Beverly Hills Ha Long

Meteen nadat we zijn vertrokken vanuit Cat Ba zien we de 'floating village'.

De vele mini-eilandjes blijven leuk om te zien.

Vanop het dek kan je goed met de verrekijker naar enkele roofvogels staren.

De trip van Cat Ba naar Ha Long heeft Laurens geregeld. Hij heeft zich geïnformeerd op de toeristische dienst in Cat Ba. De vrouw beweerde dat we in Ha Long zouden toekomen met de ferry. Ik ben benieuwd...

We meren aan met de ferry.

Maar waar? Niet Ha Long, maar op een eiland dat vóór Ha Long ligt n.l. het mini-eilandje Tuân Châu. Dit eiland is nog niet zo lang geleden omgetoverd tot een toeristische trekpleister dat enorm populair is. Maar wat wij merken is dat het er hier maar dood bij ligt.

Geen mens op straat te zien, enkel twee toeristen te voet, wij dus. We zoeken een bus dat naar Ha Long city rijdt. Na even wandelen en zoeken vinden we een plaats die vol staat met bussen. Ja! 

Blijkt dat er geen lokale bussen rijden naar de stad. Al deze bussen zijn voor georganiseerde toeristische tripjes. De eerste lokale bus is meer dan 5 km verder op het vasteland, langer dan een uur wandelen met ons bagage op onze rug. "Laten we dit toch gewoon te voet doen", zegt Laurens. Okee. 

We lopen heel het eiland af van zuid naar noord. Gelukkig schijnt de zon niet waardoor het niet te heet is. Dat wil niet zeggen dat het niet warm genoeg is dat liters zweet van vooral mijn gezicht afdruipt als een waterval. (Hoe doen geschminkte vrouwen dit toch? Denk ik dan druppelend) Het eiland is met het vasteland verbonden door een aangelegde cementweg van 2 km lang. Daar puffend en lekkend aangekomen lijkt de weg eindeloos lang!

Nog even en dan hebben we een bus, praat ik mezelf moed in. We komen eindelijk aan het einde van de cementweg, dus op het vasteland. Snel de hoek om voor de bus. Tiens nergens een bushalte of iets dergelijks te bespeuren?? We doen teken naar elke bus die we zien op de drukke brede baan, maar het is nog steeds geen lokale bus. Dan uiteindelijk stopt er toch eentje en we kunnen erop. Yes we heben prijs! Ik laat dolgelukkig aan de conducteur op Google Maps zien waar we moeten zijn. Hij bekijkt de kaart aandachtig, zegt de straat luidop en ook nog eens tegen de chauffeur. Ze laten merken dat ze het snappen. Dit komt dus goed, ik heb er volle vertrouwen in. We betalen veel meer dan we gewoon zijn en dit maar voor enkele kilometers. Maar nog twee uur stappen na al anderhalf uur puffen á la cascade, vind ik er nu echt teveel aan. Ik hou dwangmatig de weg in het oog, ook al weten ze waar we moeten zijn. Ik merk dat ze niet stoppen waar we hadden afgesproken en laat dit meteen weten. Voor ze mij begrijpen, elkaar snappen, doorhebben wat het probleem is, reageren en zoeken naar een plaats waar ze ons kunnen afzetten zonder te worden platgereden op de brede drukke baan, zijn we enkele kilometers verder. Oh nee!! Da meende ni!! Heel dat stuk terug te voet dat ze te ver zijn gereden! Lijden die twee mannen beiden aan een korte termijngeheugen ofwa!? Teveel betaald en dáárbovenop tóch nog zoveel kilometers te voet er extra bij! Die bus heeft ons niet echt veel kilometers bespaard! Dedju seg! Slechtgezind, ik dan toch, stappen we beiden af waar we tegen de richting op de scooterstrook, alles behalve waar mensen zouden moeten lopen, terug moeten wandelen. De 'Yes we hebben prijs' was wel van héél korte duur. De ene scooter na de andere scheurt ons luid toeterend voorbij. Is er een snuggere die een ijkast dwars achter zijn scooter meezeult. We zijn bijna opgeschept door een koelkast! "Ach Woon, maakt u toch ni zo druk. We zitten tenminste in Beverly Hills! Kijk maar naar links", zegt Laurens met zijn Colgate-smile.

We kunnen eindelijk van de drukke baan af. Daarbovenop is heel de weg naar waar ik geboekt heb steil, zeer steil.

Dit is wel compleet het tegenovergestelde van toen we naar Cat Ba gingen. Toen had ìk alles geregeld. Het lot heeft zijn evenwicht gevonden zeker. Dìt is avontúúr! Yeah sure... Maar goed het is wat het is en mijn humeur probeer ik zo goed ik kan op te krikken. Vanaf we de ferry afstapten, komen we bijna 4 uur later toe aan het hotel! Het is hier echt niet gezellig, evenmin de omgeving. We zijn uitgehongerd, eten wat hier en daar simpele zaken om dan eindelijk neer te ploffen op ons bed.

Niks te plof! Auw!! Wat een stenen matras! Niet normaal joh! De hardste matras ooit! Kan je bijna niet indrukken, zo hard! Eenders hoe je erop ligt, het doet pijn. Ook Laurens vindt de hardheid erover. Morgen zijn we hier weg. We verhuizen naar een kamer aan de kust.

Wat een warm welkom in Ha Long. Het wordt een ha lange nacht. Kan het nog erger? Tuurlijk waarom niet!? Laat maar komen! Het is toch al om zeep! Geroep beneden, op de gang en buiten bovenop het straatlawaai tot kot in de nacht. Pakt ineens allemaal de megafoon! Spaar toch jullie stembanden. Zo even de TV aanzetten voor wat afleiding? Gaat moeilijk zonder afstandsbediening en als ik erachter vraag, hebben ze toevallig de kabel doorgesneden wat verder in de straat, is dan de uitleg. De eigenaar doet dan zielig dat zelfs hìj geen TV kan zien. Ma sukkelaar toch, ik blijf vriendelijk en begripvol. Toch wil ik graag meteen betalen zodat we morgen kunnen vertrekken wanneer we willen. Het is niet de eerste keer dat we niemand vinden als we willen uitchecken. Hij lijkt verbaasd dat we niet meer nachten willen boeken en stelt de ene vraag na de andere. Deze spreekt natuurlijk goed Engels, in een omgeving waar geen toeristen te zien zijn. Typisch! Dan wenste ik dat ik kon zeggen "No speak Vietnamese"...