Gaskamer

Zondag 19 november

We zijn naar een ander hotel verhuisd. Een wat hogere prijsklasse. Elke ochtend vanaf 4-5 uur wordt er op de binnenkoer gekookt. Hoe of wat weet ik niet, maar ik was deze morgend nog wakker en rook zeer sterke petroleum-geuren de kamer binnensijpelen. De eerste ochtend had ik het ook ervaren, maar meteen terug in slaap gevallen zodat ik het gewoon ben vergeten. En Laurens ruikt niets, dus hij kon het niet weten. Maar nu was ik klaarwakker en het is echt vreselijk de geur. Om koppijn van te krijgen, zo doordringend dat ik het gevoel heb dat de boel zou ontploffen moest ik met een aansteker een vuurtje maken ofzo. Vandaar misschien dat we doorsliepen tot namiddag. We werden gewoon in coma vergast! Het raam dichtdoen gaat ook niet, want de boel hapert. En dan beginnen alle mankementen waar we doorheen keken door te wegen. Slechte matras, slecht kussen, hygiëne,... en nog zoveel zaken waar we niet echt over struikelden, maar nu een extra last zijn. Het punt is, ik kon niet meer slapen en mijn lijf is helemaal gebroken. Laurens heeft er ook wat last van. Daarbovenop herstellen we maar niet. Laurens blijft last hebben van zijn darmen, van begin al. En ik tja, ik ben gewoon een ramp. En ben daarbovenop precies ziek aan het worden. Mijn hoofd is potdicht, keelpijn, hoofdpijn, rare spieren,... op zich niet zo erg. We hebben tijd voor herstel, maar ik vraag me af of al die tijd, dagelijks, uren die gassen insnuiven een effect heeft op ons welzijn? 

Vandaar dat we voor een iets duurdere kamer kozen en meteen twee nachten hebben geboekt. Het ene uitgecheckt en 500 meter verder, eerst door een smalle doorgang,

terug ingecheckt. Beiden op bed geploft en slapen maar.

Laurens alleszins, ik ben steeds maar op de gsm aan het tokkelen. We zijn twee slaapmarmotten. Maar hier heeft de kamer tenminste een frisse lucht. Oef. 

Bij het aankomen deze morgend steeg de prijs na de online boeking. In mijn mail stond 531k per nacht, maar de gastvrouw bleef maar aandringen dat de prijzen hier tussen 590 en 690k is. Het ging allemaal gemoedelijk met gebruik van Google Translate. Het is nooit goed om kwaad te worden ofzo. Altijd rustig blijven is het beste. Na een tijd kregen we onze prijs en met een glimlach scheidden onze wegen. 

Ik geef toe dat ik niet altijd mijn geduld behoud, maar dan pas na zó veel tegenslagen of opeenstapeling van pech of als het er volledig, maar walgelijk over gaat. Meestal blijf ik rustig. Ik ben een pechvogel, dus ik ben al goed getraind mijn hele leven lang. En Laurens is gelukkig niet bijgelovig. Als we pas samen waren, waarschuwden mijn zussen Laurens dat hij met mij moest oppassen, omdat ik ongeluk aantrek. Toen zei hij dat hij niet bijgelovig was. Nu 10 jaar later is hij nog steeds niet bijgelovig. Sterk van hem. Hij geeft wel toe dat hij de laatste 10 jaar nog nooit zoveel pech heeft gehad. Ai. 

Ons kamer is nog dichter aan het meer en zo te zien is het festival nog steeds bezig aan de luide muziek van het optreden te horen, maar we hebben tenminste gezonde lucht of alleszins gas-loos.

Deze morgend op de andere kamer probeerde ik te slapen wat niet lukte, terwijl Laurens een frisse neus haalde rond het meer. Zeer vroeg zijn de actieve dames bezig met hun oefeningen op muziek terwijl een ander aandacht geeft aan de planten.  De emmer gaat het meer in voor water op te halen en de inhoud wordt over de planten gegoten. 

