Hanoi we will go

De laatste dagen hebben we nog steeds voor platte vis gespeeld. We waren alweer van hotel veranderd. Kleine miertjes terroriseerden ons een beetje en zo ook de harde metalen veren van de matras. De gastvrouw lag steeds in bed naast het onthaal, omdat ze zo ziek was van Covid, wist een werknemer me te vertellen. Het schijnt dat het in Hanoi heel erg is gesteld wat betreft Corona. Misschien hebben we ook prijs? Gelukkig is de koorts net niet doorgebroken. Te danken aan de luxe die we hebben dat we veel kunnen rusten, zodat ons lichaam er goed tegen kan vechten. 

We hadden dan twee nachten in een ander hotel doorgebracht waar we enorm lief werden onthaald. Ze is echt een schatje.

De kamer was volledig in orde met goede matrassen, proper en een deftige badkamer.

Tot de nacht...  heel de nacht door hoorden we geluiden van een machine.

Als ik de kamer verliet bleef mijn blouse haken aan een stuk metaal die uitstak.

Met als gevolg 'krrrrrsch' mouw opengescheurd.

Ach een scheur of een gat meer of minder. Deze blouse heeft al heel veel verdragen, zelfs de aardbeving overleefd met al zijn scheuren. En sweet Tina, van het Duitse vrachtschip, is zo lief geweest om ze volledig te repareren. Vandaar dat ik het nogmaals een kans geef. Maar buiten bleef het stuur van een scooter erin haken, in het gescheurde gat en 'Sskrrraaatsch!' Ja lap volledig doorgescheurd.

Wat nu? Inventieve Woon legt er een knoopje in en voila, mijn mouw heeft ineens een strikje.

Op de gang van het hotel hadden ze op elk verdiep een brandblus-bol, nog nooit gezien.

Die gaan automatisch af als ze worden blootgesteld aan vuur. 

Elke ochtend hadden we een gratis ontbijt.

Dat lieten we zeker niet aan onze neus voorbijgaan en met onze dichtgeplakte spleetogen verorberden we de grote noedelsoep, citroensap, bananen en thee. Voor Laurens wat zwaar voor zijn darmpjes. 

Het hotelpersoneel kwam bij mij zitten nadat Laurens terug naar de kamer was om nog wat te rusten. Ze waren geïnteresseerd in onze reis en ik vertelde eerlijk de kamerervaringen tot nu toe, omdat ze erachter vroegen. Ik schrijf geen slechte reviews, maar verander gewoon van hotel. Ik weet dat één slechte review een zaak kan nekken. Ze vonden mij zo lief dat ik werd overladen met cadeautjes. Ze zei dat ze het liefste klanten als wij willen, gemakkelijk en begripvol. 

Ik gebruik mijn bloglezers wel om te klagen hihihi. 

Het is ook zo dat we compleet aan de andere kant van de wereld zitten, in een heel ander continent met een volledig verschillende cultuur. We hebben vooral te maken met mensen die hard moeten werken voor een arm loontje en compleet afhankelijk zijn van het toerisme. Wie zijn wij om de puntjes op de I te zetten. Voor kwaliteit moet je helaas betalen. 

We zien hier vaak Indiërs als toeristen en zoals we al vaak hoorden zijn het niet de makkelijkste klanten die je kunt hebben. Op de laatste vlieger zaten we met veel Indiërs. De Vietnamese stewards en stewardessen hadden afgezien. Aan de andere kant heeft India een kastensysteem, waardoor het dan weer te verklaren is waarom sommigen zo doen misschien? Elke cultuur heeft zijn normen, waarden en gewoontes. Leef er lang genoeg in en dan word je ook zo, denk ik dan. Laurens is zot van India, is er al 15 keer geweest en dat merk je. Hij heeft Indische trekken. 

Nu over naar straat-ervaringen.

Welke hondjes zagen we ook nog vaak? Pomerianekes of dwerg-keeshondjes die op allerlei manieren werden geschoren. 

Shiba's nog maar twee gezien, waarvan de ene moedig mee reed met de scooter. 

Zielige vogels in kooitjes die supernerveus vliegen als je dichter komt zoals deze brilvogel.

Of de grote alexanderparkiet, vernoemd naar rarara Alexander de Grote. 

Natuurlijk heb ik Bánh Cuôn gegeten in de zaak die gesloten was.

Ze toonde me dat het groen eerst in het soepje moest gedrenkt worden, waarna het met een stukje rijstmeel-pannekoek de perfecte hap vormde. 

Sticky rice, helaas niet met banaan, maar met pindanoten en een toefje gedroogde vlees-vezels.

De oude vrouw gaf te weinig geld terug met een gigantische smile en wou nog meer geld afnemen. Ik heb het zo gelaten, want ze kon het goed gebruiken voor haar tanden die in veel te slechte staat waren. 

