Koud, kouder, koudst

Woensdag 2 januari

Deze nacht tot -10 in de auto!! Aan de voeten, ter hoogte van de pedalen, -14! Buiten tot - 20!!
En ik leef nog, dankzij Laurens, hij heeft heel de nacht half geslapen, gewaakt. Als het te koud werd, vulde hij de stoof aan. Ons klein kacheltje vol hout is goed voor een half uurtje. Laurens was een beetje ongerust, ik snurkte niet meer voor lange tijd, wat al heel raar is. Hij voelde steeds aan mijn voeten en zolang ze warm waren... 
Ik werd wakker en hoorde hem zeggen "Oef je leeft nog". 
Tijd voor mij om de kachel brandende te houden, dan kan hij een dutje doen.

De dagen zijn hier heel kort waardoor de roze schijn van de zonsopgang overgaat in de warme gloed van de zonsondergang.

Het geheel vormt een magische sfeer samen met al het wit, maar de kers op de taart zou toch wel zijn... het noorderlicht in levende lijve te zien.

En het werd zelfs nóg kouder. In de namiddag -14, gevoelstemperatuur - 22!! Als ik buiten even wandel, na enkele minuten hebben mijn voeten, handen en hoofd het zo koud. Zelfs met sneeuwbotten en 3 paar wollen kousen. De laarzen heb ik speciaal veel te groot gekocht, want de voeten mogen niet knellen, anders worden ze zeker niet warm. Ik heb al vrij grote voeten, maar nu loop ik op overzet-boten.

We hebben hout nodig, Laurens wil wat gaan zagen, maar zijn neus vriest er bijna af. Poepietje heeft de oplossing... 

Handen omhoog!!

We staan op de parking van het Santa Park.

De kerstman is hier nog niet te zien. Hij zit in 'The village of Santa Claus'. 
Wel kan ik julie zijn huisdieren in de tuin tonen.

Helaas deze kerstman geeft niets, maar kost enkel geld. Voor een foto met hem betaal je €35 tot €100.

Donderdag 3 januari

De avond en de nacht waren zwaar, constant iemand de kachel aanhouden en nog wreed kou lijden, zelfs naast de stoof. 

De binnenkant van de voorruiten blijven bevrozen van onze condens. 
Als de kachel gewoon brandt is het in de auto 0 graden. Wat niet slecht is. Op volle toeren kan het met wat moeite de 10 graden halen in de auto. Dan ben ik zoo blij, wow zo heerlijk warm. 
Het is hier dus zo ongelooflijk fucking koud dat ik zelfs super blij ben met 10 graden!!

De warmte stijgt, dus de vloer blijft ijskoud. Goed dat Laurens veel karton heeft gelegd. Dat maakt het verschil van onmenselijk horrible naar horrible. Deze morgend meten we op het karton... -10,5 

Zonder karton -17!!

Zonder dat de kachel is uitgegaan. Dus de ramen, vloer, zijwanden vriest heel de tijd. Ik wil niet weten wat voor toestanden het hier zou zijn zonder karton en kachel! Dan had ik dit niet meer kunnen navertellen. We mogen blij zijn dat het enkel maar de vloeistoffen en al wat iets of wat vocht bevat, vastvriezen. Het was -20 buiten deze nacht!!

Als Laurens de temperatuurmeter wil gebruiken om alles te meten om weer tot de conclusie te komen hoe verschrikkelijk koud het is, moet ik ze eerst tussen mijn benen opwarmen, voordat deze werkt. Gelukkig zit de auto niet vol toestellen.

Over mijn doop is niets meer gezegd geweest. Mij hoor je niet klagen. Ofwel is hij het vergeten of denkt hij dat ik de poolcirkel nog niet ben overgelopen.

Ik hoor dat Laurens de auto probeert te starten. Gaat moeizaam, maar draait uiteindelijk wel. Ongelooflijk wat dit 40 jaar oud busje allemaal aankan.

We rijden met de ruiten volledig open om iets te kunnen zien. Verschrikkelijk koude wind! Ze zijn zelfs te hard aangevrozen dat wegkrabben niet lukt. En hier volgt dan weer een discusie. Volgens Laurens is dat mijn schuld, omdat ik mijn raam niet op een mini-spleetje heb gezet. Discusie omdat ik de kachel niet heb laten branden hoe het volgens hem moet,... eindeloze discusies. De koude is al heel zwaar te verduren, maar met dit erbij is het snel teveel.

We zien hutjes met mensen en Laurens stopt en gaat erheen. Ik blijf nog lekker mopperen in de auto. Laurens komt terug met twee mannen om vol trots de hele uitleg te geven met een kleine rondleiding. Ze vinden het geweldig hoe wij met het busje hier rondreizen. Ik zeg daarop "It's horrible!" Nog steeds in mijn 'low mood' toestand. Ik krijg een soepje om me letterlijk en figuurlijk op te warmen en jaah dat helpt. Deze keer lukt het Laurens om me mee te lokken.

Ik kom in een hutje terecht met een heerlijk warm kampvuur.

Jaaaaaaaah dit is wat ik nodig heb en begin bijna volledig te ontdooien. Hier komen gidsen met toeristen voor een lunchstop. Drie groepjes met elks hun gids deze keer.

Aan de hutten is een groot meer.

Natuurlijk volledig vastgevrozen, het ijs is 40 cm dik, het meer 10 meter diep. Hier brengen gidsen de toeristen voor het ijsvissen.

Als we hier toekwamen was het zonsopgang.

Anderhalf uur later gaat de zon weer onder.

