Van Phnom Penh naar Siem Reap in recordtijd

Phnom Penh kent veel armoede. Een eetkraam is soms het huis van een heel familie. In de morgend wordt eerst het gezin afgezet, waarna ze een hele dag ergens, liefst in de schaduw, rond hangen. Laat in de avond, nadat de man des huizes een hele dag, hopelijk veel, heeft verkocht, haalt hij het gezin terug op. Binnenin worden matten gelegd om op te slapen. Zo zagen we een keer een gezin met de allerkleinsten, maar ook opa en oma lagen al neer op hun mat, terwijl de kar doorreed. Dit gezin heeft dan nog iets of wat beschutting. Er zijn veel daklozen die in de openlucht slapen, waar je het soms echt niet aan ziet, zoals jonge koppels die er vrij deftig uitzien. Tegen de late avond worden dan matten opengelegd op de dijk aan de rivier en vooral aan het Koninklijk Paleis.

Veel eetkramen verzamelen zich ook voor het Paleis.

Zou het kunnen dat men zich veiliger voelt op deze plaats? Omdat men zeer veel respect heeft voor de koninklijke familie en er daardoor geen criminaliteit plaatsvindt rond deze plek? Slapen met dit op de achtergrond is misschien wel geruststellend.

Het strafste van discrete armoede... We lopen op de dijk en zien aan de kant, karton op een hoop opeengestapeld.

Niet vreemd aangezien al het karton en leeggoed worden verzameld tegen een kleine verdienste (toch iets goed tegen de vervuiling). Het is Laurens dat het zag, je moet eens goed kijken. Langs de andere kant zie je het beter.

Dus nergens een moeder te bespeuren, misschien snel ergens voor een plasje ofzo? Op z'n minst heeft ze haar kleine toch wel goed verstopt! De andere is dan op zijn beurt gefascineerd in de gevangen vis. 

Nog een groot nadeel aan armoede is het dierenleed die daaruit voortvloeit om te overleven. Dat hebben we al gezien op vele markten, hoe men omgaat met dieren.

Wij, westerlingen, kennen echte overlevingsdrang niet. Wij hebben de mogelijkheid om verder te kijken zoals de milieuvervuiling, respect voor dieren,... Vandaar dat het zo moeilijk is voor toeristen, zoals wij, om het altijd vanuit hun perspectief te zien.

We zagen twee kleine puppy's schattig spelen. Een groep kleine kindjes moeien zich met het speelse tafereel door de puppy's een voor een te pakken en op de andere ruw te gooien. Ik moest weggaan voor ik kwaad werd en me ging moeien.

80% van de bevolking in Cambodja leeft in armoede. Geloof is sterk aanwezig en een zeer belangrijke houvast. Op plaatsen waar men veel bid, zoals aan de pagode in het park en vooral voor het Koninklijk Paleis, zien we vogelkooien die volgepropt zitten met kleine vogeltjes.

De kooien staan vaak pal in de zon zonder water.

Daarbovenop met zovelen bijeen gepakt, resulteert dat ze enorm zwak worden, veren en staartpinnen verliezen en zelfs sterven, in de kooi zelf. Men kan dan een vogeltje 'redden' tegen betaling. De vogelvrouw grijpt dan willekeurig een vogeltje en stopt ze in de hand van de betaler.

Het vogeltje wordt vrijgelaten, waarna men bid voor geluk.

Men gelooft dus steevast dat het vrijlaten van een wild vogeltje, dat enorm hard heeft geleden, geluk brengt! Kunnen ze op z'n minst de arme zieltjes geen water geven en uit de zon zetten!! Als ze worden vrijgelaten, zijn ze zo verzwakt dat ze amper kunnen vliegen en van struik tot struik gaan. Ze kunnen zelfs niet meer weg vliegen, waardoor ze makkelijker terug te vangen zijn. Het ergste zijn de vogeltjes die ze trainen om terug te komen naar de vogelverkoper. Die hebben dan even hun vrijheid gehad om ergens te kunnen drinken en daar gaat het leed weer. Sommigen sterven na de vrijlating zoals dit klein zielig wezentje.

Ze zijn sowieso gedoemd om met leed te sterven.

Het is enorm pijnlijk om dit te zien. Dierenleed voor voedsel om te overleven, is ook erg, maar nog iets begrijpelijk, niet het onrespectvol gedrag, blijft moeilijk te vatten. Maar voor het geloof? 

