Adamkaylar reliëfs

Zaterdag 24 december '22

Een heerlijk rustige nacht in een prachtige omgeving verdient een ontwaking met een big smile op de parking van de Adamkayalar. 

Deze ligt enkele kilometers te noorden van de kustplaats Kizkalesi.

Een bord geeft het startpunt aan van de wandeling naar Adamkaylar (wat letterlijk Mens-Rotsen betekent).

De route begint over ruige stenen

en helt af met een wondermooie kloof op de achtergrond. 

Dan gaat het vrij steil terwijl ik denk 'Één uitschuifje en ik stort naar beneden!'.

Op bepaalde momenten durfde ik niet meer naar omlaag te kijken. Zó steil en weinig plaats om te manoeuvreren langs de wand. Brrr mijn hoogtevrees doet er echt geen goed aan. Ben ik enorm opgelucht dat ik basketters aan heb! Mijn inspanningen worden beloond met een adembenemend zicht op de kloof.

Aan mijn rechterkant is een mooie rotswand met uitgehouwen grotjes. 

Ik loop verder door naar de onderkant van de wand en daar zijn ze.

De beroemde 'Mensen in de rotsen'. Adamkaylar. Wow!

De reliëfs op de hellingen staan in elf verschillende lijsten. Ze vertellen het verhaal van een feest over de doden. De figuren herhalen zich soms in vier scènes. 
In deze scènes worden de doden alleen of met hun vrouwen en zonen getoond.

Op de Adamkayalar-reliëfs zijn de zonen van de doden en ook twee mannelijke reliëfs afgebeeld als soldaten. 

Nabij het middelste deel van de helling waar de feesten van de doden zich bevinden, is er een altaarsteen net boven het lagere platformniveau, een mannenfiguur aan de linkerkant, een vrouwenfiguur aan de rechterkant en een compositie bestaande uit vijf uitgehouwen treden in de rots rechts van deze figuur voor zitrituelen.

Een ander reliëf toont een man die met zijn linkerhand een geit bij de horens vasthoudt en in zijn andere hand een tros druiven. 

In de afscheidsscène schudt de staande man, die de overledene voorstelt, zijn vrouw de hand, die zittend is afgebeeld met daarachter hun zoon. 

Onder de composities gevormd door deze reliëfs, zijn er nog twee reliëfs gevormd door de figuur van een man in een jas, wiens functie nog niet bekend is, en een andere man die een voorwerp in zijn hand draagt.

Adamkayalar-reliëfs werden gedateerd in de 2e eeuw voor Christus als resultaat van het onderzoek van de inscripties die onder de scènes werden gevonden (er werd aangenomen dat de namen van de overleden priesters in deze inscripties waren geschreven). 

Om dichter naar de wand te gaan is er een verraderlijk gat waar je kan invallen.

Helaas heeft dit de schatzoekers niet tegen gehouden die in 2019 veel schade hebben toegebracht aan de reliëfs, omdat ze dachten dat er goud in de beelden zat.
De reliëfs hadden zo veel mooier en vollediger geweest, heel spijtig. 

Toch blijft het een wonderbaarlijk verschijnsel die ik helemaal in mijn eentje heb kunnen bewonderen. Tijdens de afdaling en het aanschouwen van de reliëfs met een waanzinnig uitgestrekt vergezicht van de diepe kloof,

was er geen enkel ander geluid te horen dan mijn ademhaling en af en toe het geritsel van een verschrikte hagedis.

Het was magisch.

Enkele kilometers verder op het strand van Ayeş zien we de bus van Lars de Belg er nog steeds staan. 
Als je daar rondkijkt ben je midden in een archeologisch gebied. Óveral zie je antiek Romeinse restanten.

Zelfs bij een wandeling over de stenige kustlijn vraag ik me af of niet àlles waar ik over loop ooit deel is geweest van een geheel met een indrukwekkende oude geschiedenis.

Dit is typisch Turkije. Overal waar je komt zie je wel hier en daar een restant van de oudheid.

Als ze alles zouden afschermen kon je nergens nog lopen. 

