Hoi An

De laatste dag in Hué heeft het heel de dag non-stop geregend. Met bakken viel het water uit de lucht zodat overal al snel zwembadjes werden gevormd waar je niet anders kon dan erdoorheen plonsen. Zelfs met een paraplu en/of zo'n typische simpele Aziatische regenjasjes, dan nog worden we, vooral de benen, helemaal nat. Wij hebben het geluk dat ons schoeisel bestaat uit afwasbaar materiaal. 

Door de hevige regen worden we een café binnen gezogen. Ik bestel een ijskoffie, maar de barvrouw is precies niet gekend met de Vietnamese ijskoffies.

In de laatste uren voor we Hué verlaten komen we een vrouw tegen die kleine vierkante doosjes verkoopt, geplooid van kokosbladeren.

De doosjes zijn vakkundig geplooid met een bodem en een dekseltje. En telkens afgewerkt met een stukje tandenstoker, zodat ze niet openvallen.

Dit is nog maar de verpakking waar binnenin een klein hompje zit, bestaande uit een elastische rijstdeeg gevuld met bonenpasta. Best wel lekker en aan de zoete kant. De naam van dit klein wonder is 'Bánh XuXe'. XuXe betekent bruid. De traditie in Vietnam bij een huwelijk is, dat de bruidstaart bestaat uit allemaal van die kleine doosjes. Ze worden gevormd en opeengestapeld als een echt bruidstaart met verschillende lagen. Op straat kost zo een doosje maar 5k! 20 eurocent!! Ik kan het niet geloven voor dit prachtig juweeltje! Ongelooflijk! 

We nemen afscheid van de lieve vrouw Thanh Huong van de homestay. Ze vindt het jammer dat we doorgaan, trekt nog snel een selfie van ons en we lopen arm in arm tot we worden opgepikt. Dankzij haar kan ik al wat beter Vietnamees, net genoeg om me duidelijk te maken om iets te kopen, de prijs, de getallen,... En ook om complimenten te geven wat altijd leuk is. Op een Vietnamese lijken, dan in hun taal kunnen onderhandelen bespaart ons toch wel wat Vietnamese dongs. Voor toeristen wordt de prijs vaak al snel verhoogd tot wel 3 keer het bedrag.

Onze volgende bestemming is Hoi An.

Een ander soort slaapbus brengt ons 120km verder, van Hué naar Hoi An. In deze bus zijn er geen dubbele stoelen die plat liggen, maar drie rijen van enkele zitjes. Ook in twee verdiepen.

Gelukkig duurt de rit deze keer maar 3 uurtjes, want ze zijn echt wel gemaakt voor Pygmeeën. Zelfs voor mij is het maar nipt. Mannen moeten serieus afzien. We hadden net een jonge Fransman gesproken van 1m85 en hij had net in zo'n bus een lange rit achter de rug. Hij heeft inderdaad afgezien en kwam er compleet gebroken uit. 

In de late namiddag bereiken we de eindbestemming waar iedereen eruit moet. We hebben nergens een kamer geboekt, laten we eerst de buurt wat verkennen. De zon gaat onder, de avond begint en voor we het weten zien we kleurrijke lampionnen oplichten, meer en meer.

Ondertussen heb ik een kamer gevonden, over het water van de oude stad en we checken even in, om daarna verder deze plek te verkennen. Als we toekomen aan de homestay staat er een super schattig grappig hondje ons aan te staren. In Azië kunnen ze er echt wel wat van, om hondjes creatief te scheren met vooral als hoofddoel 'schattig'! Het lichaam van dit geval is volledig geschoren, enkel een reep over de ruggengraat niet, zodat het een hanenkam lijkt die overlangs loopt. De staart is ook fluffy gebleven. Evenals het harig hoofdje en rond de nek, waardoor de kop veel te groot is in verhouding met het lichaam. Ik denk dat het concept 'Lion' is. 

Van zodra we terug de oude stad binnenwandelen is het een explosie van kleurrijke verlichting, óveral waar je kijkt.

Een massa toeristen loopt hier rond. Langs alle kanten "Hello! You wanna buy? Come! and see! I have more!", "Hello my friend! You want beer? Happy hour for you!!".

