Slapen en eten

Donderdag 16 november

Na een middagdutje gaan we op zoek naar wat lekkers.

De Roti smaakte gisteren goed, dus probeer ik deze keer één met mozzarella.

Het krokant luchtig broodje is vrij zoet en met het kleine beetje kaas erin vind ik het niet zo geslaagd. Dan na enkele happen proef ik plots munt, de smaak van kauwgom. Ik stel me meteen voor dat diegene die het broodje maakte, haar kauwgom er per ongeluk is in gevallen. Ik spuw het meteen uit. Jakkes!! Mijn eetlust is meteen vertrokken naar Jakkamakka. 

In het park doen een groep dames aerobic-oefeningen op muziek. Ik doe meteen mee, kan ik goed gebruiken en misschien komt mijn honger zo terug. Er zijn twee groepen. Eerst bij de ouderen wat meedoen en daarna voeg ik me bij een grotere hoop die al meer mijn leeftijd zijn.

Na een uurtje heel mijn lichaam aandacht gegeven te hebben eindigt het. Nu heb ik wel een beetje dorst. We lopen verder.

Ooh hier maken ze verse rietsuikersapjes jammie. We bestellen er eentje en terwijl ze wordt gemaakt komt de vrouw die er zit me zeggen dat het 20k is. Hoezo hier staat er toch in koeien van letters 8k op? 

Ze blijft bij haar standpunt en ik ook. Dit is toch oplichting van de hoogte plank. Tja ze kunnen maar proberen. Ons drankje wordt gebracht,

de drankmaakster brabbelt wat tegen de oplichtster en we betalen de correcte prijs. Dankjewel eerlijke vrouw. 

Stoombroodjes op straat.

Ik probeer er eentje, valt een beetje tegen. Veel te veel brood met weinig vulling bestaande uit varkensvlees met vermicelli en twee kwarteleitjes. 

Deze avond was niet echt een culinair hoogstandje. 

Vrijdag 17 november

We worden pas half 3 in de namiddag wakker!! WTF dit hebben we nog nooit meegemaakt. Het afzien van de helse heenrit zat er precies nog goed in of is het door het uurverschil? Hier is het 6 uur later dan in België. Door al de levendige activiteiten buiten is middernacht ook in een wip gepasseerd voor we terug op ons simpel kamertje zijn. Gelukkig dat we niets hebben gepland zoals normale toeristen. 

We gaan op zoek naar de bekende Train Street en onderweg zoeken we een noedelsoep, maar is precies niet evident op dit uur. Toch niet hoe wij het willen, simpel eettentje met weinig keuze en goedkoop. Aan de sporen vinden we ons ding. Bun Cha wordt er nog geserveerd. Droge noedels met gehaktballen en rauwkost.

Dit gerecht is het populairste ontbijt in Hanoi. Wij nuttigen dit ontbijt tegen de late namiddag hmhm. 
Leuk weetje, Obama is in 2016 in Hanoi geweest en heeft ook een Bun Cha gegeten zoals de locals.

En zo is het menu Obama ontstaan in de zaak 'Bún chả Hương Liên'.

Achterop de fiets van een vrouw zien we een rieten mand met kleine pakjes van bananenbladeren.

Laten we dit eens testen. Het wordt opengeknipt en een okerkleurige harde gelei-achtige substantie wordt in stukken geknipt en overgoten met een plakkerige siroop.

Het smaakt naar niet veel, enkel een soort caramelsaus kan ik een beetje herkennen. Niet echt ons favoriet. Natuurlijk als Laurens een hap neemt, valt er een dikke plakkerige klodder op zijn hemd, ook al had ik "Pas op!" gezegd. Hij zou constant een bavet moeten aandoen de sloddervos. 

De treinspoor is afgesloten en wordt bewaakt.

Maar we hebben wat verder een stuk gevonden die wel bewandelbaar is.

Aan de zijkanten passeren we de ene na de andere soort café die versierd zijn met kleurrijke lampen.

Maar stilstaan mag niet. Of iets consumeren of weggejaagd worden. We gaan verder. Helaas hebben we geen trein zien passeren.

