Waterval Radule

Vrij 17 sept - Za 18 sept

We verkennen verder het kleine eilandje. Ontbijt op een typisch Corsicaans dorpsplein waar de lokalen elkaar ontmoeten.

We slapen aan een prachtig strand waar je de zon mooi ziet ondergaan.

De volgende morgend bij de komst van de zon ziet het er helemaal anders uit.

Schitterend alweer.
We staan in de volle zon en voor de lol zetten we de verwarming op het heetst. Benieuwd hoeveel graden er uit wordt geblazen, we staan versteld.

We zoeken verkoeling in een lekker ijsje.

Magnums gemaakt van Ruby chocolade mmmm.
We rijden weer de bergen in en zie hier, een bank gemaakt van paletten.

Hier recycleren ze ook.
Wat typeert aan Corsica zijn de begraafplaatsen.

Het zijn grote tombes voor heel de familie.
We stoppen voor water af te nemen aan een creatief fonteintje en wat geurt het hier heerlijk.

We zitten in een gebied waar de ene eucalyptusboom na de andere te zien zijn. 

Er is onweer op komst.

We brengen de nacht door aan een haven in Porto.

Laurens is wat overmoedig en rijdt los het strand op.

Op de parking staat dit bord

ze evolueren hier als je kijkt naar de laatste tekening rechts. 
We sluiten de dag af met een selfie.

Zo 19 sept

We steken het land over van west naar oost en komen dicht in de buurt van een waterval. Die gaan we nader bezien. Jammer van het weer, veel wind en regenachtig, maar we zetten door. Zoals steeds als je de bergen in gaat, wordt je langs alle kanten verwelkomd door varkens,

koeien

en geiten

en als je nog verder kijkt zie je een prachtige kloof tussen de bergen.

Als we de koeien passeerden, reed een lokale tegen het achterste van een kalfje dat niet opzij ging. Een harde BANG! Wat een dierenbeul! Het kalfje stond er verbouwereerd bij midden op de baan. Vonden we zo erg.

We rijden de wolken in en het weer is guur.

Het uitzicht is wit en nog eens wit. We parkeren ons, kijken rustig een filmpje wanneer we plots een zagend geluid op de auto horen, net of iemand een boomstam doorzaagt. Het was een varken dat zich lekker aant schuren was tegen de bumper. Het klaart eindelijk op.

We staan op een hoogte van 1467 meter, naast een enorm standbeeld van Christus Koning.

Een Corsicaanse granieten monoliet, met een gewicht van 25 ton en 6 meter hoog (9,5 m hoog inclusief de sokkel) en werd in 1984 gemaakt door de plaatselijke beeldhouwer Noël Bonardi.

De bergwegen richting de waterval staan vol tamme kastanjebomen,

maar om er een te vinden, moet je zeer vroeg opstaan, want de loslopende varkentjes zullen je zeker voor zijn. 

We komen aan waar de wandeling naar de waterval begint. Het start vrij makkelijk langs smalle paadjes tussen de bomen. Wordt moeilijker over rotsen en we komen een vrouw tegen die we eerder al spraken aan een ander strand (op een eilandje kom je geregeld dezelfde mensen tegen). Zij keert terug, want ze vind het laatste stuk te gevaarlijk met sandalen. Laurens heeft slippers aan, dat beloofd. Laurens wordt een beetje onwel en er staat ineens een tafeltje met stoelen gepresenteerd.

Achter ons vinden we een verborgen opslagplaats.

Een kist met dozen melkpoeder, allerlei drank, blikken gepelde tomaten,... helaas vervallen sinds 2015.

Laurens is weer bij de pinken en we kunnen verder. We sukkelen een steile rots af met schuiven en op tijd te stoppen.

Makkelijk is wat anders om door het laatste stuk over rotsblokken tussen planten met prikkers,... te klauteren. Maar het lukt ons eindelijk. De waterval Radule staat op ons te wachten.

We hadden beiden niet echt de behoefte om in het ijskoude waterval-bad te springen bij toch wel frisse temperaturen en een sterke wind die giert.

We genieten van het prachtig uitzicht

en bereiden ons voor op te terugweg. Die verliep vrij goed, maar waar we beiden voor vreesden was die steile rots terug opklauteren. Helaas kan je niet naar boven glijden. Het is me gelukt om bovenop te geraken dankzij mijn oude klimkunsten, maar Laurens met zijn slippers was wat anders. Ik heb hem geholpen met naar boven te trekken ten koste van mijn broek en knie. Maar dat was het zeker waard. We belanden terug op een normaler pad oef. 

Aangekomen op de parking heeft de Jimny al een vriendje.

De eigenaar komt eraan, diegene die we ook tegenkwamen onderweg en ook met heel veel moeite terug is geraakt. Hun gesprek begint zo 'You have a nice car', 'Yes, your car is also nice' en ze zijn vertrokken. Hij laat ons een zalig plekje zien op google maps om te overnachten. Aan een rivier en we volgen zijn raad op. Het laatste stukje kan je alleen maar doen met een 4x4, maar het loont. We duiken ons kamer in.