Continu dezelfde vragen. Het is hier méga gezellig met de duizenden lampionnen, maar de drukte errond verpest het genot. Ik durf bijna niet naar iets kijken of word meteen besprongen met de druk van 'buy Buy BUY!!' Bij de meesten kan je vriendelijk "No Thank You" antwoorden, maar wat niet leuk is, is dat ze me proberen een naar gevoel te geven, door me precies de schuld te geven, dat hun avond is verpest, omdat er niet genoeg geld is binnengekomen. Ze zeggen het of kijken lelijk. Dan merk ik hun frustratie en ongenoegen heel hard. Dit is de ergste plek op dat vlak. Ontspannen genieten van de ongelooflijke romantische sfeer is dan onmogelijk. En wat een drukte!! Het is over de koppen lopen! Alle toeristen zitten dus hier! 

Wat wel grappig is, is dat er soms wordt geroepen: "Hey Watermelon!! You want....?"

Een bootje met twee lampionnen kan gehuurd worden voor enkele minuutjes.

"Hello Sir! You wanna Boat!?" Maar ook een grotere versie met heel wat meer verlichting.

"Nice boat! Come! Look Boat Boat!!!"

Zeer oude vrouwtjes verkopen papieren houders in verschillende kleuren, met een kaarsje in, dat je op het water kan leggen, waarna men een wens mag doen.

Het ziet er romantisch uit, terwijl ik denk 'ok goed en wel en hoe zit het met de milieu-vervuiling?'

Woensdag 6 december

Het ontbijt bestaat uit de specialiteit van Hoi An, Cau Lau.

De pasta wordt bereid met loogwater, afkomstig van een bepaalde bron in Hoi An waar asse aan wordt toegevoegd.

Deze soort noedels kan dus enkel en alleen hier gemaakt worden. 

Het is Sinterklaas vandaag! Een topdag voor Laurens, want dan wordt er o.a. chocolade en marsepein gesmuld. Helaas voor hem zitten we in het verkeerde continent. Maar wat ziet hij ineens in zijn ooghoek!? Marsepein in de etalage van een bakkerij! Dolgelukkig bestelt hij een marsepeinen varkenshoofdje.

Ik een citroen-merengue-taartje, die heerlijk smaakt. Hij proeft meteen dat de marsepein met amandelpoeder is bereid en niet met gewalste amandelen. Het is niet dat hij dit verwacht in Azië, maar wil dit toch graag laten weten aan de patissier van de zaak. Een jonge lieve vrouw komt naar ons toe en spreekt goed Engels. Laurens legt in geuren en kleuren uit hoe goede marsepein zou moeten gemaakt worden. Ze apprecieert de tips enorm, maar de ontbrekende machines maakt dit onmogelijk. We vragen waar ze de opleiding heeft gevolgd om al deze lekkere zaken te kunnen maken? (zie filmpje) Ze heeft helemaal geen opleiding gevolgd, enkel naar YouTube-filmpjes gekeken! Dat is knap, enorm knap! Laurens is verbaasd van de kwaliteit dat ze neerlegt in haar gebakjes en van haar kennis. Ze laat trots haar sneeuwman zien dat ze heeft gemaakt

en is nu bezig met het voltooien van gingerbread. Je merkt dat ze enorm gepassioneerd en gemotiveerd is, om er toch steeds wat moois van te maken. Het was een leuke kennismaking en voor haar een motivatie-boost dat wij, de toeristen, haar werk waarderen.

Op de middag lopen we recht op een geweldig kraampje, 'Bánh Mì Chay'.

Het laatste woord staat voor vegetarisch. Dus vleesloze broodjes!! Wat een lijst van ingrediënten dat er allemaal inzit!

Geweldig! Met een ongelooflijke prijs van maar 15k!! Da's dus €0,60! We genieten van de zeer lekkere krokante broodjes. Terwijl ziet Laurens iets leuk op het bord staan.

Mijn frank valt niet. Ah nee hier zijn het enkel briefjes, die dwarrelen natuurlijk traag voor ze de grond raken. "Happy Cow", zegt Laurens en ik kijk beter...