(Na een goed gesprek met Eric, een Cambodjaan die ooit met zijn gezin gevlucht is naar Amerika tijdens de Rode Khmer oorlog, heb ik het dierenleed van de vogeltjes beter kunnen plaatsen)

Zo bezien wij, de toeristen, het hele gebeuren. Voor hun is het een belangrijk aspect, de vrijheid geven aan een gevangen dier. Vanuit hun standpunt is het heel wat. Ze beseffen of weten niet beter, over het leed van de dieren. Dat is voor hun normaal. Zoals wij het normaal vinden dat er zoo's zijn of dieren thuis in een kooi, aquarium of terrarium zitten. Zo zijn er ook, in het Westen, die dit erg vinden zoals in arme landen, er ook lokalen zijn die het erg vinden hoe er met de dieren wordt omgegaan. 

In landen met armoede, waar ze vooral afhankelijk zijn van het toerisme, beseffen ze stilletjes aan dat toeristen moeite hebben met het dierenleed. Dat dit zo niet verder kan, want dat de toeristen anders wegblijven. Er zijn al opvangcentrums voor verwaarloosde dieren wat heel wat is in deze culturen. Stap voor stap, heel gestaag jammer genoeg, maar het is tenminste een vooruitgang. 

Wij hebben vrij veel geduld en kunnen wel wat aan. We zouden niet mogen oordelen, maar het is niet makkelijk als we het te vaak zien. En soms verliezen we helaas ons geduld en begrip. 

Het moet enorm moeilijk zijn om een grote dierenvriend en/of vegetariër te zijn om in een arm land te leven.

Genoeg zware praat.

Op de ochtendmarkt kan je de beste koopjes doen, zoals fruit, snacks,...

We zijn nog enkele keren naar het park gegaan om de neushoornvogels te voederen, maar hebben niet meer zoveel geluk gehad als toen de eerste keer. Eentje is wel grappig hoe ze slaapt in de boom. 

In het park proberen kindjes, kleine delen ingepakt fruit te verkopen aan parkgangers. Hoe kan men hieraan weerstaan?

Is dit ethisch verantwoord? We hadden al gekocht van haar, maar zo houden we dit ook in stand. Dus ik gaf haar iets lekkers zoals een snoepje, maar ook een keer mijn gefrituurde breadstick. Al het andere dat ik bijhad wou ze niet, ik denk dat ze geen fruit meer kon zien. Dus met mijn breadstick liep ze door, maar wat verder zien we haar dat op de grond gooien! Helaba mijn opgeofferd ontbijt! Een dakloze in het park zag dit en raapte blij de breadstick op. Het is dan toch nog goed in een maag terecht gekomen. 

We drinken vooral veel sapjes in deze hitte, maar eten hier weinig. Wel kleine banaantjes, longans en af en toe wat vleesloze klaargemaakte gerechten als we het juiste kraampje tegenkomen. Nogmaals, bijna alles is met vlees en staat open en bloot in de hitte. 

We kunnen wel nog een lekker snackje op de cullinaire lijst zetten.

Krokant gebakken stukken aardappel, wat missen we dan een goede klodder mayonaise. 

Toch iets van lekker gebak gevonden.

Zachte vers gebakken ronde wafels. 

Ik heb een keer schep-eten geprobeerd met een vis, voor een keer, om wat eiwitten op te doen en zag eindelijk eens wat groenten. Alles is koud, maar dat is praktisch altijd.

De groenten waren zó zuur, ingelegd in azijn ofzo en de vis vrij droog. Het smaakte me helemaal niet, maar ik, dat niet tegen verspilling kan, had enorm hard m'n best gedaan...

Het zal even duren voor ik nog eens schep-eten neem, denk ik.

We hebben zelfs een eetkraam gezien die allerlei gefrituurde insecten verkocht zoals verschillende soorten sprinkhanen. Enorme grote krekels (8 cm groot), leek echt wel op grote kakkerlakken, maar dat kan toch niet? Gefrituurde vogelspinnen, opgerolde slangen op een saté-stokje en vooral gefrituurde babyvogeltjes! Babyvogeltjes zijn hier enorm in trek! Gefrituurd of nog in het ei.

Het wordt tijd dat we Phnom Penh achter ons laten en boeken een bus naar Siem Reap voor $13 per persoon. We zouden tot aan onze accommodatie worden afgezet. Echt? Wat een luxe, zou dan ook de eerste keer zijn.

Donderdag 21 december

Een tuktuk haalt ons op aan het hotel Onederz, waar we de tickets hadden geboekt.

Joepie eindelijk eens in een tuktuk!

