By by Vietnam!

Maandag 11 december

Onder het park zou er een foodcourt en een marktje aanwezig zijn. Laten we dit eens even checken. 

Achteraan lopen we een poortje door en leidt een trap ons naar een gezellige groene eetruimte.

Daarachter zien we de ene eetstal na de andere.

De prijzen zijn veel hoger dan dat we gewoon zijn. Dat wisten we natuurlijk meteen aan de omgeving te zien. Hoe gezelliger het is ingekleed, hoe duurder. We lopen door en achter de foodcourt wandelen we meteen in een rommelige klerenwinkel, de een na de andere.

De kleren zijn niet Vietnamees getint, wel Westers. Dan is er nog een afdeling met spulletjes.

Heel de tijd stinkt het overal naar mottenballen. De airco draait hier ook op volle toeren. We zijn snel weer buiten in de natuurlijke warmte. Conclusie: onder het park is bedoelt voor de rijken, niet voor het gewone volk. Een contrast eigenlijk, want er zijn hier ook zwervers en die leven in het park. Onder rijk, boven arm. 

In de straat die langs het park loopt, Đ. Phạm Ngũ Lão, zijn er verschillende reisbureaus waar we o.a. bustickets kunnen kopen. Ik loop er eentje binnen en een jongedame is achter haar computer bezig. Ik vraag info over de bus naar Cambodja, Phnom Penh. Ze kijkt amper op, pakt de achterkant van een blad papier en schrijft er 600 op. Ok, dat zal dan de prijs zijn veronderstel ik? Hoe laat vertrekt de bus? Nonchalant kribbelt ze enkele uren erbij en kijkt verder naar haar PC. Ze heeft heel de tijd geen woord gezegd. Ok, ik bedank haar en ga naar buiten. Ze was duidelijk niet geïnteresseerd. We lopen een ander bureau binnen waar een jongeman achter zijn bureau zit. Hij is al veel enthousiaster en spreekt vlot Engels. Bij hem is de prijs 530 en ik kan mijn e-visa voor Cambodja bij hem afprinten. Verkocht! Het gaat allemaal zeer vlot. Ik kan hem aanraden.

De bus vertrekt van hier, voor het bureau en is maar 290 meter van onze guesthouse gelegen. We vertrekken woensdag de 13de om 9u30. Het is ongeveer 8 uur rijden. Zo dat is dan ook al in orde. 

Het visum voor Cambodja had ik makkelijk online geregeld. De simpelste aanvraag ooit. Er werden enkel gegevens van het paspoort gevraagd, zo ook de datum en de plaats van binnenkomst. En klaar is kees, tegen een betaling van €34,50 per persoon. Twee werkdagen erna ligt het mooi in mijn inbox.

We hadden ook niets kunnen doen, dan had de man van de bus het voor ons geregeld, wat bijna iedereen zo doet. De kost hiervoor is 40 dollar. Enkel dollars wordt dus aanvaard. Dan hadden we euro's nog eens moeten wisselen in dollars wat dan weer extra kosten met zich meebrengt.

We wandelen graag door de smalle steegjes, vooral s'avonds, handig om niet door die luidruchtige feeststraat te moeten, voor mij dan toch. Wat staat er op dit bord?

Ah ja zie, nog een reden om erbij te lopen als ons. Daar hebben wij dus geen last van, wij zien er niet rijk uit. Daar hadden we het onlangs nog over met Chai, de YouTube-vlogger. Veel mensen willen graag laten zien dat ze rijk zijn of status hebben door met dure kleding en spullen te pronken. En zich zo gedragen en er zo uitzien in arme landen, is om problemen vragen. Dat wil niet zeggen dat wij niet voorzichtig moeten zijn. Wij zijn zeer alert en voorbereid, altijd, dat proberen we toch alleszins.

Het is de voorlaatste avond van Vietnam, het einde van dit heerlijk culinair land is in zicht. We nemen afscheid met een gastronomisch tintje en gaan onze smaakpapillen extra laten verwennen met een bezoekje aan het vegetarisch restaurant 'Rau Ơi Vegetarian Restaurant'. Ik had een grondig vooronderzoek gedaan en dit restaurant ziet er perfect uit. Niet ver van waar we verblijven, gezellig en krijgt vrij goede reviews. Als streetfood al zo lekker is, wat zal dat dan geven!?  Ik kijk er zó ontzettend naar uit! Joepie!! Dit is 'Grand Lux' voor ons! 

Tot 21u30 is het open en om 21u s'avonds stappen we binnen. Het is leeg, enkel op het terras achteraan zit er 5 man. Binnen is een gezellige warme sfeer.