(ze raken eindelijk de grond) Oh ja natuurlijk!! Een gelukkige koe, omdat we haar niet opeten. Hahaha! Fantastisch!

Na het lekker broodje zonder schuldgevoel is het tijd voor een zoete lekkernij. Wat komt er op ons pad?

'Banana Sticky Rice', nog niet gegeten, wel al van gehoord. Rond een klein banaantje wordt plakrijst (bereid met kokos) gekneed tot de vorm van een zeppelin. Het geheel wordt in repen bananenbladeren gewikkeld, zodat ze boven een heet vuur van houtskool, kunnen worden geroosterd tot ze een goudbruine korst krijgen.

Bij een bestelling (ik nu dus) wordt een gebakken pakje opengesneden en de inhoud in hapklare stukken geknipt. Dit gaat in een potje waarna warme saus, op basis van kokosmelk, wordt over gegoten. Als laatste worden er gemalen geroosterde pinda's over gesprenkeld.

Het is absoluut een lekker dessert, maar ik denk dat als het vers, net van de grill, wordt geserveerd met wat minder saus (tip van Un) en een beetje zoeter dat het volledig jammie der jammie is! 

Een andere culinaire heerlijke verrassing is 'Bánh Cuôn' op z'n Hoi An's. In Hanoi (verwarrend toch al die letters die steeds worden omgedraaid, voor dyslectische Laurens nog steeds een ramp), dus in Hanoi worden deze rijstmeelpannekoekjes geserveerd met rundsgehakt. Hier in Hoi An worden hele vellen, dat we zien liggen,

in stukken geknipt en op een bedje van allerlei groen gelegd. Er worden nog wat ingelegde sliertjes groenten en gebakken uitjes over gestrooid en met een dipsausje kan ik beginnen met smullen.

Het smaakt simpel, maar fantastisch!! Wat het helemaal af maakt is ... het is volledig vegetarisch! Happy Cow! 

De laatste avonden is het een pak rustiger in de oude lampionnen-stad.

We wandelen nogmaals langs de toeristische souvenir-kraampjes.

Al bij al vind ik dat ze hier zeer mooie spulletjes hebben, echt mooie stijlvolle souvenirs, originele t-shirts,

leuke kleurrijke kleding, ,... Ambachtswerk, gehouwen uit de wortel van bamboe.

De winkels zijn op zich vaak een streling voor het oog.

Vooral de winkels met producten in leer. 

Het is niet alleen zoveel rustiger, maar de verkopers kennen ons ondertussen en weten dat wij tot de klasse 'Toeristen die niets uitgeven' behoren. Ze laten ons volledig met rust. Eindelijk genieten we met volle tuigen van al de schoonheid en kleurrijke verlichtingen overal. 

Zelfs de Kerstman is rustig zijn geld aan't tellen.

Net nog niet genoeg voor mijn eerste rendier..., hoor ik hem denken.

Wat ontdekken we nu? De kleurrijke kartonnen wens-doosjes, die net te water zijn gelegd, drijven naar een zeer ongelukkige plaats.

Een gat in de zijkant, waar de riool uitmondt in de rivier, vult zich met deze doosjes. Door de druk vliegen ze dan ook nog eens in brand.

Daar gaan de wensen van de mensen, op in rook. (zie filmpjes)

Helemaal op het einde bevindt zich het Luna Center.

Het masker is helemaal niet contrasterend met Laurens.

Het staat hem zelfs.

Ongelooflijk maar waar, ontdek ik alweer een lekkernij die ik nog niet heb gezien. Een vrouw loopt rond met een schotel vol met ronde schijven (diameter 7cm). Ze zijn van sticky rice gemaakt en zeer krokant gebakken. Een zoetzure chilli-saus, gemengd met sojasaus, wordt op het schijfje gedaan om daarna voluit van te kunnen genieten. Dit is ongelooflijk lekker!! Zó lekker dat ik compleet vergeet een foto te nemen. Nog nèt op tijd...

Ik vraag steeds aan Vietnamezen rond mij wat de naam is van wat ik eet. Dit heerlijk snackje werd ooit 'Bánh tet chiên' gedoopt. 