Vaak zien we hier kleine hondjes die lijken op Rikkie, het hondje van mijn zus, half Chihuahua half Pinscher. Maar hier zijn ze nóg een pak kleiner met een korte of geen staart.

Super schattig, maar alweer aan een metalen ketting. 

De straten rond het meer zijn ondertussen autovrij gemaakt.

Er worden nog voorbereidingen getroffen voor het Japanse Kanagawa festival

en de kraampjes schieten als paddenstoelen uit de grond. 

Ja lap Laurens is weer verkocht aan een voertuig. Een brandweerauto voor op carnaval. Assorti is hij wel.

Gelukkig hebben we enkel handbagage. 

In het park zijn de actieve dames alweer bezig met de dagelijkse oefeningen, maar hun muziek wordt overstemd met een ander deuntje. We horen moderne muziek waarop klassieke Vietnamese snaarinstrumenten worden bespeeld door deze mooie roodgeklede muzikanten. 

Welke straat is er zoal autovrij gemaakt? Ah deze straat.

We blijven in de rode sfeer. 

Een stuk op straat wordt vrijgemaakt voor danskoppels. Van disco tot Tango terwijl de menigte in een grote cirkel staan te kijken.

Laten we nog wat snacks uittesten.

Een soort rijstpannenkoek 'Bánh Xè' met een hartige vulling die krokant wordt geroosterd.

Leuk om eens geproefd te hebben.

'Thit Xiên' is een smalle rundsaté gemarineerd in een zoete saus.

Kan zo of in een broodje worden gegeten. Het geheel gaat dan nog even op de grill zodat je niet in een wak, maar lekker krokant broodje bijt. Hier denkt men toch aan alles. En zoals steeds in Azië, zéér goedkoop. Zàlig.

Zaterdag 18 november

Het is ons weer gelukt! Weeral in de namiddag pas wakker. We proberen al dagen te ontbijten in de succesvolle eettent aan de overkant waar ze in rijen aanschuiven. Maar telkens we de deur uit zijn, zijn ze gesloten. We zijn echt erg. Maar we waren zo overdreven moe. Dat is wel het voordeel van niets moet alles kan. 
Gelukkig is de eettent om de hoek nog open waar ze 'Bang Ca Ro' serveren. Hier zou deze specialiteit naar het schijnt het beste worden klaargemaakt.

Het is een noedelsoep met gebakken vis. Meerval en een soort witvis denk ik. Alweer heerlijk. Ik doe er nog wat chilli-saus in om het goed warm te krijgen en we kunnen met een gevulde maag de dag beginnen. 

Wat zien we zo terloops...

Oei een dode rat op straat.

Eikes. Die was dus op weg naar het afval maar helaas met het drukke verkeer. Plet!

Onze blik krijgt weer wat kleur met deze ballonnen. 

Overal zijn kraampjes opgesteld voor het festival met o.a. kaneelstokken,

kleurrijke rozijnen

en natuurlijk Japanse Mochi.

Het is hier ook het Japans weekend met podiums hier en daar die vooraan versierd zijn met nep-Japanse Kerselaren in bloei.

Dames in traditionele kleding zingen enthousiast hun longen uit hun lijf.

Manga in levende lijve met geflipte bewegende beelden op de achtergrond.

Een modeshow met piepjonge modellen. Het thema is duidelijk roze.

En om het af te maken aanschouwen we een Japanse K3.

Terwijl worden we aangesproken door een gezin. De dochter van 7 wilt dolgraag Engels leren en heeft nog nooit tegen een toerist gesproken, maar is heel verlegen. Heel schattig gebeurt de conversatie met Laurens en dan met mij. Wat grappig is, is dat ze een beetje mollig is en de vader zonder schroom tegen Laurens zegt "My daughter is too fat!" Je ziet hier inderdaad zelden dikke mensen en het volk in Vietnam zijn echt leuke pure mensen. Ze hebben niet echt een ego, kleden zich soms wel graag extravagant en zeker dit speciaal weekend, maar je voelt je helemaal op uw gemak. Zelden vies worden bekeken en iedereen is zichzelf en zo braaf. Enorm behulpzaam, geven een heel veilig gevoel en zijn zeer onderdanig. Natuurlijk zijn er hier en daar norse mensen. Of proberen ze geld uit de toeristen te slaan, vooral diegenen die naar de toeristen gaan om iets te verkopen. 

