Wat een wind!!

Donderdag 3 aug '23

Zeer vroeg in de morgend rond 4 uur loopt Laurens al actief rond. Op het strand heeft hij twee zeehondjes bezig gezien. Telkens kwam het hoofdje boven, keek heen en weer en ging terug onder. 

Ook heeft hij ontdekt dat de mooie wandeling naar boven drie uren duurt en dan is het natuurlijk ook weer zolang terug.
Het is druilerig weer met zeer veel wind en de wandelwegen zijn slipperig. 
We passen dan toch maar even en rijden nog wat rond.

Onderweg zien we een grote groep meeuwen ontspannend liggen op het voetbalveld.

Op het eerste zicht niets mis mee, maar heel het veld bestaat uit kunstgras. Raar.
Ganzen daarentegen zijn toch wat meer 'bio' aangelegd.

Zoals bekend in Noorwegen dat het weer snel kan omslagen, is het nog sterker op een klein eiland. Aan de grijze-wolken-hemel te zien en de regendruppels die vaak vallen, kiezen we voor een mini-wandeling.

We lopen door het mooie groene Sørlandshagen.  

Plots komen twee grote honden (de grootte van Duitse Schepers) blaffend en grommend onze richting aangestormd met hun haren rechtop. Ik ben dol op dieren en zeker honden, maar ik had echt wel bang. Ik klampte me vast aan Laurens en maar hopen dat ik geen tanden ga voelen. Gelukkig is er niets gebeurd, omdat we ons rustig hebben gehouden. Ik had deze keer echt geen behoefte om ze te aaien of te knuffelen. Wat later komen de baasjes doodleuk aanlopen met hun leibanden in de hand. Ik wou er iets van zeggen, je weet nooit of iemand en zeker een kind verkeerd zou kunnen reageren. Als er een begint te bijten, doet de andere instinctief mee en kunnen de baasjes hier echt niets meer aan doen. Laurens wou niet dat ik er iets van zou zeggen, want er is toch niets gebeurd. Nee nu niet denk ik, maar naar de toekomst toe? Ik heb dan met tegenzin mijn mond gehouden. Het is niet dat ik kwaad ging uitvallen ofzo, maar wou op een rustige en vriendelijke manier uitleggen dat ik echt wel schrik had. Ze mogen wel beseffen dat dit niet grappig is, wat als.... Misschien ze aan de leiband houden als je weet hoe agressief ze kunnen doen? Ik denk dan meteen aan een van de zovele nieuwsartikels waar een klein kind is doodgebeten door een hond en de baasjes verdwaasd reageren.
En zo hebben we weer een discussie waar we niet uit geraken. 

We lopen verder...
He dit is raar, zoveel regen dat hier vaak valt en toch nog een uitgedroogde poel? 

In al het groen vind ik een mooie ronde kei om meteen daarna aan te komen op de 'Pebble-beach'.

Een strand bezaaid met mooie ronde keien.

Mijn gevonden steentje valt in het niets...

We genieten van de omgeving en spelen wat met de keien die super goed ketsen over het strand zoals over water.

Wie raakt eerst de steen op de rots?

Helemaal uitgewaaid keren we terug.

Regelmatig zien we aan de kust, ook op het vasteland, een stand voor het strand mee te helpen opkuisen.

In de doorzichtige bak kan je een lege zak uithalen.

Eens vol afval, knoop je het dicht en hang je ze mee aan de ketting door in de musketon te steken.

Ze zouden anders wegvliegen door de sterke wind. Dit is toch een geweldig initiatief wat overal in de wereld zou moeten worden aangeboden. Zo ook het concept van leeggoed. Dan zou het toch veel properder zijn, de natuur en de mensen blij, want wie ziet er graag zwerfvuil? 

Tijdens de wandeling hadden we rukwinden tussen de 50 en 70 km per uur. De normaalste zaak hier, te zien hoe men voorbeeld een container stabiel houdt. 

