Aankomst Corsica

Zo 12 sept

We komen s'morgens vroeg aan in Bastia in Corsica met een mooie opkomende zon.

We gaan beginnen met het verkennen van het noordelijk uitsteeksel. Je mag maar 30km per uur rijden op de baan langs de kust, maar iedereen scheurt hier en de lokalen toeteren op je en zullen denken "oh nee, weer een toerist die juist is aangekomen en zich braaf aan de snelheidsregels houdt". Volgens een dame op het strand zijn die borden voor de lol neergeplant. Je zou hier maar wonen en net te laat zijn vertrokken naar uw werk. 

We ontbijten op het strand met een baquette l'artisanale. 
Laurens heeft hier al een dubbelganger lopen. Hij wordt aangesproken alsof hij Laurens kent en heeft hem 2 weken geleden zogezegd nog gesproken, grappig.

Corsica is mooi, het groenste van de drie eilanden (Corsica - Sardinië - Sicilië), ook het meest noordelijke. 

En overal zie je torentjes, oude uitkijkposten. 

De benzine is hier duur wat we hadden verwacht. Gaat van €1,70 tot €1,72 tot nu toe al gezien.

Een vijgenboom aan de kant van de weg met eindelijk zoete rijpe vijgen mjam mjam.

We hebben water nodig en natuurlijk op z'n Laurens... vind hij plots 3 volle ongeopende flessen water nog in de verpakking achter een muurtje. Ook twee halfvolle waar hij de voorruit mee heeft gewassen. De Jimny wordt verwend! 

We rijden verder de kust af.

Het laatste dorpje Macinaggio aan de oostkust met een haven lijkt gezellig. Hier stoppen we even. Och nog toeristen met een metalen koffertje achteraan. 

Amaai van een green house gesproken, zelfs de schouwen zijn begroeid. 

En een vrouw passeert met een tas van groot belang.

Laurens doet een middagdutje terwijl ik een heerlijk plekje vind op de pier om te ontspannen. De pier bestaat uit o.a. grote mooie groene rotsblokken.

Een rustgevend uitzicht, even op mezelf doet me goed met mijn voetjes net boven de zee.

Wat zie ik hier onder mij in het water? Een aantal parelkwallen.

Ze zijn giftig, vooral de ronde bol, na aanraking doet de plek pijn zoals bij een brandwond. De pijn kan wel 1 tot 2 weken duren. Zelfs jaren later kan de pijn plots terug opkomen. Ook kan je er echt niet goed van zijn met diarree. Ik blijf maar braaf boven water. 

Laurens is weer op aarde en laat hem de kwallen zien. Voor een keer kan ik ook eens gids spelen. 

We hebben een hongertje en rijden verder, we zoeken een plek in de schaduw om iets te koken en zien de perfecte plaats, een kapelleke genaamd Sant'Anna.

We houden het simpel met een noedelsoepje met ajuin, nog van onze tuin. We hebben nog wat pistachnoten en kappen het er gewoon bij. Dat smaakt. Laurens vindt de muur niet vriendelijk met zijn scherpe stekels, maar daar past hij een mouw aan, zoals met alles vindt hij wel een simpele oplossing.

We amuseren ons met de mieren te voederen met ons dessert. Druiven die we nog hadden geplukt tussen de braambessenstruiken en nog zelfgebakken koekjes. We hadden nog boter over en hebben er lekkere koekjes van gebakken voor we vertrokken. Die met chocolade zijn natuurlijk allang op. De mieren gaan helemaal loos, er zit een rambo bij. In zijn eentje sleurt hij een volledige geplette druif naar zijn kolonie en snel dat hij is! (Zie filmpje) Ongelooflijk.

Bij de minder sterken is hun teamwork optimaal. Samen, elks aan een kant brengen ze stoer een stukje koek ook naar hun nest. Maar oh nee, de stukjes koek zijn te groot voor de ingang. De ingang wordt geblokkeerd met een berg koekjes aiaiaiai, mieren zijn toch veel te fanatiek. 
Dit was dan onze live documentaire om ons eten te laten zakken en daar gaan we weer. 
Af en toe stoppen om van het uitzicht te genieten hoort er natuurlijk ook bij en zien het dorpje Macinaggio in de verte, waar we daarnet nog waren.

We zien een vrouwelijke fietser water nemen aan een kraantje en doen hetzelfde. Een Italiaanse toeriste die met de fiets 2 weken rond toert op het eiland. We geven haar twee bidonnetjes gas, die er bij ons niet op passen. Laurens overlaadt haar met nuttige tips voor haar fietsreis terwijl ik de was doe. Ik zei nog net aan Laurens dat ik graag wat kleren wil spoelen en zie hier. Een stenen bak waar continue vers drinkbaar water in loopt met onderaan een afloop.

Daarnaast een hek om de kleren te drogen in de zon. Perfect. 

We willen tot het uiterst noordelijk puntje gaan, daar is ook een meer te zien op de kaart, achter een groot strand. Dit lijkt ons wel wat. 
Een kronkelbaan leidt ons erheen. Een vrij smalle vind ik. Je kunt er niet altijd met twee auto's passeren. Als je wrakken ziet rijden zijn het hoogstwaarschijnlijk lokalen. En die rijden hier alsof het niets is terwijl ik weer in mijn broek schijt. Wat een millimeterwerk, zonder te kijken waar ze rijden en ze passeren zo snel. Ze balanceren met hun banden over de uiterste zijrand van de baan zonder even hun hoofd buiten te steken om te zien waar ze rijden, neen, zoef. Enkele centimeters misrekent en zoef langs de zijkant naar beneden. Ik ben precies de enigste die stresst. Laurens en al de rest zijn even chill. Ik vraag aan Laurens of je met de banden een beetje over de rand kunt zonder problemen. 'Maar ja, geen enkel probleem' 
WTF? Hopelijk gaat dit nooit gebeuren.
Op het vasteland waren scooters die zich zo dicht tussen alles door murmden en ik vroeg nog 'raken die nooit een auto?' Antwoord hij 'die gaan zich echt niks aantrekken van krassen te maken, die zijn zo weg, kunde nooit inhalen'. Oh leuk, heel bemoedigend. We hebben enkele dagen geleden iemand de andere in de kant zien rijden. De ander deed alsof het normaal is en reed dan rustig verder. Sorry maar ik vind dit rijgedrag alles behalve normaal. Vaak denk ik 'goed dat we een 4x4 hebben, anders konden we niet deftig uitwijken of staken we direct vast'. 
Als we op Corsica toekwamen, het eerste wat Laurens zei 'hier leer je wel parkeren'. 
Wat een millimeterwerk allemaal. Ben ik blij dat ik niet hoef te rijden.

We zijn er weer levend geraakt en staan op het noordelijkste punt van het eiland met zicht op Giraglia Tower Castle.

Een stuk rots uit de zee van hetzelfde groen gesteente. Ook op het strand komen hier en daar groene rotsen piepen. Mooi.

Om het strand te bereiken moet je tevoet door een 'Alice in Wonderland' pad.

We kunnen het meer niet zien en geraken er ook niet. Jammer, we blijven staan op de parking voor deze nacht.