Levende 'Lonely Planet'

Vrijdag 24 november

Onze laatste dag in Hanoi begint alweer met belachelijk lang uitslapen. We hebben letterlijk helemaal rond het meer op verschillende plaatsen vóóral overnacht. Dat is pas een oude stad slapend verkennen. We hebben hier zowat alles gezien, het gebied rond het 'Lake Hoan Kiem' dan toch.

Aan het meer zitten we gezellig een hapje te eten. Staat er plots een vrouw met 1 been voor ons. Ze vertelt dat ze deze is verloren tijdens de bombardementen in 1972. Ja dat is wel erg. Wat we soms op TV zien, staat dan ineens in levende lijve voor ons. Ze verkoopt mini-sticky rice voor een klein bedrag.

We zijn normaal gezien vrij goed bestand tegen bedelen, vinden het telkens wel zielig daar niet van, maar deze keer zwichten we. We houden haar in het oog en jawel ze verkoopt steeds. Als het bij ons lukt, dan bij iedereen waarschijnlijk.

Ineens verschijnt de vrouw van het eerste verblijf in ons gezichtsveld met een klein jongetje. Och juist, ze was toen een schat van een mens. Wat leuk!

We babbelen wat bij dankzij Google Translate. Het jongetje is de zoon van de eigenaar en op bezoek. Ik voel me een beetje betrapt dat we daar waren weggegaan terwijl we nog steeds hier zijn. Ze vraagt waar we verblijven en ik wil haar uitleggen over het gas-probleem elke morgend, maar Laurens heeft me tegengehouden. Heeft het inderdaad eigenlijk zin? We verlaten toch de volgende dag deze plaats alhoewel we nog niet volledig, maar toch goed genoeg hersteld zijn. 

Bij lieve Jenny, de receptioniste van ons vorig hotel 'Little Hanoi Hotel' breng ik nog een cadeautje. Een leesboek in het Engels, want ze leert zo graag deze taal en ze spreekt het al super goed. Ik had dit boek mee om de tijd te doden tijdens de lange heenvlucht van 3 dagen, maar was niet verder geraakt dan 2 pagina's door al de stress. Ze is zo blij van het gebaar dat ze ervan bloost, ze is echt super schattig! Ik vertel haar dat we naar Cat Ba gaan en al treintickets hadden gekocht naar Hai Phong. Ze zegt dat ze zeer goedkoop voor ons een rechtstreekse rit inclusief bussen en een ferry tot Cat Ba kan regelen voor €16 zodat we niet via het station van de grote stad Hai Phong moeten gaan. Wel keilief van haar dat ze dat nog zou willen doen, aangezien we er niet meer verblijven. Maar ik, de onderzoekspecialist, heb onze reis ernaartoe zelf uitgestippeld en kan het voor 3 keer minder regelen. Het duurt wel wat langer, maar ja inderdaad, we hebben tijd. Een rit van meer dan 150km, eerst te voet naar het station, een trein, een bus, de ferry, nog een bus en we zijn er. En op het eiland Cat Ba is het stukken goedkoper om te overnachten dan in het drukke Hanoi, 3 tot 4 keer. Onze eerste nacht daar al kunnen regelen voor het luttele bedrag van €6! Het is er ook zoveel rustiger, meer natuur, de zee en vooral zuivere lucht. Boven Hanoi hangt er veel smog wat misschien de oorzaak kan zijn van ons gehoest?

Het ziet er op het eerste zicht allemaal mooi uit wat ik heb geregeld, maar... 'Me, Myself and I' kennende is het weer spannend afwachten dat er niets fout zou lopen. Maar ach laten we dat dan maar 'low-budget-adventure' noemen niet? 

De dag sluiten we af met een laatste glimp op de kathedraal

en deze twee steunpilaren van een souvenirwinkeltje.

Of zijn het stoere akelige bewakers die stoute dieven moeten afschrikken? Neen hoor, het zijn schatjes.

Zaterdag 25 november

S'morgens vroeg onderweg naar het station stoppen we even voor een Bánh Mì, wat vertaald 'baquette' betekent. Afkomstig van de Franse kolonisten die hun baguette introduceerden aan Vietnam in de periode van Frans Indochina. 

Dus Bánh Mì zijn rijkelijk gevulde belegde broodjes.