De gerechten in het grote formaat menu-boek zien er allemaal zéér lekker en mooi uit. Wat een keuze! 20 pagina's vol met lekkernijen.

Een ramp voor besluiteloze Woon. Laurens kiest vrij snel een stoofpotje van mix mushrooms met tofu.

Ik volg hem om de knoop door te hakken en neem het ander stoofpotje.

Bij het opnemen van onze bestelling vraagt de serveerster of we zeker alles gekozen hebben, want we kunnen hierna niets meer bestellen. Ze gaan sluiten, het is nog maar 21u10 maar goed. 

We krijgen onze gerechten vrij snel, maar wat zijn het kleine porties? Een doorsnede van maximum 12cm?

Dat is nog niet zo erg, want uitgehongerd zijn we niet echt. Laurens heeft tenminste een klei-potje.

Maar ik?

Een aluminium schaaltje (wat zeer ongezond is en dat voor een vegetarisch restaurant waarbij body en mind toch belangrijk is, niet?) en de rijst erbij is maar weinig, dat ook nog eens apart te betalen is. Het zag er precies toch wat rijkelijker uit op de kaart? Op straat krijg je meer dan het driedubbele rijst bij een gerecht, inclusief. Maar goed, zolang het lekker is, maakt het niet uit. Laten we proeven....

Oei oei oei, valt dat tegen. De twee soorten tofu's smaken naar niet veel, terwijl ik op straat toch wel héél lekkere vleesvervangers heb gegeten. En de saus? Zeer zout en voor de rest ook niet veel smaak.

Dan gaan we naar Laurens... mix mushrooms? Blokjes van de steel van 1 soort paddestoel en blokjes tofu, ook smakeloos en veel te zout. Wat een tegenvaller. Er staat niets op tafel voor bij te voegen zoals op straat: peper, zout (dit hoeft nou niet), sausjes, chilli, limoenstukjes,... Zelfs geen servetjes,... enkel een vochtig doekje, waarvoor je dan bijbetaalt als je het gebruikt. 

Terwijl ik nog aan het eten ben, wordt de tafel afgeruimd. Ik lepel snel alles leeg. Lekker of niet, ik eet altijd alles op, want heb een hekel aan verspilling. Ze komt haastig vragen of ze de rekening mag brengen? Awel, daar ben ik nu eens mee akkoord. Ja breng maar. Als de prijzen nog niet hoog genoeg zijn (in Vietnamese termen) komt er daarbovenop nog eens de BTW bij! Achteraf! Het was nog niet inclusief de prijzen op de menukaart? 

Als het lekker en kwaliteitvol was, mogen de prijzen gerust hoger zijn. We zitten ook in een mooie gezellige ruimte aan een normale tafel, ok. Maar het eten trok op niks! Alles viel tegen, enkel dat ze ons zo snel mogelijk buiten wouden was het enige goede, want wij dachten hetzelfde. En dat er geen zout op tafel stond, maar goed ook. We zijn welgeteld 30 minuten binnen geweest. We gaan ook eens 'UIT' eten. Zeg maar gerust 'In-Slik-Jak-Buiten!' eten. 

Conclusie: op straat is het 3 tot 5 keer goedkoper, véél lekkerder, grotere porties, veel meer rijst, extra smaken op tafel, worden we niet weggejaagd en kunnen we op z'n minst onze mond proper vegen zonder de portemonnee terug boven te moeten halen. 

Ik hoef jullie niet te zeggen dat ik zwáár ben teleurgesteld zeker? 

Het zal weer even duren voor we 'OP' restaurant gaan....

Als je voor kwaliteit meer moet betalen, is dat prima.

Maar meer moeten betalen voor tegenslagen, vind ik echt niet kunnen. Daar wordt ik nu eens somber van en zeker omdat ik er zó hard naar heb uitgekeken, naar dit uniek gebeuren. Gelukkig zitten we in het streetfood-continent! 

In de uitgaansbuurt wordt Laurens weeral aangesproken door een jonge vrouw voor een danscafé, die klanten moet binnen lokken. Zij ziet Laurens zijn onverzorgde nagels (hier en daar nog wat zwarte nagellak van Halloween), haalt een potje zwarte nagellak tevoorschijn en begint zijn nagels te lakken. Gratis en voor niets. Schattig. Soms kunnen mensen het niet meer aanzien en beginnen Laurens te verzorgen aan zijn uiterlijk of wordt hij voorzien van kleding. Vlak voor vertrek is zelfs zijn haar gekleurd, de slechte puntjes er afgeknipt en zijn snor & baard bijgetrimd. Ook zijn rughaar was afgeschoren, geweldig! Hij zag er tiptop uit.