Ooh wat zien we hier? Massage-stoelen die je kan uitproberen, daar zeg ik geen nee tegen. 

Af en toe zien we jonge meisjes met één grote krulspeld op hun hoofd.

Nieuwe mode? Of even hun froefroe oppimpen?

Wat een succes is bij de kleintjes zijn de kleurrijke popjes op een stokje, gekneed uit plasticine.

Die varkentjes vind ik mega-schattig.

De volwassenen laten dan weer graag hun portretten tekenen. 

Dan gaan we over naar de hapjes.

Japanse bolletjes bestaande uit melk, ei en een groentenmengsel die worden gebakken op een speciale wijze (zie filmpje).

'Bánh đồng' zijn kaastaartjes waarvan het zoete deeg lijkt op die van Roti, qua smaak alleszins. Uit een bus wordt het deeg in de bakvorm gespoten aan beide kanten, een lap kaas erop en wordt dan toegeklapt.

Het is vrij zacht, hoopte op een krokantere korst.

De kaas trekt enorme slierten, maar is vrij neutraal van smaak.

Ook leuk om eens getest te hebben. 

En we zijn weer klaar voor iets zoet. Vrouwen zitten op een klein stoeltje en voor 40 eurocent flansen ze naar jouw keuze iets in elkaar (zie filmpjes).

Wij hebben een soort eetbaar opgerolde papier, gevuld met krokante holle caramelstaafjes en grote kokosvezels.

Viel mee, maar niet echt om achterover van te vallen. 

Dan gaan we weer over naar plezier maken.
En dat kunnen ze hier degelijk. Met niets creëren ze een spel ineen.

Een leeg blikje waar elks hun eigen schoen naar gooit om te raken.

Wanneer het raak is schiet iedereen onder luid gejoel naar hun eigen schoen. (zie filmpje)

Goedkope lichtgevende items die hoog in de lucht worden afgeschoten. 

Lijkt op badminton shuttles, maar met een recht voetje op om tegen te shotten.

Veel jongeren in groep hadden hiermee enorm veel plezier.

Lang touwtje springen waar verschillenden in konden

en moeilijker met twee touwen tegelijk. (zie filmpje)

Inline-skaters die zelf met mini-kegels hun moeilijkheidsparcours maken.

En nog zoveel andere spelen, maar vooral simpel.

Jonge dansers die een clipje in elkaar steken. (zie filmpje)

Hypnotiseurs in aktie.
Enzovoort...
De autovrije straten worden voluit benut en er zijn geen dronken mensen te bespeuren, terwijl bier hier zeer goedkoop is. Nergens heb je last van de rook van rokers, die gaan discreet verstopt hun kankerstokje opsteken. 
Een super ontspannen gezellige leuke sfeer.
Er zijn gratis openbare toiletten die proper worden onderhouden.
Heel de tijd worden de straten schoon geveegd.

We sluiten het verhaal af met de gigantische opblaaspop 'Wish' waar Laurens weer in de picture staat. Hij gaat er eerst voor staan met een 'Welkom' houding.

Dat trekt volk zoals je kan zien.

En nog meer volk wil met hem op de foto.

Kleine kindjes beginnen hem al na te doen. 

Hij krijgt er geen genoeg van en blijft er zo staan. Wie wil nog?

En ik moet weer optreden als mama van een kindje: "Nee Laurens uw populariteit is maar van korte, heel korte duur. Kom kom van die pop vandaan. Misschien willen anderen een foto zonder jou?"

Zo lieve lezers, als je tot hier bent geraakt... mooi om het lezen zo lang vol te houden. Ik ben misschien overdreven in detail gegaan, maar speciaal voor de fanatiekelingen om zich zo goed mogelijk te kunnen inleven.