Aankomst Lofoten

Dinsdag 25 juli '23

Twee nachten geleden konden jullie, lieve lezers, de zon niet zien ondergaan. Deze nacht verbaast het me dat ze degelijk onder de horizon verdwijnt en wel 40 minuten lang. Natuurlijk laat ik jullie nog eens meegenieten van de stap voor stap show, om het uur getrokken, voor de Puffin-berg, tot de zon ondergaat.

Bij de laatste foto om 12u40 zie je nog het laatste topje van de zon.

Daarna doet ze een kort dutje

en om 1u20 komt ze alweer tevoorschijn.

Na enkele uren slaap, laten we deze mooie plaats achter ons. 
Het is prachtig om dit fenomeen vlak voor onze neus in bed te kunnen aanschouwen, maar daarentegen schijnt de zon heel de tijd recht in ons gezicht. Verdraaid moeilijk om zo de slaap te vatten. Het lukt ons uiteindelijk dankzij de ophanging van onze kleren, die dienen als verduisterings-schild. De koude nachten waar ik bang voor was, is helemaal onterecht door de altijd brandende zon. De temperaturen overdag en s'nachts schillen niet veel. 

We trekken richting de Lofoten en steken het klein eiland dwars door het binnenland over. We zien enkele vrouwen met emmers in velden iets plukken? Maar wat? Wat heeft de natuur hier te bieden? Overal zien we blauwe bessen (myrtilles) zoals elders in het land, maar een andere soort kleine vrucht krijgt hier de aandacht. De Kruipbraam.

Rode bramen, die pas rijp zijn als ze een oranje-gele kleur hebben en zacht aanvoelen. Elke vrucht bestaat ook uit kleine bolletjes met telkens een pitje in zoals we dit kennen bij bramen . De textuur van het vruchtvlees doet me denken aan een overrijpe mango, maar de smaak kan ik maar niet thuisbrengen. Ik kan het met niets vergelijken. Een zachte zoete licht-zure smaak, boordevol met vitamine C. Een goed gevuld bordje met hier en daar blauwe bessen wordt onze vitaminen-boost.

Mijn slaapkop is dit hoekje in een klein supermarktje enorm dankbaar. Koffie! 

Noorwegen is het land van de zalm. 
Op het einde van hun leven zwemmen de vissen stroomopwaarts door de rivier om te eindigen waar ze zijn ontstaan. Zoals deze rivier. 

Andere zalmen, jongere versies springen actief uit het water voor o.a. het vangen van insecten.

Het is tijd voor een pit-stop om wat slaap in te halen voor onze kleine jongen.

Ik daarentegen verwen mezelf met het verorberen van een halve kilo zalm in mijn eentje. De eerste keer deze reis dat ik geen pap meer kan zeggen. Moet dat nu lukken dat een bankje verder, twee Duitsers pasta met zalm in een roomsaus hebben bereid en me uitnodigen voor hun te vergezellen. Absolúút dat ik daarop zou ingaan, maar net nu!!? Ik zit zo vol als een ei. Ik zeg hen de volle waarheid, maar denk dat ze het als een smoesje zien. 
Op dit piepklein eilandje Husjordøya is een mooie wandeling met supersmalle padjes

waar een lange tijd geleden de Sami op woonden. Dit wordt mooi geïllustreerd met info-borden onderweg, maar helaas is er niets meer te zien van de restanten van hun bestaan.

Het enigste wat overblijft dat nooit zal verdwijnen, is het uitzicht.

De Vesterålen sluiten we af en steken de grens over naar de Lofoten aan de voet van de berg Møysalen. Deze berg is een droom voor wandelaars en fietsers. 
Op de brug worden we verwelkomd met een schitterend voorsmaakje van de Lofoten.

Met uitzicht op de zee proberen we in dromenland te geraken.

Voor Laurens geen probleem, maar ik daarentegen lig weer uren wakker om mijn slapeloosheid af te sluiten rond half 5 met een kleine wandeling op het rotsige strand. 
Een haan op de achtergrond is ook helemaal tureluut geslagen met zijn kukelukuu heel de nacht door. Ik snap u jongen.