Dinsdag 12 december

Mijn regels zijn doorgebroken, heb barstende koppijn en voel me niet zo goed. "Ga maar lekker alleen op stap Laurens, ik blijf wel even op de kamer." Gelukkig amuseert hij zich 'super' alleen buiten. 'Alleen' thuis zitten kan hij heel slecht, maar buiten... een vrije vogel. Bij mij is het andersom. Ik alleen buiten amuseren? Liever met Laurens, als hij zich gedraagt. Of met ander leuk gezelschap. Alleen thuis zitten, lekker op mezelf zijn, kan ik echt van genieten. Dus even alleen op de kamer? In deze omstandigheden? Doet me goed, ook al is het een piepklein kamertje. 

Rond de middag piep ik eens buiten, ik ben de straat nog niet uit en wordt een beetje duizelig. Meteen terug en blij dat ik weer op de kamer ben.

Tegen de late namiddag ben ik er klaar voor. Tijdens het buitengaan merkt Laurens iets grappigs op. Dit guesthouse heeft 6 verdiepen zonder lift. Wat hebben ze er hier op gevonden? Een katrol met een haak om bagage naar boven te trekken door het trapgat. Goed gezien! (zie filmpje) We gaan dus weer samen op pad en wandelen regelrecht naar Laurens zijn nieuwe vondst. De Kokosman.

Hij heeft mooie kokosnoten vol met water met een heel lekkere smaak voor eindelijk de correcte prijs, 15k. Laurens had er al twee achterover geslagen en met mij erbij nemen we er nog een. 

Na de restaurant-tegenslag gaan we meteen naar de lokale buurt aan het einde van het park, zuidwest-waarts. Deze foodstal heeft gefrituurde snacks die we nog niet hebben geprobeerd.

Alles wordt hier vers gebakken en is razend populair. Het is hier een komen, kopen en gaan van scooters.

Vanavond zijn we anti-vegetarisch en proberen de 'Fried Pork Dumpling'. Sorry Unhappy Pig.

Een lichte vleesvulling met twee kwarteleitjes in een krokant korstje, die we delen. Héérlijk! Zou zo een tweede willen, maar moet me inhouden, want wil nog vanalles proeven. 

Achter ons staat een leuk brommertje 'Moto Café'.

Zijn bakje achter de moto is in twee verdeeld. Een deel met ijs en het achterste bevat alles om 4 soorten ijskoffies te maken. De klep dat open gaat is zijn werktafel. We houden hem in het oog en ja inderdaad, hij tovert een prachtige ijskoffie met melk tevoorschijn voor een klant. Wow knap seg! Hij ziet aan mijn gezicht vol verbazing dat hij dit moet vragen: "You want same?" En wijst naar de 4de koffie. Ik kan niet anders dan ja knikken en zie mijn koffie gemaakt worden. (zie filmpje)

Lekker!! 

We draaien ons terug om en Laurens neemt dan een 'Fried Sugar Donut', lijkt op een beignet qua smaak en structuur.

En ik voor bij mijn ijsmelkkoffie een 'Fried Breadstick'.

Ik zag deze al in heel Vietnam, maar heb er speciaal mee gewacht tot ik ze ergens vers zie gebakken worden en kijk is hier. Beiden heel lekker. 

We slenteren verder en zie weer die gebakken blokjes. En het bord dat Google Translate gisteren zo raar vertaalde. Ik wil het weten en bestel het bovenste, dat werd vertaald als 'gebraden poeder'. Het zijn dus degelijk rijstmeelblokjes die worden gebakken, waarna een ei wordt toe gevoegd.

Het smakelijk sausje maakt het helemaal top.

Ook zeer lekker. 

Nu ga ik het toch vragen wat het tweede is, vertaalt 'gebraden nagels'. Ook rijstblokjes, niet met ei, maar met macaroni. Ooh dat had ik moeten pakken! Ik durfde niet dedju. Voor de volgende keer kan ik niet zeggen, want we zijn morgen weg.... Dan is er nog een variant met rund. 

Hier is nog zoveel te proberen, zoveel verschillende gerechtjes. Voor misschien een andere keer als we ooit terug naar Vietnam gaan. 

Vandaag was onze laatste dag Vietnam, dus moest het geld op. We hebben ons voluit laten gaan. Wat we vandaag hebben genuttigd? 

