Terug op de Vesterålen

Donderdag 27 juli '23

Heel de nacht waren we allen bedekt met een dik wolkendeken. 
s'Morgens is er dan veel condens en met het hoge gras... natte voetjes.
Gisterenavond hadden we houten droogrekken zien staan wat lager op de helling.

Kabeljauw komt er aan te hangen dat eens gedroogd de naam 'Stokvis' krijgt. Het droogseizoen is al achter de rug die duurt van maart tot Pasen. Ze worden nog steeds gedroogd op de oude manier, op z'n Vikings. Puur, zonder zout of rook. 
Daar gaan we voor het ontbijt en parkeren de auto tussen de palen.

Op mijn zitkussen en een koffie in de hand, lekker hoog en droog,

geniet ik volop van het geweldig uitzicht. 

De eilanden op de Lofoten worden verbonden met bruggen. Een ervan is de Sundklakkbrua die het eiland Vestvagøy en en het kleinere eiland Gimsøya verbind. 
Naast deze brug op de kaai zien we veel kwallen. De oorkwallen kennen we al, maar deze keer waren er van een andere soort ook te zien.

Geel-oranje-bruin van kleur en vrij groot. Tussen de 20 tot 30 cm doorsnede. 
Gisterenavond boven op de helling sprak ik met twee Noren. Een vrij jonge vrouw en een man die in het dal op een boerderij werken. Zij wist me te vertellen dat in deze wateren oranje kwallen voorkomen, vandaag had ze er nog gezien tijdens het zwemmen in de baai. Ze prikken venijnig, maar zijn niet dodelijk. 
De naam van deze kwal is de 'gele haarkwal' en kan makkelijk twee meter doorsnede bereiken met tentakels van meer dan 30 meter lang! Daarmee een van de grootste soort van de kwallen. Die ik aan de kant zag, zijn nog maar jonkies. Ze zoeken diepere wateren op als ze groter worden. 

In het dorp Kabelvåg op het eiland Austvagøya stoppen we even. Een groep toeristen nemen foto's van een kerk waar we naast staan. Dit is niet zomaar een kerk, maar dé kathedraal van de Lofoten, de 'Vågan kirke'. 

Het is een houten kerk en heeft de vorm van een kruis. Daar kan zomaar 1200 man naar de mis en is daarmee het grootste houten gebouw van Noord-Noorwegen. 

Svolvær-beach ligt ten noorden van de grootste stad (of beter gezegd dé stad, want voor de rest zijn het dorpen) van de Lofoten. Hier kan je van de kant naar een mini-eilandje wandelen door het water zonder helemaal onder te gaan.

Het zeewater is 10 graden. Iets te fris voor ons in combinatie met felle wind, maar voor de Noren is het duidelijk zomer. We kijken passief toe en eten een hapje op de platte rotsen. Typische Noorse broodjes, klein, rond en plat.

Lijkt op pita-broodjes, maar deze zijn ongelooflijk zacht. Daar nog een Noors worstje bij gebakken met een tomatensausje en smullen maar. Het heeft heerlijk gesmaakt.

Het is dat de Lofoten al niet genoeg toeristen aantrekt. Waarom niet doodleuk een piratenschip neerplanten midden in een fjord?

Zodat elke toerist hier stopt en een foto'tje neemt om daarbovenop nog over te schrijven. Zie mij? Achter ons zijn er nog verschillende gestopt. Ah ja volk trekt volk. Goed gezien. Binnen enkele jaren kan je hier Jack Sparrow-hamburgers met Black Pearl-pintjes nuttigen op een oude houten rumvat als tafel onder een vuil versleten parasol met gaten. De bediening laat ik aan jullie verbeelding over. Alstublieft.

Vrijdag 28 juli '23

Het ochtendritueel.
Laurens maakt ontbijt, deze keer ei met avocado en een zacht Noors broodje. Ik ruim alles op, slaapgerief uitkloppen, verluchten, keuken proper maken en inpakken,... Enkel de muskietennetjes afhalen is voor Laurens. 
Er zijn veel kleine visjes aan de kant in het fjord. Oh ja we hadden weeral een heerlijke nacht in Fiskebøl op het einde van een pier in een kleine haven met een ongelofelijk mooi uitzicht op de ongerepte groene bergen die steil vanaf het fjord uitsteken met wolken die in de toppen blijven vasthangen. 
Dus Laurens ziet kleine visjes en krijgt wat oud brood, die ik speciaal voor zo'n moment had bijgehouden. Hij heeft echt een zwak voor visjes. Dan is hij helemaal verkocht. 
De auto is startklaar, we vertrekken en wat zie ik? Aan mijn kant hangt het muskietennet er nog aan.

Dat is nu het énigste wat hij moest doen en zelfs daar slaagt hij half in. Zoals ik al zei, visjes is zijn grote zwakte. 

In deze kleine haven is een ferry die naar Melbu vaart. Een korte vaart van 10 km waarna je in de Vesterålen belandt. We waren daar al geweest, maar helemaal in het Noorden, goed op tijd om de middernachtzon te kunnen aanschouwen. Een kijkje in de Lofoten volgde daarop en nu staan we hier in het kleine haventje en sta ik voor een info-bord van de Vesterålen. 