Vrijdag 9 december

De laatste 2 nachten verbleven we in 'DK's Backpacker Hotel'. Aan te raden, enkel bij de badkamer moet je hier en daar een oogje kunnen dichtknijpen. Voor de rest ruime kamer met twee goede bedden, brede gangen en trappen, leuke ontbijtplaats met ontbijt naar keuze, goedkoop, goede ligging... Wat ik vooral tof vond en nog nooit had gezien is een lange houten bak boven het bed. Daar kan je twee stokken uit draaien die je dan open plooit.

Ideaal voor kleren en handdoeken op te hangen. Ik heb nooit genoeg aan kapstokken, kleerhangers, staven,... alles om textiel aan op te hangen. We hebben ook zo weinig kleren mee zodat ik dagelijks wasjes doe. 

Ik heb een taxi aan een goede prijs geregeld om ons naar het station in Da Nang te brengen, 30km terug van waar we kwamen. In Hanoi is er geen station, evenmin bussen, al een tijd niet meer. Op het stalletje van de vegetarische broodjes, zag ik het nummer en de prijs van een taxi. Ik heb zelf gebeld, niet geregeld via het hotel of een toeristen-info-bureau, want dan betaal je extra. Hoe meer tussenpersonen, hoe meer je betaalt. Zo simpel is het en begrijpelijk ook. Iedereen wilt een centje meepikken. 

Tegen de middag staat er een auto klaar aan ons hotel.

De chauffeur spreekt goed Engels en antwoordt uitgebreid op mijn vragen. Mijn eerste vragen gaan natuurlijk over de levende dieren op de markt. Kikkers zou zeer goed zijn voor de gezondheid. Als mensen ziek zijn, genezen ze door kikkers te eten. En hoe zit dat met schildpadden? Ik zeg hem meteen dat dit mijn lievelingsdier is. Schildpadden-bloed is goed voor de potentie van mannen. Dan zegt hij "Sorry dat ik dit nu zeg, maar schildpaddenvlees is super lekker".

Hij vertelt languit over zijn vader die alles opeet wat leeft en steeds daarvoor op pad gaat, op zoek naar maag-vulling. De chauffeur vond het als kind vreselijk om dit allemaal te moeten zien. Volgens zijn vader word je daar sterk en gezond van. En of zijn papa gezond is? Vraag ik hem. Niet door zijn alcohol-probleem. 

Hier en daar voorziet hij ons van een culturele uitleg, aangezien hij ook een gids is voor toeristen. 

Het was een zeer aangename rit en ik kan deze chauffeur absoluut aanraden als je ooit in Hoi An bent. Prijs-kwaliteit op en top! 

We moeten nog een dik uur wachten voor de trein naar Ho chi Minh toekomt. Nog even iets zoeken voor een hapje.

Via de site '12go Asia' kan je makkelijk treintickets boeken en meteen een plaats reserveren.

Maar nog beter (te laat ontdekt) is de rechtstreekse site van de overheid: Vietnam Railways http://dsvn.vn & Bao Lau http://www.baolau.vn

Meer keuze en lagere prijs, want dan is het zonder een tussenpersoon (zoals '12go Asia'). De trein vertrekt om 14u en zou in Ho Chi Minh (Saigon) moeten toekomen om half 9 in de ochtend. Een slaapbed is de beste oplossing. We belanden in een wagon met 6 bedden.

De onderste zou het meeste plaats hebben, dan de middelste en bovenaan is het zeer krap. Als je geluk hebt kan je het bed boven je een beetje omhoog doen voor meer ruimte. Wij liggen beneden, maar recht zitten lukt net niet.

Elk bed heeft een USB-lader en een lampje.

Hier en daar zijn er nog stopcontacten om extra zaken op te laden. Bij ons in de cabine is er nog een jongeman. Drie bedden zijn vrij. 

Met de rugzak recht en het kussen ertegen, kan ik net goed liggen om ontspannend naar buiten te kijken om van het Vietnamese landschap te genieten. 

Tegen de avond komt een conducteur vragen of we een warm maal willen tegen een kleine betaling, 40k. Het wordt tot bij ons gebracht.