4  grote verse citroen-ijs-dranken van een halve liter

1  grote versgeperste sinaas-ananas-sap met ijs 

3  kokosnoten

1  grote ijskoffie

1  Bánh Mì met een hartige vulling en groenten 

3  gefrituurde snacks

1  portie rijstmeelblokjes met ei

1  gerecht met rijst, kotelet en rauwe groentjes 

2  grote mandarijnen

Dit alles, heel deze lijst, wat allemaal stuk voor stuk, super heeft gesmaakt.... komt exact, qua prijs, overeen met 1 teleurstellend restaurantbezoekje: weinig genot van 30 minuten, 2 kleine gerechtjes met een beetje rijst en 1 drankje. Teleurgesteld voor de rest van de avond. 

De keuze is toch snel gemaakt, niet? Voor ons dan toch. 

Waarschijnlijk hadden we pech gehad, omdat we laat waren? Geen tafel vol gerechten hadden besteld? De kok een slechte dag had? De slechtste gerechten hadden gekozen? Wie weet? In ieder geval, op straat heb je meer controle over uw keuzes, omdat alles open en bloot is. Je ziet hoe het wordt bereid, wat er in gaat en wie het klaarmaakt. Je merkt of het succes heeft en goed draait. Het afgewerkt product kan je zien aan vorige klanten en noem maar op. Daardoor is de kans op een teleurstelling klein, enkel omdat je het echt niet lust, niet omdat het slecht is bereid. Op straat zijn ze in 1 of beperkte zaken gespecialiseerd. In een restaurant zijn er vaak veel te veel keuzes en de versheid van de ingrediënten kan men niet achterhalen. Terwijl bij een goed draaiende eetstal, elke dag nieuwe verse grondstoffen worden gebruikt. En nog zoveel meer...

WE GO FOR STREETFOOD!!

Woensdag 13 december

De bus naar Cambodja vertrekt stipt om 9u30! Knap. De schoenen mogen deze keer worden aangehouden. Het zijn comfortabele stoelen en men kan kiezen waar men wilt zitten.

De rechterkant bestaat uit een rij van enkele stoelen en de andere kant heeft dubbele stoelen. 

Een man van de bus controleert de busticketten, verdeelt kleine waterflesjes en haalt de paspoorten op. Normaal betaal je hem 40 dollar om uw visum aan de grens te laten regelen. Maar wij laten ons e-visum van Cambodja zien die we in onze paspoorten hebben vast geniet. Hij vraagt de visums van Vietnam. Die hebben we een maand geleden afgegeven, waarna we een stempel in ons paspoort kregen. Ik wil hem zoeken, maar vind ze niet direct. Hier of wacht eens, hier, oei toch niet, zoek, zoek... Hij wordt ongeduldig, pakt bruut het paspoort af en loopt door. Ooh, wat een onvriendelijke houding. Ik had dit al verwacht, omdat hij aan ons niet extra kan verdienen i.v.m. de visum-regeling. Tja het belangrijkste voor ons is dat het in orde komt. 

Binnen een dik uur stoppen we al voor een plaspauze.

Rond de middag komen we aan in Moc Bai, het grensstadje van Vietnam. We stappen allen uit en gezamenlijk wachten we voor de loketten van de douane. De man achter het loket heeft een berg paspoorten te regelen. De man van de bus roept de afgehandelde paspoorten 1 voor 1 af. Elks met zijn paspoort op zak, stappen we de bus terug op. We zitten even in niemandsland om 100 meter verder terug te stoppen. Naast de bus enkele meters verder staat een douanier klaar om de paspoorten te controleren. Niet in of achter een loket, maar leunend tegen een stenen muurtje. Hij kijkt erin, naar de foto en het gezicht van de persoon die voor hem staat en houdt het paspoort bij zich. We lopen door, zonder paspoort, en stappen terug de bus in. Ik zie een toilet en spring nog even daar binnen. 

De bus rijdt ons wat verder op een plaats waar we kunnen lunchen. Vers eten en soep staat klaar om uit te kiezen. Nergens een prijslijst te zien en niemand spreekt engels. Wel aanvaarden ze Vietnamese dong. De laatste kans om dit geld te spenderen. Gelukkig komt er een man die Engels spreekt om ons, samen met twee Italianen (een man en een vrouw) die ook op dezelfde bus zitten, uit de nood te helpen Elks heeft ongeveer nog 50k, goed voor een soep met groenten en tofu of een bord rijst met groenten en tofu. 

En weer allen de bus op. Al rijdend krijgt iedereen dan uiteindelijk zijn paspoort terug met de visum-stempel van Cambodja erin. Ziezo, officieel mogen we hier nu een maand vertoeven t.e.m. de 12de januari 2024.