Terug herenigt met de mannen merkt Laurens iets raar aan mijn basketter. 

Amaai mijn voet is op het nippertje ontsnapt aan een gruwelijke ervaring!

Lars heeft aubergines van een lokale gekregen en samen creëren we een typisch Turkse tapa. Een kampvuurtje wordt opgesteld op het strand van de weinige takken die te vinden zijn. Niemand kijkt hier van op, dit is de normaalste zaak. 
De aubergines blijven in de vlammen tot ze zwart blakeren en papperig aanvoelen. De inhoud mengen met olijfolie, citroen, look en zout en 'Baba ganoush' met vers brood van 

wordt ons lekker Kerstavond-maal onder de Belgen tijdens de zonsondergang op het strand. 

Na een gezellige Vlaamse avond gaat de Jimny op zoek naar een rustiger plekje verderop op aanraden van Lars. 

Zondag 25 december '22

Wat alweer een heerlijk rustige nacht.

En wat zien we aan onze rechterkant?

Jawel archeologische verrassingen.
Çanakçı Necropolis. Rotsgraven met reliëfs.
De reliëfs toont helemaal rechts een rouwende vrouw.

Evenals naast de man met de bijl die een priester is, maar verkleed als commandant.

In dit reliëf wordt afgebeeld dat de liggende man een dode priester is, en dat hij in vrede leeft in het hiernamaals omdat hij een kom in zijn hand heeft.

In die tijd waren de heersers priesters en hun zonen werden soldaten. Aangenomen wordt dat deze figuren een vergelijkbaar duo zijn.

De rotsgraven zijn voor een persoon 

of meerdere.

Er wordt verondersteld dat de reliëfs zijn gemaakt in de 1e eeuw na Christus.

Er ligt zelfs een sarcofaag buiten.

Hierin werden menselijke stoffelijke resten bewaard. En deze is open??

Lezers jullie worden gewaarschuwd voor wat er binnen in te zien is....
Als je jonger bent dan 18, gelieve even door te scrollen als je niet wil dat het volgende beeld voor de rest van uw leven op uw netvlies wordt gebrand. 

Akelig he dat groene water.

Een gebakken eitje als ontbijt met frisse pomelo en banaan is een goede start om alles door te spoelen. 
Terwijl worden we verrast door de onderhoudsman en gevraagd om niets achter te laten. Hier overnachten zou ook niet mogen? Na enkele google translate acties wordt hij zoveel sympathieker en laat ons verder genieten. 

Op deze plaats is er geen mobiel netwerk en gsm-bereik. We gaan verder.

In Mersin zien we een statuut waarbij ik denk dat het er speciaal voor gedaan is zodat men er het Trojaans paard in zou zien.

Laurens: "Och da zijn gewoon zuilen met een stuk toren".

In deze stad is een kilometers-lang strand met alle faciliteiten. Aangezien het zondag is krioelt het van de lokalen bij een stralende zon. Het Kerstmis gevoel is hier nihil of toch? 1 kraampje met wat kerst-achtige spulletjes. Lief dat hij aan die 2% van de bevolking denkt die christelijk zijn.

In Tarsus, achter Mersin, zou een soort camping zijn die volledig gratis is met warm water, electriciteit en een wasmachine. Even kijken of dit echt zo is....

En ja hoor heel netjes met alles erop en eraan. Ongelooflijk dat dit volledig gratis is. Een regeling van de burgemeester aangezien hij zelf elk weekend hier komt genieten en het aan anderen gunt. Maximaal 3 nachten kan je er staan. 
We staan als dropje tussen al die reuzachtige mobilhomes en trekken meteen de aandacht met vol ongeloof en lof als gevolg. Een warm douchke is zeer welkom, een babbel hier en daar is leuk, de wasmachine Adais helaas volledig vol gereserveerd, maar voor 1 nachtje is dit voor ons goed. 

Een lokaal restaurantje hangt er ook aan die we een bezoekje brengen voor ons lekker Kerstdiner.

En weeral spotgoedkoop en lekker.