We kiezen voor omelet en laten alles lekker wegspoelen met zelfgemaakte limonade. 

We komen toe aan het station.

Toen we de tickets kochten werd ons verteld dat we drie kwartier vroeger hier moeten zijn, waar we moeten wachten in de wachtruimte naast de loketten.

Het volk stroomt stilletjesaan toe en zo ook een langharige poes in een rugzak. Schattig.

Een kwartiertje eerder dan het vertrek-uur had zeker ook gekund, want dan pas komt er beweging in de zaak. De deur naar het perron gaat open en er staan vrouwen om de tickets te controleren.

De menigte loopt het perron af

en achteraan steekt men de sporen over om op het juiste perron te geraken waar men de trein op kan.

Maar wat zijn de opstapjes hoog.

Elke passagier heeft zijn vaste plaats. Laurens is blij met zijn tafeltje.

Enkel de middelste stoelen in elke wagon hebben deze luxe. De trein komt hobbelig in beweging en al snel passeren we... jawel de treinstraat waar we eergisteren nog enthousiast de trein zagen voorbijkomen. Toen zei Laurens nog "We moeten ervoor zorgen dat we op die trein zitten" en voila zo gezegd zo gedaan zonder dat we het door hebben. (zie filmpje)  Ik zit er als een zombie bij met mijn amper twee uurtjes slaap en laat me verleiden voor een koffie. Regelmatig passeren vrouwen met karretjes waar je eten of drank kan kopen. Mijn eerste koffie deze reis, naast de 'egg coffee'. Maar hoe wordt dat hier aan de man gebracht?

Hete koffie in een dun plastiek bekertje met een rietje. Een rietje? Komen ze hier straks langs met een EHBO-kast op wieltjes? 

Onder het tafeltje is er geen vuilbakje zoals wij het kennen, maar een metalen bakje.

En wat zit erin? 

Na 3 uurtjes (voor maar 100km) hobbel de bobbel komen we aan in Hai Phong.

Waar we 300m verder onze bushalte vinden.

Yep 16C die gaat naar de ferry.

We wachten en wachten... ondertussen komt Brico op wieltjes voorbij gerold.

De uren kloppen helemaal niet, waar is toch de bus? Laurens wil aan de overkant een fris drankje zoeken, maar dat zint me niet. Wat als de bus ineens komt? Dan kunnen we ze missen met nóg langer wachten tot gevolg. Ik zie een bus aankomen en als een bezetene steek ik de straat over en hol ik zo snel ik kan met al mijn gerief naar de stopplaats. Dedju te laat! Of toch niet, het was niet onze bus oef. Dan komt een bewaker van het grote gebouw naar ons toe gelopen. Hij stelt ons zeer vriendelijk gerust dat de bus wel gaat komen. Oei zag ik er zo onozel paniekerig uit? Een minuut daarna komt de bus er toch aan en we moeten ze tegenhouden, zegt de bewaker.

Joepie we zitten erop voor een kleine twee uurtjes.

Binnen het uur komen we al toe. Amaai wat een meevaller. Als enigsten stappen we af en ik vraag nog aan de chauffeur "Ferry?" Hij doet teken naar dié straat. Ok ja dus, die straat moeten we in. Laurens vindt het al verdacht en gelijk heeft hij. Als we de straat uit zijn, hijgend in de zon, zien we de bus aan de ferry waar iedereen super chill uitstapt. "Ziede nu, kip! Hijg hijg. Ik dacht het al hijg, da kan ni! De ferry is het eindstation, onozel geit!"  "Ma die deed teken naar die straat? Toch?"  De chauffeur heeft ons goed liggen ja. De ferry ligt er al.

Ohlalaa zoveel roest, we waren in Scandinavië 3-4 maanden geleden wat anders gewoon. We mogen er meteen op

en daar gaat de ferry die ons naar het eiland Cat Ba brengt 2km over zee. 

We meren aan

en onze bus staat er al te wachten en vertrekt meteen.

Als je op de bus vooraan bij de chauffeur wilt zitten, moet je uw schoenen uitdoen.

Na een half uurtje heeft de bus het zuiden van het eiland bereikt waar we afstappen.

Nog 7 min wandelen en we zijn er. Het is ook een pak warmer. Gearriveerd.