Amaai wat een zaligheid! Eens niet te voet in de hitte! En na 200 meter was de pret al gedaan. Dat was nu eens echt van korte duur! Gewoon belachelijk. Eerst dachten we dat er nog iemand bij moest. En wij maar tegen elkaar plakken om een plaatsje vrij te maken voor een derde persoon. De chauffeur kijkt raar naar onze bezigheid en moet ineens lachen. Hij doet teken van 'Nee, hier eruit! Bus hier'. Oooh ok en we stappen dan maar uit.

We staan met enkelen te wachten op de mini-bus. Daar waar de tickets ter plaatse kan gekocht worden. Twee koppels hebben enorm grote valiezen. Het busje komt eraan,

maar de chauffeur heeft zeer veel moeite om de grote valiezen weg te werken en laat het duidelijk merken. Het lijkt of er een probleem is om iedereen te plaatsen, waardoor de passagiers drommen voor een goede plaats, vooral die met de grote valiezen. Op de koop toe zijn het dan nog zeer zwaar gezette mensen. Wij zijn weer de brave snuiters met praktisch geen bagage en eindigen natuurlijk als laatste. We vrezen voor het ergste... dat we in een hoekje worden geplet ofzo. Oei oei oei en een rit van 6 uur in het vooruitzicht! Ineens komt de chauffeur zich kwaad moeien en vraagt wie diegenen zijn met de grote valiezen, want die moeten helemaal achteraan zitten. En hij geeft ons de prachtige plaatsen in het midden. Dankuwel knorrepotje!! Echt lief dat hij aan ons denkt! Tof! Ik durf amper naar achter kijken, want die moeten echt wel héél ongemakkelijk zitten. 

De chauffeur zijn vorig beroep was zeker rally-piloot!! Scheuren dat hij doet! Met één mini-stopje voor een blaaslozing. Op de smalle hoofdbaan rijdt het verkeer in twee richtingen. Wanneer hij kan en vaak niet kan, haalt hij toeterend in, volle streep of niet, tokkelend op zijn gsm! Met een slechte vering die we horen kraken. De maximumsnelheid is 80 terwijl hij, vaak 110-120 rijdt. En de politie? Die zien we af en toe, telkens met drie (met vier zouden ze kunnen kaarten?) aan de kant, in de schaduw, rustig chillen of op hun gsm bezig, denkend... 'Zot! Dat ik in de bakkende zon ga staan! Waarom??!'

De rit van 6 uur is hierdoor gereduceerd naar 4,5 uur in Max-stijl! De bus stopt en iedereen moet eruit. Maar we zijn nog meer dan 5 kilometer van ons guesthouse verwijderd? Er staan verschillende riksja's klaar (voortgetrokken door brommers) die alle passagiers gratis naar hun verblijf brengen. Dus toch? Oh leuk, dan toch een ritje langer dan 200 meter.

En jawel, we worden mooi voor de deur afgezet van 'Angkor Ruby Guesthouse'. Eric, die vloeiend Engels spreekt, verwelkomt ons van harte en we belanden op een ruime, zeer propere kamer voor $9 per nacht, midden in het centrum. 

Tot nu tot zijn we al super aangekomen in Siem Reap. Nu de omgeving... De temperatuur buiten is heerlijk! Niet meer zo plakkerig zwoel zoals in Phnom Penh, maar zeer aangenaam, geen gezweet, gewoon perfect!

Richting de rivier is er een eetkraam die o.a. mini loempia's heeft en nog wel vegetarische, 8 voor een dollar. Lekker.

Wat is het hier gezellig aan de rivier met al die lichtjes! 

Shiva staat hier te pronken.

Vergezeld van mama en baby olifant.

Oh yes een Lort Cha kraam, van die korte dikke noedels, vegetarisch met een ei. Een grote wandelende tak is ook nieuwsgierig.

Naast de rivier, aan de kindertafel genieten we van ons hoofdgerecht.

En enkele meters verder, van een rietsuikersap, maar deze is helaas niet zo lekker als die van, onze vaste rietsuikerkraam, in Phnom Penh. Dat is het enige wat we van daar missen. Maar toch zijn we voor $4, beiden, volledig voldaan met voorgerecht, hoofdgerecht en een sapje. Dat doet eens goed om eens een compleet maal te nuttigen.

Zelfs een winkelcentrum is hier aanwezig!

Natuurlijk in kerstsfeer. Binnen zien we meteen prachtige kois.

Een mooi verlichte trap brengt ons naar een verdiep hoger.

Een cinema is hier ook en ze spelen films in originele Engelse versie, voor $3,50. Daar gaan we morgen voor. 

De stad met de mooiste tempels, een kleurrijk voorproefje in Kmer-stijl.

Veiligheid staat op de eerste plaats.

Missen we Phnom Penh? Neen.

Wat vinden we van deze stad voor zover we gezien en geproefd hebben?