Heel vreemd.

Volgens een gids, die het busje zo fantastisch vind, zouden we 250 km naar het noorden moeten gaan. Dan hebben we veel meer kans om het groen licht te zien. Het is daar volgens hem niet zo koud, maar -10 graden. Wel meer wind. 
Gaan we dit doen? Tja, we komen speciaal voor het noorderlicht... Oeioeioei ik hoop dat hij dan maar gelijk heeft, want nóg meer koude kan ik echt niet meer aan. We zien wel...

Het is hier heerlijk aan het vuur, het is een komen en gaan van toeristen en gidsen. Een koppel, hij Frans, zij Indisch. Een Frans duo die komen ijsvissen, hun gids is Grieks. 
We eten gezellig samen, de betalende toeristen zalm. Wij pasta die Laurens ook hier in de hut heeft bereid.

We blijven nog wel even zitten. Het is hier perfect om het noorderlicht te spotten. 

En hout zat in het hutje ernaast.

Het begint te sneeuwen in de late namiddag. Dedju, weer noppes noorderlicht.
Een gezin die ook in de hut kwam, zijn hier voor 5 dagen, €2500 de man. Ze hebben nog geen licht gezien en morgen gaan ze alweer naar huis. Met het noorderlicht kan je heel veel geluk hebben, maar ook echt pech. Ik hoop dat wij niet bij de laatste horen.

Enkele uurtjes is er niemand.

We genieten van het kampvuur

en halen worstjes in blik boven (die hadden we nog van Riene gehad, ze had een volle zak met eten meegegeven, zo lief dat ze is).
Worstjes roosteren jammie, maar wat nu? Het is ook een blok ijs geworden zoals al de rest.

Even ontdooien... en roosteren maar

Als je thee uitschenkt en niet direct opdrinkt, dan krijg je... 

Dit is pas echte Ice Tea.

Laat in de avond rond 23u beginnen de toeristen terug te komen. Zelfs een bus vol Chinezen. Het is nog steeds flue, spijtig, want op twee plaatsen kan je het noorderlicht zien, weliswaar een zachte groene schijn. Stelde eigenlijk niet veel voor. Op foto zie je er helemaal niets van. En al die toeristen maar foto's nemen. Hebben die nu allemaal zo een speciale smartphone om die wazige groene vlek te kunnen vastleggen?

Vrijdag 4 januari

Er komen kleine groepjes voor het ijsvissen. Toch wel wat toeristen hebben we hier zien passeren vol hoop en moed voor de vangst van hun leven. Terwijl wij weten van de gidsen dat er een mirakel moet gebeuren voordat er iemand een vis vangt en dat zal dan een kleintje zijn.

Vandaag heeft Laurens een missie: proberen iets van de gidsen te krijgen zonder te vragen. Zeker nadat de eerste gids die Laurens sprak (van het warm soepje), hem vertelde dat ze van de organisatie niets mogen geven aan buitenstaanders.

Gisteren bij de eerste drie groepen, toen we pas aankwamen, werden er marshmellows uitgedeeld. Wij werden wijselijk overgeslagen. 
De overtollige soep werd gewoon weg gegoten! Warme soep zomaar.... weg! Daar hadden wij graag nog een bekertje van, om lekker op te warmen. Boehoe.

De jonge Griekse gids wat later heeft Laurens een marshmellowke aangeboden. Ooh wat was hij blij. En wat doet Laurens? 
Nadat de gids uitlegde aan de toeristen dat je ze moet ronddraaien in de vlammen... 
Met zijn kleine aanwinst toont hij hoe het wél moet, boven de rode kooltjes, niet in de vlammen. De ene toerist wou de zijne opeten die de gids had geroosterd. Plots roept Laurens: "Stop! Don't eat, look it's black".
Daarna zegt hij tegen me: "Ik zou toch een goeie gids zijn. Ik leg het tenminste tegoei uit".

Dus vandaag heeft Laurens een missie. Zoals altijd begint hij te vertellen en wordt aandachtig geluisterd. Ik heb koud en blijf in het busje aan ons warme kacheltje om nog wat te bloggen. 

Ik bestel een noedelsoepje bij chefkok Laurens en hij wil die op ons speciaal vuurtje (van Nepal, waar je hout in een kom brand, een kookpot opzet en met het handvat draait om lucht in het vuur te blazen) maken, daar bij de mannen. Om stoom te vermijden in de camionet. Jaja om nog meer aandacht te trekken, een tactiek voor zijn missie? De mannen hebben hem gefilmd tijdens zijn speciaal kookproces. 
Tactiek geslaagd zou ik zeggen.

Hij brengt mijn mie-soepje. Kort daarna komt hij me een gebraden worst brengen.

En zegt "Zie je wel!" En daar gaat hij weer.

5 min later verschijnt hij terug met een vol pak worst.

"Ze zijn allemaal gefascineerd aan het luisteren!" En weg is hij.

Weer 5 min later staat hij met een zak hout voor me.

"Zie je wel dat het me ging lukken! Ik ben ze aan het entertainen! "

Wat later gaat de scheufdeur weer open en staat er 5 man. Laurens geeft weeral zijn rondleiding tot in detail... 
"Oh cooool" 
"Awesome" 
"Wow great" 
...

En hop ik zit weer relaxed aan ons stoveke.

Daarna komt Laurens mij met broodjes zalm verwennen

En nog eentje

en gaat terug om een les "Hoe rooster je dé perfecte marshmellow" te geven.

Ik zou zeggen.... 
Missie geslaagd! 
Proficiat Laurens!