Onderweg naar de ferry

Laurens wil zo snel mogelijk in Finland geraken. Liefst nog met oudjaar. Een mirakel zou zijn om i.p.v met vuurwerk, met het aanschouwen van het noorderlicht, het nieuwe jaar in te huldigen. Een moeilijke opdracht  met een 40 jaar oud busje die ochottekes met veel moeite 80 km per uur haalt. En dan zeker om pas donderdag de 27ste zeer laat te vertrekken vanuit Berlijn. Wat resulteert na 70 km dat het tijd is voor Laurens zijn dutje. Net genoeg om Berlijn uit te rijden. Hij is duidelijk geen nachtmens en ik rijd niet met dat ding. In uiterste noodgeval ok, maar niet voor de lol. De chauffeursstoel is niet verplaatsbaar. De 1ste en 2de versnelling werkt amper, eigenlijk niet. Dus moet je het maar redden met de 3de en 4de versnelling. Mij niet gezien. Oh ja nog zoiets leuk, als chauffeur kan je nét niet in de rechter-zijspiegel kijken.

 Dus zit ik ontspannend voorruit te staren en plots.... 
-"Woon! Kan ik??!!" 
-"Hoe? Wat?" 
-"Awel kan ik naar rechts?" 
De auto gaat al zachtjes naar rechts terwijl ik rechtschiet om in de scheve spiegel te gluren...
Als er niets is, heel simpel.. "Ja" 
Maar als het druk is... Jawatte! "Euh ja, of toch ni, Nee! Wacht! Ja nu!" 
-"Ja maar wa ist? Ja of nee, das toch ni moeilijk?" 
Wat een stress!! Dat gaat over mili-seconde beslissingen en als ik dat dan nog moet overbrengen in een 85 decibel luide voorcabinne, tegen iemand met een constante tuut in zijn oren... 
En dan verschiet meneer dat ik me kapot stress?! 
Er bestaan mensen die de emotie 'angst' niet hebben ontwikkeld. Awel ik denk dat Laurens bij deze groep hoort. Zijn hart gaat nooit hoger in het verkeer (ik test dit dan door zijn polsslag te voelen) terwijl ik al verschillende bijna hartstilstanden achter de rug heb.

Dus... we scheuren (voor zover je het scheuren kunt noemen) Duitsland uit, dwars door Polen, snel over Litouwen, nog een glimps van Letland om dan Estland binnen te rijden waar we in het noorden in Tallinn de ferry nemen naar Helsinki in Finland.

Onze eerste dagen bestaan uit enkele uurtjes rijden, enkele uurtjes slapen, enkele uurtjes rijden, enkele uurtjes slapen,... We hadden al totaal geen besef meer van welke dag het in de week is, maar ondertussen is er ook geen sprake meer van uurbesef. De dagen worden ook korter en korter. Heel raar, allemaal mini-dagen...

Leuke momenten (voor mij toch) zijn onze bezoekjes in de supermarkten. Wat hebben ze in dit land voor speciale typische lekkernijen mjam mjam.

De koude valt tot nu toe goed mee. Tijdens het rijden is er alle geluk warme lucht. Laurens heeft onderweg al een keer de kachel aangestoken. Als alles dicht is, wordt het lekker warm en aangezien er genoeg spleten zijn, zit het goed met de verluchting. Een CO-vergiftiging willen we niet.

Dieselprijzen zijn meestal hoger dan benzineprijzen in deze landen.