer zeer luid "WOOOON!!" Ik spring meteen recht en roep maar snel "Laurens!" voor ze hem in een dwangbuis afvoeren. Natuurlijk hoort hij me niet en moet ik tegen mijn zin op het terras "LAURENS!!!" brullen. Dat vind ik zo genant om in een menigte te roepen. Hij daarentegen heeft daar helemaal geen last van. 
Amaai dat ging eigenlijk wel vrij snel, oef! 
We kunnen weer verder...

Enkele kilometers verder gaan we terug op dezelfde plaats staan om de nacht door te brengen. Daar waar we de laatste nacht ook stonden voor we Georgië binnen gingen. En wie zien we daar staan? Lars de Belg met zijn kat Mirko! Wat een leuk weerzien en we wisselen verhalen uit in de kille avond.