Oudjaar

Het is nog vroeg in de avond. Nog enkele uurtjes rijden en dan zijn we in Rovaniemi. We gaan onze deadline halen...
Ik heb een app voor het noorderlicht. Deze voorspelt waar en wanneer het noorderlicht zal verschijnen. Eerder in de dag zag het er naar uit dat ze op de goede weg was en als ze zo blijft gaan, er een grote kans is dat we de groene gloed gaan zien met de jaarovergang.

Tijdens een korte pauze krijgt Laurens een pijnlijke kramp in zijn rechterkuit. Gedaan met rijden . Komt waarschijnlijk door zijn nieuwe sneeuwbotten, niet soepel genoeg. Ook misschien door bijna 3000 km af te leggen in nog geen 4 dagen?? 
Hij heeft veel last van koude voeten achter het stuur, maar wat zie ik? Hij doet zijn rechterlaars uit en wil zo verder rijden. Oeioei dat zal dan toch ondraaglijk koud zijn voor zijn voet ? En als hij dan plots terug een kramp krijgt? Hij wil absoluut doorzetten, we zijn nu al zover geraakt en het is niet ver meer.
Ok daar gaan we....

Het begint te sneeuwen, de wegen worden witter en witter. Hier is de sneeuw droog, wat betekent dat de sneeuw wordt weggeblazen door de turbulentie van de auto's. Zo wordt er een mystiek sneeuwschouwspel over de baan gecreëerd. Slierten sneeuwwolken kronkelen over de baan, fascinerend... Tot er plots een camion voorbijraast die ons heen en weer schud en we niets meer zien van de massa opzwiepende sneeuw. Camions razen hier over de donkere besneeuwde wegen! Of wij zijn echt wel een slakje. 
Dus zolang er auto's zijn, blijven de banen quasi nog goed berijdbaar, maar hoelang nog?

Het begint nog harder te sneeuwen, minder voertuigen op de baan. De laatste 130km is door een onbewoond gebied. Ik kijk op de app voorspelling en we hebben pech, het noorderlicht is van richting gedraaid en gaat de andere kant op. Ze voorspellen ook heel de nacht sneeuw. Kans is echt noppes. 
Is het dan de moeite om heel die weg te riskeren en misschien vast komen te zitten of te slippen en ergens tegen te knallen? 
En trouwens de stad Rovaniemi was een richtlijn. Dit is het meest zuidelijke stadje van Noord-Finland waar het spectaculair schouwspel wordt waargenomen. Die honderd kilometer zal het dan ook niet meer maken, de kans is toch 0,0.

We zoeken waar we het busje veilig kunnen parkeren. Liefst in de bewoonde wereld voor het geval we worden ingesneeuwd. Het laatste dorpje heeft een tankstation met een supermarkt aan. Voila dat wordt het. 
We kopen op zijn minst nog wat lekkers voor ons oudjaarsmenu en zullen voor de eerste keer (na ons vertrek uit Berlijn) iets warm eten. Eindelijk!! Laat maar komen het lekker stoofpotje. 

Laurens vraagt aan de kassierster of er hier ergens een feestje is? Nee niets, pfff amaai die kennen dat hier niet zeker? Het oude jaar vierend afsluiten en proosten op het nieuwe jaar? Wat ze wel wist is dat de winkel tot 21u open is. Wow wat een geluk hebben we! Dat wordt een knallende feestavond, want de supermarkt is tot 21u open haleluja. We zijn geprezen!

Laurens steekt de kachel aan, maar er zoveel wind en sneeuw dat het maar niet lukt. De wind slaagt telkens in de kachelbuis, blaast het vuur uit en zet heel de bus vol rook. Deuren en ramen open betekend dat het binnen sneeuwt. Dus zo zijn we een tijdje bezig. 
Laurens: ja ok er is terug vuur, voorzichtig.... WAM uit door de wind, een rookmassa in de auto. 
Ik stap weer uit, doe de zijdeur open, (nog een detail, de zijdeur kan enkel open en dicht langs de buitenkant, zo stroef is die. Heel praktisch hoor) en stap terug in, want zo koud dat het is. 
Ok lukt precies... ik stap uit, doe de zijdeur dicht....

En... dedju daar gaan we weer...

Ik zeg al een tijdje om de auto te draaien, maar volgens hem blijft dat hetzelfde, omdat de kachel boven het busje uisteekt. 
Hij blijft op die manier doorgaan en maakt het stoofpotje... in de rook..

Na een tijd draait hij de bus dan toch en kijk is aan. Het werkt. Soms naar een vrouw luisteren kan echt geen kwaad hoor.

We hebben heerlijk gesmuld van het hete stoofpotje. 

Jammie. 
Ze zeggen de liefde gaat door de maag. Bij mij mijn leven. Alles. Mijn buikje gelukkig, me happy. En dan maakt dat niet uit dat we zijn gegaan als een banaan om dan het jaar te eindigen op de parking in een boeregat waar niets gebeurd. 

Het voordeel is dat er in kilometers geen vrouwen te zien zijn. Ik kan de halsband in de doos laten...

Het belangrijkste is dat we beiden veilig en gezond zijn, samen in ons knus busje.

Er zijn hier sneeuwruimers aan het werk. 

Geweldig dat ze de parking ruimen. We hebben een zekerheid dat we eruit geraken. Een mooi nieuwjaarsgeschenk 😊 en voor iedereen, een Gelukkig Nieuwjaar!!!!!