Blij om terug aan de auto te zijn. Ik kruip er meteen in, zo koud had ik het.

Voor de zoveelste keer bezoeken we de enigste supermarkt. Een klein beetje België is hier aanwezig, aardbeien van Hoogstraten.

We gaan weer op dezelfde plek staan als de nacht ervoor. Daar waar zeehondjes te zien zijn, mits vroeg uit bed.  
Amaai helemaal leeg, naast twee auto's. Het waait zo hard dat we heen en weer wiebelen en worden gezandstraald. Steentjes waaien zelfs binnen in de minieme spleet-opening voor de verluchting. 
Een andere auto komt toe, proberen hun tent op te zetten in deze krachtige wind, maar belanden uiteindelijk noodgedwongen terug in hun wagen waar ze de nacht hebben doorgebracht.

Vrijdag 4 aug '23

We blijven geteisterd door de wind en besluiten naar het andere eiland Røst te varen. 
Maar nog eerst een laatste blik op dit mooie strand. 

Onze namen worden genoteerd en zonder te betalen mogen we inschepen. 
Eens aan boord wordt Laurens enorm misselijk van de wilde zee en gaat ergens plat liggen, zoals veel mensen overal verspreid liggen. Ik had er deze keer geen last van en probeer toch nog buiten in de zee te turen. Maar de hevige wind en de regenspatten duwden me terug naar binnen waar ik waggelend op zoek ga naar Laurens. Ik vind hem niet, waar ligt hij toch? Verschillende keren loop ik volledig rond waarbij de boot wild naar alle kanten beweegt. Hij is toch niet overboord gevallen? 
Ineens uit het niets komt hij wit-misselijk aangeslenterd. Tovenaar Laurens, ofwel is hij óveral aanwezig of nergens. Goed dat de vaart van korte duur is. Na 1,5 uur meren we aan in Røst.

Dit eilandje is nog kleiner dan het eiland Væroy en volledig plat. Geen bergen te zien, wel precies een kaas met gaten waar de geuren van gedroogde vis onmisbaar is. 

Het speciale eiland heeft een totale oppervlakte van 9,79 km² aan land met maar 469 bewoners. 

Røst is een vissersdorp, overal zien we de houten droogrekken.

De meeste bewoners zijn betrokken in de visserij. Tijdens het seizoen zijn er 600 vissersboten actief. Niet voor niets bestaat het symbool voor Røst uit 3 Aalschovers, supergoede visvangers.

Voor ons rijdt een tractor met een volle lading gedroogde vis. 

Het is hier zo klein met berijdbare wegen die maar enkele kilometers bedragen en overal zien we water.

We zijn zo rond.

Zoals op het ander eiland Væroy is er hier ook een vliegveldje. 

Schattig eilandje dat wel, maar zoveel wind!! Wat we natuurlijk hadden verwacht. Koken is een heel avontuur! Mijn eten op mijn vork wordt gewoon weggeblazen met vlekken op mijn broek tot gevolg. En dan had ik voor de verandering eens een ander broek aan, een warmere lichtgrijze trainingsbroek, nu vol met tomaten-spatten. Dedju.

Røst is een droom voor vogelaars. Op deze plek hebben we uren doorgebracht, turend door de verrekijker naar verschillende soorten vogels.

Zo hebben we Alken, Strandlopers, Visdiefjes, Noorse Stern,... en vele soorten ganzen, eenden en meeuwen gezien. 

Maar de meeuwen, die houden dus duidelijk van plastiek, hier zitten ze dus ook op het kunstgras van het voetbalveld.

Vreemde vogels. 
Laurens houdt ook van plastiek. Rond het voetbalveld verzamelt hij voor toch wel ongeveer aan €4 leeggoed.

Elk land heeft wel een speciale soort handschoen. Voor wat zou deze dienen? 

Voor de glibberige vissen te kunnen vastgrijpen.

Tussen een van de droogrekken slaan we ons kamp op.