Er zijn maar twee auto's in de wachtrij voor de ferry. We kijken elkaar aan "Ja laten we deze ferry nemen, waarom niet." We hebben een groot deel, heel de zuidkant, niet gezien van de Vesterålen. 
De Lofoten is ongelooflijk prachtig zoals je kan zien op de foto's en inderdaad de foto's zeggen maar een tiende van hoe mooi het echt is als je hier bent. Àlles en overal waar je naar kijkt is 'Oooh zoo mooi...wauw...'. Maar daarentegen zie je óveral vooral van die grote mobilhomes. Elke parkeerplaats, elke mogelijkheid voor de nacht, ze staan er. Het zijn ook toeristen zoals wij, natuurlijk. Maar ondertussen kan ik echt wel begrijpen dat het zwaar begint te storen voor sommige lokalen die hier wonen om in rust te leven. Bijna heel het jaar koud en donker, dan eindelijk zomer, maar van korte duur en dan zie je overal die grote mobilhomes. Het ergste van al is dat er dus nog steeds debielen zijn die totaal geen respect hebben voor deze mooie natuur en sluikstorten of hun gebruikt toiletpapier overal laten rondslingeren. Onbegrijpelijk. 

Af en toe merk je een norse Noor. Zo een keer stopten we ergens, want Laurens wou even wat verder iets vragen.

Een vrouw op een fiets komt toe en vraagt om weg te gaan. Geen parkeerplaats hier. Ik leg haar vriendelijk uit dat we meteen weg zijn, maar daar had ze geen begrip voor en ze blijft aandringen. Ze verwacht iemand en had de plaats nodig en ik maar kijken waar Laurens blijft. Uiteindelijk vraagt ze of ik kan rijden en ik zeg heel twijfelachtig dat het zeer lang geleden is. Dan legde ze er zich maar bij neer. Ik denk dat ze schrik had dat ik haar huis ging binnenrijden. 
Het was geen prive-terrein en we stonden helemaal niet in de weg ofzo en voor die 2 minuutjes..., ze zal al die toeristen kotsbeu zijn. Ik neem het de norse Noorse echt niet kwalijk. 

De ferry meert aan en brengt ons gladjes van de Lofoten naar de Vesterålen. Bij vertrek zien we goed waar we de nacht hebben doorgebracht op de pier.

We stonden er niet alleen, met zestien. Waarvan 9 Duitsers, 2 Finnen, 2 Belgen, een Nederlander, een Zweed en een Noor. 
De rest van de overtocht turen we met onze verrekijkers naar het water, helaas geen zeedieren. 
Aangekomen besef ik dat ik mijn sjaal ben vergeten. Mijn onmisbare sjaal noodzakelijk voor mijn te lange nek te beschermen tegen de frisse wind. De ferry is natuurlijk allang terug vertrokken dus wachten maar. Gelukkig mogen voetgangers en fietsers er gratis op, maar ik heb niet veel tijd, want deze boot vertrekt vrij snel terug eens iedereen erop is. We nemen onze voorzorgen voor moest ik te laat zijn en de toer heen èn terug moeten doen. 

De ferry komt toe, eerst iedereen eraf, dan snel ik naar boven en haha mijn niet te missen sjaal ligt bovenop de hoop 'vergeten spullen'. Snel terug naar beneden waar Laurens me al opwacht. Missie geslaagd. 

Daarjuist was ik ook onze gsm vergeten op een tafel waar ik zat. Net op tijd beseft. Ik denk dat de vermoeidheid zijn tol begint te eisen. Alhoewel ik toch vrij goed had geslapen. Altijd licht, daar wen je wel aan na een tijd.

Alles bij de hand, niets vergeten, laten we de zuidelijke eilanden van de Vesterålen verkennen. 
Wat ons meteen opvalt is dat de bergen hier beduidend kleiner zijn dan in de Lofoten, maar de natuur is even overweldigend.

Het kleine eiland Hadseløya, waar de ferry toekomt, laten we achter ons en belanden op het grote eiland Langøya dankzij deze mooie Hadselbrug. 

Mooie fjorden gaan samen met charmante mini-haventjes. 

Maar ook de alom tegenwoordige fishfarms.

Met de verrekijker zien we onder de netten de zalmen uit het water springen, zoekend naar hun vrijheid en uiteindelijk onze pan. Het zal toch even duren vooraleer ik weer gekweekte zalm zal eten en het is nog zo lekker, maar zielig eigenlijk. 

Hier is alle sneeuw verdwenen op de bergen.

Maar de wolken verlaten hun niet, ze zijn zelfs mooier dan het ijs.

Zoals in de toeristenboekjes staat, witte stranden met azuurblauw water, je waant je in de Caraïben soms.

Alleen de palmbomen en de 20 graden extra moet je er bij fantaseren. 

We hebben niet al het comfort en luxe van een mobilhome, maar met een kleine 4x4 geraken we op de mooiste plaatsen in de natuur.