Na enkele uren rust op de nieuwe kamer trekken we erop uit in de namiddag voor een knabbel. Waar ik zeer nieuwsgierig naar ben en nog steeds niet heb uitgetest is 'Bánh Cuôn'. Dat zijn gestoomde pannenkoekjes gemaakt van rijstmeeldeeg, die worden opgerold met een vulling met o.a. gehakt. Ik heb ontdekt dat er dichtbij, letterlijk om de hoek waar we nu zitten, een eettent is die gespecialiseerd is in dit gerecht en al drie generaties lang deze lekkernij dagelijks vers maakt. Benieuwd lopen we ernaartoe, maar daar aangekomen is de zaak gesloten. Dedju dat is jammer. Door de tegenslag hebben we ons laten binnenlokken in een vegetarische zaak enkele meters terug. Zoveel gerechten op de menu kan nooit goed zijn, maar goed. Voor Laurens gebakken rijst voor zijn gevoelige darmen en ik een rijstnoedelsoep. Springrolls, het meest bekende Vietnamees gerecht, dat wij Belgen kennen, hadden we hier ook nog niet geproefd, dus nemen we daar ook een portie van.

De gebakken rijst lijkt simpelweg in de microgolfoven opgewarmd te zijn en is lauw, mijn soep heeft wel verse groenten, maar is smakeloos en de springrolls... kan het nog kleiner? En ze zijn ook niet echt lekker. Wat een tegenslag om dan pas te ontdekken dat de zaak waar we eerst voor gingen binnen een dik half uur opengaat. Pech. De gerechten zijn dan nog duurder dan we gewoon zijn. Niet echt geslaagd dus. We hadden het moeten weten.

In een klein supermarktje treffen we een stukje België aan.

We gaan terug enkele uurtjes rusten, de voddenpoppen die we zijn.

In de late avond, na 22u is het festival afgelopen en zijn ze overal aan het afbreken en opkuisen. 

Zoals steeds horen we overal "Hello!" Of we in een riksja willen rondgefietst worden, een brommerke willen huren of een ritje met de taxi wensen. Dan weer bij elke toeristische eettent "Hello!" waarna een kaart onder ons neus wordt geduwd. "Hello! Massa!" is of we een massage willen. Dan ziet Laurens iets grappigs bij een massage-zaak.

FootMassage is fout geschreven en getransformeerd in FoofMassage. 

Ik heb nog zin in een hapje, de eettent waar we voor gingen in de namiddag is al gesloten, maar wat zie ik ineens op straat?

Yes! Ze maakt enkel 'Bánh Cuôn', waar ik zo naar uit keek daarvoor. Kan niet slecht zijn. Is altijd goed als ze enkel één soort specialiteit maken. Ik ga het dan toch vandaag nog kunnen uitproberen. Dolgelukkig dat ik ben, neem ik plaats op de reusachtige krukjes en doe mijn bestelling.

Ik kan voor mij zien hoe ze het maakt, geweldig (zie filmpje). Dus eerst wordt er een schep rijstmeeldeeg op de hete plaat open gesmeerd.

Het deksel gaat erop en kort daarna d.m.v. een stokje wordt de pannekoek eraf geschraapt

waarna ze op het ingeoliede stuk beland. De vulling op basis van gehakt verdeelt ze overlangs,

wordt opgerold,

in twee gescheurd en belandt op het bordje. In een wip staat alles voor mijn neus gepresenteerd. Het groen is een kruidige mengeling van o.a. koriander en verschillende soorten munt. De 'Bánh Cuôn' zijn besprenkeld met gebakken ajuintjes vergezeld van een soepje met daarin stukjes gebakken tofu?

Het ziet er heerlijk uit. Maar eerst mijn eetstokjes afvegen met een klein limoentje en het overige sap uitpersen in mijn kommetje saus met wat chilli-stukjes er extra in. En dan nu hét moment van de dag.... Aanvallen!!

Wat heeft het gesmaakt! Dit vind ik zéér lekker. Het hele gebeuren heeft maar €1,50 gekost en werd nog bereid tegen middernacht. Hipperdepiep Hanoi Vietnam! Applaus!

Voldaan met een grijns van een meter breed wandelen we terug. 

De dag is rampzalig begonnen, maar fantastisch geëindigd. Het valt zeker op dat eten voor mij zeer belangrijk is?