Ik had geschat dat we tussen 17u-18u zouden toekomen. Maar we zijn twee à drie uren vroeger! Wat een meevaller! Ook eens wat anders dan tegenslagen. Dit maakt mijn dag goed. Wat een leuke start van een nieuwe omgeving. Dus door alles zelf te regelen zijn we maar twee uurtjes langer onderweg. En wat we daarmee hebben uitgespaard, zijn 3 overnachtingen op het eilandje en een keer avondeten. Tof tof tof en we hebben ons gemengd tussen de lokalen wat toch ook leuker is. Mijn 'low-budget-adventure' is bij deze super geslaagd. Joepie!! Laurens is ook blij, hij vindt mij een levende 'Lonely Planet'.

Nu nog de kamer checken.

Vrij groot en proper en we hebben elks een tweepersoonsbed, luxe! Eens écht goed slapen zonder gestoor van woelige durum-Laurens. De badkamer is ook goed in orde en proper.

Goede matrassen, hygiënisch, rustig buiten en zelfs een gratis ontbijt. Ja, beter dan we vaak hadden voor zóveel goedkoper. Goedgekeurd.

Snel verfrissen, wat kleren wassen en buiten verkennen. Maar eerst snel een dun lakentje vragen voor Laurens, want de bedden zijn hier ook al in winter-modus terwijl het echt wel warm is. Met Google Translate los je alles op, weet ik ondertussen. Dus enthousiast vraag ik aan de receptionist een katoenen laken. "Aah" zegt hij, snapt me meteen natuurlijk. Komt hij terug met twee zeepjes. Ik probeer het op een andere manier met deze app, maar de zeepjes zijn ook welkom hoor. "Aaaaaah" zegt hij en ik knik geslaagd mee. Ik moet hem volgen naar boven waar ik op ons verdiep wacht terwijl hij nog een verdiep hoger loopt. Voila geklaard, denk ik dan. Geweldige app toch. Komt hij ineens zwaar overladen met dikke wollen dekens de trap af gesukkeld. Oh nee, het is hier heet joh! En met volle moed probeer ik nogmaals, deze keer zeg ik wat er over een matras wordt gedaan. "Aaaaaahaaa". Jah! Hoop ik. Nu snapt hij het eindelijk. Ja toch? Spannend.... en jawel drie keer is scheepsrecht. Trots komt hij met een katoenen matrasovertrek en ik neem ze met een bijna gescheurde smile superblij aan. Gelukt! Ik kan Laurens blij maken en we stappen het hotel buiten. Staan er verschillende bakken waar kleine plantjes in groeien. Zijn eigen geïmproviseerde moestuintje. Hoe leuk en zo schattig! Heel enthousiast overlopen we alles en hij denkt dat ik Koreaanse ben. Jenny was overtuigd dat ik Thaise was. Even rechtzetten dat ik van Taiwan afkomstig ben en beiden van 'Bi' zijn, is Vietnamees voor België. Het klikt al goed met de receptionist, leuk toch. Laten we dan een kijkje nemen wat verder.

Het is hier wel heel toeristisch, maar de lucht is veel zuiverder en vooral rustiger.

Een mooie warme zonsondergang huldigt de avond in.

Ook hier merk je dat de kerst op komst is.

De straten zijn gemakkelijk over te steken met hier en daar een voertuig.

Toch mis ik iets van Hanoi: de vele lokale eetzaken en kraampjes. De ene na de andere toeristische restaurantjes passeren we met dikke menu-boeken. Cat Ba is omgeven door zee. Dat betekent dat er veel 'levende vis en zeevruchten' wordt aangeboden waar je uit kan kiezen dat dan voor jou wordt klaargemaakt.

Dat zouden we niet kunnen, een nog levend diertje aanwijzen om ons buikje mee te vullen. We houden het bij gebakken banaan. Dan zie ik weekschildpadden!

Ik heb ooit nog zo eentje gehad als huisdiertje.

Dit is de Chinese drieklauw. Ze hebben normaal gezien een lange nek en ja inderdaad.

Om lucht te happen gaat de nek helemaal languit. Dus dit exemplaar kan ook gekozen worden om op te eten. Oooh hoe erg! Mijn hartje breekt.