Schep-eten hadden we ook gevonden. Dan kon je kiezen uit allerlei klaargemaakte items.

Één ervan bevat insectenlarven die we wijselijk oversloegen. 

We liepen s'avonds laat op straat toen Laurens plots weer een idee kreeg. Hij zag twee meisjes zingen en bedacht om ze in het Vietnamees 'Gelukkige verjaardag' te laten zeggen. Nadat hij het vroeg, keken de meisjes angstig naar mij waardoor ik er dan maar was tussen gekomen. Dus ik vroeg wat Laurens van hen wou. Het grappige is dat ze letterlijk en heel verlegen zeiden wat ik vroeg n.l. "Happy Birthday in Vietnamees!" zoals je op de video kan zien. 

Het duurde even voordat ze doorhadden wat zijn wens was, maar uiteindelijk toch gelukt. (zie filmpje) Keischattig en zó verlegen. 

In de uitgaansbuurt was het veel te druk voor mij, maar wat wel geestig was is een neonverlichting dat aan de ingang hing.

Dus poepeloere zat riepen ze naar ons "See you tomorrow! Free beer!"

Het postkantoor van Hanoi lopen we even binnen. Wat een aangename verrassing!

We komen in een enorme ruime mooie hal terecht met tafeltjes om uw postzaken af te handelen.

Dan is er een ruimte voorzien waar handgemaakte spulletjes kan gekocht worden.

Zo zien we een kopje dat lijkt op het Finse.

Meteen sturen we de foto op naar Jukka, onze Finse vriend. Onmiddelijk krijgen we een foto terug en inderdaad, zijn kopje lijkt erop. 

Enkele postkaarten die ons opvallen.

Deze vind ik enorm grappig, schattig, maar tegelijkertijd zo zielig.

Waar is de fietser?

Het kan nog grappiger.

Bij ons heb je betalende parkings voor auto's. Hier voor fietser en brommers en dan nog wel midden op straat.

Of wat denk je van deze parking?

Midden in een winkel waar fototoestellen worden verkocht. Achter Laurens toonde een toerist interesse in een camera voor onder water en vroeg aan de verkoper hoe diep je ermee foto's kon trekken. Belangrijk dat het dieper dan 10 meter kan. De verkoper knikt heel de tijd van 'Jaja Jaja'. Laurens draait zich ineens om, pakt het fototoestel af van de verkoper, bekijkt deze grondig en zegt doodleuk tegen de toerist "Deze camera is zéker niet geschikt voor dieper dan 10 meter". En loopt simpelweg naar buiten. Ik vertel hem dat het niet normaal is om je zomaar, ongevraagd tussen een klant en een verkoper te moeien. Hij begrijpt me niet en zegt "Hoezo, ik heb de toerist tegengehouden dat ze geen rommel koopt". Ja, ongelijk kun je hem dan ook weer niet geven. 

Onze toeristische attractie van de laatste dagen... de kathedraal van Hanoi.

Het ziet er best spooky uit in de avond. Ideaal voor Halloween. 

Tijdens het wandelen ziet Laurens zijn droomtafel. Een uitgeholde boomstam met stromend water dat in een stenen tafel is verwerkt.

Waar het water in loopt, zwemmen zelfs visjes. 

En plots is het Kerstmis met zijn Tsjingelbel-geluidjes.

Vandaag nemen we weer elders een kamertje.

Op de foto's valt het mee, maar in de realiteit ligt er nog overal haren... van de vorige gasten? Maar goed, we hebben besloten om binnen twee dagen richting de kust te trekken. Wel met de trein zodat Laurens in geval van nood snel een toilet kan opzoeken. We gaan dan toch eindelijk het drukke Hanoi verlaten. 

Wij klagen dan over harde veren in ons bed. Deze heeft er geen last van

en hij helemaal niet.

Van een verdoken café gesproken, helemaal achteraan in het smalle steegje zie je pas zijn neonverlichting.

Ons Belgisch bier kom je toch óveral tegen.

En ineens zien we treinsporen. Aha! Zouden we de trein vandaag dan toch door de smalle straat te zien krijgen? En ja hoor. Kort daarna wordt plots de straat afgesloten. Iedereen in rep en roer! Geroep overal dat de mensen van de sporen moeten en dan... Tuuuutuuuut!!

Daar komt de trein, hier rijdt de trein en daar gaat de trein. (zie filmpje)

We klinken op het geslaagde trein-moment.

Rietsuikersapje, vers geperst zonder afrip.

Hoihoihoi. 

Voor mij een zen momentje

en Laurens... liefde op het eerste zicht...

Love is in the air... 

Hij kreeg ook eens een compliment over zijn haar. En natuurlijk meteen verkocht. Zie hem glunderen. Hij laat zich op dit moment masseren door haar, zó zwak, als zijn darmen...